Blog op Facebook: yes or no?

Een echte, heuse, zichzelf serieus nemende blogger heeft Twitter, Linkedin en… een eigen Facebookpagina. Ik ben dus geen echte, heuse, zichzelf serieus nemende blogger, want ik heb geen eigen Facebookpagina. Ja, wel een privé-Facebook waar ik losga met mijn blogpromotie (elke keer als er een blog online komt, verschijnt hij ook automatisch op Facebook), maar zo eentje met leuke, extra dingetjes zoals ikweetnietwatiknuweermoetbloggenof een foto van mijn huidige blogoutfit (een paars jurkje en een groen vest van mijn vriend)? Nee, dat niet.

Ooit was ik er fel op tegen, zo’n speciale Facebookpagina voor je blog. Wie dacht je wel niet dat je was. Je kunt het toch gewoon op je eigen Facebook plaatsen? Is Twitter niet genoeg? En waarom zou je het doen als er Bloglovin’ bestaat?

Maar meningen veranderen en zo ook de mijne of nou ja, hij is wankel geworden. Want ik weet het niet meer zo goed. Misschien is het toch wel handig en goed voor mijn creativiteit. Maar ja, ik blijf wel alsnog mijn blogs delen op mijn persoonlijke Facebook, want dat wil ik gewoon. Punt. Maar is dat dan niet dubbelop? Of moet ik gewoon niet een speciale de immer famous lauradenkt-Facebookpagina aanmaken?

Ik weet niet het niet meer. Dus verlicht me met jullie wijze woorden, pleasie!

Bloggen over de minder leuke dingen in het leven

Soms zou ik anoniem willen bloggen.

Er zijn wel eens discussies geweest in de bloggerswereld over negatieve blogjes, blogjes over de minder leuke dingen in het leven. Verdriet, woede, pijn. Sommigen zeggen: je moet alle kanten laten zien. Anderen zeggen: ik lees juist blogs om me even af te kunnen sluiten van de realiteit, om te mijmeren over een droomwereld.

Ik snap beide kanten, maar het ligt natuurlijk ook aan het soort blog. Als je een superfamous beautyblogger bent die vaak herkend wordt op straat, ga je waarschijnlijk niet bloggen over dat je vroeger mishandeld werd door je ouders (dit is een voorbeeld he, niet speculeren nu). Iedereen kan het lezen en iedereen weet dat het over jou gaat. Toch maar niet dan.

Ik ben natuurlijk ook superfamous of in ieder geval niet een anonieme blogger, dus laat ik de persoonlijke, negatieve blogjes achterwege. Maar soms zou ik het wel willen. Bloggen over hoe stom iemand me heeft behandeld. Over hoe moeilijk sommige dingen zijn.

Maar dan spreek ik iemand die ik lief vind.
‘Het komt wel goed,’ zeggen ze dan, of: ‘Het lag niet aan jou.’
En dan denk ik: het is goed zo.

Eerlijk over blogs

Vandaag ga ik eerlijk zijn (voor een keertje). Ik ga jullie vandaag vertellen wat ik nou écht vind van bepaalde zaken op andere blogs (oftewel, dit is mijn mening, niet per se de enige en juiste waarheid).
Zelf zal ik het heus ook niet altijd goed doen (De foto’s zijn niet allemaal van gelijke grootte! Ik maak wel eens een spel- of taalfout! Waar is de samenhang?!), dus hierbij ook de gelegenheid om míj op een paar dingen te wijzen. Als jullie het niet met me eens zijn (kan het me niet voorstellen), dan hoor ik graag waarom. Het is namelijk niet alsof ik een allesbepalende godin ben (oké, wel). Goed, dan gaan we nu door naar het rijtje.

– Ik heb een ongelooflijke hekel aan de lees meer-knop. Ik snap dat je het doet als er veel foto’s in een blogje staan, maar als dat niet het geval is: waarom? Mensen zijn lui en willen graag zo min mogelijk klikken. De kans is kleiner dat ik het nu ga lezen (of het moet echt een leuk blogje zijn).

– Een blog is géén artikel. Het is namelijk geen tijdschrift. Nu moet ik toegeven dat ik die fout zelf ook gemaakt hebt. Als je goed kijkt, zie je de categorie ‘artikelen’ staan waar ik blogjes heb gezet die al ergens anders (op een andere website) verschenen zijn. Maakt het alsnog geen artikel. Verbeterpuntje voor mezelf.

