STOP


Laura denkt.

Soms zou ik een uitknop willen.

Ik denk namelijk AL-TIJD. Jij misschien ook wel. Ik denk over alles. Diepzinnige wat is de de zin van het leven-gedachten, maar ook oh had ik dat maar gezegd-gedachten.

Elke situatie moet overdacht worden. Oh nee, waarom heb ik dat gezegd, dat is echt niet interessant! En wat bedoelde die ander met die opmerking? Wat moet ik morgen aantrekken? (ja, ook oppervlakkige gedachten heb ik). Hoe ziet mijn leven eruit over tien jaar? Wat als…

Ik ben het type van: waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?

Natuurlijk ook leuke gedachten: oh, wat lief! Fijn dat het zonnetje schijnt. Ik heb zin in morgen. Wat een knappe jongen is dat toch die voorbij loopt.

Maar soms, na heel veel wat als-jes, had ik maar-jes, ik ben echt zo stom dat ik dat niet gedaan heb-jes, denk ik: STOP. En stopt het dan? Nee.

Toch maar gaan mediteren dan.

Oh, ik ben toch zo nieuwsgierig naar wat Laura op vakantie gelezen heeft

Nou, dat komt goed uit, want toevallig gaat dit blogje over de boeken die ik op vakantie heb gelezen. Zoals jullie misschien al weten door mijn vakantieblogje heb ik in totaal acht boeken gelezen. Hieronder een overzicht met mijn oordeel, wellicht nog een paar tips voor jullie!

Maarten ’t Hart – Een vlucht regenwulpen.
Ik vond dit boek een beetje lijken qua stijl op ‘Blauwe maandagen’ van Arnon Grunberg (maar dan andersom eigenlijk, want die van Grunberg is natuurlijk later geschreven): enorm deprimerend. Hoofdpersoon is een zielige man die eigenlijk niks lukt en vooral in de liefde presteert hij niet. En wat er nou eigenlijk gebeurt in het boek? Niet zoveel. Maar omdat er soms nog interessante observaties in zaten, heb ik het toch geen minnetje gegeven.
Laura’s oordeel: –

Ann-Marie MacDonald – Laten wij aanbidden.
Oooooh jongens, wat een heerlijk boek! Het vertelt over een familiegeschiedenis en eigenlijk is er met elk familielid wel iets raars aan de hand. Hij is ook lekker dik (meer dan 600 pagina’s) en ik wilde steeds maar doorlezen en dat is natuurlijk een goed teken. Echt een aanrader als je van familiegeschiedenissen houdt en een goed boek voor de vakantie, omdat het niet al te zwaar en ingewikkeld is, maar ook niet zo luchtig als een chicklit oid.
Laura’s oordeel: ++

Miki Sakamoto – De eeuw van de kersenbloesem.
Miki Sakamato vertelt hierin eigenlijk het levensverhaal van haar Japanse grootmoeder en diens familie.  Erg interessant om op deze manier meer van de Japanse cultuur en geschiedenis te leren. Het is echter zonder al teveel emotie geschreven, dat had naar mijn idee het verhaal wel beter kunnen maken.
Laura’s oordeel: +.

Lulu Wang – Het lelietheater.
Volgens mij is deze door één van jullie aangeraden, maar ik heb geen idee meer door wie. Maar in ieder geval: bedankt, want ik vond het een goed boek! Ook hier leer je van, namelijk over China tijdens Mao’s Culturele Revolutie. Goed boek met een mooie wisselwerking tussen emoties en spanning.
Laura’s oordeel: +.

Lewis Carroll – Alice in Wonderland.
Hier komt nog een apart blogje over (ook met ‘Through the looking-glass’), maar oooooh, geweldig boek natuurlijk. MOET je gelezen hebben.
Laura’s oordeel: ++.

Lewis Carroll – Through the looking-glass.
Daar geldt hetzelfde voor: ook weer geweldig. En wat kun je mooie citaten halen uit deze boeken, echt waar! Maar goed, meer hierover later dus.
Laura’s oordeel: ++.

Jhumpa Lahiri – The namesake.
Mijn broer had dit boek meegenomen en ik mocht het lezen. Het gaat over Gogol, wiens Indiase ouders naar Amerika zijn verhuisd. De hoofdpersoon heet dus Gogol (naar de Russische schrijver Nikolai Gogol), maar is daar alles behalve tevreden mee. Ook weer een goed boek (het begint bijna saai te worden haha) en een aanrader!
Laura’s oordeel: +.

