Dit is een supersentimenteel verhaal, ga alsjeblieft niet huilen

Het begon in Deventer, in een restaurant waarin ik samen met mijn tegenwoordig ex-vriendje zat. Van mijn 13e tot mijn 16e had ik een blog gehad (het ging over mijn niet zo boeiende leven als vwo-scholier op web streepje log en hij is zelfs een keer in een boek genoemd, maar dat is een ander verhaal die ik ooit wel zal vertellen) en toevallig hadden we het er nu over.
‘Ik ga echt nooit meer een blog nemen!’ zei ik.
Misschien heb je hem al door, maar ik heb me dus niet aan mijn woorden gehouden.
De reden dat ik het niet wilde, was omdat mijn vorige blog erg persoonlijk was. Maar dat hoeft natuurlijk niet altijd, merkte mijn ex-vriendje op, en dat is waar. Binnen een paar minuten veranderde ik van mening en begon ik er serieus over na te denken. Ik zou een blog beginnen. Niet bij web streepje log, maar gewoon met .nl erachter.

Toen begon het uitzoeken. Verstand had ik er niet van en als ik het ene probleem met wordpress.org had opgelost, dan kwam er weer een nieuwe. Maar 24 maart was het er dan eindelijk: www.lauradenkt.nl, mijn eigen blog!

Ik wilde het rustig aanpakken. Drie keer in de week wat plaatsen. En toen stapte ik met mijn ex-vriendje een boekenwinkel in Rotterdam in. En daar was Nico Dijkshoorn, aan het voordragen. Nico had (heeft) een baard. En daar schreef ik een blogje over. En ik tweette het naar hem. Een seconde later had ik al spijt: mijn god, wat had ik gedaan?
Maar toen kwamen ze: de bezoekers. Waarom? Nico Dijkshoorn had me geretweet en teruggestuurd dat hij het goed geschreven vond! Het resultaat? Meer dan 2500 unieke bezoekers op één dag.

Tja en wat doe je dan? Dan ga je die dag erna weer een blogje schrijven. En die dag erna ook. En voor je het weet, blog je dagelijks.

Nu moeten jullie niet denken dat die 2500 bezoekers allemaal zijn blijven hangen (ik kom er niet eens bij in de buurt). Maar in dit jaar zijn de bezoekers wel flink omhoog gegaan en de reacties ook. Bedankt daarvoor!

Als ik erover na denk, is er best wel veel gebeurd. Ik heb zoveel leuke blogs ontdekt in dit jaar en sommige bloggers heb ik ook ontmoet. Ik heb gekke dingen gedaan, mensen geïnterviewd en vooral veel geglimlacht vanwege de lieve reacties. Wat ook leuk is, is dat ik het idee heb dat ik nu onderdeel ben van een soort community, de blogcommunity.

En nu? Nu ga ik gewoon weer door. Dagelijks bloggen zo lang het kan (dus volgend collegejaar waarschijnlijk niet, omdat het dan drukker wordt, maar ik blijf bloggen, dat sowieso!), verder met ‘wie schrijft die blijft’, brieven schrijven, fictieve interviews houden. Ik ga nog meer bloggers ontmoeten, nog meer gekke dingen doen.

Oftewel: ik ben blij dat ik niet naar mezelf heb geluisterd. Bloggen heeft bijna alleen maar goede dingen gebracht en ik ben blij dat ik er weer mee ben begonnen!

(Het is dat dit allemaal online is en ik niet zoveel geld heb, maar anders had ik jullie allemaal een glaasje Jip en Janneke-champagne aangeboden! Oh en geef het maar toe: je hebt keihard zitten janken om dit supersentimentele stukje. Tja, ik heb je gewaarschuwd.)

Hoe krijg je op één dag 2500 bezoekers op je blog?

Je loopt willekeurig (niet helemaal, want je studeert literatuurwetenschap) een boekenwinkel in. Daar is toevallig Nico Dijkshoorn aan het voordragen. Je luistert en laat daarna een boek door hem signeren. Vervolgens schrijf je een stukje over zijn baard en je twittert dat naar hem. Hij twittert dat het goed geschreven is en retweet het. Zo simpel is het.

Dit is mij overkomen. Ik had nog maar een paar dagen een blog. Nu, iets meer dan twee maanden later, kom ik bij lange na niet aan de 2500 bezoekers per dag, maar toch ben ik heel tevreden. Veel mensen beginnen een blog en denken dat de bezoekers vanzelf wel binnen komen stromen. Ik zal je even uit de droom helpen: dat is niet zo.

Een blog hebben kost tijd. Bezoekers komen niet zomaar, daar moet je hard voor werken. Ik zal een aantal tips geven:

1. Plaats regelmatig een stukje. Dit hoeft niet per se elke dag te zijn, maar het liefst minimaal één keer in de week. Bezoekers weten dan wanneer ze een blogpost kunnen verwachten en zullen daardoor eerder terugkomen.

2. Reageer op andere blogs. Doe dat niet zomaar willekeurig en reageer wel inhoudelijk op het stukje. Zet absoluut niet je url in de reactie zelf (dat kun je gewoon in het daarvoor bestemde vakje doen), dat is namelijk spam en wordt absoluut niet gewaardeerd.

3. Zorg dat je origineel bent. Schrijf niet de zoveelste recensie over Gooische Vrouwen of Black Swan, maar bijvoorbeeld over een minder bekende film.

