‘Zo, jij eet gezond zeg!’

Op mijn stage denken ze dat ik heel gezond eet. Het eerste wat ik doe als ik binnen kom, is namelijk een grote zak met komkommer en paprika tevoorschijn halen of zo’n bekertje met snacktomaatjes.

Laatst kwam er een andere stagiaire naar me toe.
‘Eet jij eigenlijk wel eens brood?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik. ‘Zoals het een echte blogger betaamt, eet ik alleen nog maar avocado en havermoutpap.’
Ze keek me heel raar aan.

En elke week heb ik er wel weer eentje aan mijn bureau: ‘Zo, jij eet gezond zeg!’
‘Ja,’ zeg ik dan. ‘Dat klopt als een bus.’
Als je de chocolade niet meetelt, voeg ik er in stilte aan toe.

In werkelijkheid dacht ik aan het begin van mijn stage: ik moet op zijn minst gezonde tussendoortjes nemen. Dan kom ik tenminste niet over als een veelvraat, een vuilnisbak, een schranser.
Het pakte geweldig uit. Mensen namen naar mijn voorbeeld ook gezonde tussendoortjes mee, worteltjes, aardbeien, noem het maar op. Ik werd op handen gedragen en ze maakten er zelfs bijna een Facebookpagina voor aan.

Tot die dag kwam. Rutger (winnaar van Heel Holland Bakt) was in the building. En hij bracht de lekkerste brownies EVER mee.

Je snapt wel dat ik toen grandioos door de mand viel. Samen met de hele doos brownies…

Q&A, Laura-style: de antwoorden

Jawellll, ik heb jullie originele/rare/gekke vragen beantwoord! Hier staan de antwoorden en op het einde zal ik de winnaar + prijs onthullen.

Anand: lieve Laura, stel, je wordt koningin der tuinkabouters. Hoe ver zou je dan gaan om ervoor te zorgen dat Barack Obama in jouw mooie land op staatsbezoek zou komen?
Oké, dit vereist toelichting. Anand noemt mij altijd een rode tuinkabouter, omdat ik een rode jas heb en voor de rest is het mij ook onduidelijk waarom, want ik ben heel groot. Maar goed, antwoord op de vraag: Barack Obama hoeft niet per se bij mij op staatsbezoek te komen. Het lijkt me nogal onpraktisch: hij is veel te lang om in onze kabouterhuisjes te kunnen staan en hoeveel eten moeten we dan wel niet verzamelen voor hem? Wij tuinkabouters kunnen prima zonder hem, want we hebben immers een geweldige koningin.

Shirley: aan wie zou je stiekem je broertje willen uithuwelijken?
Ik heb niemand persoonlijk op het oog, maar dit zijn de belangrijkste vereisten:
– Ze moet geen Laura heten.
– Ze moet mijn broertje goed behandelen.
– Alhoewel het fijn zou zijn om een bondgenoot te hebben in het ikhaatvoetbal is het toch leuker voor mijn broertje als ze wél van voetbal houdt.
– Ze moet chocolade voor me kopen.
Prima vereisten toch?

Linda: Stel, je zou een fantasiewezen kunnen zijn met superkrachten die de wereld zou kunnen helpen: wat voor wezen zou je dan zijn, hoe zou je eruit zien en wat voor rare krachten zou je (willen) hebben? Mogelijkheden voor rare krachten (los van dat je ook gewoon kan kiezen voor vliegen en spinnenwebben maken en weet-ik-veel, krachten die superhelden hebben) : in een seconde op de maan kunnen zijn en weer teruggaan, zelf pizza’s kunnen toveren voor als je honger hebt, en hulp inschakelen van dwergen :)
Als ik moest kiezen tussen de krachten die jij noemt, dan zou ik kiezen voor hulp inschakelen van dwergen. Die kunnen de wereld dan helpen met rommelige kamers opruimen, waardoor moeders niet boos worden, waardoor ze niet chagrijnig op hun werk verschijnen, waardoor het werk goed gedaan wordt en uiteindelijk komen we dan bij het redden van de wereld.
Maar goed, hoe zou ik eruit zien: prachtig natuurlijk, als een soort van vrouwelijke superman, maar dan met vleugels, want dat is cool. Als kracht zou ik willen hebben dat ik op elk moment chocolade tevoorschijn kan toveren, want daar wordt iedereen blij van, behalve stomme mensen.

