Tag: whatsapp

Laura op WhatsApp

https://www.instagram.com/p/7UjyiyqOEC/?taken-by=lauradenktwel

Ooit was ik zwaar tegen WhatsApp, maar zoals al mijn principes gooide ik ook die overboord (alhoewel ik nog steeds nooit gerookt heb, dus laten we dat vooral zo houden). Nu kan ik me geen leven meer zonder voorstellen. Hoe moet ik anders contact houden met vrienden, via e-mail? Wow, superouderwets. En zoals iedereen heb ook ik zo mijn gewoonten op deze app. Ik zou willen zeggen ‘kijk maar mee’, maar ik vind het superstom als bloggers dat zeggen, dus kijk maar niet mee.

– Ik doe vaak alsof ik boos ben op Whatsapp en dat uit zich in HEEL VEEL HOOFDLETTERS EN BOZE SMILEYS :@ :@ :@ :@.
– Goed typen kost tijd. Ik heb geen tijd. En geen zin. Inmiddels zijn mijn vrienden getraind in het ontcijferen van alle typefouten. Zo typ ik automatisch ‘njet’ in plaats van ‘niet’, maar dat krijg je als je er Oost-Europees uit ziet.
– Ik ga niet alles in een bericht typen, want het is leuker om twintig berichten met één zin of woord te sturen.
– Voice messages zijn geweldig. Ik spreek ze ook schaamteloos in op straat en dan gaat het vaak ook over schaamteloze dingen: ‘Jaaaa even over Boer zoekt Vrouw, maar hoorde je wat ze zei? Dat hij het tweede cadeau op de citytrip zou krijgen, ze is echt oversekst oh my god.’
– Ik app vaak random lyrics naar mijn broertje en hij naar mij. Zoals: Schreeuw. Schreeuw. Schreeuw het maar uit. Dit zijn de dingen waar ik zonder kan. Kom op, ik praat tegen je. Kom op. Of: Ik ben echt niet te beroerd voor een extra bordje voer. Maar Edwin zijn broer die doet echt veel te stoer. Fok jullie allemaal, de helft is van mij.
– Mijn favoriete smiley is de lachende drol.
– Mijn groepsgesprekken hebben namen als ‘LTW is lauw’ (met vrienden van mijn bachelor Literatuurwetenschap), ‘Filosofieslet’ (met vrienden van mijn master Filosofie), ‘OKÉ OKÉ OKE’ en ‘stelletje treurwilgen’.
– Ook heb ik om de een of andere reden twee groepsgesprekken met mijn broer en mijn broertje. De een heet ‘jong en lui’, omdat onze ouders ons ‘jongelui’ noemen en de andere ‘kinderen van ’t hele land’, omdat mijn moeder ons zo noemt.
– Ik heb de blauwe vinkjes aanstaan, ook al zorgt dat soms voor frustratie #confrolfreak.
– Ik weet nog steeds niet hoe je gifs via Android moet versturen en dat is heel irritant, want gifs zijn mijn leven en een van mijn vele talenten.
– Zelden geef ik het grote hartje (die krijg je als je alleen een hartje doet, voor de rest geen tekst of andere smileys), maar áls ik het doe, moet je er heel blij mee zijn.
– Ik kan niet tegen veranderingen op WhatsApp (of andere media). Zoals die Snapchatachtige tijdelijke status die er nu is. Doe gewoon niet oké.

Ik heb mijn principes opzij gegooid en nu kloppen een paar blogjes niet meer

Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb een smartphone. En niet eens zomaar een smartphone, ik schijn de hipste op dit moment te hebben (van Samsung dan, want ik ben dan natuurlijk weer niet net zo hip dat ik een iPhone heb): een Samsung Galaxy S Advance. Iemand op Twitter vroeg of je daarvoor hoogopgeleid (advanced) moet zijn en dat denk ik wel, al hoefde ik mijn diploma niet te laten zien.

Zoveel mensen hebben een smartphone. Daar is niets geks aan. Maar ik heb mooi wel een probleem. Want nu kloppen een paar blogjes niet.

