Het ligt voor de hand

Ik heb een hand. Ja, het is echt waar. En dat is niet alles: ik heb zelfs twee handen (lucky bastard dat ik ben!). Hierboven zie je mijn linkerhand, helemaal naakt (‘Dat jij dat op je blog durft te zetten!’). Maar wees niet bang: meestal is hij bedekt met een rood laagje (of nou ja, de nagels dan he).

Tot zover mijn handen (‘Ja, lekker boeiend.’). Met handen kun je veel doen (bijvoorbeeld kijken wiens hand groter is, een favoriete spelletje van mij, dat ik altijd verlies), maar ik ga het vandaag over één activiteit betreffende dit lichaamsdeel hebben: handjes schudden.

Het gebeurt bij een sollicitatiegesprek, bij een blind date/meeting of wanneer je wordt voorgesteld aan iemand. En als er iets is, waar je niet al te licht over moet denken, dan is het de handen schudden wel. Er schuilen namelijk een paar fundamentele kwesties achter.

Namelijk: hoeveel druk moet je nou eigenlijk zetten op zo’n hand? Te weinig zorgt voor zo’n slap handje (het lijkt net alsof je de arm van Harry Potter vast pakt wanneer al zijn botten zijn weggetoverd) en te veel breekt de botten van je handenschudmetgezel en het is dan zo’n gedoe, moet je weer naar het ziekenhuis enzo.
Het ergste is: je staat er van tevoren niet bij stil en voor je het weet, is het al gebeurd en denk je bij jezelf: oh god, volgens mij heb ik een slap handje gegeven, nu denkt hij/zij dat ik een slapjanus ben! (Al denk ik dat natuurlijk niet, want ik ben ontzettend sterk en gespierd en groot en zie er absoluut niet als een slapjanus uit. Maar ik kan me er wat bij voorstellen dat je dat wel denkt.)

Erger is als de ander jouw hand fijn knijpt en je daarna op de grond zakt van pijn.

‘Ach Laura, aansteller, zo moeilijk is het niet.’ Oh nee? Wat dacht je dan van verjaardagen? Je weet wel, van die ooms en tantes die je alleen op verjaardagen ziet en dat je dan niet weet of ze je gaan zoenen of dat het bij een hand blijft. Waardoor de uiteindelijke uitkomst is dat je de ander drie zoenen geeft, terwijl je zijn/haar hand schudt. Awkwarddddd.

Dus echt, denk niet zo licht over handen schudden. Het is lastiger dan je denkt.

Ik kan me er nu al op verheugen dat jullie hieraan denken de volgende keer wanneer jullie iemand de hand schudden :) (‘SADIST!’)

Ben jij van de slappe handjes of laat je graag zien hoe sterk je bent?

Er moeten mensen zijn

httpv://www.youtube.com/watch?v=Zr5wjOJ0cjs

Toon Hermans heeft veel mooie liedjes geschreven, maar ook gedichten. Dit is er één van (zoooo ontzettend mooi!).

Jullie weten inmiddels wel dat ik een beetje gek ben. Ik heb bloemen uitgedeeld met lieve briefjes eraan, post-its met quotes in boeken geplakt, warme chocolademelk uitgedeeld op het station. En ik ben niet van plan om daarmee te stoppen. Het leven is soms al zwaar genoeg.

Jullie hoeven van mij geen Winnie de Poeh voor te lezen in de trein, maar zoek het in het kleine: zeg de buschauffeur gedag met een stralende lach, stuur zomaar een kaartje naar een vriendin, knuffel je geliefden. Huilen, schreeuwen, vloeken: het mag. Maar vergeet niet om ook voor kleine geluksmomentjes te zorgen. Niet voor jezelf, maar voor anderen. Geven is zoveel fijner dan nemen. De Beatles zeiden het al: and in the end, the love you take is equal to the love you make.

Dus probeer minder te zeuren, minder te fronsen (zorg dat het lachrimpels zijn die je krijgt, geen fronsrimpels), minder na te denken, maar gewoon doen. Ja, er zal nog steeds oorlog zijn, mensen zullen dood gaan, de pijn is niet weg. Maar het gaat om de kleine momenten. Kijk een keer uit het raam (thuis, in de auto of in het openbaar vervoer) en probeer zoveel mogelijk mooie dingen op te noemen die je ziet. Vergeet je geliefden niet te vertellen hoeveel je van ze houdt. Glimlach. Luister. Heb lief. Want zulke mensen moeten er zijn.

