Maand: april 2019

Vakantiegevoel

Vorige week zat ik op een bankje in het park vlakbij mijn huis. Het grasveld is wit van de margrietjes. Rechts maakt een vader foto van zijn dochter, die al op jonge leeftijd gewend is aan de camera. Links zijn twee kinderen aan het voetballen. De zon doet een poging mijn benen bruin te kleuren. Ja hoor, ik heb hem: het vakantiegevoel.

Ik heb zin om te badmintonnen. Wanneer zijn we daarmee opgehouden? Op vakantie of gewoon in de straat met je broertje. Zuchtend de shuttle steeds oppakken. Lamme armen. ’s Avonds was je de zonnebrandcrème van je armen, die vervangen wordt door de geur van aftersun of dat spul tegen muggen. Ik was vergeten dat dat bij de zomer hoorde, die stomme muggen.

Tientallen boeken en tijdschriften namen we altijd mee in de auto naar Italië. Ik las ze allemaal uit. Op vakantie was er geen moeten, zelfs niet het moeten van genieten. Nu heet het reizen en telt het niet mee als er geen foto van staat op Instagram.

Het is het vakantiegevoel dat ook een beetje pijn doet, van dingen die nooit meer terugkomen, maar ook van dingen die nog staan te wachten. Misschien moet ik toch maar weer een badmintonset kopen.

Laura’s liefdesletteren: slingers

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Zorgvuldig had ze de slingers opgehangen. Niet te laag en met het ene uiteinde boven de boekenkast, het andere uiteinde aan het keukenkastje. Even had ze in de winkel getwijfeld over de ballonnen met confetti, maar waarom ook niet? Je wordt maar één keer veertig.

Normaal ging ze nooit naar de traiteur. Veel te duur en in je eentje eten is niet gezellig. Maar nu kon ze eindelijk naar binnen lopen in plaats van er langs.
‘Vanavond heb ik een feestje,’ had ze tegen de buren gezegd. ‘Alvast excuses voor eventueel geluidsoverlast.’
Ze had dit keer zelfs boven de vitrinekast gestoft, ook al kon niemand dat zien. Nou ja, misschien Peter wel, die was lang.

Niemand komt ooit op tijd op een feestje, dat wist ze wel. Maar om elf uur hoorde ze nog steeds alleen het tikken van de klok. De speciaal samengestelde Spotifylijst had ze even afgezet, is zonde om die nu al te draaien. De waxinelichtjes doofden een voor een hun licht. De prik uit de cola verdween. Maar zij bleef wachten.

Utrecht voor beginners

https://www.instagram.com/p/BqKRB3Qg4pI/

Een tijdje geleden deelde ik bovenstaande foto van ’t Hartlooper, een van mijn favoriete bioscopen in Utrecht (de andere is Springhaver en dan heb je ook al bijna alle bioscopen gehad). Rianne zei dat ze nu pas begreep wat voor gebouw het was, terwijl ze een paar jaar geleden nota bene een rondleiding had gekregen van een vriend.

Ik was ontzet. Hoe kun je nou in Utrecht wonen en ’t Hartlooper niet kennen? Daarom besloot ik Rianne maar te laten zien hoe het beter kon.

Al jaren volgen we elkaars blog, dus het werd wel tijd ook om elkaar eens te ontmoeten. Het blijft gek hoeveel je van elkaar weet en tegelijkertijd hoeveel je nog niet weet. Zo noemde ze haar zoons naam en dacht ik: ah, dat is waar die J voor staat! Ze kreeg meteen een demonstratie van het feit dat Utrecht net een dorp was, doordat we een andere (ex)blogger tegenkwamen in mijn andere stamplek: Lewis Book Café.

Ja, ik houd van Utrecht. En van bloggers ontmoeten. En die combinatie is al helemaal goud!

(voor de oplettende Utrechters: de titel is uiteraard een verwijzing naar dit mooie gedicht van Ingmar Heytze)