juli 2013 - Pagina 2 van 2

Laura’s liefdesletteren: alles moet fris

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

In het glas zit nog een restje cola. Mijn vest heeft de zoetige geur die hij met zich meedraagt. Op mijn nachtkastje staat de foto uit Parijs. Ik leg het lijstje op de kop. Ik pak het knuffelbeertje, de bioscoopkaartjes, zelfs het gouden armband en stop het in een vuilniszak. Alles moet fris. Ergens op de bank trilt mijn telefoon. Zou hij toch-
Het is mijn moeder. Of ik morgen mee eet. Ik antwoord niet.
Ik moet mijn muur groen verven. Of een fotoboek maken met tekeningen en tekstjes. Maar foto’s waarvan? Niet van-
Nee, ik knip mijn haar. Minstens tien centimeter moet eraf. Fris. Alles moet fris.
Vanaf nu kan ik doen wat ik wil. Geurkaarsen branden, zelfs de vanillegeur. De Titanic drie keer achter elkaar zien en dan steeds harder huilen. Chocolade eten, zonder gezeur om suikers. Een joggingsbroek naar buiten dragen, ook al is dat niet sexy.
Maar ik wil het niet.
Wanneer ik onder de douche sta, komt het besef tegelijkertijd met het inzepen: met het wassen is zijn geur weg. Hij is echt weg.
Het douchewater vermengt zich met de tranen. Fris, fris, alles moet fris.

Mijn observaties dankzij het skeeleren

~~Omdat ik hardlopen niet leuk vind en een superslechte conditie heb~~ Omdat ik hardlopen te hipsterig vind, maar niet in een nijlpaard wil veranderen, besloot ik te gaan skeeleren. Dat heeft tot het volgende geleid:

– Mensen kijken je heel raar aan. Zo van: ‘Jeetje, waarom is ze aan het skeeleren? Ik dacht dat hardlopen in was?’ Honden kijken nog raarder en poezen rennen weg (huilerdehuil).
– Ik ben nog geen één keer gevallen. Wel tachtigduizend keer bijna gevallen door asociale takjes en steentjes op de grond.
– Ik dacht dat ik onmogelijk oncharmanter eruit kon zien dan tijdens mijn ik word net wakker out of ~~bad~~ bed-look, maar het kan dus wel. Volledig ingepakt met beschermingsdingen en een onflatterend kort broekje heb ik gewoon het lef om, in het openbaar (!!!), me te vertonen. Ik heb dan ook nog geen enkele keer ‘Hé sexy dame!’ naar me toegeroepen gekregen, terwijl ik aan het skeeleren was…
– Het kleinste heuveltje is al eng. Als je je naar beneden laat rollen (ben je maf, ik ga niet nog extra er bij skeeleren, dan gaat het al helemaal hard), voelt het alsof je je richting een afgrond en een enkeltje hemel/hel/niets (ligt eraan waar je in gelooft) begeeft.
– Ik ontdek dingen van Oegstgeest. Bijvoorbeeld dat Warmond ernaast ligt. Nee, dat wist ik niet (topografie is niet mijn sterkste kant)…
– Alleen oude mannetjes praten tegen me en zeggen dingen als: ‘Kijk je wel uit?’ (HALLO, IK BEN HELEMAAL INGEPAKT MET BESCHERMINGSDINGEN, WAT DENK JE ZELF?)
– Skeeleren is leuk.

Laura’s shoplog: met H&M, Vero Moda en andere meuk die iedereen koopt

Grapje, het zijn geen kleren.
Grapje, ik vind H&M en Vero Moda geen meuk, want ik draag het zelf ook.
Grapje, het is een… boekenshoplog! Jeeeeeeej!

Goed, ik ging dus naar de boekenmarkt in Dordrecht en het was bloedverstikkend heet en ik ben bijna gesmolten, maar ik en mijn boeken hebben het overleefd.

Hierboven zien jullie dus de boeken. Ja, dat zijn nou boeken, kinderen. Nee, BOEK-EN, niet e-books. Het is allemaal Nederlandse literatuur en het zijn vooral (semi)klassiekers die iedereen gelezen moet hebben én een boek voor 10+ van Toon Tellegen. Ik denk dat ik wel aan die eis voldoe.

Maar het meest prachtige is natuurlijk dit:

Eindelijk heb ik hem! Eindelijk ben ik een volledig ingeburgerde, geaccepteerde Oegstgeestenaar/Oegstgeestenees/Oegstgeester! Mijn leven is compleet!

