Ik ben niet de enige die hierover blogt, maar toch wil ik het even aan de orde brengen. In het begin toen ik deze blog begon, had ik mijn ouders erover verteld, mijn vriend/het vriendje en een paar vrienden. Meer mensen niet, want ik wist niet zeker wat ze ervan zouden vinden. Toen kwam opeens het Nico Dijkshoorn-gedoe en dat vond ik zo leuk dat ik het aan iedereen vertelde. Sindsdien zijn er maar weinig mensen die het niet weten (ik zet mijn updates ook op Facebook en Hyves) en is mijn blog geen geheim (wat het sowieso al niet was).
Maar dat is niet bij iedere blogger zo. Sommige mensen vertellen het liever niet aan iedereen, omdat ze een persoonlijke blog hebben. En anderen schamen zich er misschien voor. Maar voor de andere bloggers: waarom vertel je het eigenlijk niet aan je vrienden? Waarschijnlijk vinden ze het heel leuk (mijn vrienden in ieder geval wel) en reageren ze er enthousiast op. En door die reacties krijg jij weer meer plezier in het bloggen.
Wie weten allemaal van jouw blog en wie niet (en waarom die specifieke personen dan niet)?
Vroeger vertelde ik het eigenlijk aan niemand, en wilde ik ook dat niemand uit mijn omgeving het wist. Dat was meer omdat ik toen nog over mijn dagelijkse leven blogde, echt als dagboek. Tegenwoordig weet eigenlijk bijna iedereen van mijn blog en krijg ik er steeds vaker wat over te horen van familie/vrienden/collega’s; heel erg leuk :D
Mijn blog is geen geheim. Gezin, familie, vrienden, kennissen en collega’s weten er van. En komen ook regelmatig lezen. Er is eigenlijk niemand die ik zo weet te verzinnen waarvoor ik mijn blog verborgen zou houden.
Blog nog niet zo heel erg lang ; bovendien is mijn blog nog eventjes een ‘ultrageheime’ verrassing :-)
Maar de reacties die er op komen zijn alvast geweldig!
Mijn ouders weten het (nog) niet, omdat ik weet dat mijn vader me dan overal blijft volgen. Mijn vriend weet het en hij heeft het zijn broers ook verteld, dus die kijken ook. Mijn vriend is er zelf achter gekomen, min of meer, en hij las mijn blog altijd toen hij in Spanje woonde. Mijn vriendinnen weten het selectief, het is maar net hoe erg ze met internet etc. bezig zijn. Ook staat er wel een linkje op m’n hyves, dus degene die er zo achter komen, soit. :) Ik vind het niet erg en ik hou van het schrijven, maar ik loop er zeg maar niet mee te koop. Als ze erachter komen, en ik er leuke reacties op kijk, dan is dat hartstikke leuk, maar ik ga geen mailtjes rondsturen ofzo met “hallo tante, kijk eens op m’n blog!”. Nee, zo ben ik niet.
Ik houd mijn blog ook niet geheim, hij is juist bedoeld om mensen up-to-date te houden. Ik zorg er overigens wel voor dat hij niet te persoonlijk wordt, misschien wel juist om die reden. :)
ik zeg het niet omdat ik dan het idee heb dat ik ook evt privé zou kunnen bloggen…en omdat ik sommige dingen te truttig vind ofzo…maar ik weet dat iedereen het kan lezen dus echt privé schrijf ik niet.
mn vriend weet het (joh die zit altijd naast me ;)) en een goede vriendin, die leest braaf :P mn zus weet het….en verder nog wel mensen aan wie ik het ooit verteld heb maar die zijn het waarschijnlijk vergeten…
maar misschien moet ik het toch meer in de openbaarheid gooien ofzo ;)
Als ik een blog zou hebben, zou ik het wel geheim willen houden voor vrienden enzo, ik weet niet waarom..
Ik vertelde het aan het begin aan niemand, maar nu weten mijn ouders en één vriendin (die ook een blog heeft) en nog een paar andere vriendinnen het. Maar niet iedereen. Weet niet precies waarom, maar aan de ene kant ben ik bang dat mensen dan voor de grap elke keer gaan bezoeken en irritante reacties achterlaten (jup, zo zijn die mensen), en dat soort dingen.
