Maand: juni 2011

Blogkermis: succesvol bloggen

Mijn blogpost van ongeveer een week geleden was een deelname aan de blogkermis, georganiseerd door Ben. Een blogkermis wordt georganiseerd rondom een bepaald onderwerp. Mensen schrijven daar blogs over die uiteindelijk verzameld worden door de organisator. Bij deze blogkermis stonden een aantal vragen centraal. In mijn deelname heb ik me een beetje afweken van het onderwerp, maar ik zal hieronder mijn antwoorden geven op een selectie van de vragen.

Kan je het als blogger echt over alles hebben?

In principe kan het wel, maar ik zou het zelf niet doen. Zo ga ik jullie niet vertellen wat ik vandaag allemaal gegeten heb of over hele persoonlijke zaken zoals ruzies of dergelijke. Sommige mensen gaan daar heel ver in, maar zelf doe ik dat dus niet.

Wat maakt je blog boeiend, of omgekeerd waaraan herken je een saaie blog?

Een saaie blog vind ik zelf als er geblogd wordt over zaken die je al heel veel op andere blogs ziet. Wat een blog boeiend maakt, is denk ik de onderwerpen en schrijfstijl.

Vraag je toestemming aan de eigenaar wanneer je diens blog wil toevoegen aan je blogroll?

Nee, dat heb ik eigenlijk nog nooit gedaan. Ik weet eigenlijk ook niet of dat hoort. Het is toch leuk als iemand je linkt, dat hoef je niet te vragen. Of denken jullie daar anders over?

Wat is voor jou een reden om een lezerscommentaar niet te publiceren?

Ik heb een keer een reactie gekregen op mijn column over de Marlies Dekkers-BH. Ik vind die BH’s niet mooi en toen kreeg ik deze reactie: ik vind dit dus onzin! mensen die geen andere bh’s aan kunnen moeten deze wel aan, jongûh ga niet zeiken over die BH’s!!!!
Die heb ik dus verwijderd. Natuurlijk hoef je het niet met me eens te zijn, maar dan moet je dat wel op een normale manier verwoorden en niet zeggen dat ik niet moet zeiken ;)

Wat was de leukste reactie die je ooit kreeg op een stukje?

Lees het andere stukje voor het antwoord op deze vraag (hint: Nico Dijkshoorn) ;). Nee, dat is natuurlijk heel leuk, maar ik ben blij met alle reacties. Ik word er echt heel blij van, dus heel erg bedankt iedereen!

De andere blogs die meedoen aan de blogkermis zijn:

– Alice Karen
– Project Cafe
– Schopper
– Ben

Nu ben ik benieuwd naar wat jullie vinden. Zijn jullie het eens met mij of juist helemaal niet? Laat het me weten!

Laura de Gleek

Ik geef het toe. Ik ben een Gleek. Een echte, jawel.

Nee, ik zal het hier niet hebben over mijn crush op Darren Criss (Blaine in Glee) hijiszoknapohmijngodikwilmethemtrouwen.
In plaats daarvan zal ik jullie vertellen en laten horen wat mijn drie lievelingsliedjes zijn van Glee.

httpv://www.youtube.com/watch?v=dbZcYy6AAGg

De mashup van ‘Umbrella’ en ‘Singing in the rain’.

httpv://www.youtube.com/watch?v=ezXmK5S3ocw
‘Never going back again’, het origineel is van Fleetwood Mac. Ik had het nog nooit eerder gehoord. Ik vind het mooi met die gitaren :)

httpv://www.youtube.com/watch?v=E46BhMIRujI

‘Teenage dream’ van Katy Perry. En jawel, gezongen door Blaine (a.ka. the very lovely Darren Criss). Kom op, geef maar toe, het is toch leuk om al die jongens te zien zingen (eyecandy)!

Wat zijn jouw lievelingsliedjes van Glee? Of ben je een Gleehater? Tell me!

Een Griekse mythe en een zwijmelend meisje

Ik heb oud-Grieks gehad op de middelbare school (wat natuurlijk véél leuker is dan Latijn, dat snap je wel) en er is één mythe die ik heel erg lief en eigenlijk ook wel tolerant vind.

Het gaat erover dat de mensen vroeger bolvormig waren. Ieder mens had vier handen en vier voeten, twee gezichten en jawel, twee geslachtsdelen (sommigen zeggen dat het verschillende geslachtsdelen zijn, maar zoals het mij verteld is, verschilt dat per bolvormig mens, dus het kunnen ook twee dezelfde geslachtsdelen zijn). Deze bolmensen werden machtig en daar waren de goden niet blij mee. Daarom sneden ze de bolmensen in tweeën. Sindsdien wil de mens maar één ding: terug naar zijn wederhelft en weer één bol vormen.