Haruki Murakami – 1q84, boek 1.
Murakami is echt één van mijn lievelingsschrijvers. Er is altijd iets geks aan de hand tussen werkelijkheid en schijn bij hem en daar houd ik wel van. Deze serie had ik echter nog niet gelezen, maar ik ben er dus mee begonnen en jongens: ga het lezen! Er zijn drie delen en ik heb nu een groot probleem, want ik wil heeeeel graat deel 2 en 3 lezen (het is namelijk erg spannend), maar in de bibliotheek zijn die uitgeleend en als arme student heb ik er natuurlijk geen geld voor. Huilerdehuil.
Laura’s oordeel: +. 

Oftewel: een goede score! De meeste boeken die ik gelezen heb tijdens mijn vakantie zijn aanraders, dus zet ze maar op je boekenlijstje. Hebben jullie ondertussen nog andere aanraders voor mij?

Zotte en zalige zoektermen (4)

volgend jaar ben ik een brugwup

Sterkte. Heel veel sterkte.

Ik ben niet de persoon die je denkt dat ik ben

Eh ja, maar ik heb geen idee wie je bent, dus ik denk eigenlijk helemaal niet zoveel over jou.

kijk hier niet naar, ander word je verliefd

Oei, dat moeten we niet hebben. Ik zal niet kijken.

rozen blaadjes vallen af wat is dit

De natuur.

in engeland dragen ze veel leggings

Ok.

ik wil dat iemand mij niet ziet op whats app
Ja, ik wil ook zoveel niet, maar ja. That’s life.

je word oma

OH MIJN GOD, IK WORD OMA. Wacht… Ik heb geen kinderen. (Oh en ‘je WORD oma’, serieus?)

Laura zwanger

Eh, dan weet jij meer dan ik. Wel raar, ik word dan oma en moeder tegelijkertijd. Beetje teveel 16 and pregnant voor mij (daarin kwam dat namelijk een keer voor of nou ja, zelfs twee keer. Eigenlijk is het heel normaal in Amerika en juist heel gek als je níet tegelijkertijd zwanger bent met je moeder).

hoeveel cm groter ben je met hakken hoogte 13 cm

Ik hoop heel erg dat dit een grapje is.

mijn vriend en ik hebben dezelfde telefoon en hij is online op whatsapp maar zegt van niet

Oei, dat wordt ruzie wanneer hij thuis komt.

wat is er aan de hand als je steeds aan 1 jongen denkt

Dat betekent dat je ziek bent en die ziekte heet ‘verliefdheid’. Sterkte, meid.

waar koop je een snoepring

Bij de juwelier.

kan ik merken dat iemand aan mij denkt

Als je jeuk hebt aan de kleine teen van je linkervoet, dan denkt er iemand aan je.

laura, stiekem hoop ik nu dat ik bij zotte en zalige zoektermen kom mag dat?

Hahaha ja natuurlijk! Dit is echt de geweldigste zoekterm ooit! Degene die dit gedaan heeft: onthul u astublieft :D

Daag jezelf uit: September


Ik ben ook zo’n sukkel, jongens. Maar de tekst klopt niet op het plaatje, het laatste moet zijn ‘Just walk beside me and be my friend’. Maar ik ben momenteel te lui om het aan te passen, dus jullie zullen het er maar mee moeten doen!

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Zing een liedje. Nee, niet binnen lekker veilig in de douche, maar als je buiten bent. Tijdens het fietsen, wandelen, hardlopen (kun je gelijk checken hoeveel adem je nog hebt), maakt me niet uit, maar zing! Het leukste is natuurlijk om de mensen op straat ook mee te krijgen: ‘Zwaaien met die handen!’ ‘Zing maar mee!’
2. Begin je eigen minimoestuintje. Als je geen tuin hebt, kun je ook van die bakken aan je balkon hangen. Kweek tomaten, pepers, olijven, alles kan! En als je meer van het esthetische bent, kun je natuurlijk ook bloemetjes planten. En als je van zowel het lekker eten als het esthetische bent, plant je natuurlijk eetbare bloemen (twee vliegen in één klap wordt dat ook wel eens genoemd).
3. Verf je haar fluor-roze met een spoeling (geen permanent dus, tenzij je wel heeeeel erg van roze houdt). Nee, niet voor een feestje. Gewoon op een doordeweekse dag naar je school/werk. Omdat het kan.
4. Doe een dag lang de dingen met je linkerhand waar je normaal gesproken je rechterhand voor zou gebruiken (of andersom natuurlijk, als je linkshandig bent).
5. Reageer en vertel me wat voor liefs iemand een keer voor jou gedaan heeft, maakt niet uit hoe groot of klein.

