Dani Banani

Acht jaar geleden en in een ander leven leerde ik Daniëlle kennen. Ik studeerde Literatuurwetenschap in Leiden en was net in Oegstgeest gaan wonen, op mezelf. Ik wist nog niet wat me te wachten stond bij mijn minor journalistiek en al helemaal niet bij de studententoneelvereniging waar ik nu naar toe was gegaan voor een open avond. Daar leerde ik namelijk mijn ex kennen en… Daniëlle (en Anand, maar sorry Anand, deze blog gaat wederom niet over jou).

Ze bleek ook in Oegstgeest te wonen, in hetzelfde gebouw. Ze ging ook naar de sociale activiteiten buiten de toneelvereniging om, sterker nog, ze zat in het bestuur. Ik vond haar aardig. Soms ging ik mee naar de pubquizzen die het café waar ze werkte organiseerde. Ik ging met Daniëlle om, zoals je met veel mensen omgaat in zo’n vereniging: je spreekt elkaar wel, je ziet elkaar veel, maar dat is het dan ook.

Ik weet dan ook eigenlijk niet meer hoe de omslag kwam. Ik weet dat het uit was met mijn ex en ik naar Rotterdam verhuisd was, maar ik soms nog in Leiden moest komen voor andere dingen en ik toen met haar afsprak. Tot nu toe was onze vriendschap (kennisschap?) op de oppervlakte gebleven, maar ik vertelde iets persoonlijks over mezelf dat ze bleek te herkennen. Vanaf toen werden we Echte Goede Vrienden.

Natuurlijk, we praten over A Very Potter Musical en over toneel. Maar we praten vooral over onze gevoelens. Intussen is Dani Banani, zoals ik haar ben gaan noemen, ook een groot fan van mijn blog geworden. Elke keer als er een nieuwe is, krijgt ze automatisch een e-mail en laat ze weten wat ervan vond (ze vindt het natuurlijk altijd geweldig).

Een behoorlijke tijd geledenvroeg ze: “Kun je deze bepaalde datum vrijhouden in je agenda?” Ik dacht: okeeeee. En toen zei ze: “Want DAN GA IK TROUWEN.” Ik voelde me vereerd dat ik erbij mocht zijn en extra cool: het zou plaatsvinden in het museum waar zij en haar verloofde werkten (en elkaar dus ook hadden leren kennen). Ik keek ernaar uit.

In februari gingen Mathijs en ik naar Leiden en terug naar Oegstgeest. Speciaal voor Daniëlle (oké en ook wel een beetje voor haar vriend). We speelden bordspelletjes, ook al houd ik niet van bordspelletjes, maar je moet wat over hebben voor je vrienden. Ik zou hen snel weer zien op de bruiloft.

Maar toen kwam corona. De bruiloft ging niet door. Afspreken ging niet door. Dus besloten we maar een andere vorm van contact te houden. Nu luister ik tijdens mijn lunchpauzes naar haar stem, lopend door Utrecht. Of ik praat tegen haar. Inmiddels zitten we op uren aan voice messages, gebaseerd op de aantekeningen die we maken die ook steeds langer worden. We praten over jeugdherinneringen, werkperikelen, onze lovers en vooral heel veel random dingen. Ik ben in die maanden meer over haar te weten te komen dan al die jaren daarvoor. En in een van de voice messages vertelde ik dat ik bezig was met een blog over haar.

Ik kan niet wachten totdat ik haar weer in het echt zie.

7 Responses to “Dani Banani”

  1. Ik hoop ook dat je haar snel weer kan zien! Altijd mooi hoe vriendschappen kunnen ontstaan. Ik vind dat in het volwassen leven toch altijd bijzonderder dan gewoon tijdens school of studie.

  2. Fijn om zo’n goede vriendin te hebben!

  3. Arme Anand :’). Maar wat een mooi stukje weer. En goed dat jullie ook dit jaar zo goed contact hebben gehouden!

  4. Na dit blog… Denk het niet. ;-)
    Maar ja, soms levert communiceren zonder meteen te kunnen reageren een schat aan informatie op.

  5. Dat klinkt als een fijne vriendschap! Hopelijk zien jullie elkaar snel weer. Ik heb ook een hele goede vriendin waar ik pas na mijn studie echt closer mee ben geworden. Iemand die ik toen niet vaak sprak, maar met wie ik eigenlijk als enige contact heb gehouden.

  6. Trackbacks

Leave a Reply