Jeroen vertelt maar al te graag aan familie/vrienden/kennissen/random mensen op straat dat ik sinds we hier wonen nooit gekookt hebt (dat is overigens niet waar, ik ben één keer begonnen met koken, totdat Jeroen thuis kwam en het van me overnam).
‘Serieus?’ vraagt het familielid/de vriend(in)/kennis/random persoon op straat.
‘Serieus,’ zegt Jeroen.
Waarop ik gewoon zeg: ‘Ja, dat heb ik goed aangepakt hè?’
Daarop volgt helaas altijd het volgende verhaal. Ik ging zo’n wolkencake/taart/weetikveel bakken uit zo’n pakje. Ja, I know, een pakje, maar aangezien ik weinig kennis heb alles wat met het maken van eten te doen heeft, leek me dat wel zo veilig. Dus ik deed het in zo’n taartvormding, dikke prima. Het stond een tijdje in de oven en toen dacht Jeroen: ik doe de oven open.
Wat bleek: hij was wat hoger gerezen dat ik had gedacht, zodat er stukken afvielen en verbrandden op de grond van de oven. Het moment dat Jeroen de oven open deed (ik doe dat nooit, want ik verbrand mijn fikken altijd #bengeenkluns) ging het brandalarm af.
…
Maar we weten in ieder geval dat het brandalarm het doet, toch?
(en nu nooit meer vertellen aan anderen, flappo!)