(Ik beweer overigens niet de wijsheid in pacht te hebben ofzo of dat ik alles van het leven weet, maar ik denk dat dit soort dingen wel belangrijk zijn)

Laura’s jargon

Mijn boekje kon ik niet vinden. Deze is van mijn broer, vandaar dat ik de gegevens even gefingeerd (zoals dat met een mooi woord heet) heb.

Mijn ouders hebben van ons alle drie (broer, broertje, ik) een groen boekje waarin ze dingen als de groei en het gewicht bij hielden (lekker boeiendddd) toen we klein waren, maar óók onze uitspraken.
Ik deed uitspraken als ‘janke janke’ (vertaling: Jip en Janneke) en ‘eet je smaak’ (vertaling: eet smakelijk).

Geef het toe: ik was toen al een genie qua uitspraken (‘ARROGANT!’ ‘Houd. Je. Mond.’). Maar daar is het niet bij gebleven. Ik zal jullie vandaag een sneak peak (om maar even een stom woord te gebruiken) geven in mijn taalgebruik. Ja, dit is exclusief!

In mails:

Bonjour: aanhef van een mail. Zoals het een echte niet-Franse betaamt.
Kusje van je zusje: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s broer.
-xxx-: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s vriendinnen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx: afsluiting van een mail die specifiek bedoeld is voor Laura’s moeder (wat een moeder-dochterliefde!)

Overige:

Tachtigduizend: héél veel.
jwoejrowejriowjeroiejwrioj: Laura begrijpt iets niet of ze weet niet hoe ze het moet zeggen.
Semi-vriendin: iemand met wie je bevriend bent, maar je weet eigenlijk niet waarom. Ook wel frenemies genoemd, maar niet door Laura, want die vindt dat een stom woord. Kan overigens ook iemand zijn die ooit een vriendin was, maar die je nu nog amper ziet.
Porto: portemonnee (nee, ze snapt het zelf ook niet).
Niet-date: een vriendschappelijk afspraakje met een jongen waarvan je stiekem hoopt dat het een wel-date is.
Mp: een mp3-speler. Omdat mp3 te lang is.

Wat een wijsheid, wat een wijsheid en dat is alleen al terug te zien in het taalgebruik!

Mag ik ook een inzicht hebben in jouw jargon?

Lollipop

httpv://www.youtube.com/watch?v=H10D0OrHWLo

De verhalen erover hadden we al gehoord en eindelijk was het dan zover, na vijf jaar Latijn of vier jaar Grieks: het traditionele Laatste Avondmaal bij meneer Latijn (zo heet hij natuurlijk niet, maar ik moet hem een naam geven en aangezien hij onder andere Latijn gaf, noem ik hem even voor het gemak zo) voor de 6-gymnasiumklas.

Eén voor één kwamen we binnen.  Omdat er niet genoeg plaats was om allemaal bij elkaar te zitten, zat de ene helft in de woonkamer en de andere helft in de eetkamer. En hoe stereotype het ook klinkt, het was echt waar: de jongens zaten bij de jongens en de meisjes bij de – voel je hem al aankomen? – de meisjes.

We aten het zelfgemaakte Italiaanse eten en praatten over de dingen waar meisjes het over hebben (jongens, andere meisjes, school). Daarna waren we klaar voor de finale: limoncello.

Nou eerlijk waar, ik vond het niet te drinken.

Maar het zorgde wel voor wat moed voor het volgende onderdeel: meneer Latijn had namelijk een huis met een balk bij het plafond, jawel, een rode balk. En een ieder die zijn benen over de balk kon slaan, mocht zijn naam op de muur schrijven. En ja: het is iedereen gelukt. Ook mij. Ik heb mijn naam op de muur geschreven, heel groot, zodat meneer Latijn mij nooit zal vergeten.

Ondertussen stond er muziek op (waaronder ‘Lollipop’). Als ik het liedje (dat jullie hierboven kunnen beluisteren) hoor, dan denk ik aan meneer Latijn die met zijn lage stem ‘dum dum dum’ meezong.

Vorig jaar heb ik nog een keer bij hem gegeten, met een paar oud-klasgenoten. Toen ik hem mailde met de vraag wat zijn adres ook al weer was, was zijn antwoord: ‘Maar Laura, hoe kun je dat nou vergeten? Je naam staat immers met grote koeienletters op mijn muur geschreven!’

