Categorie: Columns

Tante Laura bestaat echt

Nietsvermoedend ging ik eten bij vrienden.
‘Proost op tante Laura!’ zeiden ze.
Ik moest wel een beetje lachen. Tante Laura, goeie.
‘Omg, ze gelooft het niet!’ zei de vriendin.
‘Goed geacteerd, jongens!’ antwoordde ik en ondertussen moest ik best wel lachen, de grapjassen.
Maar toen ging de vriend bewijs halen. En kwam hij terug met een boek over zwangerschap.
‘HUH?’ riep ik uit. ‘BEN JE ÉCHT ZWANGER?’
Het kostte me de rest van de week om van deze verrassing bij te komen.

En nu is de vriendin dus zwanger. Voor iemand die zwanger is, praat ze er weinig over (ze heeft zelfs niet zo’n app die vertelt dat je baby nu een appel is), maar af en toe kan ze het niet laten.
‘Ja, ik twijfelde of ik een Stokke zou nemen.’ zei ze.
Ik knikte. Alsof ik begreep waar ze het over had. Want ik begreep waar ze het over had. Het maakt niet uit waar ze het over heeft, want ik kan erover meepraten.
‘Huh Laura, ben je stiekem zwanger geweest zonder dat wij dat wisten en heb je nu een kind van twaalf jaar?’
Gelukkig niet zeg. Nee, het is erger: ik lees mommyblogs.

Op die mommyblogs heb ik natuurlijk over hormonen gelezen, maar wat ze er niet bij vertellen is dat ze nog tienduizend keer erger zijn. Al twee keer heb ik de vriendin laten huilen. De eerste keer was na de onthulling, waarbij ze zelf zei: ‘Nu moet je me niet meer hè, nu ik echt volwassen ben.’
‘Dat klopt,’ zei ik.
Dus nam ik afscheid met de woorden: ‘Nou, dit was het dan.’
Tranen. Overal tranen.

Ik dacht dat ze er wel van geleerd had, maar bij mijn laatste bezoek ging het helemaal mis. De vriend zat er uitgeleefd bij, helemaal kapot door al het gezeur wat hij de hele dag over zich heen kreeg. Ook nu was ze weer bezig, iets met broodtaart: ‘Je vindt het niet lekker hè? Zeg dan. Je vindt het niet lekker. Waarom neem je het dan?’
Met paniek in zijn ogen keek hij me aan.
‘Vriendin,’ zei ik. ‘Je moet niet van die provocerende vragen stellen.’
De stemming sloeg over.
‘GA JE HET NOU VOOR HEM OPNEMEN?’ riep ze.
‘Die arme jongen heeft het zwaar te verduren.’
‘JE BENT MIJN VRIENDIN, WIE KEN JE NOU LANGER?’
Ik keek naar de vriend.
‘Nou, hem.’
(ik ken haar namelijk via hem)
De rest van de avond sprak ze niet meer tegen me.

Bij het afscheid vroeg ze of we nog vrienden waren. Mijn antwoord was nee.
‘Ik moet huilen hoor!’ riep ze.
Ik geloofde haar niet. Ze begon nep te huilen. Ik begon te lachen. Ik keek of er tranen waren. Er waren tranen. Ze zat echt heel hard te huilen en ik zat echt heel hard te lachen.
‘We zijn welllll vrienden,’ riep ik.
Het mocht niet baten. Ze liep naar boven en er kwamen nog meer tranen.
‘Ze vindt jou leuker,’ zei ze tegen haar vriend.
Het ultieme verraad.

Maar stiekem vind ik haar toch leuker. Zelfs als ze zwanger is.

Het echte leven

Als jullie dit lezen, zit ik in Taiwan. Waarschijnlijk ben ik aan het relaxen in een hot spring. Of ben ik karaoke aan het zingen met mijn Taiwanese bbfs. Of natuurlijk bao eten op een night market. Dit alles plaats ik op Instagram met #wanderlust #travelblogger #love #veganwater eronder. Jullie zijn allemaal jaloers op mijn perfecte leventje. Ik ben famous, afgestudeerd en een echte reiziger.

