Het gebeurt in liedjes. In gedichten. In films. Maar helaas ook in het echte leven.
‘Jij bent mijn alles. Zonder jou ben ik niets.’
Het is één van de uitspraken waarin ik een hekel aan heb of dat is nog zwak uitgedrukt: ik verafschuw het.
Dit is niet vanuit een gefrustreerde vrijgezelperspectief bedoeld, want dat ben ik niet. Voor zover ik weet, heb ik nooit tegen een jongen gezegd dat hij mijn alles is. En dat is maar goed ook, anders was ik nu niets.
Je hebt mensen die in een relatie stappen en hun hele leven opzij zetten. Hij of Zij is het Leven. Heette je vriendin eerst nog Marietje, nu is het MarietjeenPietje geworden. Marietje praat alleen nog in wijvorm en dat is niet omdat ze koninklijk bloed heeft. Denk je gezellig wat met Marietje te gaan drinken, blijkt Pietje ook mee te gaan. Ze zitten met lijm aan elkaar vast. Marietje is bovendien zo’n typje dat alles op Facebook zet.
‘Beertje, je bent mijn allesje, you and me forever, it’s real love!’ zet Marietje op de Facebookpagina van haar ware Jakob. Ze weet zeker dat ze voor altijd bij elkaar blijven.
En dan gaat het mis. Want ‘Beertje’ is toch niet meer zo verliefd. Hij is jaloers op zijn vrienden, die hij overigens nooit meer ziet (want dat vindt Marietje a.k.a. Tijgertje niet leuk), want die gaan nog wel stappen in het weekend. Hij is het gebonden leven zat.
Misschien voel je hem al aankomen, maar inderdaad: Pietje maakt het uit.
En Marietje? Die heeft een probleem. Want Pietje was Alles en nu is er Niets.
Ik zeg niet dat je geen kleffe koosnaampjes mag gebruiken, dat je niet af en toe in wijvorm mag praten of dat je geen lieve dingen mag zeggen tegen je geliefde. Maar het kan te ver gaan. Iemand anders kan niet alles zijn, het kan ook niet zo zijn dat jij niet zonder iemand kan. Want mensen gaan weg. Niet altijd, maar het risico bestaat. Dus bereid je er op voor. Zorg ervoor dat je naast je relatie ook nog een eigen leven hebt. Vergeet je vrienden en je hobby’s niet. Bovendien heb je dan ook nog wat aan elkaar te vertellen, ook fijn.
En alsjeblieft, liedjes- en filmmakers, dichters, ‘gewone’ mensen, zeg geen dingen meer als ‘Jij bent mijn alles en ik kan niet zonder jou’. Je geeft een verkeerd beeld.
Ik ben het heeeeeeeeeeeelemaal met je eens. Ik noem mijn vriend altijd bij zijn naam. Nooit een koosnaam. Of ja, wel eens als grapje, maar dan is het ook echt heel erg zoals honnepon en snoezepoes. En of hij mijn alles is? Zeker niet. Tuurlijk staat hij hoog in mijn lijst van leuke personen in mijn leven, maar ik zet mijn vrienden dus echt niet aan de kant voor hem. Als ie dat van me zou verwachten, mag hij meteen oprotten van mij :) Want ik ben mijn alles, en niemand anders (ooh, da’s diep!)
“Dit is niet vanuit een gefrustreerde vrijgezelperspectief bedoeld, want dat ben ik niet. ” Je bent niet vrijgezel of niet gefrustreerd? ;)
Ik denk dat ’t gewoon moeilijk is om na een lange tijd (kleine pubertjes: een half jaar of minder is NIET wat ik bedoel) weer opnieuw zonder elkaar te moeten leven. ’t Is even wennen, vooral omdat twee levens zo door elkaar verstrengeld raken. Vandaar dat gevoel, denk ik zo :’) Maar het zal wel loslopen. Je gaat niet dood aan een gebroken hart (hoop ik van harte).
Zover ik weet heeft Laura wel eens geblogd over “het vriendje”
Ik weet niet of deze meneer nog in “the picture” is… maar laten we even aannemen dat Laura niet gefrustreerd is en wel vrijgezel dan heeft ze tenminste een sterk argument :-P
Ik ben het er tenminste wel mee eens!!
verschikkelijk van die mensen die geen 10 telle “zonder elkaar” kunnen, en dat ook nog eens elke 24 seconden op Facebook/Twitter moeten spammen…
Ook ik ben NIET gefrustreerd GODVERDOMME!! :-p
Ik ben niet gefrustreerd, wel vrijgezel :P
Inderdaad, als je gewoon je leven blijft door blijft leven. Heb je tenminste nog wat te vertellen :p.