Enjoy!

Een woordenboek is zo makkelijk nog niet

Je hebt een leestoets Frans. Of je weet niet wat dat woord in het Engelse boek dat je aan het lezen bent betekent. Wat het ook is, je kijkt in het woordenboek. Bladeren, bladeren totdat je bij de a/b/c/etc. bent gekomen en voila, je weet wat het betekent. Toch? Of is het eigenlijk niet zo simpel?

Het is niet zo simpel en ik zal het uitleggen (of althans een poging doen). Er bestaat zoiets als een betekenaar en daarnaast is er ook nog een betekende. Betekenaren zijn willekeurig. In het Nederlands heet een boom ‘boom’ (‘Dat meen je niet!’), maar in het Engels ’tree’. We hadden het net zo goed ‘oeloewoeloe’ kunnen noemen, dat maakt niet uit. Het woord zegt eigenlijk niets over het concept. De naam die je het geeft, is dus de betekenaar en waarnaar verwezen wordt, is de betekende, dus het concept zelf.

Dit heb ik (weer helaas!) niet zelf bedacht, maar is een principe wat naar voren komt in het poststructuralisme, een literatuurbenadering. De betekende is eigenlijk een spel van betekenaren en als voorbeeld wordt het woordenboek genoemd.

Stel, je wil weten wat het woord ‘meander’ betekent (ik sloeg even het woordenboek op een willekeurige pagina open). In mijn woordenboek staat dat dit ‘kronkelende lijn’ betekent. Hmm oké. Maar wat betekent ‘kronkelend’ dan? En wat is een ‘lijn’? ‘Kronkelend’ staat er niet in, maar wel ‘kronkelig’: met kronkels. Maar wat zijn ‘kronkels’? Een ‘kronkel’ is: herhaalde kromming. Maar wat houdt ‘kromming’ in?

En zo ga je maar door en door. De ene betekenaar wordt voor de andere ingewisseld en wordt beschreven door andere betekenaren, zodat je eigenlijk nog steeds niet weet waar je aan toe bent. Natuurlijk, je weet wat een ‘lijn’ is en uiteindelijk zul je wel doorkrijgen wat het nou ongeveer betekent, maar dat is het probleem eigenlijk: het is ongeveer. Je kunt niet precies uitleggen wat een boom is. Je moet altijd gebruik maken van andere betekenaren.

Denk daar maar eens aan de volgende keer dat je een woordenboek openslaat (‘Nee, Laura, dat doen ze in deze tijd niet meer. Ze zoeken het op internet, wat denk jij dan?).

Laura’s liederenanalyse: ik heb je lief

httpv://www.youtube.com/watch?v=jSHIpfA1UoA
Goede kwaliteit van Nederlandse videoclips is voor nono’s.

(Aangezien het toch een semi-rubriek was, maak ik er nu maar een echte rubriek van. Dus voor de mensen die niks te doen hebben, ik heb het ook aangepast bij de oude blogjes, zoek op: Laura’s liederenanalyse)

Weet je, ik vind Paul de Leeuw leuk. Ja ja, hij maakt wel eens grapjes dat je denkt van: zou je dat nou wel doen, Paultje? Maar hij ziet eruit als een knuffelbeer en hij is grappig en stiekem vind ik sommige liedjes leuk. Bijvoorbeeld ‘Ik heb je lief’. Maar jongens, die tekst. Nee. Nee. Nee.

♫Ik heb je lief mijn hele leven
’t is veel meer dan houden van♫
Jeetje, rustig aan hoor. Ik ken je helemaal niet. Nou ja, eerder gezegd: jij kent mij helemaal niet!
♫’t is alsof je in mijn bloed zit♫
Bah bah bah. Incest?
♫ik zonder jou niet leven kan♫
Ik weet zeker dat jij dat wel kan, Paultje. 

♫Jouw mooie ogen doen me smelten
zet me zo in vuur en vlam♫
Wat is het nou? Smelten of in vuur en vlam?
♫Ik voel het enkel bij jouw aanblik
Ik krijg het ook van Rotterdam♫
Oké, je spreekt jezelf tegen. Eerst voel je het alleen maar bij mijn aanblik en dan opeens OOK bij Rotterdam? Wat is het nou? Probeer je me soms te vertellen dat je vreemd gaat? SCHOFT!