Wat is jouw leuke herinnering aan de middelbare school? (en als je er nog op zit: tot nu toe)

Klein maar fijn, groot is idioot

Aangenaam, ik ben Laura en ik woon in Nederland. Dat klinkt misschien logisch, aangezien dit in het Nederlands geschreven is.  Maar wat als ik je vertel dat ik geen 1 meter 75 ben (haal daar maar minimaal 15 centimeter vanaf)? Ja, ik ben Laura en ik ben klein en dat terwijl ik in Nederland woon, het land der reuzen.

Als je zo’n schattig, klein mensje bent als ik krijg je bepaalde dingen vaak te horen. Ik vraag u allen om dit in het vervolg niet meer tegen mij te zeggen, tenzij u mijn niet zo’n schattige kant wilt zien. Alvast hartelijk bedankt. (ik weet nu al dat jullie je er toch niet aan gaan houden)

1. ‘Jij bent wel klein he?’
Oh mijn god, dat meen je niet! En ik maar twintig jaar leven in de veronderstelling dat ik groot was! Dat niemand me dat verteld heeft…

2. ‘Ik kan zo lekker op je leunen.’
En ik kan zo lekker op je tenen trappen zonder dat je het ziet.

3. In de kledingwinkel (mijn broeken moeten altijd ingekort worden), zegt de verkoopster vaak: ‘Die broek is te lang!’
You’re kidding? En dan ook nog een poging doen om er eentje te vinden die wel goed is qua lengte (veel succes ermee).

4. ‘Mag ik je identiteitsbewijs zien?’
Misschien moet ik hem maar permanent op mijn voorhoofd plakken. Scheelt een hoop energie om dat ding he-le-maal uit mijn portemonnee te halen.

5. ‘Wat ben je groot geworden!’
Oké, dat was een grapje. Dat wordt al jaren niet meer tegen me gezegd. Maar mocht iemand een paar centimeters willen afstaan aan mij, graag!

Maar zoals de moeder van mijn beste vriendin van vroeger zei: ‘Klein maar fijn, groot is idioot!’ (‘Jeetje Laura, dat jij dat durft te zeggen in Nederland!’ ‘Het is maar een grapje hoor.’ ‘Niet grappig.’ ‘Pff.’)

Spammerdespam

Nee, dit is geen spamjeblog-blogje. Dit gaat over het kwaad der kwaden: spam.

Vroeger was de enige ‘spam’ die je kreeg de reclamefolders door de brievenbus. Tegenwoordig word je overspoeld door mailtjes in je mailbox. En daar blijft het niet bij. De mensen met een blog zullen mij wel begrijpen: ook bij de reacties word je overspoeld door spamberichten.

‘Ja, ik word er helemaal gek van. Rot toch op met die spam.’ zeggen mensen vaak. Maar stiekem, heel stiekem, vind het niet eens altijd erg.

Moet je bijvoorbeeld kijken naar de reactie die boven dit blogje staat. Dat is toch lieeeeeef? Al vraag ik me wel af of die persoon mijn blogjes wel kan lezen, aangezien het een reactie in het Engels is, maar toch!

En wat te denken van deze? Geweldig om te horen toch?

Oh stop it, you’re making me blush!

Het is weer wat anders dan reclame voor Viagra, de Albert Heijn of een website voor vakanties. Tja, wat kan ik zeggen? Ik heb er maar geluk mee!

En hoe geweldig de spam ook is, tóch geef ik de voorkeur aan jullie reacties!

Adam en the Artist

httpv://www.youtube.com/watch?v=92U6OnVZG3U

ADAM

Samenvatting: Adam is een man met het syndroom van Asperger. Zijn twee grote fascinaties zijn sciencefiction en tijdreizen. Op een gegeven moment komt er een nieuwe vrouw in zijn appartementencomplex wonen: Beth. Adam en Beth krijgen een relatie met elkaar, maar zal het Beth lukken om met Adams Asperger om te gaan? En hoe reageren Beths ouders op deze relatie?

Mooie en interessante film. Hugh Dancy speelt de rol van Adam goed. Er zijn veel mooie scenes, zoals wanneer Adam over zijn passies vertelt of wanneer hij en Beth midden in de nacht op een bankje in het park zitten. Het is een romantische film, maar niet zo standaard.