– Ik vind een plog op zijn tijd, als je echt een superleuke en bijzondere dag hebt meegemaakt, nog wel oké, maar meer dan dat? Naar binnen kijken, terwijl je langs de buren loopt, is ook wel één keer interessant (lang leve het voyeurisme), maar na de tiende keer zien dat ze op de bank liggen, is de interesse ook wel verdwenen.

– Je wordt er misschien niet per se gelukkig van, maar geld is fijn. Vooral voor arme studentjes. Dus stel je voor, je hebt een blog en iemand biedt je geld aan! Het enige wat je moet doen, is bloggen over product x of bedrijf z (die niets met je blog te maken heeft). Prima toch? Nou, ik vind van niet. Ik heb meerdere keren een aanbod gekregen, maar het punt is dat mezelf niet wil verloochenen. Als ik opeens een blog plaats over de te gekke kleding van bedrijf y dan is dat toch niet geloofwaardig? Zeker niet bij een omniblog/persoonlijke blog als die van mij. Helaas zie ik dat veel bloggers erin meegaan en eerlijk gezegd verandert het mijn beeld wel van die blogs (naar de negatieve kant). Ik snap dat geld leuk is, maar oprecht blijven is nog leuker. Maar als het om een product gaat dat wel bij je blog past (bijvoorbeeld een boek in mijn geval), dan vind ik het uiteraard prima.

– Ik moet zeggen dat ik sowieso niet van de vlogs/filmpjes ben. Ik heb er het geduld niet voor en lees liever (zodat ik zelf het tempo kan bepalen). Wat ik belangrijk vind bij vlogs (die zeldzame keer dat ik ze kijk), is dat het niet saai is. Als je alleen achter je bureau zit en iets vertelt, kun je het net zo goed opschrijven. Wissel af met beelden, praat op een enthousiaste manier, zorg voor kwaliteit én maak het filmpje niet te lang. Filmpjes van tien minuten, ain’t nobody got time for that.

Nogmaals, je hoeft het niet me me eens te zijn, maar laten we eens een keer eerlijk zijn. Reageer niet op blogs als je ze niet gelezen hebt (‘Leuk artikel!’), verloochen jezelf niet voor geld en bedenk dat plezier voorop staat. Lang leve het bloggen!

Ik ben famous: mijn blog in de Quest

20131226_192305

Tweede Kerstdag. Mijn vriendje had de Quest met honderd beste vragen o.i.d. gekregen en die ging ik natuurlijk lezen, want vriendjes zijn er om spullen van te jatten. Terwijl mijn broertje in de keuken dame blanche maakte (heeeeerlijk), las ik in welke sport vrouwen beter zijn (ruitersport) en waarom vrouwen samen naar de wc gaan.

Over dat laatste had ik wel een idee, want ik ben zelf een vrouw en ik ga ook vaak samen met een vrouwelijk persoon naar de wc (nee viezerik, niet samen in één wc). Om bij te praten, werd er geschreven, en dat klopt helemaal. Vooral om bij te praten over de personen met wie je bent bij die gelegenheid, maar die zich niet op het toilet bevinden. En dan die laatste reden, die was ook goed bedacht: er zijn altijd lange rijen voor het damestoilet, dus zo kun je de tijd doden met elkaar.

Wacht even. Dat klonk wel heel bekend. De persoon die dat heeft verzonnen, moet wel geniaal zijn.

En ja hoor, wat stond er als bron bij? Mijn blog.

20131226_192206

Je kunt wel begrijpen dat ik de schok van mijn leven kreeg, aangezien ik niet wist dat ik in de Quest stond en dat ook niet had geweten zonder dit cadeau. Ik vind het in ieder geval heeeeeel cool dat ik erin sta en wil een complimentje geven aan de Quest: goede research!
Ik ben tevens beschikbaar voor informatie over bloggen, kattenvrouwtjes en chocoladekruidnoten.

Je blog op je CV: ja of nee?

Misschien geldt dat niet voor iedereen, maar voor mij is mijn blog een belangrijk onderdeel van mijn leven. Ik heb mezelf uitgedaagd door dagelijks te bloggen (nu om de dag), leer nieuwe mensen kennen en om enge dingen te doen. Mijn blog is onderdeel van mijn ambities, laat mijn dromen zien en daarom ben ik er elke dag mee bezig.

