Testosteron en grote ego’s

Een te veel aan testosteron en alleen maar grote ego’s op het veld: ik heb het natuurlijk over het amateurvoetbal van mijn broertje. Mijn vader kon zijn geluk niet op dat mijn broertje op voetbal ging. Nu kon hij élke week langs de lijn schreeuwen, in plaats van die blauwe maandag dat ik aan een schoolvoetbaltoernooi deed en door de grond ging van schaamte (‘PASS DIE BAL NAAR LAURA!’).

Ik heb wel eens gekeken toen mijn broertje nog bij de f’jes zat. Elf schattige jongetjes in veel te grote shirts die op een kluitje rond de bal gaan staan. Sindsdien ben ik niet meer gegaan, want ik ben allergisch voor voetbal.

Maar afgelopen zaterdag kwam mijn moeder bij me staan met een ikweettochweldatjeneegaatzeggen-gezicht: ‘Kom je mee?’ vroeg ze. Die was ook al minstens tachtigduizend jaar niet gegaan. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn allergie en daar gingen we dan.

De schattigheid was verdwenen, maar de shirts waren voor sommigen nog te groot (voor anderen juist te klein, die hadden het babyvet van de f’jes nog niet verloren). Het stonk naar testosteron.
‘NAAR DE ZIJKANT, PASS HEM NAAR FLAPPO!’ hoorde ik en naar de tegenstander: ‘Ik weet dat je homo bent, maar je hoeft niet naar me te knipogen.’
Soms leek het net een ordinaire vechtpartij. Dat ging dan om een tackle of omdat de tegenstander je net te lang had aangekeken ofzo. Zelfs mijn moeder begon fanatiek te worden, maar ik bleef gewoon rustig zitten. Achteraf gezien was ik de enige die kalm was.

Het voetbal was duidelijk veranderd in die tien jaar. Ik kom wel weer kijken over zestig jaar, dan is het misschien weer schattig met die oude mannetjes.

8 Comments to “Testosteron en grote ego’s”

  1. Voetbal is ook niet echt mijn ding. Ik hoop stiekem ook heel hard dat mijn toekomstige kinderen niet te behoefte krijgen om in een groepje achter een bal aan te rennen…

  2. Ik ben nog altijd blij dat Yep geen voetbalkind is geworden.

  3. Ik heb voetbal jarenlang niks gevonden. Later ben ik daar enigszins van afgestapt, vooral omdat met vrienden en een biertje kijken gewoon bijzonder gezellig was – maar tegenwoordig neig ik weer naar afkeer. Niet zozeer van de sport zelf, maar de onkunde van het Nederlands voetbal en het oeverloze gezever dat daar mee gepaard gaat.

  4. Jij schrijft zo leuk. Zelfs over zoiets raars als voetbalwedstrijden van mannen ergens tussen puber en bejaarde leeftijd. Uit ervaring met al mijn broertjes kan ik beamen: wat stinkt dat.

  5. Ohhh ik vind het ook niets. Snap echt niet waarom je daar zo fanatiek over kan worden… Gelukkig geen voetballers hier in huis :P

  6. Ik vindt voetbal juist geweldig!
    Bij ons in de familie is voetbal echt belangrijk, tijdens verjaardagen wordt er onder andere gepraat over de voetbal uitslagen.
    Als klein meisje was ik ook lid van de FC Groningen junior club.
    Op zondag wordt hier thuis altijd voetbal gekeken.
    Ik kijk het zelf niet altijd mee geef ik toe.
    Zelf zit ik ook niet o[ voetbal, maar ik wordt wel altijd heel blij als ik zie dat we met gym gaan voetballen.
    Ik snap dat sommigen voetbal niks vinden, maar voor mij is het nog steeds een hele beleving!

  7. Ik vind voetbal wel leuk!

Leave a Reply