Ik loop met een paar vriendinnen op straat. We zien eruit als hele lieve, leuke meisjes (zijn we natuurlijk ook!) en lachen om onze eigen, geweldige grappen. Volkomen onschuldig. Maar als we een oudere vrouw tegemoet loopt, werpt die een snelle, angstige blik op ons. Ik glimlach vriendelijk naar haar, maar ze loopt snel door.
Ik loop alleen op straat. Ik zie ze al staan, bij de snackbar. Een groepje jongeren. Shit, ik kan alleen maar hun kant op, er is geen omweg. Ik probeer oogcontact te vermijden – hopelijk gaan ze niks vervelend roepen – , terwijl ik zo snel mogelijk door loop.
Ik moet zeggen dat ik het vervelend vind als ik met een groepje vriendinnen op straat loop en mensen ons angstig aan kijken. Waarom zouden we vervelende dingen gaan roepen? Zo zijn we helemaal niet. Maar die mensen kijken daar niet naar. Overigens was het ook vervelend toen we zo rond de vijftien, zestien waren en in de Hema rondliepen bijvoorbeeld. De medewerkers gingen er dan automatisch van uit dat we gingen stelen en achtervolgden ons. Bedankt voor het vertrouwen he.
Maar andersom heb ik het ook. Ik ga liever een blokje om dan dat ik langs een groepje jongeren moet. Ik schaam me echt voor hoe asociaal mensen van mijn leeftijd (en jonger) zijn. Maar natuurlijk ben ik dan ook aan het oordelen, want niet alle jongeren zijn zo.
Dus wat moeten we doen? Toch maar langs het groepje jongeren en proberen niet te oordelen of het zekere voor het onzekere nemen en een blokje omgaan?
In ieder geval, als je mij ziet lopen met een paar mensen: we doen niets, we zijn heel lief! ;)