Utrecht voor beginners

https://www.instagram.com/p/BqKRB3Qg4pI/

Een tijdje geleden deelde ik bovenstaande foto van ’t Hartlooper, een van mijn favoriete bioscopen in Utrecht (de andere is Springhaver en dan heb je ook al bijna alle bioscopen gehad). Rianne zei dat ze nu pas begreep wat voor gebouw het was, terwijl ze een paar jaar geleden nota bene een rondleiding had gekregen van een vriend.

Ik was ontzet. Hoe kun je nou in Utrecht wonen en ’t Hartlooper niet kennen? Daarom besloot ik Rianne maar te laten zien hoe het beter kon.

Al jaren volgen we elkaars blog, dus het werd wel tijd ook om elkaar eens te ontmoeten. Het blijft gek hoeveel je van elkaar weet en tegelijkertijd hoeveel je nog niet weet. Zo noemde ze haar zoons naam en dacht ik: ah, dat is waar die J voor staat! Ze kreeg meteen een demonstratie van het feit dat Utrecht net een dorp was, doordat we een andere (ex)blogger tegenkwamen in mijn andere stamplek: Lewis Book Café.

Ja, ik houd van Utrecht. En van bloggers ontmoeten. En die combinatie is al helemaal goud!

(voor de oplettende Utrechters: de titel is uiteraard een verwijzing naar dit mooie gedicht van Ingmar Heytze)

Waarom ik nooit een (serieuze) photo diary zal doen

Ik heb natuurlijk deze wel eens gedaan.

Photo diaries/pictures of my life/my week in pictures/etc zijn onwijs populair. Je kunt jezelf niet serieus nemen als je blogger wanneer je niet de hele wereld verveelt deel uit laat maken van je week. Ik zal dan ook nooit bovenaan de ranglijsten staan, want pff, denk eens aan al deze dingen:

– Je moet per se allerlei leuke dingen doen met allerlei fotogenieke mensen. Liefst mensen die bekender zijn dan jij.
– Veel selfies maken. Dat kan mijn hoofd niet elke dag aan.
– Een dag in bed doorbrengen, omdat alles even kut is? Kan niet. Je moet altijd blij zijn. En minstens tien foto’s per dag hebben.
– Er staan bovendien allemaal andere verboden dingen op de lijst: geen foto’s, terwijl je op de wc zit, geen niets vermoedende Tinderdates fotograferen en het moet ook wel onduidelijk blijven waar je precies woont. Pff, alsof er dan nog iets over blijft om foto’s van te maken.
– Wat dacht je van al die filters en Photoshop die je er eerst tegenaan moet gooien om het er een beetje profi uit te laten zien?
– Je moet koken. Fotogeniek koken. Ik kan dat eerste niet eens.
– Zonder huisdier ben je niet geloofwaardig.
– Je moet allemaal hipsterdingen doen, zoals havermout eten en een smoothie drinken uit zo’n mok met een rietje.
– En als je dat dan allemaal gedaan hebt, duurt het eeuwen voordat die duizend foto’s geüpload zijn. En dan moet je nog bedenken welk ontbijt ook alweer bij welke dag hoorde. Zucht.

Wat een gedoe. Maar goed, ik blijf ze zelf alsnog bekijken van andere mensen, want tja, je bent een voyeur of je bent het niet.

Bloggers a.k.a. vieze, oude mannetjes?

Op mijn twaalfde kwam ik op een schrijfforum terecht. Een forummer daar, Manon, voegde me toe op MSN. We msn’den, mailden, blogden en schreven brieven (met de hand!!!). Het was onvermijdelijk: Manon en ik moesten elkaar ontmoeten, al was het maar omdat we relatief dichtbij woonden. We waren allebei zo verlegen dat we nog geen ‘Dankuwel.’ durfden te zeggen als iemand ons een snoepje gaf (maar dat maakt niet uit, want niemand bood ons nog een snoepje aan, aangezien we twaalf en dertien waren), dus of het nou zo’n goed idee was? Of nee, dat is natuurlijk niet erg, het is eerder het antwoord op deze vraag: wat als Manon nou een vies, oud mannetje was?