♫Ik heb je lief, ik heb je lief, ik heb je lief
wat moet ik zonder jou?♫
Gewoon. Je leven leven.
♫’t zijn vier hele kleine woordjes♫
Nou, dat valt wel mee. Ik vind ‘lief’ een relatief lang woord vergeleken met de andere drie.
♫En al maakt je dat een beetje bang♫
Nou inderdaad.
♫‘k heb je lief, vier jaargetijden lang♫
Oh een jaar dus? En net zei je nog dat je je hele leven mij lief zou hebben. Jeetje. Lekker wispelturig ben jij.

♫‘k voel het heel vaak als jij opstaat♫
Niet als ik ga zitten? Dus je bent blij dat ik weg ga? Jeetje, jij bent echt erg hoor. Ik dacht dat dit een liefdesliedje was.
♫of na een zomerse bui
ik word al week bij de gedachte
jij die loopt in mijn lievelingstrui♫
Ehm. Ik denk dat ik verzuip in jouw trui, Paul. No offence.
♫’t is mijn hand die jij plots vastpakt
als ik domweg naast jou fiets
’t komt ook, dat is nou het gekke,
zelfs door helemaal niets♫
Jeetje. Door helemaal niets? Gaat het wel goed met je? Dit klinkt toch wel ernstig. Misschien moet je een keer naar de dokter gaan.

Nee, dat wordt geen echte, ware, heuse sprookjesliefde tussen Paul en mij. En niet alleen omdat hij homo en dertig jaar ouder is.

Laura de typemiep


Deze foto maakt het pijnlijk duidelijk dat mijn laptop afgestoft moet worden.

Ik typ dit momenteel zonder naar mijn vingers te kijken. Ik heb alle tien (ja, ik heb er tien!) mijn vingers op het toetsenbord. Jawel: ik ben een blindtyper (niet te verwarren met blinde typer).

Als ik mensen zie die met twee vingers tikken  en met hun ogen als spleetjes (door de inspanning) naar de toetsen kijken om vervolgens één uur later een zin te hebben geproduceerd op de computer moet ik een beetje lachen: het kan zo veel sneller! Maar bij mij is het natuurlijk ook niet vanzelf gegaan.

Het was groep zeven (of groep acht). We kregen een brief van de juf: of we op typeles wilden. In die tijd was het geen kwestie van willen (altijd naar je ouders luisteren), dus daar ging ik dan. Meteen de eerste les kregen we een heuse laptop mee. Nu moet je niet denken aan de ultradunne en lichte iMac waarop jij misschien nu wel zit (lucky bastard), oh nee, dit was een heus bakbeest. Jullie vragen je vast af hoe ik aan die enorme spierballen ben gekomen: nou ja, door die laptop dus.

In het begin ging het natuurlijk niet zo snel. Eerst leerde je waar de ‘f’ en de ‘j’ zitten en zo ging dat verder. Elke week kreeg je opdrachten. Je moest teksten van het boek overtypen, heeeeel veel overtypen. En een spelletje spelen. Ja, het is ongehoord dat je dat op de basisschool als huiswerk op kreeg (‘Spelletjes doe je maar in je vrije tijd!’), maar dit was een cursus buiten de basisschool om, dus dan kan alles. In beeld verschenen de letters en die moest je natypen, zo snel mogelijk, anders ging je dood (niet echt natuurlijk, gekkie).

Ik vond het een geweldig spelletje. Stiekem speelde ik al latere levels, terwijl we die letters nog niet gehad hadden (‘Watch out, we got a badass over here!’). Maar aan alles komt een eind en uiteindelijk kon iedereen typen. Tijd voor de beproeving.

Op het examen typen mocht je natuurlijk niet de backspace gebruiken, die mocht je NOOIT NOOIT NOOIT gebruiken (behalve als de typecursus was afgelopen). Ik ging als een razende en haalde dan ook een goede score. Ik heb geen idee wat, want mijn diploma ligt vast in de kluis, die mag natuurlijk niet gestolen worden.

En nu typ ik nog steeds als een razende. Wisten jullie dat er soms wel eens stoom van het toetsenbord af komt, omdat ik zo snel typ? Ja, ik typ dit met gevaar voor eigen leven. En toch ben ik voor eeuwig dankbaar dat ik typeles heb gehad.