Wel kijken: Als je Jennifer Aniston zat bent (zeer begrijpelijk), maar wel zin hebt in een beetje romantiek.
Niet kijken: Als je alleen maar films met Jennifer Aniston erin kijkt (whyyyyy??.

Mooiste quote: 
Rebecca (de moeder van Beth): ‘Feeling loved is very important, but loving, my precious girl, that’s the necessity.’

httpv://www.youtube.com/watch?v=OK7pfLlsUQM

THE ARTIST

Samenvatting: George Valentin is een succesvolle acteur in stomme films. Op een gegeven moment ontmoet hij Peppy Miller, die fan is van hem, en mede dankzij hem raakt ze bekend in de filmwereld. Zelfs zo bekend dat ze George overschaduwt. Bovendien is er de opkomst van de films met geluid. Wat betekent dit voor George? Daarvoor moet je de film kijken ;)

Jawel mensen, dit is een stomme film uit 2011! In het begin is het heel raar om naar een stomme film te kijken, maar op een gegeven moment raak je eraan gewend. Ik vind het vooral interessant dat deze film zelfreflectief is en dat het dus zegt over het eigen medium. Ga hem kijken!

Wel kijken: Als je een keer wat anders wil.
Niet kijken: Als je denkt dat ik met stomme films stom (in de zin van niet leuk) bedoel in plaats van films waarin mensen niet praten.

Leukste quote:
Haha, die is er dus niet!

Lijken deze films je leuk?

Laura’s brieven: Sander en Nicole

Aangezien het veel tijd kost om de brieven aan bedrijven te schrijven en het nog meer tijd kost om te wachten op antwoord heb ik in de tussentijd een nieuw project.
Ik heb twaalf mensen, bloggers, mensen die ik ken, mensen die ik niet ken, een brief geschreven en zij schreven me terug. Hieronder twee daarvan :)

Sander

Klik op het plaatje om het groter te maken (deze doet het om de één of andere reden niet, maar de anderen wel).

Sander kennen jullie wel, toch? Zo niet, kijk dan op zijn blog! Daar staan namelijk hele mooie, bijzondere foto’s op en nog veel meer (en hij zoekt overigens nog mensen voor een fotoproject). Een tijdje geleden is hij voor zijn studie naar Zuid-Korea gegaan en ook daar heeft hij interessante blogjes over geschreven.

Helaas is Sanders eerste brief (mét mooi briefpapier) nooit aangekomen bij mij :( Maar gelukkig is Sander de vervelendste niet en heeft hij gewoon nóg een brief teruggeschreven, die ik wel heb mogen ontvangen!

Oké, hij heeft dus best wel bizarre dingen meegemaakt in Zuid-Korea (levende inktvis eten?). Grappig dat hij Engelse boekenwinkels miste :P En gelukkig is de brief aangekomen, dus je hoeft niet te huilen, Sander ;)

Nicole

Nicole ken ik van de middelbare school. Ik leerde haar kennen toen ik in de eerste zat (brugwup!) en zij in de vierde (bovenwup!). Dat is een unicum: als vierdejaars ben je eigenlijk te stoer om met wupjes om te gaan en als eerstejaars vind je die superoude en grote bovenwuppen veel te eng om mee om te gaan. Maar blijkbaar was dat niet zo bij ons (ik weet eigenlijk niet meer hoe ik haar precies leerde kennen). In die tijd hielden we allebei een blog bij en uiteindelijk zijn we daar ook allebei mee gestopt.
Na twee jaar ging Nicole weg en sindsdien had ik haar eigenlijk niet meer gesproken. Totdat ik haar twee maanden geleden weer tegen kwam bij de metro!

Ik vind dat altijd wel leuk om mensen na een lange tijd weer tegen te komen (op de één of andere manier altijd in het openbaar vervoer) en bij te praten. Helaas had Nicole haast, maar ik mocht haar wel een brief schrijven.

Jammer dat Nicole geen blog wil om dit moment, maar wel interessant dat ze filosofie wil studeren (of al studeert?). Ik kan me nog haar discussies met onze filosofiedocent herinneren ;)
De dingen die ik zelf wil bereiken, zijn nog een beetje vaag, maar sowieso mijn bachelor halen en een leuke master vinden, maar dat duurt nog wel even!
En wat betreft de vragen: bij de één is dat moeilijker dan bij de ander, maar ik ga natuurlijk niet zeggen bij wie :P

Girlpower

httpv://www.youtube.com/watch?v=sZP_245lzsY

Nee, dit wordt geen feministisch blogje, maar het gaat wel over vrouwen.