En dan kom ik terug. Eerst plaats ik nog throwback foto’s, zelfs als het geen donderdag is. Mijn blog staat vol over Taiwan. Hoe inspirerend het was. Dat ik mezelf heb gevonden. Dat ik de volgende reis naar een ver doch niet toeristisch land al heb geboekt. Wauw, zij heeft het echt gemaakt, denken jullie. Dat is hét leven. Heerlijk vrij zijn, genieten, #blessed. Misschien denken jullie wel dat ik een digital nomad word. En vlogger.

Maar dan blijkt dat ik een nieuw huis heb. Klein maar fijn. Niet op Bali, maar in Utrecht. En een baan. Zo’n echte, met een kantoor en koffiepraat. Mijn reis naar Tuvalu heb ik gecanceld en in de plaats daarvan ga ik een weekendje naar Middelburg. Op Instagram plaats ik een foto van mezelf met een dekentje op de bank en een glas appelsap. Soms schrijf ik een tweet dat ik ‘lekker gek’ met mijn dinnies heb gedaan (bowlen met nog een taartje toe). En uiteindelijk schrijf ik een blog over mijn Blond serviesverzameling. En dat is voor jullie de druppel. Laura denkt? Wat dacht je van Laura dut in! Mij valt het niet eens op, ik ben druk bezig met mijn plantjes verzorgen Maar ergens van binnen schreeuwt de oude Laura.

EDIT: Ik vrees dat mensen deze post verkeerd hebben opgevat. Ik heb dit geschreven nog voordat ik naar Taiwan ging en het is dus hypothetisch. Ik heb helaas (maar wel begrijpelijk, want ik was dus niet in het land) nog geen huis en baan, dit is een hypothetische blog!

Hey good lookin’, what you got cooking?

Ik houd niet van koken.

Dat schijn je tegenwoordig niet te mogen zeggen, want je moet wel een superhealthy fitgirlmaaltijd maken en dat ook op de foto zetten (wel een goede foto, dus voordat je dat hebt, is je eten al koud, maar je moet er wat voor over hebben). Daarnaast heb je natuurlijk allerlei kookprogramma’s en als je pech hebt, zit je ook nog vast aan een Hello Fresh-abonnement.

Het probleem is dat ik wél van eten houd, zoals elk normaal mens. Maar ik ben niet rijk. Je snapt wel dat ik elke dag in een dilemma zit: zal ik zelf koken of leef ik deze maand op straat vanwege Thuisbezorgd?

Gelukkig heb ik de oplossing gevonden en die ga ik jou ook vertellen (maar gebruik hem niet tegen mijzelf). De tactiek gaat zo: je laat mensen geloven dat je niet kan koken. Elke keer als ik het met iemand over koken heb, zeg ik: ‘Bluhhh, ik háát koken.’ Dat is geen leugen. Maar mensen denken dat koken haten gelijk staat aan slecht zijn in koken. Nu ben ik geen talent, maar ik laat nooit iets aanbranden (ik brand hooguit mijn eigen tengels).

Nu zijn er twee gevolgen. De eerste is dat ik mensen schoorvoetend uitnodig om bij mij te eten, want je moet toch iets doen om je vrienden te behouden. Versteld staan zij te kijken. De rijst is niet aangebrand! De kip is gaar! Ik hoef niet te kotsen! Het is daarom altijd goed om in alles andermans verwachtingen laag te houden, zodat ze altijd positief verrast zijn #tipvandedag.

Maar het tweede is het beste. Mensen denken: jeetje, die kan nog geen paprika snijden. Dus ze doen het voor je. In je eigen huis. Terwijl jij op de bank TLC zit te kijken.

Het leven kan zo mooi zijn.

Waar is dat feestje?

Ik houd van mijn verjaardagen. Dan komen namelijk al mijn vrienden bij elkaar, wat normaal nooit gebeurt, omdat het niet een grote vriendengroep is. Die ken ik van mijn studie, die van de middelbare school etc. Maar als ze bij elkaar zijn, gaat het altijd goed. Dat komt, omdat het allemaal introverte alfanerds zijn (uitzonderingen daargelaten). Dat betekent wel dat ik een homogene vriendengroep heb, maar oké, je kan niet alles hebben in het leven.

