Tag: koken

Hey good lookin’, what you got cooking?

Ik houd niet van koken.

Dat schijn je tegenwoordig niet te mogen zeggen, want je moet wel een superhealthy fitgirlmaaltijd maken en dat ook op de foto zetten (wel een goede foto, dus voordat je dat hebt, is je eten al koud, maar je moet er wat voor over hebben). Daarnaast heb je natuurlijk allerlei kookprogramma’s en als je pech hebt, zit je ook nog vast aan een Hello Fresh-abonnement.

Het probleem is dat ik wél van eten houd, zoals elk normaal mens. Maar ik ben niet rijk. Je snapt wel dat ik elke dag in een dilemma zit: zal ik zelf koken of leef ik deze maand op straat vanwege Thuisbezorgd?

Gelukkig heb ik de oplossing gevonden en die ga ik jou ook vertellen (maar gebruik hem niet tegen mijzelf). De tactiek gaat zo: je laat mensen geloven dat je niet kan koken. Elke keer als ik het met iemand over koken heb, zeg ik: ‘Bluhhh, ik háát koken.’ Dat is geen leugen. Maar mensen denken dat koken haten gelijk staat aan slecht zijn in koken. Nu ben ik geen talent, maar ik laat nooit iets aanbranden (ik brand hooguit mijn eigen tengels).

Nu zijn er twee gevolgen. De eerste is dat ik mensen schoorvoetend uitnodig om bij mij te eten, want je moet toch iets doen om je vrienden te behouden. Versteld staan zij te kijken. De rijst is niet aangebrand! De kip is gaar! Ik hoef niet te kotsen! Het is daarom altijd goed om in alles andermans verwachtingen laag te houden, zodat ze altijd positief verrast zijn #tipvandedag.

Maar het tweede is het beste. Mensen denken: jeetje, die kan nog geen paprika snijden. Dus ze doen het voor je. In je eigen huis. Terwijl jij op de bank TLC zit te kijken.

Het leven kan zo mooi zijn.

Laura bakt (niet meer)

Jeroen vertelt maar al te graag aan familie/vrienden/kennissen/random mensen op straat dat ik sinds we hier wonen nooit gekookt hebt (dat is overigens niet waar, ik ben één keer begonnen met koken, totdat Jeroen thuis kwam en het van me overnam).
‘Serieus?’ vraagt het familielid/de vriend(in)/kennis/random persoon op straat.
‘Serieus,’ zegt Jeroen.
Waarop ik gewoon zeg: ‘Ja, dat heb ik goed aangepakt hè?’

Daarop volgt helaas altijd het volgende verhaal. Ik ging zo’n wolkencake/taart/weetikveel bakken uit zo’n pakje. Ja, I know, een pakje, maar aangezien ik weinig kennis heb alles wat met het maken van eten te doen heeft, leek me dat wel zo veilig. Dus ik deed het in zo’n taartvormding, dikke prima. Het stond een tijdje in de oven en toen dacht Jeroen: ik doe de oven open.

Wat bleek: hij was wat hoger gerezen dat ik had gedacht, zodat er stukken afvielen en verbrandden op de grond van de oven. Het moment dat Jeroen de oven open deed (ik doe dat nooit, want ik verbrand mijn fikken altijd #bengeenkluns) ging het brandalarm af.

…

Maar we weten in ieder geval dat het brandalarm het doet, toch?

(en nu nooit meer vertellen aan anderen, flappo!)

Tip van de dag: nooit meer zelf koken

mijnkokislief
Mijn persoonlijke kok. Niet in te huren.

Bah, koken. Eerst tachtigduizend minuten besteden aan het snijden van groenten en dan nog wachten totdat de rijst is gekookt, het vlees gaar is en na afloop weer afwassen. Gelukkig ben ik jouw redder in nood en zorg ik ervoor dat jij je persoonlijke kok krijgt. Het is allemaal gebaseerd op eigen ervaring. Dit is wat je moet doen:

Stap 1. Sla een leuke jongen of een leuk meisje aan de haak.
Mocht dat niet zo makkelijk gaan, dreig dan met geweld in de vorm van de kieteldood. Werkt altijd.

Stap 2. Stel voor om bij jou te eten op één van de eerste dates.
Niet op de eerste date, dan kun je beter wat gaan drinken en laten zien hoe fabulous je bent, maar prima voor een tweede of derde date.