Voor iedereen die wil weten hoe mijn vakantie was, een korte samenvatting


Ik was hier heel hard aan het nadenken. Of aan het bekijken hoe wit mijn benen nou zijn, dat kan natuurlijk ook. 

Bestemming: het dorpje Lazise bij het Gardameer in Italië.
Accommodatie: een huisje op een camping waar men ofwel Duits ofwel Nederlands was.
Gezelschap: vader, moeder, broertje en in de tweede week ook broer en vriendin van broer.
Duur: twee weken.
Vervoer: auto.

Aantal kaarten dat ik verstuurd heb: 7.
Wanneer zijn de kaarten op de bestemming aangekomen: na ongeveer een week (erg redelijk voor Italiaanse begrippen).

Aantal boeken dat ik gelezen heb: 8.
Aantal boeken dat een + of ++ hebben gekregen: 7.
Aantal tijdschriften dat ik gelezen heb waar ik eigenlijk twintig jaar ouder voor moet zijn: een stuk of 10.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik gemaakt hebt: 2.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik afgemaakt heb: 0.

Uitspraak die het meeste voorkwam: ‘Und jetzt kommen die Kamele.’
Uitspraak die daarna het meeste voorkwam: ‘We gaan de bietenbrug op.’

Lijflied van de eerste week: Normaal – Oerend hard (‘Ik zeg oe!’).
Lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – We leven nog (‘Maar we leven nog, ja, we leven nog en we leven nog, dus niet zeuren.’)
Tweede plaats van het lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – Sammy (‘Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy, want dan word je lekker nat.’).

Aantal keer gezwommen in het meer: 7.
Aantal keer dat ik die verdomde steentjes op het strand en in het water vervloekt heb: niet te tellen.
Aantal keer dat de kano is omgevallen door mijn vreselijk lieve broer dan wel broertje: minstens 5.

Gemiddelde temperatuur: 35 graden.
Gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 25.
Het aantal graden verschil tussen de gemiddelde temperatuur en de gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 10.
Conclusie: ik heb me niet verroerd.
Aantal keer regen: 0.
Hoeveelheid broeken die ik heb gedragen: 0.
Gevoel toen ik na twee weken weer een broek droeg: dit is zoooo raar. En warm. En bedekt.
De kleur die ik in die twee weken in de zon heb opgedaan van zalmroze tot 75% pure chocolade: lawinewit.

Laura’s brieven: Laura en Lifesplash

Negenenveertig mensen wilden graag een brief van mij ontvangen. Die brieven schrijven is dan ook wat ik de komende tijd ga doen! Het zijn niet alleen bloggers, maar ook onbekenden of familie. Ik stel vragen (nieuwsgierig als ik ben) en zij geven antwoord!

Laura

Laura heeft een hamster die ‘Kindje’ heet, zeg nou zelf, geweldige naam! Binnenkort vertrekt ze naar Noorwegen, wat ik erg gaaf vind. Ze wil als Tifa naar de Elf Fantasy Fair (ook een aanrader om een keer naar toe te gaan), maar who the f is Tifa? Hieronder het antwoord!

Tifa is iemand uit het spel Final Fantasy, geen wonder dat ik niet wist wie het was haha. Heel gaaf dat Laura ook een keer verkleed ging als Bellatrix Lestrange. Leuke brief! :)

Lifesplash



Dit twaalfjarige meisje heet natuurlijk niet echt Lifesplash, maar vanwege privacyredenen vroeg ze of ik haar zo wilde noemen. Zoals al ik al zei, is ze twaalf, maar ze heeft nu al een goedlopende blog en ze komt absoluut ouder over. Ze is erg creatief en dat merkte ik ook bij het antwoord.


Een lieve beer die een snor en een brilletje heeft gekregen!