Dit is wat er gebeurt op mijn feessies: iedereen rent meteen eerst naar de kat en gaat haar omstebeurt aaien (als ze niet onder het bed zit, want Dikkie is ook nogal introvert). Als ze daarmee klaar zijn, bekijken ze welke boeken ik in mijn kast heb staan. Uiteindelijk komen ze dan naar mij toe (ze geven geen drie zoenen, want menselijk contact is vies), geven een cadeautje (een boek) en pakken wat te eten. Na wat alcohol kijken ze schichtig om zich heen en spreken dan toch maar de eerste de beste persoon aan. Die persoon blijkt ook van filosofie/literatuur/mij te houden en alles komt helemaal goed.

Natuurlijk duurt dit feestje niet tot vijf uur ’s nachts. Dan liggen we al uren in bed, nagenietend van de rust en weer een mooi feestje. Op naar volgend jaar.

Watch out for the wasp

Ik dacht dat ik in die zes jaar al mijn trauma’s wel al had verteld. Maar vandaag werd ik weer herinnerd aan een ervan en bleek dat ik er nog nooit uitgebreid over geschreven had. Waarschijnlijk, omdat ik me ervoor schaam.

Het zit zo: het is allemaal mijn moeders schuld. Elke keer als zij een wesp ziet, begint ze te gillen, haar armen om zich heen te maaien (ja, dat werkt averechts, maar vertel dat maar aan de gek) en rent ze keihard weg. Dat heb ik overgenomen. Een keer tijdens vakantie in Italië stootte ik bijna tegen een ober met allemaal gevulde glazen op zijn dienblad aan, omdat er een wesp in de cola zat. De blik die ik toen toegeworpen kreeg, zie ik soms nog steeds voorbij komen in mijn nachtmerries. Ik weet dat je niet doodgaat van een wesp, tenzij ze in je keel zitten of je er allergisch voor bent, maar DAT GELUID. En die GROOTTE. En die ANGEL.

Ooit zat ik achterop bij mijn moeder op de fiets. Er vloog een bij om me heen. Ik ging maaien met mijn armen, want ik ben een flapdrol. De bij stak mij.
‘Mamaaaaaaa,’ gilde ik. ‘Ik ben gestoken.’
Mijn moeder zei dat ik echt heus eerlijk waar niet gestoken was.
Bij thuiskomst bleek het wel zo te zijn. Ik ben dit verraad nooit meer te boven gekomen.

Tegenwoordig, als ik niet in de aanwezigheid van mijn familie ben, gedraag ik me als de coole queen die ik ben. Oh, een wesp? Lekker boeiend. Van binnen schreeuw ik.

Zo zat ik vandaag te netflixen, terwijl ik een mail typte naar een vriendin, op het Ellegirlforum keek en zocht welke films er morgen allemaal draaien. Minding my own business, je weet toch. Opeens hoorde ik het. Dé zoem. Ik had nog de naïeve illusie dat het een dikke bromvlieg was, maar nee hoor. Het immense zwartgele beest had zich genesteld op mijn raam en had het dikke prima naar zijn zin. Ik gilde. De kat keek me meewarig aan. Mijn ouders kon ik niet bereiken, dus appte ik noodlijn 2: mijn broertje. Met zijn hulp (doe je rolluik naar beneden, dan gaan ze naar het licht aka het raam toe) deed ik een poging om het Kwaad weg te krijgen. De kat sprong van het bed en ik gilde van deze onverwachte beweging. Nu is ze bang voor me. Heel mijn leven verpest door een zo’n kutinsect.

Na tientallen doodsbange minuten verdween de wesp uit zicht door het raam. Uitgeput viel ik neer op bed. Morgen ga ik een hor kopen. En een huisgenoot, die wespen weg kan jagen en voor me kookt. Hopelijk to not be continued.

Live Love Laura #1: VLOGGEN GAAT FOUT

Goedemorgeeeeeeeen!