Inmiddels ben ik bijna tien jaar bevriend met Manon en kan ik dus wel met enige zekerheid beweren dat ze géén vies, oud mannetje is. Maar er zijn meer mensen op het internet die ik ontmoet heb, van een nog ergere soort: bloggers.

Ik heb er een stuk of 25 ontmoet. Dit is de algemene impressie:
– Ze waren allemaal aardig. Ja, echt!
– Ze waren ook allemaal gek (op een positieve manier), de één gestoorder nog dan de ander.
– Meest gehoorde opmerking: ‘Jij bent écht klein!’ Ja mensen, ik vertel wel eens de waarheid op mijn blog en soms is het niet eens overdreven.
– Goed, sommigen waren oud, sommigen waren man, maar vieze, oude mannetjes? Nee, dat waren ze niet!

Natuurlijk moet je altijd op een openbare plek afspreken (nooit bij iemand thuis!!!), maar heus, niet alle internettertjes zijn onbetrouwbare honden.

(al ben ik zelf stiekem wel een vies, oud mannetje dat Laurens heet, maar niet doorvertellen hoor)

‘Wat een leuk t-shirt heb je aan!’ en andere complimenten

httpv://www.youtube.com/watch?v=83-9d9d8L9o&feature=youtu.be
Credits: Robin.
Allereerst: ik vind het superdupereng om een filmpje te laten zien waarin ik voorkom. Het is een verslag van de middag. De tweede keer dat ik op mensen af stap, loop ik weer terug, omdat ik ‘Hallo!’ zei, maar ze me gewoon negeerden :( En op het laatst konden we de briefjes niet meer echt kwijt (het was etenstijd), dus hebben we er een paar in brievenbussen gemikt.  Ik ben benieuwd wat die mensen dachten toen ze dat in hun brievenbus vonden haha. 

Er was een plan van een kleine blogmeeting (niet van mij overigens) in de zomer. Uiteindelijk werd het wel erg klein, want afgelopen zondag kwamen alleen Rosalie, Robin, Irving en ik opdagen op Utrecht Centraal. Na een terrasje was het natuurlijk weer tijd voor een gekke actie.

Situatie nummer 1: het viertal bevond bij het pleintje bij de Dom van Utrecht. Om ons heen talloze toeristen en af en toe een verdwaalde non. De benodigdheden waren gekleurde briefjes en een marker. En slachtoffers. Want wat gingen wij doen? Complimenten op briefjes schrijven en aan mensen geven (niet willekeurig, want het moet wel gemeend zijn).

Dit, lieve mensen, is makkelijker gezegd dan gedaan. Robin begon. Hij zag een meisje met felgekleurd rood haar en wilde een briefje met ‘Ik vind je haar cool!’ geven. Daar is niks mis mee. Het probleem was alleen dat ze niet Nederlands was. Gelukkig kan Robin nog wel een beetje Engels en kon hij de boodschap nog wel overbrengen, maar ja, wat moet je dan met dat briefje?

Daarna deden Rosalie en ik een poging. Een compliment is toch moeilijk te verzinnen en hoe zorg je ervoor dat je geen toerist te pakken hebt? (nee, niet omdat toeristen geen complimentjes mogen krijgen, maar hoe weet je of het een toerist is of een Nederlander). Ik zag een oud omaatje bij de bushalte en die leek wel wat vrolijks te kunnen gebruiken. In plaats van een compliment schreef ik (iets van): ‘Fijne dag!’
We liepen op haar af en ik wenste haar een fijne dag. Eerst keek ze me verbaasd aan (‘He? Jongeren die aardig doen, wat is dit?’), maar daarna glimlachte ze. Toen ik terugliep, zag ik dat ze het briefje meerdere malen herlas.

Bij de Dom zou het niet goed lukken. Dit moest anders.