En ze heeft er iets heel leuks van gemaakt! Aan de linkerkant heeft ze mij getekend met mijn vragen en aan de rechterkant zichzelf en de briefjes opgevouwen met haar antwoord. Het werd een beetje lastig om zo alle antwoorden te laten zien, dus typ ik ze uit:

Laura: ‘Alles goed?’
Lifesplash: ‘Ja hoor, en met jou?’ (Om maar meteen antwoord te geven: ja, met mij ook!)
Laura: ‘Waarom ben je begonnen met bloggen?’
Lifesplash: ‘In het verleden had ik al enkele blogpogingen gedaan. Maar na 2 weken stopte ik vaak al. Pas kreeg ik weer schrijfkriebels en een enorme motivitatieboost! Het is geweldig om te bloggen en mijn passie te delen met anderen.’
Laura: ‘Denk je erover na wat je op je blog zet in je de zin van: zorg je ervoor dat je niet te persoonlijk wordt?’
Lifesplash: ‘Ja, ik wil graag privacy en ben bewust van de gevaren van internet. Ik zet niet zomaar alles erop.’
Laura: ‘Wie in jouw omgeving weten van jouw blog?’ 
Lifesplash: ‘Mijn hele familie, wat kennissen en vriendinnen.’
Laura: ‘Ik las op je blog dat je half Chinees bent. Welke tradities/gebruiken krijg je uit huis mee?’
Lifesplash: Niet echt, ook al merk ik soms wel cultuurverschillen. Maar we eten wel vaak typisch Chinees en vieren Chinees Nieuwjaar.’
Laura: ‘Kun je Chinees praten en schrijven?’
Lifesplash: ‘*Chinese tekens die ik niet kan reproduceren* Dat is hallo, haha! Ja, ik kan ’t ’n beetje/wel redelijk.’
Laura: ‘Ben je eigenlijk wel eens in China geweest?’ 
Lifesplash: ‘Ja, 2x volgens mij. We zouden dit jaar weer gaan, maar dat kan niet door gaan. Dus wordt ’t volgend jaar. Ik kijk er nu al naar uit! Nou, dit was ’t dan :) Ik heb nu 1 vraag voor jou: wat vond je van de brief? Doei! *zwaai* 
P.S. Mijn pen deed raar… zoals je ziet :( Liefs!

Wat ik van de brief vind? Superleuk! Ik werd er echt heel blij van, wat ontzettend origineel zeg! (no pressure voor de mensen die nog komen: alle brieven die ik krijg, zijn leuk hoor :)) Heel leuk gedaan!

(Trouwens, ik was de afgelopen twee weken in Italië. Hebben jullie me gemist? Ik hoop het niet, want dat betekent dat ik het goed gedaan heb haha)

Het enige wat klopte, was de datum


Marjan van den Bergs column over mij, die in de Margriet is verschenen (hoogtepuntje!)

Ik was een jaar of elf en zat op pianoles. De muziekvereniging had een boekje dat eens in de zoveel tijd uit kwam. Eén keer per (half?)jaar was er een voorspeelavond. Over één zo’n voorspeelavond schreef mijn vader een stukje, voor het boekje van de muziekvereniging.

Ik weet niet waar het boekje is, dus ik kan het jullie niet laten lezen, maar dit kwam er in voor: het feit dat het vrijdag de dertiende was, mijn moeder die tegen mijn vader schreeuwde omdat hij te laat was en ik die moest huilen, omdat ik het van de stress allemaal niet aan kon.

Het enige wat klopte, was de datum.

In plaats van trots te zijn op mijn vader schaamde ik me rot. Ik had helemaal niet gehuild! Wat moest iedereen wel niet denken? De pianojuf kon wel zeggen dat ze het een leuk stukje vond, maar er klopte helemaal niets van!

Toen ik de column van Marjan van den Berg over mij las en ik zag dat ze mij doodverlegen noemde, dacht ik: neeeeeee. Want ik was misschien timide (zoals ze dat met een mooi woord noemen), maar toch echt niet een stotterend muisje dat haar niet aan durfde te kijken en mijn vragen fluisterde.

Maar ja, toen ging ik nadenken. Mijn moeder denkt dat jullie haar inmiddels wel seniel vinden na mijn blogjes over haar (even voor de duidelijkheid: dat is ze niet). Maar dat is het hele punt van columns: je dikt hier en daar wat aan, anders is het niet leuk.

Soms krijg ik reacties waarin mensen me verwijten dat ik overdrijf en generaliseer. En ja mensen, dat doe ik, ik geef het toe! Ik strooi met vooroordelen en alles vergroot ik. Maar dat is wat naar mijn idee een column juist leuk maakt. Je weet dat het overdreven is, maar dat maakt het juist grappig. Als ik alles zou opschrijven zoals het was, dan val je halverwege in slaap. En ja, ik verzin wel eens dingen om het verhaal wat leuker te maken. Wat precies weet alleen ik, muwhahaha…

En de boodschap van vandaag is dus: geloof niet alles wat ik zeg en voel je vooral niet persoonlijk aangesproken!