Dus waarom zou ik mijn blog niet op mijn CV zetten? Als je op mijn naam googlet (ik ben de enige die Laura Bosua heet), vind je hem toch meteen en bovendien ben ik er trots op. Mijn blog heeft voor vele fijne momenten gezorgd. Dat mag iedereen weten.

Ik kan je daarom aanraden om je blog op je CV te zetten. Het is iets wat opvalt, iets wat wilskracht uitdrukt. Tijdens elk sollicitatiegesprek dat ik heb gevoerd, hebben mensen ernaar gevraagd. Ze reageren er zonder uitzondering positief op. Hoewel veel mensen een blog hebben, is het toch iets speciaals, iets wat jou misschien onderscheidt van de andere kandidaten. En wie weet levert het je een nieuwe bezoeker op!

Wat vind jij? Je blog op je CV: ja of nee?

Bloggers zijn egocentrisch, ja, jij ook!

Zo. Dus jij bent een blogger? Stoer hoor. Wat doe je dan? Schrijven over je leven? Oh. Is dat boeiend dan? Oké, als jij het zegt… Kun je misschien iets specifieker zijn? Oh, je plaatst ook foto’s van jezelf erop. En een wekelijks fotodagboek. En je kat. En je wandelende tak. En er zijn ook mensen die dat lezen? Wat? Echt? Oké, dat moet een grapje zijn. Wat, zoveel?

Ja, jij blogt over jezelf en je denkt dat mensen dat nog leuk gaan vinden ook. Behoorlijk egocentrisch vind je niet? Misschien zelfs narcistisch. Heb je niks beters te doen ofzo?

Als je erover nadenkt, is het wel een beetje zo. Je moet toch wel een enige vorm van zelfvertrouwen hebben om – zeker als je niet anoniem bent – te bloggen. Maar stiekem, lieve bloggertjes, vind ik het helemaal niet erg dat bloggen egocentrisch is. Want ik doe het zelf namelijk ook. (DAT MEEN JE NIET)

Lieve bloggers met Blogspot

Ik moet bekennen dat ik een hekel aan Blogspot heb. Nee, nu niet wegklikken. Het betekent niet dat ik niet van jou hou, ik lees je blog nog steeds. Maar er moet me iets van het hart.

Het is niet omdat je met Blogspot zoooooooooooooooveel minder kan dan met WordPress. Of omdat mensen zeuren dat Blogger zoveel makkelijker is, terwijl WordPress echt, echt niet moeilijk is (ik kan er immers mee omgaan).

Het is niet omdat je met WordPress makkelijker je blog naar een eigen domein kan omzetten.

Het is zelfs niet omdat WordPress gewoon sowieso tachtigduizend keer meer awesome is.

Het is het reageersysteem. Mijn god, wat word ik daar gek van. Je komt op een nieuwe blog. Je denkt: goh, wat een leuke blog. De blog is zelfs dusdanig leuk dat je wil reageren. Je klikt op het reageerknopje. Je klikt op de opties en… Ce n’est pas possible. Je bent namelijk gezegend met een eigen domein (van WordPress!) en er staat geen ‘Naam + url’ bij. Daar kom je uiteraard pas achter als je de reactie al geschreven hebt. Dag leuke blog, bye bye.

Maar stel, stel, dat je nu wel kan reageren. Ja, soms komt het voor. Je hebt een geweldig leuke reactie geschreven, je naam en url ingevuld en… Je moet nog zo’n verdomde captcha invullen.

EN DAT LUKT NOOIT IN ÉÉN KEER.

En tóch houd ik van jullie, blogspotmensjes (oké, van sommigen).

Weetjes over mijn blog (deel vier)

LauraDenkt

Gemaakt door Marah.

