Je bent echt zo lauw, jongen

‘Lau!’
Ik word niet heel vaak zo genoemd. Mijn pianolerares zei het standaard (of ze wist natuurlijk niet dat ik Laura heet, dat kan ook).

Raar eigenlijk, dat mensen afkortingen gebruiken bij andermans namen. Kijk, als je Jantje-Peter-Willem-Diederik-Roderick heet, dan begrijp ik het wel als mensen je ‘Jan’ noemen. Maar als je nagaat dat de gemiddelde naam niet zo lang is, dan snap ik het nut er eigenlijk niet van.

Bij mijn eigen naam is het ook raar. De afkorting doet me namelijk aan twee dingen denken.
1. Lauw.
Dat zou ik natuurlijk als een compliment op kunnen vatten (‘Je bent echt zo lauw, jongen!’) of het is gewoon noch koud noch warm.
2. Tiny en Lau.
Hier word ik liever niet mee geassocieerd.

Ach, wat maakt het ook eigenlijk uit? (‘Je bent weer aan het zeuren, Laura!’) Van mij hebben jullie toestemming om afkortingen te gebruiken. Behalve bij mijn eigen naam dan.

Hoe korten mensen jouw naam af? En vind je dat erg of niet?

(ik las trouwens een keer dat iemand zichzelf ‘Laus’ noemde, dat vind ik eigenlijk nog duizend malen erger dan ‘Lau’)

‘Hallo, ik ben Frambozenijs.’

Ik heet Laura. Aangenaam. Ik hoop maar dat jullie dat weten, want zo niet, nou ja, dan heb je een ernstig probleem (hint: de url van mijn blog). Maar goed, zo heet ik dus, zoals héél, héél veel mensen. Nee, niet tachtigduizend, maar eerder tachtigduizend miljoen ofzo. Het is een wonder dat ik op de middelbare school ‘maar’ met twee andere Laura’s in de klas zat, het hadden er ook tien kunnen zijn.

Maar genoeg gezeur (‘Ja maar, Laura, ga je het dan deze keer niet over Jan Smit hebben?’ ‘Nee, die jongen krijgt al genoeg aandacht.’). Eigenlijk vind ik het wel een mooie naam. Niet te kort, niet te lang. Je kan er geen rare, beledigende dingen van maken. Denk ik. Nooit meegemaakt in ieder geval. Het is een internationale naam, ook in het Engels uit te spreken. Ja, op het minpuntje na dat ie-de-réén Laura heet, ben ik wel tevreden.

Want er zijn namelijk mensen, nou ja, ik zou huilen als ik hun was. Tegenwoordig lijkt het wel in te zijn om je kind de meest debiele namen te geven. Ik snap het niet. Ik bedoel, ja, dan ben je wel origineel, maar je moet de naam ook elke keer spellen (en dat is niet leuk mensen, dat weet ik uit ervaring en nee, niet vanwege mijn voornaam). En je krijgt mensen die zo reageren wanneer je de naam van je kind zegt: ‘Oh eh ja, apart…’ Bovendien is het gewoon belachelijk. Belachelijk om je kind ‘Spijker’ of ‘Poppy Honey’ te noemen. Ik bedoel, dan kan je hem of haar net zo goed ‘Frambozenijs’ noemen.

Maar je zou zo’n naam best kunnen uitbuiten. Stel dat ik een kind krijg (nee, ik ben niet zwanger), dan kan ik hem of haar best Lauradenkt.nl noemen. Goede manier om je site te promoten toch? Of je noemt je kind Prinses Beatrixlaan 2, dan heb je twee vliegen in één klap!

Nee, lieve mensen, laten we alsjeblieft teruggaan naar de normale namen, desnoods oer-Hollands. Zolang je je kind maar geen Laura noemt, want daar hebben we er al genoeg van.

De taal der liefde is niet altijd even mooi

De liefde. Wat is het (hij/zij) toch mooi. Helaas zijn de namen die worden gegeven aan degene met wie je samen bent heel wat minder mooi. Hieronder een selectie.

1. ‘Hoe gaat het met de verkering?’
Vooral mensen van mijn ouders’ generatie vinden het leuk om deze term te gebruiken. Maar het punt is: de laatste keer dat ik het woord ‘verkering’ op een serieuze manier gebruikte, was op de basisschool. Ik ben geen meisje van zes meer (zo jong zie ik er nou ook weer niet uit!).

2. ‘Ik kom met mijn partner.’
Een leraar van mij heeft deze zin eens uitgesproken, waardoor wij dachten dat hij homoseksueel was. Niet dus. Ik vind partner echt zo afstandelijk, zo zakelijk. Waar is de romantiek gebleven?

3. ‘Hij is echt mijn wederhelft/soulmate.’
Ik vind soulmate eigenlijk erger, maar wederhelft is toch ook al behoorlijk dat je denkt van ‘die heeft een relatieverslaving’ (zie de eerste aflevering van Café de Liefde van dit seizoen). Ik ben wel behoorlijk romantisch ingesteld, maar of er echt zoiets als een soulmate bestaat? Ik zou het in ieder geval maar niet hardop roepen dat hij/zij je soulmate is, je weet nooit wat er in de toekomst gebeurt…

4. ‘Dit is mijn lover.’
Eerlijk toegeven: ik gebruik het woord ‘lover’ wel eens. Maar meer op de niet-serieuze manier. Ik vind het klinken alsof je een spannende vakantieliefde in Spanje hebt. Een gepassioneerde, maar vluchtige liefde dus.

5. ‘Hubby en ik gaan boodschappen doen.’
Rillingen krijg ik hiervan. Engelse woorden gebruiken mag van mij (lief he?), maar dit gaat me te ver.

Zelf omschrijf ik mijn verkering/partner/wederhelft/soulmate/lover/hubby als het vriendje. Er zijn vast mensen die daar van walgen. Ieder zijn eigen smaak zal ik maar zeggen :)

Van welk woord op dit gebied gruwel jij?