Kijk, ik houd van mannenstemmen. Negentig procent van mijn muzieklijst bestaat uit zangers. Ik kan niet verklaren waarom ik dat heb, maar het is zo. Maar die tien procent dan? Tja, vrouwen dus (‘Ja duh, Laura, ik kan heus wel rekenen hoor.’ ‘Nou, je weet maar nooit.’).

En omdat het zo zeldzaam is dat ik naar vrouwen luister, hier vijf liedjes van zangeressen. Misschien ontdekken jullie zo nog nieuwe muziek!

1. Regina Spektor.
Regina Spektor is een beetje gek, op een goede manier, en dat is altijd leuk. Ze kan goed zingen, maar ze maakt ook rare geluidjes in haar liedjes. Wel op zo’n manier dat het niet vervelend is. Ze heeft verschillende soorten liedjes, dus wellicht vind je haar liedjes wel leuk!
Muziektip: Loveology.

2. Wende Snijders.
Ja ja, toch nog een Nederlandse erbij! Wende Snijders zingt echter niet alleen in het Nederlands, maar ook in het Engels en Frans. Maar haar Nederlandse nummer vind ik het beste, vooral deze. Wat ik mooi vind bij haar is dat ze zo goed emotie kan overbrengen. Haar mooiste nummer vind ik ‘Leven van de wind’, een liedje uit de theatervoorstelling ‘Het Verschil’. Dus luisteren! Nu! Druk op die knop!
Muziektip: Leven van de wind.

3. Laura Marling.
Ja ja, ze heeft ten eerste haar naam mee natuurlijk. Ze zong ooit bij Noah and the Whale, maar ging daar weg toen haar relatie met de zanger daarvan over ging (het kan zijn dat ze toen al solo was, maar dat weet ik niet, iemand die dat wel weet?). Naast dit liedje, wat wel een beetje verdrietig  is, vind ik ‘Alas I cannot swim’ ook erg leuk.
Muziektip: Goodbye England.

4. Adele.
Tja, Adele. Die ken je vast wel. Geweldige stem, grappige vrouw en al veel bereikt, terwijl ze nog maar 22 is! (dat is maar twee jaar ouder dan ik) Liedjes als ‘Someone like you’ en ‘Chasing pavements’ kennen jullie wel, maar misschien dit liedje nog niet :)
Muziektip: Hometown glory.

5. Kate Nash. 
Kate Nash is een leuke, vrolijke zangeres met een dik Brits accent. En daar is niks op tegen! Misschien ken je haar wel van het nummer ‘Foundations’, maar ik vind dit liedje ook grappig :)
Muziektip:  Mariella.

Welke zangeres vind jij goed?

Turn it on

Misschien dat ik daarom geen turnheldin ben geworden?

Bij turnen moet ik altijd aan Russische meisjes denken die op hun achtste al op de helft van hun carrière zijn. Daarbij vergeet ik dat ik deze sport zelf ook heb beoefend op een blauwe maandag.

Ik weet niet hoe lang het was, maar het zal zeker geen half jaar of langer zijn geweest. Ik kan me nog herinneren dat ik een proefles deed (gewoon meedoen met de anderen). Zij, die al bij de turnclub zaten, hadden een paarszwarte pakje aan. Ik een t-shirt van de smurfen (later ingeruild voor een roze turnpakje met Minnie Mouse erop, ja ja, ik was een trendsetter). Zij konden alles: de split, de spagaat, hun benen in de nek (‘Laura, gaat dit niet over kindertjes van zeven ofzo?’ ‘Ik. O. Ver. Drijf.’) en ik? Ik kon niet eens de achteruitkoprol.

Samen met mijn beste vriendin ging ik erop, geen idee waarom. Het ging, nou ja, redelijk. Ik geloof dat we zelfs een keer aan een ‘wedstrijd’ hebben meegedaan.

Maar toen kwam die dag, de dag dat mijn beste vriendin uit de ringen viel. Niet eens zo hard, maar toch was het gedaan met de pret: ze stopte met turnen.

Hoewel ik een veelbelovende turntoekomst voor me had (ze noemen me ook wel eens Laura het slangenmens), deed ik toch wat een goede vriendin betaamde: ik ging ook van turnen af.

Daarna namen we pianoles. Gelukkig ging dat wat beter.