Archive for maart, 2017

maart 31st, 2017

Was het nog maar vroegergevoelens

Mijn favoriete boeken van vroeger kwamen van een schrijfster met dezelfde naam: Laura Ingalls Wilder. De televisieserie vond ik geen drol aan, maar die boeken, jongens. Die heb ik sowieso het meest herlezen van alle boeken die er beschikbaar waren in de bibliotheek van het dorp. Ik wilde dat mijn vader ook een huis van hout voor ons bouwde. Dat al het snoep een cent kostte. En ik maakte naamkaartjes, net als Laura, maar ik wilde ze niet uitdelen aan mijn vrienden, want zoiets was al honderd jaar niet meer in.

Ook las ik Ronja de Roversdochter. Dat speelde ik na door te doen alsof buddy (weten jullie nog wat dat was? Van dat kneedgum wat toen hip was) het brood was dat zij maakte, onder mijn bureau zittend op een deken.

Een paar jaar geleden heb ik ‘Brief voor de koning’ weer herlezen. Alles zag ik weer hetzelfde voor me als vroeger. Ik wilde ook ridder zijn en spannende avonturen beleven, al was het maar in mijn hoofd.

Maar nu zit mijn hoofd vol zorgen. Studie, werk, toekomst. Dat is wat ik nu aan mijn bureau doe, ik zit er nooit meer onder. Geen plek voor kinderlijke fantasieën, landen ver weg die niet bestaan, het bouwen van hutten. Maar heel soms komen ze toch weer tevoorschijn: die was het nog maar vroegergevoelens.

 

maart 24th, 2017

De wonderen zijn de wereld nog niet uit: Lauradenkt.nl bestaat zes jaar!!!

Bloggen schijnt al heel lang dood te zijn (en toch zijn er nog oneindig veel mommyblogs) en daar zeuren we dan ook graag over met zijn allen. Op onze blog, wat heel ironisch is. Want bloggen leeft dus gewoon, jongens, nog steeds. Het is alleen steeds een ander soort blog dat met name leeft. Nu is het de mindstyle, hiervoor de lifestyle, daarvoor de foodblogger en als we even helemaal teruggaan naar iets wat voor lange tijd helemaal hip was: de persoonlijke blog. Maar dat is nu niet meer zo trendy en daarom denken al die bloggers dat het dood is, waardoor ze er zelf ook mee kappen en nou ja, dan wordt het een soort van selffulfilling prophecy. WAAR IK WEIGER AAN MEE TE DOEN. IK BEN GEEN MOORDENAAR.

Goed, dat gezegd hebbende: die van mij bestaat dus zes jaar vandaag. Het doet me eigenlijk vooral beseffen dat ik al pijnlijk lang studeer, aangezien ik begon met bloggen tijdens mijn eerste jaar van de bachelor Literatuurwetenschap. Maar ik ben echt bijna klaar met mijn s-woord, beloofd.

Beginnen met deze blog was mijn beste beslissing ooit, zelfs beter dan mijn beslissing om een Cinevillepas te kopen. Ik heb er zoveel leuke mensen door leren kennen, gekke dingen meegemaakt en het heeft me van de straat gehouden. Dat er nog maar vele jaren mogen komen.

LONG LIVE THE BLOG!

Tags:
maart 19th, 2017

Ergernissen in de bioscoop

Ja joh, af en toe lekker zeuren mag. Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een Cinevillepas (#nogsteedsgeenspon) en dat betekent dat ik minimaal een keer in de week in een bioscoop te vinden ben. Niet die van Pathé (te druk en te commercieel), maar filmhuizen, want ik ben niet voor niets een elitaire linkse semi-hipster. Meestal is de ervaring goed (ga Paterson zien, mensen!), maar zoals altijd zijn er kleine ergernissen. Ik ben de vervelendste niet, dus ik deel die gewoon met jullie:

– Mensen die de hele tijd praten. Af en toe fluisteren is niet erg (is het jullie opgevallen dat mannen niet kunnen fluisteren, omdat ze een bromstem hebben?), maar hardop praten gedurende de hele film? :@ Ik heb dus een keer in een bioscoopzaal gezeten met allemaal vrouwen van 70+ die hun mond niet hielden. Als je dan ‘ssst’ zei, waren ze dertig seconden stil. Just kill me.
– Mensen die op hun telefoon kijken naar de film. Dat licht van de telefoon is zo fel dat het enorm afleidt. En wat kan er nou in godsnaam zo belangrijk zijn om je telefoon tijdens een film te checken? Zet hem gewoon uit.
– Rokers. Als je zelf rookt, ruik je het natuurlijk niet, maar die walm blijft je gewoon achtervolgen.
– In hetzelfde kader: mensen die hun halve parfumfles hebben leeggespoten.
– Eigenlijk erger ik me niet zoveel aan mensen die chips eten, maar ik weet dat die er wel zijn en daarom voel me altijd erg ongemakkelijk als ik zelf iets eet dat kraakt. Bij elk hapje denk ik: ‘Omg, de hele bioscoopzaal kan dit horen. Het is alsof er een bom ontploft in mijn mond.’
– Lange mensen. Behoeft geen uitleg.
– Duizend keer dezelfde trailer zien (is alleen mogelijk als je dus heel vaak naar de bios gaat). Ik ken die van Manchester by the Sea en Jackie inmiddels uit mijn hoofd.