Als je elkaar alleen maar in de ogen blijft kijken is ook niet zo leuk hé :p
Ik had dit ook een tijdje met een vriendin, altijd als we ging afspreken ging haar vriendje ook mee. En dan zit jij er zo als een aanhangsel naast, dus heb ik maar gewoon de waarheid gezegd
Reageerde ze er goed op?
Gelukkig wel, maar mijn vriendschap met haar is helaas niet meer zoals het was. We zien elkaar minder, en spreken elkaar gelukkig nog wel af en toe.
Maar het is niet meer zo goed als 2 jaar geleden.
Jammer, maar Life Goes on! :)
en ik heb gelukkig nu een leuke klas!
Of stelletjes die ‘mijn mannetje’ of ‘mijn vrouwtje’ zeggen, vind ik ook eng.
Oh god ja, daar krijg ik ook de kriebels van.
Amen.
Daarbij, volgens mij moet je eerst blij zijn met je eigen leven zonder dat vriendje of vriendinnetje voordat je aan een relatie begint. Anders krijg je inderdaad dat soort taferelen waar jij het nu over hebt.
Een leven dat alleen maar om die ene persoon zou draaien, ik zou doordraaien denk ik ;)
Pff, moet er niet aan denken zeg! Krijg er spontaan jeuk van, als ik een de relatie denk die jij beschrijft.
hihi mijn alles klinkt een beetje hoe mijn tienerleerlingen zich uitdrukken. Aan de andere kant hebben sommige mensen geen moeite met dergelijke uitspraken en bij een eventuele verbreking vinden zij vaak een nieuwe allesje, dat valt mij altijd op.
Mee eens! Of dingen als ‘ilysm wij4ever wjnmk’ ohhh zo ergelijk. Na twee maanden loop je waarschijnlijk weer zonder elkaar.
Laura, jij en je weblog zijn mijn alles! ;-)
Maar effe serieus, zo’n vriendje had ik op mijn zestiende. Ik werd GILLEND gek. Moest ik een avond met school of wat dan ook bezig, stond hij alsnog ineens voor de deur. Krijg er nog de kriebels van…
Heel goed Laura, zet ons maar even onder de koude douche en dat net na mijn/ons honeymoonweekend! ;-)
Sinds ik blog zie ik mijn Partner bijna alleen tijdens het eten.
Oh jee, is jouw blog jouw Alles?
Zo had ik er nog niet overna gedacht. Maar het komt wel in de buurt. Arme Partner. :-)
Ik ben het helemaal met je eens en ben ook geen gefrustreerde vrijgezel, maar ik krijg de kriebels van koosnaampjes en te kleffe stelletjes die blijkbaar per se alles samen moeten doen, ugh..
Oh dat ik vind ik ook vreselijk. Ook van die mensen die zichzelf helemaal verliezen in een relatie. Gelukkig hebben mijn partner en ik dat totaal niet.
Wat ik ook walgelijk vind: “wij zijn zwanger.” Nee lieve vent, je vrouw is zwanger en zal binnenkort compleet uitscheuren om dat kind eruit te krijgen.
Laura, je bent mijn alles.
Dat weet ik toch, Beertje.
Geen klefheid op Facebook, ook geen klef gedoe op blogs ;)
Sorry, kon me niet inhouden… :(
Helemaal met je eens! Zelf ben ik helemaal niet zo’n klef typje, laat staan dat ik alles samen met m’n vriend wil/moet doen, ik doe ook graag dingen met vriendinnen maar inderdaad 1 vriendin is nu, sinds ze een vriend heeft, alleen nog van de stellendingetjes en toen ik er wat van zei, kreeg ik als reactie dat het gewoon hoorde bij het volwassen zijn! Pff… dat zie ik toch heel anders hoor!
Haha geweldig, hier heb ik ook altijd zo’n hekel aan! Zo overdreven zoetsappig… Ik denk altijd maar, voordat je Alles ontmoette, was je toch ook niet Niets?
Leuk geschreven
Hihi ik had toevallig vorige week nog een gesprek met mijn vriend over iets soortgelijks. Dat ik nooit wilde zeggen dat ‘wij voor altijd samenblijven’, omdat ik dat niet kan inschatten. Hij vond dat in eerste instantie vrij cru en niet leuk, maar na een tijd snapte hij het wel. En ik hou er ook niet van dat mensen constant heel de facebookwall volspammen!
