Detective Laura B. en het mysterie van de verdwenen fiets

Zoals altijd was ik nog nét op tijd vertrokken. Mobiel en een flesje water nog even snel in mijn tas gepropt, de kat aaien en daarna rennen naar de schuur. Krakend ging de deur open.

Mijn fiets stond er niet.

Het kwam pas na een paar seconden bij me binnen. Mijn fiets was verdwenen. Nu moet je weten dat een fiets het belangrijkste in je leven is als je in Voorschoten woont. Je moet namelijk OVERAL naar toe fietsen: het station, Leiden, de sportschool, de supermarkt. Als ik moest kiezen tussen mijn fiets en mijn slaaf… Dan verhonger ik liever.

Mijn eerste gedachte was: dit ga ik niet tegen mijn moeder zeggen. Huh? Ja, kijk, ik heb een geschiedenis met fietsen. Iets met twee fietsen die na een paar weken gestolen werden in Leiden, lekke banden, kapotte spaken en geld van mijn ouders. Als ik zou vertellen dat mijn fiets gestolen was uit mijn eigen schuur (‘Heb je hem wel goed op slot gedaan?’ ‘Uh…’), dan zou ik onterfd worden.

Dus in plaats daarvan zette ik het op een hollen, want ik moest naar het station (gelukkig die op tien minuten lopen van mij vandaan en niet Leiden Centraal), anders zou ik te laat komen. Ondertussen vlogen de vloeken over de straten van Voorschoten. Verdomme. Welke buurman/vrouw/kat heeft dit op zijn/haar geweten? Mijn fiets is mijn allesie. Wat moet ik nou?

Na het werken kwam mijn slaaf mij ophalen. ‘Heb je al bij het winkelcentrum gekeken?’ probeerde hij voorzichtig. Ik schold hem uit, want waarom zou hij daar staan? Het is verdomme één minuut lopen vanaf ons huis. Maar ja, ik had geen zin in meer gezeik, dus ik ging toch maar kijken.

U voelt hem al aankomen: hij stond bij het winkelcentrum. Normaal ga ik altijd lopend, maar een paar dagen geleden kwam ik vanuit Leiden en had ik geen zin om eerst naar huis te gaan en dan weer naar de winkels te lopen (nee joh, ben niet lui). Maar eenmaal uit het winkelcentrum met mijn gekochte spullen vergat ik dat mijn fiets daar stond.

Behalve een hoop frustratie, rimpels en woede heeft dit alles me toch wat goeds gebracht: ik doe voortaan ALTIJD mijn fiets op slot, ook in de schuur.

(een paar dagen later werd ik overigens gestraft voor mijn domme actie, want mijn ketting viel eraf, zucht)

Tags:

15 Comments to “Detective Laura B. en het mysterie van de verdwenen fiets”

  1. Haha, goed verhaal! Dit had mij ook kunnen gebeuren, hoor ;)

  2. Hahaha! Dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn. Leuk geschreven!

  3. ik heb wel eens iets soortgelijks gehad, alleen stond ie toen bij de kroeg. Want ik ging ook altijd lopend, behalve die ene keer en op de terugweg.. Nou ja hè.

  4. Hahaha geweldig! Echt zo’n mooie actie waarvan je denkt dat alleen jij dat kan. Dit zou ook echt iets voor mij kunnen zijn *klopt af*. Highfive, lotgenoot!

  5. Dit is mij ook twee keer overkomen. Zou het stiekem toch in de naam zitten? ;)

  6. Hahahaha! :D De keren dat mijn fiets weg was (2x) was hij helaas wel gestolen. Gelukkig was dat niet thuis :)

  7. Ik denk dus ook heel vaak ‘als mama er maar niet achterkomt’. Toch best eng, die controle die ze nog over je hebben.

  8. Hihi :) Ik heb wel altijd dat ik met mijn boodschappen naar de verkeerde uitgang van het winkelcentrum sjouw als ik voor de afwisseling (stiekem om een echte reden) mijn fiets ergens anders heb neergezet dan anders. Meestal bedenk ik het me voordat ik bij mijn fiets ben (die daar dan dus niet staat).

  9. Hahaha, wat een ‘strakke’ actie. heerlijk.

  10. Haha, dat had mij kunnen overkomen!

  11. Dan heb je ‘m nog goed teruggevonden. Soms hoor je van die verhalen dat je die fiets in zo’n tweedehands zaak terugvindt, of zelfs met iemand anders erop.

  12. Ik lach niet hoor, ik wilde gewoon even over de grond rollen…

  13. Hahaha (‘Heb je hem wel goed op slot gedaan?’ ‘Uh…’)

  14. Een mens is ook niets zonder slaaf, zoveel is duidelijk.

  15. Hahaha heerlijk dat je gewoon VERGEET dat je fiets bij het winkelcentrum staat. En dat je vriend het dan wel in één keer doorheeft. Lekker hoor :’)

Leave a Reply