Vroeger wist niemand ervan. Nu weten vriendinnen/oude vriendinnen, familie & schoonfamilie het. De enige die het niet weten is op werk, om toch een beetje privacy voor mezelf te houden :)
Ik kan hem moeilijk privé houden én onder mijn eigen naam bloggen… Dus ‘iedereen’ weet ervan.
Vroeger wou ik absoluut niet dat mensen die ik kende mijn blog lazen, en dan voornamelijk mijn ouders niet! Nu maakt het me niet zo veel meer uit, maar het is niet zo dat ik het echt naar ze stuur, of het ze laat zien. Daar vindt ik het niet bijzonder genoeg voor. Ze weten de link, als ze nieuwsgierig zijn kunnen ze komen kijken! :)
Ik heb het nog niemand vertelt. Mijn blog is niet geheim, soms is het behoorlijk persoonlijk, maar vrienden mogen dat best lezen. Ik wil alleen niet dat mijn moeder erachter komt. Sinds ze facebook heeft is ze me 24/7 aan het spammen. Daarom vertel ik het maar niet. Behalve als het toevallig zo uitkomt maar dat is nog niet gebeurt.
Sommige weten het, sommige niet, niet iedereen leest het en ben er nog niet uit of ik het wel of niet aan iedereen ga vertellen.
Ik heb dan het idee dat ik niet meer alles kan vertellen….
Mijn familie (ouders, oma, tante) weten ervan en mijn beste vrienden, maar verder heb ik het niet aan bijvoorbeeld mijn klasgenoten verteld. Dat doe ik niet omdat ik om de een of andere reden denk dat ze het stom vinden ofzo. Ik weet het niet. Het lijkt me ook een heel vreemd idee als leraren op je blog kijken. (wat als je er over nadenkt helemaal niet vreemd is, het zijn ook maar mensen, maar ivm de leraar-leerlingrelatie die je hebt lijkt het tóch vreeemd)
Ligt eraan waar je over blogt denk ik, wat betreft leraren. Op mijn vorige blog keek een leraar (hij had zelf ook een blog) en nu leest een ex-leraar ook mee en dat is gewoon prima :) Maar het verschilt natuurlijk per persoon. Maar ik kan me niet voorstellen dat je klasgenoten het stom vinden! En zo ja, dan zijn zij het die stom zijn!
Grappig dat je dit artikel hebt geschreven. Ik dacht dat ik weer zo’n aansteller was, haha. Ook al is mijn blog nog niet zo oud (paar maanden), vind ik et soms nog best lastig om mijn blog te promoten. De meeste mensen met wie ik omga/omging weten er van, en een aantal met wie ik nog spreek geven me ook complimenten. Ik dacht dat mensen die ik ken het dom zouden vinden dat ik bijvoorbeeld nagellakreviews schreef, of liet zien wat ik had geshopt en ga zo maar door. Maar door de leuke complimenten van buitenaf is de drempel bijna weg, want ja, het gaat er tenslotte ook om dat ik het leuk vind. En dat vind ik! Ik heb plezier in het bloggen, en gooi het nu ook weleens op Facebook en ik heb het een paar keer op Hyves gegooid. Op twitter doe ik het iedere dag, omdat daar andere mensen het kunnen zien dan is facebook en hyves. Op Facebook of Hyves heb ik ook de vroegere schoolvriendinnen, de “populaire” meisjes, als vriend/vriendin, en dat vind ik af en toe nog een lastige kwestie. Maargoed, hier zal ik straks ook gewoon geheel schijt aan hebben, haha.
Ja, daar moet je echt schijt aan hebben hoor! Zelf heb ik ook van dat soort mensen op Facebook en Hyves, maar ik heb nog nooit een vervelende reactie gehad :)
Bij mij weet eigenlijk niemand uit mijn omgeving het. Ik ben net begonnen, en ik vind mezelf nog lang niet goed genoeg om het rond te bazuinen ;) vandaar.
Pas als ik daar wat zelfverzekerder over wordt zal ik het tegen anderen gaan vertellen.