Ja, het is natuurlijk niet de norm om dat te zeggen, maar het is inderdaad zo dat je niet kunt zeggen dat je voor altijd met iemand samen blijft, simpelweg omdat je dat echt niet kan weten!
Haha, heerlijk stukje, en heel herkenbaar. Bij anderen natuurlijk. ;-)
He-le-maal mee eens!
Goeie blog! :)
Ik heb altijd medelijden met zo’n stelletjes. Maar schijnbaar vinden ze het niet erg dat ze geen eigen leven meer hebben? Bij mij op school zit er ook zo’n stelletje, en ze zijn niet meer zo geliefd…
Ik heb ooit een huisgenootje gehad die zo was. Voelde soms bijna alsof ik inbreuk pleegde op hun samenwonen. Bizar genoeg woonde ik al veel langer in dat huis… Maar goed, ik ben het dus wel met je eens. Mensen zijn individuen en moeten er zeker ook een eigen leven op na houden. En sowieso moeten ze niet alles online posten, haha.
Oh getver ik heb echt een hekel aan dat klef en bef. Brrrrrrrrrrrrrrrrr.
Ik heb het vaker gezegd: Je bent wijs voor je leeftijd. Correctie: Je bent wijs. Op de site voor alleenstaande ouders zie ik regelmatig puberaal gedrag voorbijkomen, nieuwe liefdes zijn ‘de ware'(elke 3 maanden een ander maar soit)..
Haha dankjewel! Bizar dat die mensen dat nog steeds doen.
mooi beschreven! Vooral van die tieners die dan 2 weken iets hebben, maar het voor elkaar krijgen om 2 weken aan elkaar vast geplakt te zitten.
Heel erg waar wat je schrijft. Een eigen leven houden is het belangrijkste wat er is. Toch zijn er maar wat veel mensen die je dan ‘veroordelen’ Met al 13 jaar lang een relatie heb ik altijd belangrijk gevonden een eigen leven buiten Jer te houden. Mijn eigen vriendinnen, 1 keer per jaar vakantie met mijn broer, mijn eigen hobby’s.
En toch ondanks bovenstaande kan ik me voorstellen dat je ineens roept dat iemand je alles is. Wanneer je emotioneel bent en iemand kan verliezen dan knalt dat gevoel naar boven. Het gevoel dat je niets bent zonder die ander. Niet dat het waar is maar toch…
Het is sowieso een ueberclichetekst, dus als iemand die gebruikt in een tekst vind ik dat bij voorbaat een slechte schrijver :P
Haha ja inderdaad :P
Twee jaar lang heb ik nu een relatie, en ik heb me eigen leven, me eigen hobby’s doe wat ik leuk vind en waar ik van geniet. Altijd maar dat wij, tja daar word een mens ook niet goed van, vooral buitenstaanders dus je hebt helemaal gelijk.
Al vind ik me voorbereiden dat het over kan zijn niet helemaal mijn ding hoor ;) ik geniet lekker van het nu, en tja over 3 jaar zien we wel weer ;)
Hahaha geweldig stuk! Je hebt helemaal gelijk
Beertje? Arme man, zo wil je toch niet genoemd worden? ;-) Maar je hebt gelijk hoor, een eigen leven is belangrijk. Zo heb je elkaar ook nog iets te vertellen binnen de relatie. Anders is het steeds:
‘Toen ik gisteren in de bibliotheek was…’
‘Weet ik toch, bloembolletje, ik was er zelf bij.’
Wat ik zo verschrikkelijk vind is als mensen ineens een gezamenlijk emailadres, een gezamenlijke hyves en een gezamenlijke facebook nemen.. Hallo, waar blijft je eigen identiteit?! Doe normaal.. Als ik jullie allebei wil mailen, voeg ik allebei jullie mailadressen wel toe, dat kan ik.. Niet alles wat ik tegen jou wil zeggen, hoeft je vriendje per se te lezen.. Blijf ook even een individu, als het kan..
Herkenbaar dus :)
Partners met kinderen die elkaar mama en papa noemen, daar gruwel ik van.
Ik heb nog een heel eigen leven naast mijn relatie, want zovaak zie ik hem niet. Soms wel jammer. Maar inderdaad, zo heb je elkaar nog eens iets te vertellen.
Ik ben het helemaal mt je eens!! Er zijn mensen die dit inderdaad vergeten.. en dat is soms best lastig of frusterend..