1. Dit is de 721e blog op lauradenkt.nl (mooi getal).
2. Op het moment dat ik dit nu schrijf (6 juni 2013, 17:16 uur) heb ik 27.844 reacties op mijn blog gekregen, waarvan er waarschijnlijk 10.000 van mij zijn.
3. Ik wacht nog steeds met smart op die liefdesmails en -brieven van aanbidders.
4. Ik kan mijn alterego’s niet meer bijhouden. Juf Laura, L@uRaAliiCi0uSsSsS, tante Laura… Ik heb veel persoonlijkheden.
5. Binnenkort (ZATERDAG 15 JUNI, KOMT ALLEN) is juf Laura’s eerste schoolreisje en ik heb er zin innnnnn.
6. Ik weiger om een aparte Facebookpagina voor mijn blog aan te maken, omdat ik daar het nut niet van inzie (ik plaats de blogjes van mijn links al op Twitter, mijn persoonlijke Facebook en Linkedin. Overkill genoeg.).
7. Er komen geen blogjes over hardlopen (behalve misschien over dat het kut is), clean eating of dat is wie ik ben op mijn blog. Sorry. Sorry. Wel op L@uRaLiiCii0UsSsSs.nl hoor!
8. Ik vind bovenstaande tekening die Marah heeft gemaakt supercool.
9. Zonder muziek kan ik geen blogjes schrijven (op dit moment: Sunny van Bobby Hebb).
10. Volgens mij heb ik vorig weetje al een keer verteld, maar ik ben te lui om het op te zoeken.

Bloggen: voor jezelf of anderen?

Je hebt van die tags waarin gevraagd wordt waarom je blogt of mensen die er zelf over bloggen. Ze geven dan soms het politiek correcte antwoord dat ze púúr voor zichzelf bloggen.

Maar lieve schat, als je púúr voor jezelf blogt, waarom heb je je reactiemogelijkheid dan open staan? Waarom geef je je url aan andere mensen? Waarom schrijf je dan niet in je dagboek in plaats op internet, waar ie-de-reen het kan lezen?

Waarom willen we zo politiek correct zijn? Natuurlijk moet je in eerste instantie voor jezelf schrijven, anders houd je het niet vol. Maar reacties krijgen is toch leuk? En daar is toch ook niets ergs aan? Je gaat toch ook niet zeggen dat je geen complimenten nodig hebt? (of is dat appels met peren vergelijken?)

Mijn uitgangspunt is dat ik blog, omdat ik schrijven leuk vind, maar ook reacties krijgen is leuk. Niet alleen de complimenten, maar ook doordat het uitnodigt tot discussie en zelfs kritiek kan fijn zijn, want dat leidt alleen maar tot verbetering. Het lijkt me heel moeilijk om het bloggen vol te houden als je nooit een reactie krijgt, want het zorgt ook voor stimulatie.

Dus geef het maar toe, lief bloggertje. Je blogt niet alleen voor jezelf.

Twee jaar geleden

Twee jaar geleden was het me eindelijk, na probleem op probleem te hebben overwonnen (ik ben niet zo goed met technische dingen), gelukt: ik had WordPress geïnstalleerd op mijn eigen domein. De slimmeriken onder jullie snappen wel dat dat deze blog is. Dit is er gebeurd dankzij mijn blog:

– Ik heb het gepresteerd om meer dan anderhalf jaar lang dagelijks te bloggen en ik weet nu ook niet meer hoe.
– Tijdens één van de eerste dagen schreef ik een blogje over de baard van Nico Dijkshoorn, dat hij retweette en waardoor ik meer dan 2500 unieke bezoekers op een dag kreeg (al tachtigduizend keer verteld, maar ik blijf het leuk vinden).
– Ik schreef veel brieven.
– Ik heb heel veel leuke mensen ontmoet.
– Voorheen vond ik het best eng om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar ben ik volledig vanaf door die vele ontmoetingen.
– Ik deed een aantal gekke acties met andere bloggers.
– Ik interviewde veel mensen, waaronder Marjan van den Berg, die een column over mij in de Margriet schreef (hoogtepuntje).
– Ik interviewde ook veel dingen.
– En natuurlijk nog veel meer, maar 683 blogjes samenvatten is best moeilijk.

De grootste verandering van de afgelopen tijd is dat ik minder ben gaan bloggen. Dat is jammer, maar wel nodig, want het afgelopen half jaar was (en is) erg druk. Maar stoppen? Oh nee, jullie zijn nog lang niet van me af muwhahaha. Op naar de drie jaar!

(er is iets mis gegaan met plaatsen, maar op 24 maart is het dus twee jaar geleden, niet op 23 maart!)