Ik vind het een mooi verhaal, omdat het (volgens mijn versie) ervan uit gaat dat alle geslachten bij elkaar kunnen horen. Dus man-vrouw, maar ook man-man en vrouw-vrouw. En ik ben stiekem een enorme zwijmelaar en romanticus, dus het idee van een wederhelft spreekt me ook wel aan.

Helaas gaat het er niet zo toe in het echte leven. Homoseksualiteit is vaak nog steeds een taboe. Ik vind het echt ontzettend jammer en ik zie het probleem ook niet van homoseksualiteit. Liefde is toch mooi, in wat voor vorm dan ook.
En de ware, de wederhelft. Ik geloof niet dat dé ware bestaat, maar het blijft een romantisch idee. Dus ik zwijmel nog even door…

Het leven van een veertienjarige is niet makkelijk: emo of huppelkutje

Bron

Het leven van een veertienjarige is niet makkelijk. Je zit op de middelbare school en dat is niet zo leuk als het lijkt in series en films. Je bent geen lief basisschoolkindje meer, maar wordt verscheurd door puberhormonen. Het lijkt wel alsof je als veertienjarig meisje maar twee keuzes heb: je wordt emo of je wordt een huppelkutje.

De emo, vijf kenmerken:
1. Zwart, zwart, zwart. Kleding, make-up, haar, accessoires. Alles.
2. Knuffelen als ze een soortgenoot tegenkomen.
3. Permanent depressieve blik in de ogen.
4. Outfit: bandshirts. Van bands als 30 seconds to mars, paramore etc.
5. Doet uitspraken als: ‘Ik ben niet emo, ik ben mezelf.’

Het huppelkutje, vijf kenmerken:
1. De laag foundation is zo dik als karton. De wimpers zijn net spinnenpootjes. Ik voel de lipgloss al plakken als ik er alleen maar naar kijk.
2. Fervent liefhebber van afkortingen als: bff, wjnmk, ntb.
3. Permanent arrogante blik.
4. Rookt een sigaret, terwijl ze staat te pingen op haar roze BlackBerry met haar bff.
5. Ontmaagd op haar 10e, gezoend met minstens dertig jongens en is nu bezig met haar vijftiende vriendje, maar ze zijn wel ntb hoor!

Gelukkig ben ik (bijna) twintig en zit ik niet meer op de middelbare school. Ik ben niet emo of huppelkutterig, ik ben gewoon mezelf. En ik en mezelf zijn ntb!

Disclaimer: dit is uiteraard met een knipoog geschreven, vandaar de generalisaties, vooroordelen en overdrijvingen.

(Ook mijn blogcollega Marc heeft over emo’s en huppelkutjes geschreven, lees het maar!)

The ultimate battle: dorp vs stad

Ik woon in een dorp. Nee, gelukkig niet in zo’n klein dorp dat je iedereen gedag zegt op straat en het hele dorp weet wat je met wie hebt gedaan.  En nee, ik ben geen boerin. Meer dan de helft van de inwoners ken ik niet en het komt zelfs voor dat ik geen enkele bekende tegen kom als ik naar het centrum ga! Ja, het is een wonder.
Het is rustig, maar eigenlijk ook wel een beetje saai. We hebben geen bioscoop. Als je uitgaat of wat gaat drinken, kom je altijd wel bekenden tegen (en dat zijn juist de mensen die je níet wil zien). Binnen een uur ben je klaar met winkelen.

Nee, dan de stad. Zoveel nieuwe mensen om te leren kennen. Elke avond ergens anders een feestje. Zijstraatjes met winkeltjes waar je nog nooit bent geweest. Parken waar je kunt relaxen (wat wij hebben, mag het woord ‘park’ eigenlijk niet eens dragen), theaters, bioscopen. Alles behalve saai. Maar ook onpersoonlijk. En misschien soms té druk.

Ik weet niet waar ik het liefst zou willen wonen. Als gezin is een dorp ideaal, maar als je jonger bent, is een stad leuker en spannender.

Dit jaar blijf ik in ieder geval nog in het dorp. En daarna? Op kamers in Leiden, een stad die aanvoelt als een dorp. Blijf ik toch nog een beetje een dorps meisje.

En welke wint bij jou deze ultimate battle: stad of dorp?

Pride & Prejudice

httpv://www.youtube.com/watch?v=fJA27Jujzq4

Mannen zijn niet makkelijk. Dat weten we allemaal. Ook Elizabeth Bennet weet dat. Ze ontmoet George Wickham en vindt hem leuk, maar hij blijkt niet helemaal eerlijk te zijn. En hoe zit het toch met die mysterieuze Mr. Darcy?