Ooit schreef ik dat ik enorm blij was dat ik geen WhatsApp had. WhatsApp was stom. Op WhatsApp kon je namelijk zien of iemand je berichtje had gelezen (die functie heeft Facebook nu helaas ook). Mensen worden boos als ze zien dat je het gelezen hebt, maar niet reageert. Mensen communiceren niet meer zoals we al jaren doen (door te praten, weten jullie nog wat dat is, praten?), maar ze appen. Op WhatsApp gebeurt heel veel. Relaties worden opgebouwd, relaties worden vooral afgebouwd (No way dat je iemand nu gaat sms’en dat het uit is, nee, kom op zeg, dat kost geld, doe maar liever via WhatsApp) en ruzies worden uitgevochten. Oftewel: ik vond WhatsApp superduperstom. Zelfs nog stommer dan MSN en dat is zo’n beetje onmogelijk.

En toen liep mijn abonnement af. Ik behoorde tot de selecte (die zichzelf erg elitair bevond) groep die geen smartphone had. Maar ja, dan moet je toch kiezen en denk je: goh, best handig zo’n smartphone. Ik bedoel, er zit niet voor niets het woord ‘smart’ in. Ik ben zelf ook wel ‘smart’. Eén plus één is twee en dan heb je hem opeens.

Het eerste wat ik deed, was WhatsApp installeren. Sterker nog: ik heb het zelfs al gebruikt.

Dus het spijt me heel erg dat dat blogje nu niet klopt en om te voorkomen dat het blogje van een paar dagen terug (over mensen die alleen maar met hun telefoon bezig zijn) ook niet klopt, zal ik een lijstje maken van dingen die ik (hopelijk) niet ga doen nu ik een smartphone heb.

Wat ik hoop niet te doen:
– Boos/nee, kwaad/nee, woest/nee, teleurgesteld zijn als ik zie dat iemand mijn WhatsAppberichtje heeft gelezen (ik ben nog steeds in verwarring of dat nou wel of niet kan, maar laten we even uitgaan van wel), maar toch niet reageert. Zelfs niet als een leuke jongen is.
– Levendiger gesprekken met mijn WhatsAppvriendjes voeren dan met mijn real life gesprekpartners.
– In paniek raken als mijn mobiel: op de grond valt/leeg is/kwijt is, maar één minuut later op een volkomen logische plek blijft te zijn/vies is/duidelijk aangeeft dat ik een smsje dan wel WhatsAppje van iemand heb gekregen, maar ik die op het moment niet kan bekijken door iets totaal onbelangrijks als een werkcollege of iets dergelijks.
– Een Instagramaccount aanmaken en dan foto’s maken van mijn eten, mijn hond die ik niet heb, mijn drinken, weilanden, mijn snacks, outfits of mijn eyeliner of the day. Uiteraard met een mooi effectje erover. En dan beweren dat ik Instagram al heeeeel lang kende, hipster dat ik ben, maar dat ik het eigenlijk niet meer zo leuk vind nu het mainstream is. En dan toch gebruiken.
– Duizend apps gebruiken en dan vooral spelletjes a la Wordfeud en Rumble.

Wens me succes. Ik zal het nodig hebben.

Alleen nog maar gebliep

Pas op: dit wordt een zeikblog.

Het is tijdens verjaardagen. Het komt voor in de bioscoop. Het gebeurt soms zelfs midden in een diepgaand gesprek: mensen die meer bezig zijn met hun telefoon dan met anderen.

Allereerst: een keertje een sms’je naar iemand sturen als ik samen met je ben, vind ik niet erg. Maar als het whatsappgesprek dat jij voert levendiger wordt dan ons gesprek dan hebben we wel een probleempje. Ik heb het nu dus over de mensen die echt (geen grapje!) met lijm of iets dergelijks aan hun telefoon geplakt zitten. Al ben je nog zo grappig, praat je nog zo luid, schraap je nog zo hard je keel: ze merken het niet. Daarvoor zijn ze te druk bezig met Wordfeud.

Ik vind het echt asociaal. Toegegeven, ik kijk ook wel eens op mijn mobiel, maar niet de hele tijd. Want dat is het dus met sms’jes en whatsappjes en pingjes (‘Nee Laura, het heet pings.’). Je bent niet verplicht om er meteen op te reageren, het is geheel vrijblijvend. Ja echt.

Wat ik nog het ergste vind, is dat het heel normaal lijkt te zijn als op een verjaardag iedereen naar hun mobiel zit te staren in plaats van naar elkaar. Dan had je net zo goed thuis kunnen blijven, toch?