Anieke: wat zou je doen als er een schaap voor je deur te vondeling was gelegd met een briefje erbij ‘voor laura, ik kom bij je wonen’
Ik zou tegen het schaap ‘Beeeeeeeeeh’ zeggen en dan zouden we nog lang en gelukkig leven.

Anieke: zou je liever trouwen met je vriendje maar altijd met een ander moeten zijn, of altijd met je vriendje moeten zijn maar trouwen met een ander?
Wat een kutvraag, Anieke! Maar dan zou ik kiezen voor het tweede, want ik ben liever bij mijn vriendje dan bij een ander.

Naomi: wat zou je allemaal doen als je een eendagsvlieg was? En dan letterlijk, dus niet iemand die maar even bekend is, maar echt een vlieg die maar een dag leeft.
Mensen irriteren! Dat is mijn hobby.

Estrella: stel, je zou op Mars gaan wonen, hoe zou je je leven daar voor je zien?
Ik denk dat ik de hele dag bezig zou zijn om het rode stof van mijn kleding te halen. Uiteindelijk geef ik het op en draag ik alleen maar rode kleding en dan ga ik een boekje lezen, terwijl ik aan de rand van een krater zit te bungelen met mijn benen.

Joke: welke vraag maakt jou gelukkig?
Vragen maken mij eigenlijk niet gelukkig, antwoorden (soms) wel.

Rianne: stel: De Voedsel en Waren Autoriteit besluiten na verontrustende berichten van het Voedingscentrum over wat er allemaal aan onrechtmatigheden in verwerkt zit de chocolade-kruidnoot voor eeuwig en altijd uit de schappen te halen, ook bij het Kruitvat. Wat betekent dat voor jou?
Mijn ondergang.

Lenneke: waarom mag ik niets vragen over seks of poep of plas????
Dat is viessssss.

Maudy: stel, je moet een drank maken met alleen hartige ingrediënten en er móét sambal, ketjap manis en shoarma doorheen zitten: wat zou jij van dit drankje maken?
Oh jee, ik houd niet zo van hartig, doe mij maar zoet. Ik zou er chips bij doen, kaasstengels en wat crackertjes.

Maudy: wat vind jij van mensen die kleuren heel moeilijk indelen? (‘aubergine’ en ‘violet’ ipv ‘paars’, dat gedoe.)
Zeikerds.

Maudy: als je moet kiezen, vind je dan dat het menselijke wezen meer op een schildpad lijkt of meer op een konijn?
Ja jeetje, wat lastig. Baby’s lijken meer op een konijn, maar bejaarden meer op schildpadden. Dan kies ik toch de schildpad.

Blauwesokken: wat is je favoriete ontbijt?
Niet havermoutpap, want ik ben geen hipster. Ik eet meestal magere kwark met hagelslag erdoorheen (can’t live without the chocolate).

Blauwesokken: als je een kleur mag zijn, welke kleur zou je dan willen zijn? en waarom?
Blauw, want blauw is awesome, blauw is mijn leven.

Blauwe sokken: wat deed je eergisteren om 14:28?
Voor het gemak ga ik even uit van eergisteren op dit moment (dat is dus 5 april 14:28). Toen was ik waarschijnlijk net klaar met het kijken naar mijn broertjes voetbalwedstrijd en reed ik met mijn moeder terug naar mijn ouders’ huis.

Azure Étoile: wat heb je liever; hetelucht ballonnen of waterballonnen?
Waterballonnennnnnnnn!

Azure Étoile: als er een planeet bestond waar al jouw ‘personalities’ woonden, zou je er dan ook heen gaan?
Nee, mijn personalities zij irritant!

Azure Étoile: als je op een dag wakker zou worden als een sportieve grandma in een landhuis in Engeland, wat zou je dan als eerste doen?
Ik kan me dat helemaal voor me zien, behalve dat ‘sportieve’. Als sportieve grandma zou ik natuurlijk mijn ochtendgymnastiek doen met ‘Nederland in beweging’ op mijn iPad (ben ook een hippe oma).