Ik ben redelijk open over wie mijn blog leest en wie niet; veel vrienden weten ervan en sowieso heb ik een linkje op mijn Twitter staan. De enigen die de site niet weten is mijn familie, omdat ik dat toch… ja, dan voelt het niet meer als ‘van mij’, als zij kunnen meelezen :p
Ik ben begonnen met bloggen en verhalen schrijven op Hyves. Daar kreeg ik erg leuke reacties. Maar dat vond ik toch te beperkt. Via een paardenforum kwam ik hier en nu schrijf ik al twee maanden op wordpress. Ik wilde niet direct een betaald blog beginnen omdat ik niet wist of het wel zou lonen. Komen er wel onbekenden op mijn verhalen en dagelijkse bezigheden af?? Ik maak overal reclame voor mijn blog. Hyves, FB, ik mail mijn familie en vrienden zo nu en dan. Verder reageer ik bij mensen die een humoristische manier van schrijven hebben of met wie ik iets gemeen heb. Verder mag iedereen het lezen. Als ik een anoniem blogje zou willen dan had ik er geen foto’s bij geplaatst, zou ik geen namen noemen en had ik er een wachtwoord op gezet.
Mijn blog die ik nu heb is bij iedereen bekend. Zelfs familie laat wel eens een reactie achter. Maar ik heb ook anonieme weblogs gehad. Het heeft beiden zo zijn voor- en nadelen, denk ik. Maar ik ben heel tevreden met mijn blog op het moment (:
De meeste vrienden en familie weten wel van mijn blog, maar kijken er volgens mij weinig op. Ik heb ook links op facebook naar mijn blogjes dus mijn klasgenoten zouden kunnen weten dat ik een blog heb.
Mijn 2 beste vriendinnen en mijn ouders weten het. Verder niemand die dichtbij mij staat zeg maar :)
Ik heb lekker geen blog! (al is dat dan weer wel een goedbewaard geheim :p)
Mijn vriend, mijn zusje, mijn beste vriendin en nog twe vriendinnen, dat zijn de mensen uit mijn directe omgeving die mijn blogje lezen, de rest zijn allemaal blogvrienden waarvan ik er een paar wat beter ken inmiddels.
Voor de grote rest(inclusief degenen hierboven die ik noem) heb ik facebook en twitter, maar daarin verwijs ik dus niet naar mijn blog vice versa.
Mijn blog is op een bepaalde manier persoonlijker. Maar laat wel een deel zien van wat ik wil laten zien.
Mijn blog is geen geheim. De meeste mensen in mijn omgeving weten ervan. Wanneer ik toch een wat persoonlijker stuk schrijf, beveilig ik het met een wachtwoord.
Bij mijn eerste blog vertelde ik het niemand, maar nu eigenlijk wel iedereen, ik schaam me er helemaal niet voor!
Mijn blog is open en bloot. Updates op twitter en facebook en iedereen mag het lezen :)
Mijn blog is geen geheim, maar ik vertel het ook niet automatisch aan iedereen. De mensen die ik het wel vertel, zijn wel allemaal enthousiast :)
Familie en vrienden weten het, daarnaast is ook iedereen welkom.. maar het is niet zo dat ik het overal ga plaatsten. Twitter vind ik wel genoeg!
Iedereen weet het in mijn vriendekring, familie, en niemand boeit het. Onverschillige groningers.
Wat jammer zeg dat het ze niet boeit :(
Ik zet ze ook gewoon op mijn Facebook… via Bloglovin’ dus ;) en mijn familie vindt het juist wel leuk om mij een beetje ‘bij te kunnen houden’ ook al zien ze me niet elke dag :) vind het wel schattig want mama is heel slecht met computers maar ze kijkt wel op mijn blog!
In het begin schreeuwde ik het van de daken. Nu niet meer. Maar het is geen geheim. Mijn omgeving maakt meer “reclame” voor mijn blog dan ikzelf.
Hmm, nee ik heb mijn blog niet direct onder vrienden verspreid.
Komt ook wel beetje door het feit dat mijn blog vooral gedichten bevat, en de meeste mensen zoeken dat niet snel achter mij.
Al met al, dus niet iets waar iedereen van weet…
aan de andere kant vind ik de reacties wel erg leuk!!
Dus wees welkom!! :-D
Eerst heb ik het niemand gezegd omdat ik me nogal schaamde voor mijn schrijven maar nu weten een paar vrienden en wat familieleden het van mij. Of de rest er nu achter komt maakt me niet meer zo uit maar ze zullen het niet zo snel van mij horen, eerder van mijn ouders.
Alleen mijn vriend en wat vrienden weten dat ik een blog heb. Mijn ouders zouden het ’tijdsverspilling’ vinden en het ander deel van mijn vrienden weten volgens mij niet eens wat een blog is. Daarom zet ik het ook niet in mijn statusupdates enz… Ik heb geen behoefte aan mensen die me er mee zouden uitlachen ofzo. Misschien valt het nog mee, maar ik heb liever volgers buiten mijn directe omgeving..