Wat leuk dat jullie naar mijn allereerste vlog kijken. Vanaf vandaag geef ik jullie een blikje in mijn leven. Zoooo spannend!!! Ik ben echt superlui, want ik heb tot half acht uitgeslapen, hihi, gekke ik. Maar nu ga ik snel opstaan, want ik moet ontbijt klaarmaken. Wat denken jullie, zal ik vandaag havermoutpap met goji bessen maken, banaaneipannenkoekjes of een acai bowl? Laat het weten in de comments! Ik zet mijn camera even uit en eet een chocoladereep. Zo’n echte, met calorieën en boter. Pff, wat voelt dat goed.

Goed, even mijn make-up doen. Ik gebruik hiervoor ZZ Cream. Ik gebruik ongeveer het halve bakje, want dan kan ik pan zien en dat is mijn favorite. Zo, nu is het tijd voor de outfit of the day. Ik heb dit mooie roze bomberjack aan, die heb ik #gekregen. Zoooo cute en fluffy! Daaronder heb ik een crop top, zodat jullie mijn abs goed kunnen zien. Ik ben niet voor niets een fitgirl en girlboss hihi.

Ik ga nu een verhaal van vijf minuten afsteken, terwijl ik achter mijn bureau zit, want allerlei effecten en shots maken is echt teveel werk en vloggen is al veel te zwaar. Ik ga ook echt geen drone kopen, dat kost geld. Wacht, ik ga gewoon tien keer in deze vlog zeggen dat ik heeeeeeel graag een drone wil, maar niet weet welke precies. Beter krijg ik er dan eentje. Goed, ik ga een verhaal vertellen. Dit verhaal gaat over een moeilijke periode over mijn leven, namelijk die ene keer (oké, het is me inmiddels al vijftig keer overkomen) dat ik het SD-kaartje van mijn camera in de Uber liet liggen.

Van mijn mediabureau moet ik andere vloggers laten zien, dus ik doe nu net alsof ik al jaren besties ben met iemand die ik niet ken en eigenlijk ook niet zo aardig vind. We doen een of andere challenge zoals elkaar opmaken, terwijl we een blinddoek hebben, hahaha, zo hilarisch #bffs.

Ik probeer een leuk shot van mijn kat te maken, maar ze werkt niet mee. Kutbeest. Alles voor de views, maar dat begrijpt die kutkat blijkbaar niet. Heb ik haar voor niks gekocht. Hm, misschien kan ik een jankfilmpje opnemen met HUISDIER NEMEN GAAT FOUT en zeggen dat het echt niet meer ging. Oooh of een winactie, dat een van mijn fans haar kan winnen. Zoveel opties #lovemylife.

Aan het einde van de dag ben ik mijn geld aan het tellen, maar dat mag er niet in van mijn mediabureau. Ik heb alleen een probleem, want ik heb nu negen minuten materiaal, maar ik moet over de tien minuten heen, want dan krijg ik extra reclame, dus meer moneyssss. What to do? #lifeissohard

Ik besluit dan maar met doen alsof ik zooooo blij met mijn fans (Laulautjes zoals ik jullie liefkozend noem), ook al vind ik dertienjarigen die me stalken eigenlijk best eng. Natuurlijk vraag ik of jullie een reactie willen achterlaten in de comments, abonneren op mijn kanaal en doe een duimpje omhoog. Zoals een goede vlogger eindig ik met een cliffhanger. Ik zoom in op een pakketje en zeg: volgende keer laat ik jullie zien wat er in dit pakketje zit, een unboxing video! Dit pakketje is van Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando.’ Het beeld beweegt heen en weer en langzaam raken mijn kijkers in trance. Dodelijk vermoeid zet ik de camera uit en ga slapen op een bedje van honderdeurobiljetten. Morgen weer allemaal pakketjes openen, complimenten ontvangen en mijn geld tellen. Het leven van een vlogger is zwaar.

De kunst van het aaien

https://www.instagram.com/p/BSbhJI3BS6O/

Laatst was ik op de verjaardag van Lianne. Zoals het een echte kattenliefhebber betaamt, verdween ik na een tijdje naar de slaapkamer samen met Liannes vriend… Om de kat te aaien. Ja, jullie dachten nu een scoop te lezen en hoewel Liannes vriend straalverliefd op me werd toen hij deze foto van me zag, heeft hij uiteindelijk toch voor Lianne gekozen, omdat haar blog een groter bereik heeft. Begrijpelijk.