Deze film is geweldig (gebaseerd op het boek van Jane Austen overigens). Alles eraan is geweldig. De tijd waarin het zich afspeelt (eind achttiende, begin negentiende eeuw), de kostuums, de muziek, het kleurgebruik, de acteurs en natuurlijk Mr. Darcy. Wij willen allemaal wel onze eigen Mr. Darcy hebben.
Dit is de film van Pride & Prejudice met Keira Knightley in de hoofdrol, maar in 1995 was er ook een miniserie met de beste Mr. Darcy in een nat wit overhemd ever: Colin Firth. Dus vergeet die ook niet te kijken!

Wel kijken: Dit is de perfecte zwijmelfilm.  En Mr. Darcy zit erin. Kom op, dat zegt toch al genoeg? Meest geweldige personage ooit!
Niet kijken: Kom op zeg. Je moet hem gewoon zien. Ik zeg het nog maar een keertje: Mr. Darcy.

Leukste quote:
Mrs Bennet: ‘Have you no considerations for my poor nerves?’
Mr Bennet: ‘You mistake me, my dear. I have the utmost respect for your nerves. They’ve been my constant companion these twenty years.’

Red me! Gespreksonderwerpen tijdens verjaardagen

Niet alleen het zoenen is irritant aan verjaardagen. Nee, ook de gespreksonderwerpen zijn vervelend. Het gaat namelijk altijd hetzelfde.
‘Goh, wat ben je groot geworden.’
Oké, ik geef het eerlijk toe, die heb ik al jaren niet gehoord (ik ben niet zo lang). Maar mijn broertje (die wel langer is, maar wel alsnog mijn broerTJE is) maar al te vaak. Ja mensen, kindertjes groeien nu eenmaal, dat is een feit. Een feit waar je niet steeds op hoef te wijzen, want iedereen weet het al.
Na uitvoerig te hebben besproken dat ze (de kinderen dus) zo snel groot worden, gaan we door op het volgende onderwerp.
‘Hoe gaat het op school?’
Volgens mij weet 99% niet hoe mijn opleiding heet, maar oké. Natuurlijk zeg ik altijd ‘goed’. En natuurlijk krijg ik dan altijd dit antwoord: ‘Ja, van jou hadden we niets anders verwacht.’
Tja, ik ben nu eenmaal een genie.

En dan komt het allerergste, in ieder geval als je vrijgezel bent (wat ik niet ben, maar ik weet nog hoe het voelt).
‘Hoe gaat het met de verkering?’
Ten eerste. Verkering is hopeloos ouderwets. Verkering is basisschooltaal. Gebruik dat woord n-o-o-i-t meer.
Ten tweede. Als je vrijgezel bent, is dit een pijnlijke vraag. Want ja, je bent al achttien/negentien/ouder en nog niet aan de man. Mens, je zou allang getrouwd moeten zijn en twee kinderen uitgepoept moeten hebben! Bovendien word je dan weer met je neus op de feiten gedrukt dat de huidige activiteiten in jouw liefdesleven nul komma nul zijn. En bedankt.

Ik ben niet voor niets literatuurwetenschap gaan studeren: mijn manier om die vervelende gesprekjes te ontwijken, was dan ook door in een boek te duiken. Helaas waren er dan nog mensen zo flauw om hun hand op de bladzijde te leggen en te zeggen: ‘Laatste woord!’
Nu ik een volwassen vrouw ben (volgens de wet), kan ik me helaas niet meer verschuilen achter een boek tijdens verjaardagen. Braaf beantwoord ik bovenstaande vragen en luister ik naar de andere gesprekken: politiek (mannen) en roddels (vrouwen).
Het enige wat ik wil, is hard wegrennen.

Gelukkig is er ook iets positiefs aan verjaardagen: taart.

Truus, net zo erg als de eindbaas van Wario

Het is inmiddels drie zomers geleden. Mijn eerste vakantiebaantje. Ik was zestien (going on seventeen), verlegen en onbekend in de werkende wereld.

Het was in een bejaardentehuis. De eerste twee weken moest ik schoonmaken. ‘He bah, wc’s onder de poep, zeurende bejaarden en stofwolken in de lucht.’ denk je misschien. Dat viel wel mee. Nee, dat was niet het ergste. Het vervelendste vond ik mijn collega’s.