Stap 3. Begin pas met koken als je potentiële lover er is.
No way dat je alles al klaar hebt als je date er is. Anders hebben de volgende stappen geen zin.

Stap 4. Doe net alsof je niet kan koken, ook al ben je er superdupergoed in (zoals ik).
Niemand weet het, maar ik kan heel goed koken. Er is een reden dat niemand dat weet. Snijd gewoon per ongeluk in je vinger met een mesje (‘Aaah, ik ga dood!’), laat iets aanbranden en klaar is Kees.

Stap 5. Vraag je potentiële kroeliewoelie om hulp.
‘Oh jij geweldige superstoere, slimme, knappe man/vrouw, wil je me helpen? Jij ziet er wel uit alsof je goed kan koken.

Stap 6. Krijg een relatie met je mannetje/wijffie.
Op de ouderwetse manier: schrijf een briefje met ‘Wil je verkering met mij? Omcirkel ja of nee.’ of pas gewoon je Facebookstatus aan.

Stap 7. Laat je Tijgertje/Beertje voor altijd in de waan dat je niet kan koken en geniet van het eten.
Zo simpel is het.

Alvast graag gedaan!

Wat er zou gebeuren als ik mee zou doen aan een kookprogramma

Blogonderwerp bedacht door: Anne.

Na jaren koken, bakken en braden was het dan zo ver: ik ging meedoen aan het kookprogramma Als de Rapen Gaar Zijn. Jullie kennen dit programma natuurlijk allemaal, maar ik zal het concept toch uitleggen: iedereen krijgt hetzelfde menu dat voorbereid moet worden (amuse, voorgerecht, hoofdgerecht, toetje, extra toetje) en dat moet binnen drie uur gebeuren in dezelfde keuken. In het restaurant zit de jury en zij beoordelen wie de winnaar is. De winnaar krijgt tien roze schilmesjes, een zakje gemodificeerde uien (waar je niet van gaat huilen) en twee kilo rozemarijnkruiden. Dat wilde ik uiteraard wel!

Het menu weet ik niet meer, daarvoor moet je het programma maar terugkijken. Iets met zachtgegaarde bieten, een haas op een bedje van peen en gekarameliseerde banaan en nog meer dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Dat was wel iets anders dan mijn rijst met kip.

Ik had die dag nog in mijn tuin (oké, balkon) gewerkt, dus mijn handen waren een beetje vies, maar dat leek me geen enkel probleem. Van een beetje grond is nog nooit iemand doodgegaan. Ik begon met het snijden van de peen, maar zag per ongeluk mijn pink als wortel aan (teveel zelfbruiner gebruikt). Het bloedde als een gek en daardoor begon de peen een beetje rood aan te doen. Maar zoals jullie weten, vind ik esthetiek erg belangrijk en eerlijk gezegd paste het rood veel beter bij het haasje dan het oranje van de peen. Dus liet ik het maar zo. Ik kon zo snel geen pleister vinden, dus heb ik een slablad op mijn pink gebonden. Ook prima.

Het bleek dat we ook rijst erbij moesten serveren. Ik heb per ongeluk het pak rijst laten vallen, waardoor iedereen me boos aankeek. Ik zie het probleem niet. Oké, het was extra moeite om de rijst van de grond te scheppen en in de pan te doen, maar zoveel tijd kost dat toch ook weer niet? Toen ik de rijst wilde afgieten, kwam de helft van het kokende water op mijn jurk terecht. Nu heb ik een grote brandwond op mijn buik. Best wel vervelend, normaal overkomt me dat nou nooit. En heel mijn jurkje verpest he!

De banaan heb ik opgegeten, want ik had trek. De gekarameliseerde prut werd een beetje zwart, maar was gelukkig nog prima te eten. Binnen de drie uur was ik klaar.

De jury keek heel raar naar mijn eten. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zo’n schoonheid gezien. Ik heb er gevoel voor, al zeg ik het zelf. De smaak is bijzaak, uiteraard. Het was heel gek, maar ik heb helaas niet gewonnen. Iemand anders is er met de roze schilmesjes vandoor gegaan. Ik stelde nog voor om de volgende aflevering weer te komen, maar dat wilden ze niet.

Waarschijnlijk ben ik gewoon te goed. Ja, dat zal het zijn. Maar ja. Om toch nog iets te doen met mijn kookkunsten nodig ik jullie allemaal graag uit voor een etentje bij mij thuis. Wanneer kunnen jullie?