Vroeger was het makkelijk. Je liep naar iemand toe in de speeltuin en zei: ‘Wil je vrienden worden?’ ‘Ja,’ zei de ander en de vriendschap was een feit.
Op een gegeven moment bereik je de leeftijd dat het niet meer zo makkelijk is. Je houdt je bezig met werk en de vrienden die je al hebt. Daar vallen er ook een paar van af. Je hebt het gewoon te druk voor al dat sociale gedoe. Dat is hoe het gaat toch?
Nou, bij mij eigenlijk niet. Sinds ik in Utrecht woon, kan ik het bijna niet meer bijhouden met al die leuke mensen. Ik heb de mensen die in Utrecht wonen en met wie ik al bevriend was. Dan heb ik de vrienden verspreid door het land. En dan zijn er opeens allemaal mensen die ik ontmoet.
Ik ga verhuizen naar Utrecht en kom erachter dat mijn buurvrouw óók Laura heet (heb ik weer). Zoals het de naam betaamt, blijkt ze ook nog eens aardig te zijn. Nu is het ook niet zo moeilijk om een betere buur te zijn dan mijn vorige buurman, maar toch.
Ik ga op theatersport en kom erachter dat een van mijn medespelers hetzelfde werk doet en fijn is om mee te praten.
Ik ga naar zelfverdediging en blijf uren buiten in de kou praten met degene tegen wie ik moest ‘vechten’.
Ik ga op improvisatietheater en ik speel met iemand van wie ik meteen denk: wij zouden vrienden kunnen zijn.
Ik weet niet of ik al echt vrienden ben met deze mensen (kan iemand dit even bevestigen ofwel ontkennen), maar de potentie is er in ieder geval. Ligt het aan Utrecht? Ligt het aan mijn houding? Ben ik gewoon een fantastisch persoon? Ik weet het niet, maar ik ben er blij mee.
Goeie blog, vooral dat stuk over die andere Laura. Klinkt echt als een leuk persoon en totaal niet als een stalker.
P.S. Denk dat het gewoon ligt aan de naam, maar persoonlijkheid doet ook veel ;)
Grappig dat je dit zegt, want ik kom haar de laatste tijd steeds tegen (daarvoor echt nooit) en ik begin het wel opvallend te vinden… P.S. Het ligt echt aan de naam, trust me.
Heerlijk toch, zoveel leuke mensen om je heen! Altijd fijn om een netwerk van vrienden te hebben.
Bij mij gebeurt helaas het tegenovergestelde, ik raak alleen maar vrienden kwijt. Dan kan je toch beter jouw situatie hebben. ;)
Mensen om je heen hebben is altjd fijn. Dan maakt het niet uit of het vrienden of kennissen zijn. Je hele leven zullen blijven of slechts even met je mee oplopen.
Wat fijn, zeg, al die bonusvrienden! Ik herken wel wat je zegt over een vriendenstatus in deze levensfase. Hartstikke veel mensen waar je leuk mee omgaat, maar of de ander het ook als een vriendschap ziet? Ingewikkelde shizzle.
Heel herkenbaar en leuk toch! Meestal spreek ik een paar keer met zulke mensen af (buiten de ‘vaste’ omgeving van bijv. sport of werk) en dan zijn we opeens vrienden. Zo heb ik ook een Laura ontmoet. Leuk kind :)
Utrecht is dan ook een extreem gezellige stad!
Voor mijn gevoel hoor ik juist alleen maar van mensen dat nieuwe mensen ontmoeten lastiger wordt naarmate ze ouder worden, dus dit vind ik een geruststellende gedachte. Hoewel het soms inderdaad alsnog lastig blijft wanneer het nou echt om een vriendschap gaat en wanneer je elkaar gewoon ‘kent’ (vooral bij collega’s is dat soms een grijs gebied), maar ik merk dat beide partijen vaak juist blij zijn als iemand een keer de stap neemt om apart af te spreken :)
Je schrijft inderdaad leuk! Wie is degene met wie je bevriend zou kunnen zijn? :D