Situatie 2: we gingen op een paar bankjes zitten bij een bruggetje over één van de vele grachten. Er werd bedacht dat we eerst dingen op briefjes moesten schrijven (niet per se complimenten) en dan kijken naar de mensen die langs lopen en als het past, het ze geven. Dat waren dingen als: ‘Eet smakelijk!’, ‘Wat heb je een leuk t-shirt aan!’ en ‘Wat lach je leuk!’ (die laatste, zodat Robin nog wat meisjes kon versieren). Ieder kreeg iets van vijf briefjes.
Ik had drie keer ‘eet smakelijk’.

Het is ongelooflijk, maar eigenlijk reageerde iedereen wel leuk! Ik had ‘Have a nice day!’ aan een vrouw gegeven en dat vond ze lief. Veel mensen waren eerst verbaasd (Duh, zou ik ook zijn.), maar moesten daarna wel lachen. Eén van de meest succesvolle acties tot nu toe dus!

En toen viel de dag letterlijk in het water, want de regen deed heeeeel erg zijn best om neer te vallen.

Ondanks dat was het toch een leuke dag :)

Bloggers: tha bomb of losahs?

Bloggen is dood.
Althans, dat beweren sommige mensen. Dat ik dit nu typ op een BLOG (levend dus, zowel ik als de blog) beweert het tegendeel. Maar het zet me wel aan het denken. Want wat voor status heeft het bloggen eigenlijk?

Wanneer ik zeg dat ik een blog heb, dan vindt iedereen dat eigenlijk wel leuk. Maar misschien ligt dat aan de mensen met wie ik om ga (ik weet niet of de buschauffeur, om maar even iemand te noemen, het erg interessant zou vinden).

Maar wat zijn bloggers nou? Zijn ze tha bomb of losahs (ik zal even straattaal integreren op mijn blog)? Of zijn het een stelletje egocentrische weirdos? Wat is het algemene beeld? Ik denk dat het er ook mee te maken heeft wat voor blog je hebt en met wie je praat. Bij mijn oma maak je echt geen indruk als je zegt dat je een beautyblog hebt, maar bij je vriendinnen waarschijnlijk wel.

Ik heb (nog) geen vervelende reacties gehad over het bloggen an sich, maar ik zou me kunnen voorstellen dat mensen dit zeggen (niet dat ik het er mee eens ben): ‘Waarom zou je dat doen? Wie boeit het nou dat je een gekke bril van je vader hebt gevonden of dat je zo gestoord bent dat je met prullenbakken en andere levenloze dingen praat. En op het internet nog wel! Het internet is gevaarlijk. Iedereen kan het lezen! En het is echt tijdverspilling hoor.’
Als antwoord op deze dialoog met een fictieve tegenstander zou ik geven: ‘Ik doe het, omdat ik het leuk vind. Blijkbaar boeit het mensen wel en als het ze niet boeien, dan kijken ze lekker niet. Het internet kan gevaarlijk zijn, maar je hebt zelf in de hand wat je erop zet. Dikke doei.’)

Dus nu dezelfde vraag aan jou: wat voor status denk je dat het bloggen heeft? Mensen die geen blog hebben: wat voor associaties (positief of negatief) heb jij bij bloggers? Mensen die wel een blog hebben: wat voor reacties krijg je als je vertelt dat je een blog hebt? (positief of negatief)

BlogOok: Lauradenkt.nl vertelt

Een week geleden werd ik gevraagd om een stukje te schrijven voor de website BlogOok.nl Dit is een website voor en door bloggers. Er staan veel handige tips op, er is een forum en de rubriek ‘Een blogger vertelt’, waar ik voor heb geschreven. De website bestaat nog niet zo lang, maar ik moet zeggen dat ik er wel potentie in zie.

Dus klik allen hier om mijn stukje te lezen (het gaat over mijn Nico Dijkshoornverhaal I en II en ik geef een aantal tips) en vergeet vooral niet de rest van de website te bekijken!

www.BlogOok.nl