Om maar even te generaliseren: vrouwen van in de veertig met kort haar, die alleen maar kunnen zeuren. Als je vriendelijk gedag zegt, kwam er nog net een chagrijnige ‘Hallo’ uit. Bovendien zijn ze niet bepaald aardig voor de oudjes. Een opmerking: niet alle bejaarden zijn doof. Je hoeft dus niet altijd te schreeuwen. En je kan ook gewoon op een áárdige toon vragen of ze op willen staan.

Maar mijn collega’s waren nog niet het ergste. Nee. Mijn baas. Truus. Ja, dat is haar echte naam. Truus was zeg maar de eindbaas in Wario. Had je net een pauze volgehouden met gezeur over kinderen en de was (waar je erachter komt dat er serieus mensen zijn die ‘hullie’ zeggen), loop je de Osama Bin Laden van het bejaardentehuis tegemoet.

Voorbeeld 1: Ik had samen met een ander meisje een kamer schoongemaakt. We deden er alleen wel lang over, want die vrouw had een kat: overal haren. Wie kreeg de schuld? Ik.
Truus: ‘Ja en nu moeten alle schoonmaaksters veel harder werken om het af te krijgen, blablablabla.’
Was het zo? Nee. Op vrijdag was zoals gewoonlijk niks meer te doen, waardoor we onzinnige dingen zoals leuningen en liften moesten schoonmaken.

Voorbeeld 2: Laatste dag. Ik moest de schoonmaakkar terugbrengen. Truus keek ernaar. Truus boorde me de grond in. Waarom? Ik had de kar niet goed schoongemaakt. Jawel mensen, je moet ook de bakjes schoonmaken en de producten zelf. Want anders vergaat de wereld. (overigens heeft Truus ook een keer tegen een schoonmaakster gezeurd dat ze de deurbel niet had schoongemaakt, zo erg is ze dus).
Wat ik had willen doen:
1. Keihard huilen.
2. Truus in haar gezicht slaan.
Ik heb het niet gedaan. Ik heb geknikt alsof ik het heel erg logisch vond. Nadat Truus me de huid had vol gescholden, had ze nog een laatste opmerking: ‘Kom je volgend jaar weer hier werken?’

Hell no!

Heb jij wel eens een (vervelend) vakantiebaantje gehad?

Rare dingen, wenkbrauwen

Eigenlijk zijn wenkbrauwen rare dingen. Maar wel rare dingen die voor een groot deel je gezichtsuitdrukking bepalen. Er zijn twee soorten wenkbrauwen die mijn voorkeur niet dragen.

1. De dunne streepjes.
Je wenkbrauwen epileren is pijnlijk. Dat weet elke vrouw. Maar blijkbaar zijn er toch mensen die het zó leuk vinden om te epileren dat ze dan maar gelijk negentig procent van het wenkbrauwoppervlakte weghalen. Gevolg: twee dunne streepjes.
Dit type wenkbrauwen gaat vaak gepaard met een bepaald soort type mens. Panterprintjes worden sexy gevonden, net zoals een decolleté van hier tot Tokio (en dat is ver hoor). Een feest is geen feest als je niet met tien mannen naar bed bent geweest. Inderdaad: type Barbie van Oh Oh Cherso/Tirol.

2. De monobrauw.
Ik zat laatst in de metro. Dat is opzienbarend nieuws, ik weet het, maar daar gaat het niet om. In de metro zat een meisje. De helft van haar gezicht werd ingenomen door een harige explosie, ook wel monobrauw genoemd. Meid, meid, wat doe je jezelf aan. Het is dat ik geen pincet bij me had, maar anders had ik haar toch even flink onder handen genomen.
Op mijn middelbare school zat een jongen. Hij stond bekend als Monobrauw. Wat zijn echte naam is, heb ik nooit geweten. Kijk, mannen hoeven geen perfecte wenkbrauwen te hebben, maar dit is toch wel een enorme afknapper (nog erger dan witte sokken in sandalen). Vrouwen vinden het namelijk niet erg sexy om naast een look-a-like Bert van Sesamstraat in bed te liggen. Echt niet.

Tja, lastig dingen, die wenkbrauwen. Misschien kunnen we ze maar beter massaal afscheren? Eh nee. Dan heb ik nog liever een monobrauw.

Juni: Daag jezelf uit

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Kijk eens een film of lees een boek die je normaal nooit zou zien/lezen.
2. Probeer deze week om aan tien mensen een welgemeende compliment te geven.
3. Doe mee aan Operation Beautiful en laat overal post-its met mooie of lieve teksten achter.
4. Trek dat kledingstuk die je eigenlijk niet aandurft eens een keer aan en heb schijt aan de reacties ;)
5. Reageer en vertel mij drie van jouw goede eigenschappen!

Enjoy!