4. Maak gebruik van de sociale media. Ik heb ooit in een ver verleden gezworen dat ik geen Twitter zou nemen, maar nu ik merk hoe handig dit is voor mijn blog (promotie, contact met lezers en andere bloggers, inspiratie) ben ik om!

5. Zorg dat je een aparte pagina (of naast je blogposts) over jezelf hebt, het liefst met een foto erbij. Mensen zijn nieuwsgierig naar de persoon achter de blog.

De moraal van dit verhaal is niet: schrijf massaal een stukje over de baard van Nico Dijkshoorn en twitter dat naar hem. Maar: vooral blijven bloggen en vergeet niet hoe leuk het is!

Dan ga ik nu even een kopje koffie drinken met Nico (I wish ;)).

Dit artikel is geschreven voor de blogkermis van Ben. Doe ook mee! Hier klikken voor meer informatie.

BlogOok: Lauradenkt.nl vertelt

Een week geleden werd ik gevraagd om een stukje te schrijven voor de website BlogOok.nl Dit is een website voor en door bloggers. Er staan veel handige tips op, er is een forum en de rubriek ‘Een blogger vertelt’, waar ik voor heb geschreven. De website bestaat nog niet zo lang, maar ik moet zeggen dat ik er wel potentie in zie.

Dus klik allen hier om mijn stukje te lezen (het gaat over mijn Nico Dijkshoornverhaal I en II en ik geef een aantal tips) en vergeet vooral niet de rest van de website te bekijken!

www.BlogOok.nl

De baard van Nico II

Hoe krijg je binnen een dag meer dan 2500 bezoekers op je weblog?

Je schrijft over je ontmoeting met de baard van Nico Dijkshoorn en twittert dat naar hem. Hij stuurt een tweet terug:

@lauradenkt Tsja, de baard… Vrijheidssymbool van de man die er eindelijk niet representatief meer uit hoeft te zien. Goed geschreven!!

En hij retweet je.  Gevolg: meer dan 2500 bezoekers, mensen die je retweeten en followen en een big smile op je gezicht voor de rest van de dag.

Ik wil iedereen die het gelezen heeft heel erg bedanken, ik had het echt niet verwacht. Morgen komt er weer een nieuw stukje online!

De baard van Nico

Het vriendje en ik liepen door Rotterdam. Dat doen we wel vaker, daar is niets geks aan. We liepen een boekenwinkel in, Van Gennep om precies te zijn. Ook dat is niet gek, want daar studeer je literatuurwetenschap voor. We zeiden gedag tegen de eigenaresse en stonden nog wat te praten, totdat: The Voice. Te herkennen uit duizenden. Het een beetje nasale stemgeluid van Nico Dijkshoorn klonk in onze oren. We haastten ons de trap op en hoorden een aantal verhaaltjes aan die te maken hadden met gehaktballetjes van de Ikea en draadjesvlees (had Nico Dijkshoorn honger?). Daarna ontstond een rij voor het signeren. Wij haastten ons naar beneden om een boek van Nico te kopen (nee, we zijn echt je grootste fans, maar we waren vergeten dat je een nieuw boek had geschreven, ja, echt!) en toen weer naar boven om in de rij te staan. Door de lange mensen (of ik ben gewoon klein) kon ik hem niet zien, maar af en toe hoorde ik The Voice wel. Minuten gingen voorbij. De mensen voor mij gaven hem een groen t-shirt met ‘Ich liebe Rotterdam’ erop. Ze vroegen wat hij ging doen.
‘Naar huis, naar mijn vrouw,’ zei Nico.
Wij waren aan de beurt.
Ik ging zitten, gaf hem een hand en toen viel het me op: de baard van Nico. Nu moet je weten, dat is niet zomaar een baardje van drie dagen. Nee, deze baard heeft weken kweken gekost. Deze baard heeft waarschijnlijk Valentijnsdag meegemaakt, misschien zelfs nog de sneeuw in Nederland. Dit was duidelijk een serieuze baard.
Ik heb niets tegen baarden, laat dat even duidelijk zijn. Maar terwijl Nico een Klaasje opschreef in mijn pasgekochte boek, kon ik alleen maar naar dat grijze bedeksel rond zijn kin kijken.

Tekst in boek: Laura, zo jong en dan al precies de goede boeken kopen. Jaloers, ik.
Klaas reed in sloten. Bleef hij liggen, in wielerkleding tot wij hem vonden. En dan maar schelden. Uniek in die tijd!

Ik dacht aan zijn vrouw, die hij straks zou zien. Hij zou haar een kus op de mond geven. Ik hoor haar zuchten.
‘Wanneer ga je je weer scheren, schat?’
Ik heb niets tegen baarden. Maar baarden prikken. Ze zorgen voor rode uitslag rond de mond bij het kussen. Baarden zijn als de doornen van een roos. Ze beletten je om de roos te plukken.
Zoenen is fijn, het is goed voor je relatie. In baarden blijven restjes Zweedse gehaktballen en draadjesvlees hangen. Beste Nico, doe je vrouw een plezier. Alsjeblieft.

Ik liep de boekenwinkel uit en gaf het baardloze vriendje een zoen.
‘Stond hem wel goed hè, die baard?’ zei hij.
Kleine Dingen kwam hard aan. Toch handig dat ik dat boek van Nico Dijkshoorn heb gekocht.