Blogonderwerp bedacht door: Anne.
Na jaren koken, bakken en braden was het dan zo ver: ik ging meedoen aan het kookprogramma Als de Rapen Gaar Zijn. Jullie kennen dit programma natuurlijk allemaal, maar ik zal het concept toch uitleggen: iedereen krijgt hetzelfde menu dat voorbereid moet worden (amuse, voorgerecht, hoofdgerecht, toetje, extra toetje) en dat moet binnen drie uur gebeuren in dezelfde keuken. In het restaurant zit de jury en zij beoordelen wie de winnaar is. De winnaar krijgt tien roze schilmesjes, een zakje gemodificeerde uien (waar je niet van gaat huilen) en twee kilo rozemarijnkruiden. Dat wilde ik uiteraard wel!
Het menu weet ik niet meer, daarvoor moet je het programma maar terugkijken. Iets met zachtgegaarde bieten, een haas op een bedje van peen en gekarameliseerde banaan en nog meer dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Dat was wel iets anders dan mijn rijst met kip.
Ik had die dag nog in mijn tuin (oké, balkon) gewerkt, dus mijn handen waren een beetje vies, maar dat leek me geen enkel probleem. Van een beetje grond is nog nooit iemand doodgegaan. Ik begon met het snijden van de peen, maar zag per ongeluk mijn pink als wortel aan (teveel zelfbruiner gebruikt). Het bloedde als een gek en daardoor begon de peen een beetje rood aan te doen. Maar zoals jullie weten, vind ik esthetiek erg belangrijk en eerlijk gezegd paste het rood veel beter bij het haasje dan het oranje van de peen. Dus liet ik het maar zo. Ik kon zo snel geen pleister vinden, dus heb ik een slablad op mijn pink gebonden. Ook prima.
Het bleek dat we ook rijst erbij moesten serveren. Ik heb per ongeluk het pak rijst laten vallen, waardoor iedereen me boos aankeek. Ik zie het probleem niet. Oké, het was extra moeite om de rijst van de grond te scheppen en in de pan te doen, maar zoveel tijd kost dat toch ook weer niet? Toen ik de rijst wilde afgieten, kwam de helft van het kokende water op mijn jurk terecht. Nu heb ik een grote brandwond op mijn buik. Best wel vervelend, normaal overkomt me dat nou nooit. En heel mijn jurkje verpest he!
De banaan heb ik opgegeten, want ik had trek. De gekarameliseerde prut werd een beetje zwart, maar was gelukkig nog prima te eten. Binnen de drie uur was ik klaar.
De jury keek heel raar naar mijn eten. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zo’n schoonheid gezien. Ik heb er gevoel voor, al zeg ik het zelf. De smaak is bijzaak, uiteraard. Het was heel gek, maar ik heb helaas niet gewonnen. Iemand anders is er met de roze schilmesjes vandoor gegaan. Ik stelde nog voor om de volgende aflevering weer te komen, maar dat wilden ze niet.
Waarschijnlijk ben ik gewoon te goed. Ja, dat zal het zijn. Maar ja. Om toch nog iets te doen met mijn kookkunsten nodig ik jullie allemaal graag uit voor een etentje bij mij thuis. Wanneer kunnen jullie?