Het was een lastige keuze, maar uiteindelijk heb ik besloten dat Blauwe Sokken gewonnen heeft en niet alleen, omdat ik van blauw houd. Haar vraag ‘Wat deed jij gisteren om 14:28 uur?’ was te random voor woorden en is daarom de winnaar! Dus BS, binnenkort vind jij chocolade in je brievenbus (tenzij ik het al opgegeten heb).

Het mysterie van de paaseitjes

20140321_173407
Oeps.

Ik kwam thuis van stage en zoals altijd was mijn behoefte aan eten groot. Terwijl ik mijn kamer binnenstapte, zag ik een briefje liggen.

Kan jij alle vijf de eitjes vinden?

Kusjes,

De paashaas

Kijk, mijn vriendje is een feeder en een paashaas. Combineer die twee en nou ja, je zoekt je rot. Het eerste eitje lag gelukkig bij het briefje, de tweede tussen de kaarsen, maar waar was in godsnaam de rest? Ik zocht overal (dan lijkt 21 vierkante meter opeens net zo groot als een villa te zijn), maar ze waren nergens te vinden. Huilend at ik de twee gevonden eitjes op en ging verder met het echte leven.

Ik wilde alvast een eitje koken voor de volgende dag, voor op stage en ja hoor: tussen de echte eieren zat het chocolade-eitje verstopt! Binnen één seconde was alleen maar het papiertje over. Three down, two to go.

In plaats van nuttige dingen doen, zoals How I Met Your Mother terugkijken of het nieuwe liedje van Coldplay voor de duizendste keer beluisteren, bleef ik maar zoeken. Na tachtigduizend uur plofte ik uitgeput op bed. Het ging hem gewoon niet worden. Ik wist zeker dat mijn vriendje de vorige twee had opgegeten en ik alleen maar wat felgekleurde papiertjes op een random plaats zou vinden. Die jongen is zo gemeen.

Twee dagen later. Mijn vriend gaf een hint: ‘Het bevindt zich in deze kamer.’ Goh, wat een hulp. Ik pakte wat dingen op van mijn bureau en hoorde mijn feeder grinniken. Wacht eens even… Ik keek en ik keek, maar zag niets. Het gegrinnik werd luider. En ja hoor, achter de kattensnoepjes (hoe kan het ook anders) lag het vierde eitje. Uiteindelijk vond ik ook het vijfde eitje (in de tissuedoos) na talloze hints.

De zoektocht was compleet. De chocolade-eitjes waren op.  De relatie weer hersteld (‘Jij hebt dit alleen maar gedaan, omdat je mij wilde kwellen, stomme flapdrol!’) Alleen bovenstaande foto herinnert ons er nog aan. Ik kan de chocolade al bijna weer proeven. Hopelijk komt de paashaas gauw weer een bezoekje brengen (JA, DAT IS EEN DIKKE, VETTE HINT, FEEDER)

Klein is niet fijn

Ik ben een klein meisje (‘Dat meen je niet, Laura, daar heb je nou nog NOOIT over geblogd.’). Echt waar. Mensen geloven het nooit, want elke blogger zegt bij onze ontmoeting: ‘Oh, je bent ECHT klein.’ Pfff, alsof ik altijd overdrijf ofzo.

Maar goed. Kleine meisjes eten kleine hoeveelheden. Ik was een keer naar de bioscoop met mijn petite mama, haar vriendin Pinda (no worries, dat is een bijnaam) en haar zoon. Na de film besloten we nog wat te drinken. Bij dat drinken namen we wat brood met kruidenboter. Stokbrood na stokbrood werd verslonden en dan vooral door de vijfmeterslange zoon van Pinda.

Mutti en ik hadden elk misschien vijf stukjes stokbrood gegeten. We kwamen echter thuis alsof we een hele kerstman hadden verslonden. ‘Wij hoeven niet meer te eten,’ zeiden we tegen de rest van het gezin. ‘We hebben nog nooit zo vol gezeten.’
Later vertelde Mutti dit verhaal aan Pinda en die is nog steeds niet bijgekomen van het lachen.

