Tag: supermarkt

Ja, ik doe de boodschappen, boodschappen, boodschap

Klassiekertje.

Toen ik in Rotterdam kwam wonen, was ik blij om te zien dat er (weer) op loopafstand van mijn huis een supermarkt was. Vol goede moed ging ik erheen. Rugzak mee met wat extra tasjes erin, boodschappenlijstje, mijn portemonnee. Verstandiger kan niet. Net voordat ik op mijn allervolwassenst naar binnen wilde stappen, kwam er een medewerkster op me af.

‘Op welke school zit jij?’ vroeg ze.
Achter haar stond een bord met de tekst dat scholieren niet welkom waren tussen elf en vier uur.
‘Ik zit niet op een school,’ snauwde ik naar haar en wilde al bijna mijn collegekaart in haar gezicht duwen.
Maar ik hield me sterk, zoals een echte volwassene dat zou zijn en vervolgde mijn weg. Misschien heb je me toen tussen de schappen met broodbeleg en blikken soep een traantje weg zien pinken. Ik was niet aan het huilen hoor, echt niet, omdat ik blijkbaar er als (toen) 24-jarige nog steeds uitzag als een scholier. Ik dacht gewoon aan iets zieligs.

(Waag het niet om nu te zeggen ‘Als je ouder bent, ben je er blij mee!’ Als ik ouder ben, zie ik er waarschijnlijk nog steeds uit als twaalf).

Het balkje

Ik maak me nogal vaak druk in de supermarkt. Waarom hebben ze geen mandjes, maar alleen karretjes bij mijn Lidl? Wat is het nut van bolvormige courgettes? Staat er wel genoeg geld op mijn pinpas? Maar mijn grootste zorgen betreffen het beurtbalkje.

Ja, ik wist ook niet dat het zo heette. Het beurtbalkje dus. In de theorie werkt dat zo: je legt je boodschappen (ijs, chocoladereep, drop, sla, groenten, fruit) op de band. Als je klaar bent, zet je het beurtbalkje erop voor diegene achter je. Klaar is Kees.

In de praktijk gaat het anders. Je gaat in de rij staan achter mensen die de halve supermarkt hebben leeg gekocht, want op de één of andere manier staan die altijd voor je. Natuurlijk alleen maar de supergezonde dingen (kom jij aan met je bak ijs). Als je zoveel dingen op de band moet pleppen (het kan me niet schelen dat dat geen woord is), dan kan er ook wel zo’n balkje bij, zou je denken. Nou nee dus. Dat is blijkbaar teveel moeite.
Natuurlijk kun je zelf niet bij dat stomme balkje, omdat er niet genoeg balkjes zijn en je armen niet zo lang zijn en die persoon voor je (meestal een vrouw van 60+) de halve supermarkt heeft leeg gekocht, dus nou ja, dat gaat niet.

Eén keer was ik de asociale mensen zo zat, dat ik het beurtbalkje pakte (deze keer kon ik er wel bij) en hem keihard op de band plepte (het maakt me nog steeds niet uit dat dat geen woord is). De zestigjaarofoudervrouw keek me verschrikt aan.

Tot zover mijn passieve agressie (en dan heb ik het nog niet eens gehad over mensen die de halve supermarkt leeg kopen, maar jou met je bak ijs niet voorlaten, ook al ben je een schattig en lief meisje). Misschien dat ik er volgende keer ook nog wel ‘Zo!’ bij durf te roepen.

(Off topic: als je mee wil naar het Nemo-schoolreisje 15 juni, laat het even weten, dan mail ik je de details)

Laura’s brieven: Albert Heijn en Plint

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Albert Heijn


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Ach ja, de Albert Heijn, die kennen we allemaal wel. Dus daar was ik logischerwijs wel nieuwsgierig naar. Daarom heb ik een paar vragen bedacht (de laatste vind ik het leukst, als je het filmpje niet kent, klik hier.). Maar de allergrootste vraag is natuurlijk: wat hebben ze geantwoord?

Nou, dit dus. Ik snap het wel, groot bedrijf enzo en dat ze niet alles zomaar prijs kunnen geven. Maar het blijft jammer. Dus helaas pindakaas, de supermarkten doen het niet zo goed in deze serie!

Plint

Ik weet niet of jullie Plint kennen, maar het is een geweldige webshop (en hun producten zijn ook in sommige winkels te koop). Ze verkopen namelijk posters, kussenslopen, kaarten etc. met gedichten erop.  Lief als ik ben, heb ik een aantal suggesties gedaan.


(Voor de taalnazi’s onder jullie: vind de fouten).

Op de site staat inderdaad hoe het werkt als je gedichten wil opsturen (http://www.plint.nl/meedoen/), maar niet alle eisen staan daarbij. En misschien kijk ik verkeerd, maar informatie over Plint zelf kan ik niet vinden. Dat er al een agenda was, wist ik niet, maar helaas wordt er niet op mijn voorstellen gereageerd.
Maar goed, het is alsnog een veeeeeeel betere reactie dan die van de Albert Heijn. Niet alleen hebben ze een handgeschreven kaart gestuurd, ook deden ze er nog wat boekjes over de producten van Plint bij. Leuk! :)