Iedereen mag tegenwordig van mijn blog af weten die over mijn kitten gaat, want dat is toch iets wat buiten je zelf staat. Wanneer hier een nieuwe update komt zet ik het bijvoorbeeld op mijn facebook..
Vandaag be ik ook weer begonnen met een andere blog, maar daar ga ik meer schrijven over dingen die ik leuk vind dus eigenlijk niet meer over mijn persoonlijke leven omdat ik dat gewoon niet meer kan. Of ik deze ook aan vrienden of iets ga laten zien weet ik nog niet, ben toch altijd bang dat ze het raar of iets vinden..
Niemand en dan ook helemaal niemand weet dat ik een blog heb. Een keer is voorgekomen dat mijn vader erachter kwam, en toen heb ik per direct de naam veranderd. Niet omdat ik het erg vind dat ze het weten. Maar ik voel dan een soort van muurtje, waarbuiten ik niet kan schrijven, omdat diegene het dan misschien kan lezen. Dus mijn blog is alleen toegankelijk voor de online wereld :)
Mijn ouders en familie weten niet van mijn blog. Maar mijn vriendinnen wel. Waarom? Geen idee eigenlijk.
Mijn blog is anoniem, met een fictieve naam
Ik ben wel ooit begonnen met bloggen, onder me echt naam. Op zich waren de reacties wel leuk toen er onbewust een aantal mensen achter kwamen, maar ik durfde niet meer mijn verhaal te vertellen. Dus die blog heb ik de deur uit gedaan en enkele jaren later ben ik weer begonnen..
Nu anoniem, de reden ik voelde me heel onzeker en had niet echt iemand waar ik mee kon praten en het gevoel gaf me te begrijpen. Op mijn blog kon ik mijn hart luchten en over mijn onzekerheden schrijven! Het bloggen heeft mijn veel sterker gemaakt en ik zou het ook niet meer willen missen.
Toch heb ik wel eens twijfels, dan zou ik graag foto’s plaatsen, maar dat is lastig.
Beide heeft het zijn voor en nadelen.. Maar nu blijf ik nog lekker anoniem..
Liefs!!
Met mijn oude blog wist niemand het, maar nu weten een paar goede vriendinnen het wel :)
Eén hele goede vriend weet het en mijn geschiedenisleraar natuurlijk, maar die weet het adres niet ;)
Ik heb een link op mijn facebookprofiel staan en ik ga er zeker niet omheen lullen als ze me erop aanspreken maar ik ga ook niet iedereen overstelpen om mijn blog te lezen. Mijn beste vrienden weten het natuurlijk wel :) Maar ik heb het ook wel een tijdje geheim gehouden
Eigenlijk weten alleen een aantal vriendinnen dat ik blog, waaronder natuurlijk Ariska. Mijn ouders weten het bijvoorbeeld niet, en zo ook niet mijn klasgenoten. Mijn updates plaats ik niet op Twitter en in mijn Twitter-beschrijving-dinges staat ook geen linkje. Ik weet niet precies waarom niet, bang voor reacties denk ik, dat ze het raar vinden?
Soms wil ik wel heel graag het iedereen vertellen, updates op Twitter plaatsen enzo, ik ben zo benieuwd wat voor bezoekersaantallen ik dan bijvoorbeeld zou krijgen. ;) Maar ik durf niet.
Wat leuk en interessant om te lezen dat iedereen er weer anders naar kijkt en over denkt :).
Mijn blog is gewoon bekend, ik meld het ook op facebook en twitter als ik iets plaats. Maar waarschijnlijk is het anders omdat ik voornamelijk fictie plaats, ik vind het juist leuk om erachter te komen dat vrienden en familie dat ook lezen :).
Ik hou mijn blog het liefste weg van bekende. Wat ik schrijf zijn toch een bepaald soort gevoelens die je naar buiten brengt en het laatste wat ik wil is dat mijn moeder opeens naast me staat met “Goh.. ik wist niet dat je er zus of zo over dacht.”
Misschien dat het veranderd als ik op mezelf ga en dus per blog de rest laat weten wat ik allemaal doe enz. Maar ik hou het toch het liefste weg van iedereen.
