Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Echte mannen zijn niet zenuwachtig, zei opa altijd. Toch voelde Tim klamme handen, zweet op zijn voorhoofd en het gebonk van zijn hart. De laatste jaren had niemand hem wat kunnen doen. Vervelende klanten? Kom maar op. De buren aanspreken op hun harde muziek? Eitje. Maar zij? Zij.
Elke dinsdag, stipt om twaalf uur, kwam ze de zaak binnen. Een croissantje en een latte macchiato. Soms was zijn collega er sneller bij. De glimlach die zij aan een ander schonk, kon hij niet verdragen. Zij hoorde bij hem. Ze wist het alleen nog niet.
Haar oorbellen waren altijd opvallend. Zijn lievelings waren die in de vorm van katten. Kattenmensen zijn leuke mensen, wist hij. Gegarandeerd.
Een keer was hij haar achterna gegaan. Ze stapte op haar blauwe fiets richting de buitenwijken, koptelefoon op, sjaal om. Ze had niet achterom gekeken, maar dat was alleen, omdat ze niet wist dat hij daar stond.
Soms ging ze naar de wc en liet dan haar laptop onbeheerd achter. Toevallig moest hij dan net altijd in die hoek zijn. Grafisch vormgever zag hij nu staan, en een naam.
Als je echt wil, kun je iedereen vinden. Hij dankte de KvK dat alles op het internet stond. In de bloemenwinkel twijfelde hij over de kleur. Zou ze gele rozen mooier vinden dan rode? Hij nam ze allebei.
Echte mannen zijn niet zenuwachtig, galmde in zijn hoofd, terwijl hij op de bel drukte.
Heerlijk stalker-esque. :)
Welke kleur heeft jouw fiets… ;-)
It wasn’t me!
Mm mm, wel een beetje creepy.
Nu ben ik wel heel erg benieuwd hoe dit afloopt!!