(oké, ik moet hem wel eerst nog even lezen)

Wat er zo leuk is aan interviewen

Gisteren, op een zonovergoten dag in Amsterdam die een vaartocht met het pontje (leuk!!!) vereiste, had ik sinds lange tijd weer een interview. Door studie, stage en andere activiteiten ben ik er lang niet aan toegekomen. Met wie het interview was en wat voor nieuwe serie er gaat komen, houd ik nog even geheim, maar leuk wordt het zeker.

Maar wat is er nou eigenlijk zo leuk aan interviewen? Nou, dit dus:
– Je mag eindeloos nieuwsgierig zijn en vragen stellen. Ook rare vragen. Of vragen die eigenlijk niet kunnen (alles onder het mom van journalistiek).
– Je komt verhelderd thuis, omdat je zoveel nieuwe dingen hebt ontdekt. Niet alleen over die persoon, maar ook over het gebied waarover zij veel weten.
– Je ontmoet nieuwe mensen, ziet nieuwe plaatsen, maakt nieuwe reizen.
– Je komt in contact met mensen die je bewondert.
– Je gaat blij en vol energie weg, omdat het zulke leuke gesprekken zijn (tot nu toe nog geen enkel onaardig iemand geïnterviewd!).

En hoewel het soms ook een pokkewerk zijn (uren reizen, het interview zin voor zin uittypen), is het vooral heeeeel erg leuk. Dus binnenkort in dit theater: meer interviews!

Leiden is een decor

Je loopt in Leiden. Je fluit een deuntje, kijkt om je heen, het zonnetje schijnt: het leven is prachtig. Dan komt er een man op je afgelopen.
‘Wat een mooi decor he!’ zegt hij enthousiast.
‘Decor?’ vraag je.
‘Ja, Leiden. Ik vind dat ze het echt mooi in elkaar hebben gezet.’
Beduusd laat hij je achter. Je loopt langs een groepje mensen die om zich heen wijzen.
‘Die grachten lijken net echt!’
‘Ja, ik heb gehoord dat ze er Spa-water en zand uit de zandbakken van kinderen voor hebben gebruikt, zodat het realistischer lijkt.’
Je schudt je hoofd. Wat zijn dat voor grappen? Zijn de mensen in de war? Leiden is een echte stad. Toch?
Je reikt naar een bakstenen muur en begint te twijfelen. Hmm, het voelt een beetje raar. Misschien is het toch namaak. Ik bedoel, die huizen in Leiden schijnen heel oud te zijn, maar dan zouden ze allang ingestort zijn toch?
Voor de zekerheid ga je het toch maar even vragen, aan een oude vrouw op een bankje. Die zal het wel weten.
‘Ehm mevrouw, Leiden-‘
‘Ja, mooi he!’
Ze glimlacht.
‘Het doet me denken aan vroeger. Zo zagen de gebouwen er toen ook uit. Ze hebben het echt heel goed opgebouwd.’
Verward pak je je fiets en fiets terug naar Oegstgeest. Leiden is een decor. De bootjes, de huizen, de grachten, het is allemaal nep. En dat heb jij nooit geweten.

‘Oké Laura, nu ben je toch echt gek geworden.’ denk je nu. Maar waar jij je net in bevond, was de postmoderne wereld. Hierin speelt representatie en twijfel een grote rol. Wat is echt en wat niet? Klopt jouw beeld of het mijne? Of allebei? Is Leiden een decor of niet?
Als iedereen tegen je zegt dat iets zo is, dan begin je vanzelf te twijfelen, hoe standvastig jouw punt ook was.

Maar ik zal je geruststellen: Leiden is geen decor. Tenminste, voor zover ik weet…

Juli: Daag jezelf uit

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Ga naar de supermarkt of een random andere plaats en praat hardop tegen jezelf. Als mensen je raar aankijken, kijk hen dan aan alsof zíj raar zijn.
2. Doe een roze spoeling in je haar en ga daarmee naar familie. Reageer boos als ze het niet leuk vinden.
3. Denk elke dag van de maand aan een leuke herinnering en schrijf die vervolgens op.
4. Vermaak jezelf de hele dag met Youtube-filmpjes of nutteloze series zónder je schuldig te voelen.
5. Reageer en vertel me drie leuke dingen die jij deze zomer gaat doen!