In ieder geval, we hadden het over katten aaien. Want dat is nog een kunst op zich die niet veel mensen verstaan. Ik heb het gezien in het kattencafé in Amsterdam, waar een kat lekker lag te tukken op zijn rug en iemand vol met haar hand op de buik ging om te aaien. Je kunt wel raden dat die hand er niet goed vanaf kwam.

Waarschijnlijk denken mensen dat katten hetzelfde als honden zijn, wat duidelijk niet zo is, want katten zijn leuker. Een ‘kwispelende’ staart bij een kat is geen goed teken, het tegenovergestelde juist. En als een kat op zijn rug ligt en zijn lieve, harige buikje aan je toont, is dat geen hint om dat buikje ook aan te raken. Die is namelijk erg gevoelig en alleen als ze zich heeeel erg vertrouwd voelen (mij is het na een jaar gelukt bij Dikkie) kun je voorzichtig eroverheen aaien.

Dus hier een paar tips, opdat je niet verminkt wordt door kattenklauwtjes:
– Maak een vuist van je hand of steek je vinger uit en laat de kat daaraan ruiken.
– Als de kat niet wegrent, omdat je stinkt, dan kun je voorzichtig beginnen met aaien. Begin altijd bovenaan de kop of eventueel achter de oortje.
– Aai de kat niet herhaaldelijk languit over het lijf (dus van de kop naar de staart). Een keertje kan misschien wel, dat doe ik ook wel eens, maar als je dat herhaaldelijk doet, gaat ze waarschijnlijk uithalen.
– Staar de kat niet aan, dat voelt bedreigend voor hem.
– Aai niet op het stukje vlak voor de staart.
– Sommige katten vinden het ook lekker als je ze onder de kin aait, maar sowieso is bovenop de kop en achter de oren favoriet.

Gefeliciteerd, u heeft succesvol een kat geaaid. De volgende stap is om vrienden met een kat te vinden die jarig zijn de komende tijd. Werken aan je social skills is niet nodig, je kunt gewoon de kat aaien tijdens de feestjes en ondertussen de chips opeten. Veel plezier!

Ergernissen in de bioscoop

Ja joh, af en toe lekker zeuren mag. Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een Cinevillepas (#nogsteedsgeenspon) en dat betekent dat ik minimaal een keer in de week in een bioscoop te vinden ben. Niet die van Pathé (te druk en te commercieel), maar filmhuizen, want ik ben niet voor niets een elitaire linkse semi-hipster. Meestal is de ervaring goed (ga Paterson zien, mensen!), maar zoals altijd zijn er kleine ergernissen. Ik ben de vervelendste niet, dus ik deel die gewoon met jullie:

– Mensen die de hele tijd praten. Af en toe fluisteren is niet erg (is het jullie opgevallen dat mannen niet kunnen fluisteren, omdat ze een bromstem hebben?), maar hardop praten gedurende de hele film? :@ Ik heb dus een keer in een bioscoopzaal gezeten met allemaal vrouwen van 70+ die hun mond niet hielden. Als je dan ‘ssst’ zei, waren ze dertig seconden stil. Just kill me.
– Mensen die op hun telefoon kijken naar de film. Dat licht van de telefoon is zo fel dat het enorm afleidt. En wat kan er nou in godsnaam zo belangrijk zijn om je telefoon tijdens een film te checken? Zet hem gewoon uit.
– Rokers. Als je zelf rookt, ruik je het natuurlijk niet, maar die walm blijft je gewoon achtervolgen.
– In hetzelfde kader: mensen die hun halve parfumfles hebben leeggespoten.
– Eigenlijk erger ik me niet zoveel aan mensen die chips eten, maar ik weet dat die er wel zijn en daarom voel me altijd erg ongemakkelijk als ik zelf iets eet dat kraakt. Bij elk hapje denk ik: ‘Omg, de hele bioscoopzaal kan dit horen. Het is alsof er een bom ontploft in mijn mond.’
– Lange mensen. Behoeft geen uitleg.
– Duizend keer dezelfde trailer zien (is alleen mogelijk als je dus heel vaak naar de bios gaat). Ik ken die van Manchester by the Sea en Jackie inmiddels uit mijn hoofd.