Nu moet je niet denken dat dat leuk is hoor, weinig eten. Mensen zeuren steeds aan je hoofd dat je meer moet eten (vooral dingen als groenten en aardappels, bij patat vragen ze het nooit) of ze scheppen uit zichzelf voor je op en dan natuurlijk veel te veel. Het erge zijn nog wel die all you can eat-restaurants. Die maken winst op mensen zoals wij. Oplichterij vind ik het, stelletje afzetters.

Het is niet allemaal kommer en kwel. Mijn maag is dan klein, maar er is één soort voedsel dat er met kilo’s in gaat: chocolade.

(ik ga mezelf maar niet vertellen dat als ik dat nog vaak doe ik niet meer een klein meisje ben, maar eerder een groot bolletje)

Ik heb een luxeprobleem

Nu heb ik nog gewoon een gezond gewicht, maar aan het eind van de winter gok ik dat ik een kilootje of tweehonderd weeg.

Nee, het is niet zo dat ik zelf de supermarkt leeg schrans vanwege al die kerstkransjes en chocoladeletters (oké, ook wel), maar het is vooral mijn omgeving.

Er zijn meerdere weken geweest dat ik terug kwam van een weekendje thuisthuis en een grote zak chocoladekruidnootjes in mijn kast vond. Van mijn moeder. De ochtend erna zie ik mijn schoen en blijkt die gevuld te zijn met nog zo’n zakje, van mijn vriendje Sinterklaas. Ik ga op bezoek bij een vriendin en die heeft – verrassing! – chocolade gekocht. Een paar dagen later komt er iemand bij me eten met de opmerking ‘Ik heb chocolademousse meegenomen als toetje.’
En tja, als je eenmaal chocolade krijg, probeer dan maar eens nee te zeggen en het níet op te eten.

Het is natuurlijk heel lief, maar ook heel verdacht. Want waarom doet iedereen dat? Het is niet zo dat ik een bmi van 10 heb, waardoor zoiets nodig is. Het is ook niet het geval dat de kat van de buren dood is en ik alleen maar kan huilen.

Er is maar één verklaring voor: ik word omringd door feeders. Help!

Ik ben een schandalig verwende blogger

echtegoedechocolade

Sommige bloggers krijgen bergen make-up. Ik krijg chocolade. Het leven is mooi.

Het begon zo: ik had een fotoblogje over mijn superinteressante leven gemaakt, waarin natuurlijk ook een foto van chocoladekruidnoten (ik mis jullie, jongens…) stonden. HansDeZwans reageerde met: Als ge mij uw adres door mailt, zal ik u eens echte goede chocolade opsturen. (serieus hè)

Normaal gesproken zou ik daar niet op reageren, maar er stond: (serieus hè). En Hans is niet vaak serieus. Dit was for real. Dus stuurde ik een mailtje met in de titel ‘Kom maar op met die echte, goede chocolade!’ en mijn adres. Natuurlijk met het risico dat er een vies, oud mannetje voor mijn deur zou staan, maar ik denk dat dat net wat teveel moeite is voor Hans om helemaal vanuit Belgenland naar hier te komen.

Ik was het allang vergeten, toen er keihard op de deurbel werd gedrukt. En nog een keer.
‘JAHAAAAAAAAA!’ schreeuwde ik.
Voor de deur stond een man.

Van de PostNL.
‘Alsjeblieft.’
‘Huh, maar ik heb niets besteld?’
‘PAK HET NOU MAAR AAN, TRUT.’
Nadat ik de deur in zijn gezicht dicht gegooid had, pakte ik het pakketje uit. Er zat een kaart in. Van Hans. En chocolade. Echte, goede chocolade. Toen ik het proefde, vergat ik voor een ogenblik de chocoladekruidnootjes. En nog een pluspunt: er staan spreuken op de verpakkingen van de chocolaatjes!

Dus lieve mensen, leer van Hans. Dit is hoe je een meisje gelukkig maakt. Bedankt Hans, bedankt! (en nu niet allemaal om chocolade bij hem gaan bedelen he)