Ik had ’s nachts nog een goed einde voor deze blog bedacht, maar ik ben hem vergeten. Scusi. #anticlimax

maart 13th, 2017

Heel Laura bakt

‘Ik heb zin om te bakken,’ zei ik een keer tegen Charmander.
‘Niet doen zonder begeleiding,’ was haar antwoord.
Geen idee waarom eigenlijk. Omdat het brandalarm afging toen ik een keer ging bakken in mijn vorige huis? Ik zie het probleem niet. Maar vooruit, Charmander wilde ook wel een keer met mij bakken, want ze houdt wel van een uitdaging.

Het werden scones. Dat moest toch niet al te moeilijk zijn. Al zuchtend begon ik de boter in blokjes te snijden. Wie heeft dit ooit bedacht? Het voelde alsof ik mijn handen insmeerde met een kilo vaseline. Charmander stelde voor om het hele proces te vloggen en ik vind het jammer dat we dat niet hebben gedaan, zodat de waarheid eindelijk eens getoond wordt. Heel Holland Bakt en al die foodvlogs zijn een leugen, jongens, een leugen. Af en toe gaat er wel wat mis, maar ze vloeken nooit. Hoe dan? De vloeken rolden bij ons over de tafel (eigenlijk alleen maar van mijn kant). Ik heb nog nooit zoveel stress gevoeld in mijn leven en dan deden we het nog met zijn tweeën.
‘Bakken is zoooo vermoeiend,’ zeurde ik tegen Charmander. ‘Je moet afwassen, terwijl je nog bezig bent en daarna moet je wéér afwassen.’ (ik haat afwassen)

Om de een of andere reden heb ik allemaal bakspullen in mijn keuken (nooit gebruikt en geen idee waar je ze überhaupt voor moet gebruiken), behalve wat we nodig hadden. Uit pure armoede hebben we de rondjes voor de scones maar met theeglazen uitgedrukt. Maar na veel vloeken, zweet en tranen was het toch gelukt en zaten de scones in de oven.

In plaats van dat we gewoon clotted cream hadden gekocht moesten we het zo nodig zelf maken. Weet je wat er altijd gebeurt bij Heel Holland Bakt? Dat iets gaat schiften. Die dag kwamen we erachter wat dat nou precies was. Tip van de dag: alleen mascarpone gebruiken bij wijze van clotted cream is ook een prima alternatief.

Uiteindelijk waren de scones best wel goed te eten. Alleen jammer dat Martine Bijl er niet bij was.

 

maart 5th, 2017

Laura’s liefdesletteren: de beheerder van ontroerende zaken

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Al twintig jaar was meneer de Haas beheerder van ontroerende zaken. Als iemand het moeilijk had in het dorp, kwamen ze naar zijn winkel op de dijk toe.
‘Ach heden,’ zei meneer de Haas dan. ‘Jij hebt het zwaar te pakken. Hier is een ijsje met spikkels, ook al ben je geen kind meer.’
Soms kwam er iemand die hulp vroeg met onroerend goed.
‘Oei,’ zei meneer de Haas daarop. ‘Dan zit u hier verkeerd.’
Het was een fout die veel werd gemaakt.
Vaak vulden zijn ogen zich met tranen als hij na sluitingstijd de winkel goed doorkeek. Een toevallige voorbijganger zag het wel eens en dacht ontroerd dat meneer de Haas wel elke dag ontroerd moest zijn door dat omringen van ontroerende zaken. Maar dit waren geen tranen van klein geluk, dit was van groot verdriet. Een ontluikende narcis aan de rand van de vijver, de schaterlach van een kind of de eerste keer dat je een mooi liedje hoort, het deed hem niets meer. Elke dag zag hij het aan, maar zelfs de blije klanten deden hem niets meer. Hij voelde zich leeg van binnen. Het donker kwam pas na sluitingstijd, wanneer niemand meer om zijn hulp vroeg en hij stilletjes in zijn huis bij de haard zat. Alleen.