Ik had ’s nachts nog een goed einde voor deze blog bedacht, maar ik ben hem vergeten. Scusi. #anticlimax

Op naar het kattencafé

Soms is de wereld grauw. Bijvoorbeeld als er een nare man president van Amerika wordt of als je je teen stoot tegen de bank. Maar sinds vorig jaar is mijn leven een stuk verbeterd (en die van jou vanaf nu ook) en wel hierom: kattencafés.

Het begon met die in Amsterdam. Die is redelijk klein en in 020, maar vooruit. Ze hebben heerlijke brownies en natuurlijk geweldige katten. Dit is een van weinige goede redenen voor mij om wél naar de hoofdstad af te reizen.

Maar daarna kwam er geweldig nieuws. Twee nieuwe kattencafés, eentje in Den Haag (waar ik sinds mijn stage bij het toen nog Letterkundig Museum, nu Literatuurmuseum een beetje verliefd op ben geworden) en een in mijn eigen stad: Rotterdam, ja toch niet dan.

Oh jongens en deze kattencafé is toch echt de beste. Dat zeg ik totaal onbevooroordeeld. Het is lekker groot (ongeveer drie keer zo groot als die in 020), ze hebben in de winter red velvet chocolademelk met slagroom en er zijn kittens! Er is zelfs een kat die Roffa heet.

Het zal je dan ook niet verbazen dat ik minimaal een keer per maand in een kattencafé te vinden ben. Laatst zelfs twee keer in een week, al is dat zelfs voor mijn doen wat extreem.

Ik zit alleen met een probleem: hoe leg ik mijn eigen kat dat ik naar cafés ga om andere katten te aaien…

Andere Laura

https://www.instagram.com/p/BO0HVHsAs1f/?taken-by=lauradenktwel

Mijn ouders zijn echte trendsetters. Ze noemden mij, je raadt het misschien al, Laura en plotseling heette de halve wereld ook zo. Jan Smit schreef er zelfs (en helaas) een liedje over. Ik zal het hem nooit vergeven.

Op de middelbare school zat ik dan ook met twee andere Laura’s in de klas. Ik was niet gewoon Laura, niet eens dé Laura, maar Laura Bosua, want nou ja, zo heet ik volledig (gelukkig ben ik dan wel weer de enige in de wereld met die voornaam-achternaam-combinatie). Zelfs bij KCV noemden ze me zo, terwijl die Andere Laura’s niet zo klassiek en dus niet in de buurt waren.

Als je denkt dat het daarbij ophoudt, oh nee hoor. Mijn broer moest zo nodig een vriendin krijgen met dezelfde naam. Om je zusje nou bij haar volledige naam te noemen, gaat te ver, dus werd ik gedegradeerd tot ‘kleine Laura’. Aardig accuraat, daar niet van.

Die relatie ging uit en na de middelbare school dacht ik eindelijk van al die vervloekte Laura’s af te zijn. Maar niets was minder waar. Ik raakte zelfs bevríend met een Andere Laura. Die óók filosofie studeerde. Echt, hoe haalde ze het in haar hoofd, doe origineel ofzo. Oké, daarvoor studeerde ze wiskunde en ik kan niet eens wiskunde C op de middelbare school, dus heel misschien is ze wel origineel, maar NOU EN.

Het probleem met deze Laura is dat zij beweert dé Laura te zijn. Ja, mij maakt het ook aan het lachen, ik hoor je wel grinniken. Er is maar een dé Laura en dat ben ik natuurlijk. Ik bedoel, is zij wel eens herkend op straat? Vergeleken met Beyonce? Zijn er colleges in het buitenland over haar gegeven? Nee, inderdaad. Ze staat dan ook als Andere Laura in mijn telefoon. En ik in die van haar. De trut.

Ik denk dat ik de vriendschap maar ga opzeggen. Er kan maar een Laura de beste zijn. En dat ben ik.