Boeiend, dit. Ik kan het (gedeeltelijk) ‘geheim houden’ wel heel goed begrijpen. Toch mag van mij iedereen het lezen. Het is ook wel grappig om soms reacties uit verrassende hoek te krijgen. Als je ineens een reactie krijgt van een bekende waarvan je niet wist dat die je blog las. :)
Mijn vrienden weten het niet omdat ik soms ook eens iets persoonlijks post, en ookal gebruik ik initialen, het zou niet zo leuk als ze zo dingen te weten zouden komen…
Mijn oma volgt mij trouw (hoewel ze het vaak ook niet begrijpt, ze is al 83), een vage kennis, mijn vader/moeder vergeten het en mijn zusje kijkt wel ‘s. Haar standaardreactie: “O… grappig. Wel een beetje vaag, hoor.”
Zolang niemand er naar vraagt, zeg ik niks.
Interessante vraag! Ik blog nog niet zo lang en promoot mijn blog eigenlijk ook niet echt. Ik heb hem wel bij Bloglovin’ gezet. Het leek me namelijk wel boeiend om te zien wat er zonder promotie zou gebeuren ;) Het verbaasde me ook dat mensen hem binnen een dag gevonden hadden! Wel erg leuk natuurlijk, zo ontdekte ik ook een aantal leuke blogs, waaronder deze :)
Verder comment ik tegenwoordig ook wel eens op andere blogs, dus zo vinden mensen mij ook. Al moet ik zeggen dat ik bij alle blogs die ik volgde voordat ik zelf begon met bloggen nog steeds in m’n “lurker-rol” zit… Zit nog steeds te dubben of ik daar zelf eens een keertje iets over zal schrijven ;)
Verder leest een van mijn zusjes mijn blog, die andere kan hem nog niet vinden ;) Ze weet wel dat ik er één heb en ik vind het wel grappig dat ze hem op eigen houtje probeert te vinden :p Mijn ouders heb ik er niet over verteld, ze weten al zoveel van mij, ik wil ook iets voor mezelf hebben, haha! Vriend(inn)en zijn niet zo “computerig”, waardoor ik denk dat ze het bloggen niet zo begrijpen. Daarom vertel ik er ook niet echt over. Ik heb er wel over nagedacht voor als ze zouden willen meelezen. Ik denk dat ik dat prima vind. Al vind ik dat ergens ook wel een raar idee. Niet dat ik me online anders voordoe ofzo, maar toch… Van sommige mensen vind ik het leuk dat ze me zo beter kunnen leren kennen, bij andere vind ik het misschien niet zo nodig… Ik kan me in ieder geval wel voorstellen dat het afremmend kan werken, omdat mensen je ‘in real life’ dan mogelijk kunnen aanspreken op wat je denkt/schrijft.
Ik hoorde via mn moeder dat mijn familie blijkbaar ook mijn blog leest, maar ik vraag ze er nooit na en doe net of ik alleen “vreemde” lezers heb en vriendinnen die mn blog lezen. Dat schrijft voor mij ook makkelijker.
Ik heb het eerst niemand verteld omdat ik bang was dat ik het niet vol zou houden, heb je vet cool verteld dat je blogt: verschijnen na een week geen blogs meer haha. Ondertussen weten mijn moeder, vriend & wat vrienden het wel. Die kijken overigens allemaal zeer sporadisch. Ik weet van sommige familieleden dat ze dan over elk onderwerp zouden bellen dus die vertel ik het voorlopig niet haha :)
Ik had jaren geleden een blog die voor iedereen die mij een beetje kende wel makkelijk te vinden was. Dat vond ik uiteindelijk toch niet zo prettig, waarop ik een anonieme blog begonnen ben. Dat beviel eigenlijk heel goed, tot een oom echt via de meest onmogelijke zoekopdracht bij Google op mijn blog uitkwam… Hij heeft mijn ouders ingelicht (of verdere familie het weet, weet ik niet) maar volgens mij lezen die niet mee, mijn oom nog wel geloof ik. Ik schrok er best van moet ik zeggen.
Het is niet zo dat ik nu bepaalde onderwerpen vermijd ofzo, maar ik merk wel dat ik toch net even wat meer rekening houd met hoe ik mezelf uitdruk.
Uit mijn vriendenkring kennen een paar mensen mijn blog inmiddels en daar heb ik geen moeite mee aangezien het mensen zijn die ik zelf de link gegeven heb :)