Heel Laura bakt

‘Ik heb zin om te bakken,’ zei ik een keer tegen Charmander.
‘Niet doen zonder begeleiding,’ was haar antwoord.
Geen idee waarom eigenlijk. Omdat het brandalarm afging toen ik een keer ging bakken in mijn vorige huis? Ik zie het probleem niet. Maar vooruit, Charmander wilde ook wel een keer met mij bakken, want ze houdt wel van een uitdaging.

Het werden scones. Dat moest toch niet al te moeilijk zijn. Al zuchtend begon ik de boter in blokjes te snijden. Wie heeft dit ooit bedacht? Het voelde alsof ik mijn handen insmeerde met een kilo vaseline. Charmander stelde voor om het hele proces te vloggen en ik vind het jammer dat we dat niet hebben gedaan, zodat de waarheid eindelijk eens getoond wordt. Heel Holland Bakt en al die foodvlogs zijn een leugen, jongens, een leugen. Af en toe gaat er wel wat mis, maar ze vloeken nooit. Hoe dan? De vloeken rolden bij ons over de tafel (eigenlijk alleen maar van mijn kant). Ik heb nog nooit zoveel stress gevoeld in mijn leven en dan deden we het nog met zijn tweeën.
‘Bakken is zoooo vermoeiend,’ zeurde ik tegen Charmander. ‘Je moet afwassen, terwijl je nog bezig bent en daarna moet je wéér afwassen.’ (ik haat afwassen)

Om de een of andere reden heb ik allemaal bakspullen in mijn keuken (nooit gebruikt en geen idee waar je ze überhaupt voor moet gebruiken), behalve wat we nodig hadden. Uit pure armoede hebben we de rondjes voor de scones maar met theeglazen uitgedrukt. Maar na veel vloeken, zweet en tranen was het toch gelukt en zaten de scones in de oven.

In plaats van dat we gewoon clotted cream hadden gekocht moesten we het zo nodig zelf maken. Weet je wat er altijd gebeurt bij Heel Holland Bakt? Dat iets gaat schiften. Die dag kwamen we erachter wat dat nou precies was. Tip van de dag: alleen mascarpone gebruiken bij wijze van clotted cream is ook een prima alternatief.

Uiteindelijk waren de scones best wel goed te eten. Alleen jammer dat Martine Bijl er niet bij was.

 

Laura bakt (niet meer)

Jeroen vertelt maar al te graag aan familie/vrienden/kennissen/random mensen op straat dat ik sinds we hier wonen nooit gekookt hebt (dat is overigens niet waar, ik ben één keer begonnen met koken, totdat Jeroen thuis kwam en het van me overnam).
‘Serieus?’ vraagt het familielid/de vriend(in)/kennis/random persoon op straat.
‘Serieus,’ zegt Jeroen.
Waarop ik gewoon zeg: ‘Ja, dat heb ik goed aangepakt hè?’

Daarop volgt helaas altijd het volgende verhaal. Ik ging zo’n wolkencake/taart/weetikveel bakken uit zo’n pakje. Ja, I know, een pakje, maar aangezien ik weinig kennis heb alles wat met het maken van eten te doen heeft, leek me dat wel zo veilig. Dus ik deed het in zo’n taartvormding, dikke prima. Het stond een tijdje in de oven en toen dacht Jeroen: ik doe de oven open.

Wat bleek: hij was wat hoger gerezen dat ik had gedacht, zodat er stukken afvielen en verbrandden op de grond van de oven. Het moment dat Jeroen de oven open deed (ik doe dat nooit, want ik verbrand mijn fikken altijd #bengeenkluns) ging het brandalarm af.

Maar we weten in ieder geval dat het brandalarm het doet, toch?

(en nu nooit meer vertellen aan anderen, flappo!)