Verhuisblog 1: hoe ik na twee weken een huis met tuin kreeg in Utrecht

Jullie moet intens veel medelijden hebben met mijn familie, vrienden en lover: het enige waar ik tegenwoordig over kan praten, is verhuizen. Gelukkig is dit onderwerp wel hip onder influencers (like and subscribe), dus kan ik jullie er wel mee vervelen. Zoals het een echte influencer betaamt, heb ik dan ook een pakkende titel bedacht die niet eens onwaar is! Ik neem jullie mee in hoe alles begon.

Je hebt een relatie en je wil wat: jawel, rekeningen delen, ruzie maken over de afwas en struikelen over elkaars spullen. Nu wil het toeval dat ik, hoewel zelf een influencer, niet met een influencer samen ben. Ja, ik ben gegaan voor een Gewone Nederlander. Dat is niet goed voor de views, maar wel goed voor mij. Het houdt me nuchter, beide beentjes op de grond. Nu werkt mijn Gewone Nederlander in twee sectoren die niet heel goed samengaan met corona: de theaterwereld en de horeca. Het was dus wel een leuk idee om te sparen voor een villa, maar in de praktijk betekende dat het nog zo’n duizend jaar zou duren.

Ik ben ongeduldig. Heel ongeduldig. Ik kan nog net wachten in de rij voor de kassa, maar dat is het ook wel. Daarnaast wilde ik gewoon graag weg uit mijn minihuis. Ondanks dat ik zelf mini ben, ontgroeide het me toch en leek het me wel leuk om een buitenruimte te hebben. En een kat. En uiteindelijk dus een huisgenoot die me kust en voor me kookt.

Dus hakte ik op een dag de knoop door: ik zou alvast zoeken naar een huis waar mijn lover later op zijn tijd in kon trekken. Dat is ook goed voor mijn YouTubekanaal, want dan heb je twee onderwerpen die je uit kunt smeren: het verhuizen en het samenwonen. Ka-ching.

Ik maakte mijn plannen kenbaar aan de wereld en ging op zoek. Toevallig had mijn buurmeisje (die van de krant) al iets gevonden. Dat was trouwens ook een motivatie, want ik zou hier nooit een betere buurvrouw/man kunnen krijgen dan iemand die ook Laura heette. Mijn buurmeisje gaf me tips en ik begon als een gek op huizen te reageren.

Al snel was het raak: ik kreeg een bezichtiging. Het huis leek me leuk, maar hoewel ik mijn wens voor een toekomstige kat had uitgesproken in mijn reactie, stond er wel bij dat huisdieren niet toegestaan waren. Ik besloot om te gaan, maar geen hoop te hebben.

Maar dan ga je het huis bezichtigen en denk je: ja, ja, ik zie dit wel voor me. Het huis heeft twee kamers, is in een van de beste wijken van Utrecht en… heeft een tuin. Je vraagt aan de makelaar of een kat is toegestaan en jawel, dat mag.

Na de bezichtiging moet je, als je geïnteresseerd bent, een motivatie schrijven. Hoe groot is de kans dat je het eerste huis krijgt dat je bezichtigd hebt? Je schrijft een motivatie en hoort maar niets. Iemand anders zal het vast gekregen hebben.

Maar op een gegeven moment zit je in het Julianapark met je beste vriendin. Terwijl jullie aan het praten zijn, word je her en der bijna aangevallen door kippen en hanen, want zo gaat dat daar. De telefoon gaat. Een onbekend nummer, maar je hebt zo’n gevoel. Het is de makelaar en jawel, je hebt het huis!

Doe een duimpje omhoog, laat een reactie achter in de comments en stay tuned voor het volgende deel van mijn verhuisblogs!!1!1!!

11 gedachten over “Verhuisblog 1: hoe ik na twee weken een huis met tuin kreeg in Utrecht”

  1. Een motivatie schrijven? Dat is mij nieuw. Is dat een soort opstel over hoe graag je het huis wil hebben? :) Hoe dan ook, gefeliciteerd!! Ik kijk uit haar heeeel veel youtube verhuis-vlogs.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.