Bloggers: tha bomb of losahs?

Bloggen is dood.
Althans, dat beweren sommige mensen. Dat ik dit nu typ op een BLOG (levend dus, zowel ik als de blog) beweert het tegendeel. Maar het zet me wel aan het denken. Want wat voor status heeft het bloggen eigenlijk?

Wanneer ik zeg dat ik een blog heb, dan vindt iedereen dat eigenlijk wel leuk. Maar misschien ligt dat aan de mensen met wie ik om ga (ik weet niet of de buschauffeur, om maar even iemand te noemen, het erg interessant zou vinden).

Maar wat zijn bloggers nou? Zijn ze tha bomb of losahs (ik zal even straattaal integreren op mijn blog)? Of zijn het een stelletje egocentrische weirdos? Wat is het algemene beeld? Ik denk dat het er ook mee te maken heeft wat voor blog je hebt en met wie je praat. Bij mijn oma maak je echt geen indruk als je zegt dat je een beautyblog hebt, maar bij je vriendinnen waarschijnlijk wel.

Ik heb (nog) geen vervelende reacties gehad over het bloggen an sich, maar ik zou me kunnen voorstellen dat mensen dit zeggen (niet dat ik het er mee eens ben): ‘Waarom zou je dat doen? Wie boeit het nou dat je een gekke bril van je vader hebt gevonden of dat je zo gestoord bent dat je met prullenbakken en andere levenloze dingen praat. En op het internet nog wel! Het internet is gevaarlijk. Iedereen kan het lezen! En het is echt tijdverspilling hoor.’
Als antwoord op deze dialoog met een fictieve tegenstander zou ik geven: ‘Ik doe het, omdat ik het leuk vind. Blijkbaar boeit het mensen wel en als het ze niet boeien, dan kijken ze lekker niet. Het internet kan gevaarlijk zijn, maar je hebt zelf in de hand wat je erop zet. Dikke doei.’)

Dus nu dezelfde vraag aan jou: wat voor status denk je dat het bloggen heeft? Mensen die geen blog hebben: wat voor associaties (positief of negatief) heb jij bij bloggers? Mensen die wel een blog hebben: wat voor reacties krijg je als je vertelt dat je een blog hebt? (positief of negatief)

Enjoy the little things, for one day you may look back and realize they were big things

Vaak zijn het de kleine dingen die je vrolijk maken: de zon die door het raam schijnt, de eerste bloemen in de lente, een complimentje. Het is niet alleen leuk als jij deze dingen krijgt, maar ook fijn om te geven. Daarom zal ik een paar kleine dingen noemen die je kan doen voor een ander, om die persoon vrolijk te maken:

1. Glimlach naar onbekenden op straat.
Nee, ze zullen waarschijnlijk niet allemaal teruglachen, maar het gaat om de mensen die het wel doen. Misschien had die oude vrouw net een rotdag en heb jij haar dag toch een beetje leuker gemaakt.

2. Stuur een kaartje.
Naar die vriend(in) die je niet meer zo vaak spreekt, je ouders (als je niet meer thuis woont), je vriend of vriendin, je oma en opa etc. Het allerleukste is om zelf een kaart te maken (kan ook via internet en dan een foto van jou met die persoon erop zetten).

3. Geef een onbekende een complimentje.
Ik heb het wel eens. Dan zit ik in de trein of iets dergelijks en zie ik bijvoorbeeld iemand met een leuke tas. Eigenlijk wil ik er wat van zeggen, maar denk ik: is dat niet raar om te zeggen tegen iemand die je niet kent? Stom van mij, want het is altijd leuk om complimentjes te krijgen of het nou van iemand is die je kent of niet!

4. Help een ander.
Dit kan op verschillende manieren: laat die jongen met alleen een pak melk voor bij de kassa, help een oude man of vrouw in de bus als ze niet weten hoe de ovchipkaart werkt en zo zijn er nog veel meer dingen die je kunt doen.

5. Schrijf een brief.
Ik weet het, deze tip heb ik al vaker gegeven, maar kom op mensen: het is toch superduperleuk om een geschreven brief te ontvangen? Zorg dat de brief er leuk uit ziet, plak er stickers op, maak tekeningen etc.

Zo zijn er nog veel meer dingen te bedenken, misschien weet jij ook nog iets?

Interessante blog: Things We Forget


Bron

Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik erop kwam, maar dat maakt niet uit. Waar het om gaat, is dat deze blog heel leuk is. Things We Forget is de blog van ikweetnietwie en daarop staan plaatjes van post-its. Deze blogger plakt namelijk post-its vast aan lantarenpalen en dat soort dingen. Nee, geen lege post-it. Erop staat een positieve tekst (iets wat we dus vergeten zijn) en daar is een eenvoudige tekening bij gemaakt. Ze zijn heel inspirerend en ook gewoon leuk! Hieronder een paar:

Dus ga maar eens een kijkje nemen op deze blog, ik weet zeker dat je het leuk vindt!

Laura de rasoptimist: positief over de PVV

Afgelopen jaar, juni 2010,  heb ik op de PvdA gestemd. Jawel, die partij met enorm zetelverlies en een partijleider die niet helemaal geschikt is voor deze baan (Job Cohen lijkt me overigens een hele sympathieke man, maar hij is te lief voor de Tweede Kamer, vind ik). En zoals het een echte PvdA’er betaamt (ik moet toegeven, tijdens de gemeenteraadverkiezingen heb ik op GroenLinks gestemd), ben ik fel tegen de Partij Voor de Vrijheid en zijn geblondeerde voorman.
Ik kan er wel uren over doorgaan wat er fout is aan deze partij. Maar dat ga ik niet doen. Nee, ik ga het eens van de positieve kant bekijken. Jawel, ik ga onmogelijke der onmogelijke doen. Wish me luck.

1. We hebben iets om over te klagen.
Klagen doen wij veel en graag. Over het weer, de buren. En over de PVV. Dit is zelfs één van mijn favoriete bezigheden. Zonder deze club van idioten zou ik toch heel wat minder gespreksstof hebben.

2. Het laat de diversiteit van onze maatschappij zien.
Ja. Helaas. In ons land zijn er mensen met een IQ van 50 (dat is dus minder dan een aap, want die heeft een IQ van 70), die vaak uit Limburg schijnen te komen (goh, welke geblondeerde man komt daar ook vandaan?) en een bord voor hun kop hebben die de PVV steunen. Ach, wat zal ik zeggen. Naast dit soort apen (oh nee, geen apen, want die zijn slimmer) lijken wij alleen maar intelligenter, toch?

3. Het biedt werk voor journalisten, striptekenaars, columnisten en andere creatievelingen.
De PVV wordt overspoeld met schandaal na schandaal. De journalisten hoeven er geeneens diep voor te graven, het ligt allemaal op straat. De kranten moeten vol, nou, de PVV zorgt voor genoeg materiaal!

Zo. Het is me maar mooi gelukt. Ik heb het positieve in de PVV gevonden. Vanaf nu mag ik mezelf een echte rasoptimist noemen.