Dus even een uitdaging, ook al is de ‘Daag jezelf uit’ al geweest: leef een dagje zonder mobiel. Ik heb bijna mijn hele vakantie in Italië gespendeerd en dat was heerlijk!

(‘Oké Laura en dan moet jij eens een dagje zonder computer doen.’ ‘Eh nee, dat lijkt me dan weer géén goed idee.’)

Waarom ik blij ben dat ik geen WhatsApp heb


Dit is dus geen BlackBerry, want zo hip ben ik niet. En er staat Samsung op, dus je had het ook wel kunnen raden.

Ik heb geen WhatsApp. Dat is nogal shocking tegenwoordig (‘Oh mijn godddd, loser! Iedereen heeft toch WhatsApp?’). Reden hiervoor is dat ik geen smartphone heb (‘Dubble loser!’). Ik mag dan pas twintig jaar zijn, maar ik ben nu al hopeloos ouderwets.

Soms sms ik. Ik heb geen idee wanneer de ander mij terug smst of wanneer ze het gelezen hebben. En ik kan daar prima mee leven (‘Wat knap van je!’).

Maar stel je eens voor dat je WhatsApp zou hebben (dit is een app waarmee je gratis kunt smsen/chatten) en net een leuke jongen hebt ontmoet.
‘We appen wel!’ had hij gezegd (ik vind overigens het gebruik van het werkwoord appen ook erg verontrustend).
Dat klinkt niet als iets ingewikkelds, maar dat is het dus wel. Want naast het probleem van ‘Zal ik als eerste contact opnemen of wacht ik?’ is er nog iets dat veel irritanter is: je kan zien wanneer iemand online is en je berichtje heeft gelezen.

Stel je gewoon eens even voor dat je dacht (ik ga er nu even vanuit dat je een veertienjarig meisje ben met een BlackBerry en veel make-up op): ‘Jeetje mina, het is al tien minuten geleden dat ik hem mijn nummer heb gegeven en hij heeft nog niets gezegd! Ik ben helemaal niet desperate als ik hem nu app, ik neem gewoon het heft in eigen handen. Hard to get is zo passé.’
Dus je stuurt iets in de trant van ‘Hey, alles goed?’ en gaat verder met het make-upremoverdoekjesritueel of iets dergelijks (het is na het uitgaan).
Eén minuut later kun je jezelf er toch niet van weerhouden. Even kijken. Oh mijn god. Het zal toch weer eens niet waar zijn. Hij is online en heeft het gelezen. Maar hij heeft niets terug gestuurd. Wat een l.. (vul hier zelf een woord in beginnend met een l).
Twee minuten later. Weer niets.
Drie minuten later.  Noppes. Nada. Niks. Je gooit je kostbare BlackBerry op je bed.
Die jongen kan het wel vergeten.

Vijf (!!!) minuten later antwoordt hij pas (‘Hey, gaat goed hoor! Met jou? Ik vond het erg gezelig :)’). No way dat je hem nog terug appt. Hij kan het vergeten.

Als je hem gewoon gesmst had (‘Smsen is voor loserssssss.’), dan zou je niet weten of hij het al gelezen had. En dan zou je binnen vijf minuten een reactie op je sms heel snel gevonden hebben. Dan zou je misschien een date met hem hebben en dan nog één en dan nog één en dan zijn vriendinnetje zijn geworden en dan zijn verloofde en dan zijn vrouw en dan de moeder van zijn kinderen. Weet je wel.

Maar helaas. WhatsApp he. En dan heb ik het nog niets eens over andere mogelijke problemen gehad (ruzie op WhatsApp, break-ups via WhatsApp, met zijn tienen op WhatsApp in een groepsgesprek en jij bent de elfde en kunt er dus niet bij etc. Eigenlijk lijkt WhatsApp wel een beetje op msn, maar dan via de telefoon).

Lang leve de sms (of eigenlijk: lang leve de brief, maar ik wil niet dat jullie oma Laura uitlachen).

Update: iemand heeft me verteld dat je niet kunt zien dat de ander jouw bericht heeft gelezen. Maar je kunt wel soort van zien wanneer iemand online is geweest. Dat zorgt ervoor dat het verhaaltje niet helemaal klopt, maar laten we het erop houden dat het fictie is en dat ik alles mag verzinnen :P