Your true colours

De lucht is (als je geluk hebt) blauw. De blaadjes aan de bomen in de zomer zijn groen. Aardbeien zijn rood. Zonnebloemen zijn bruin met geel. Logisch toch? Of niet?

Want wie zegt dat jij dezelfde kleur ziet als ik? Kleuren zijn conventies. We hebben besloten dat de kleur die een banaan heeft ‘geel’ heet. Het had net zo goed ‘groen’ kunnen heten. Maar dat bedoel ik eigenlijk niet.

Stel, jouw lievelingskleur is blauw en die van mij ook. Hoe weten we dan zeker dat dat dezelfde kleur is? Misschien is wat de kleur blauw voor jou is wel de kleur groen voor mij.
Ik hoop dat jullie het snappen, maar anders leg ik het nog een keer uit. De mijter van Sinterklaas (waarom ook niet dat voorbeeld, er liggen immers al kruidnoten in de schappen) is rood. Maar wie zegt dat wij allebei dezelfde kleur rood zien? Misschien is de kleur die rood is voor mij wel de kleur paars voor jou.

Dus even nadenken. Stel je voor dat alles wat jij nu als oranje ziet voor een ander blauw was. Hoe raar zou dat zijn! Het is echt vreemd om je dat voor te stellen.

Punt is, we weten het niet. En dat is eigenlijk wel jammer.

Vijf originele dingen om te doen met een vriend of vriendin

Alles hebben jullie al gedaan: films gekeken (alle films al gezien), naar de stad geweest (alle winkels in geweest), gewinkeld (alle winkels leeg gekocht) en ook alle andere dingen die jullie vaak doen komen je de neus uit. Gelukkig ben ik er om jullie om op ideeën te brengen. Hier dus vijf originele dingen om te doen met een vriend of vriendin.

1. Trein/bloemenactie.
Deze heb ik zelf helaas met weinig succes uitgevoerd.  Maar dat mag de pret niet drukken. Ik stel wel voor om naar een andere plek dan Amsterdam te gaan, waar hopelijk minder achterdochtige mensen zijn. Vooral fijn voor mensen met studentenov, maar tegenwoordig zijn er ook acties bij de Kruidvat waardoor je voordelig kunt treinen. Wat heb je nodig:
– Een treinkaartje/ov.
– Bloemen.
– Kaartjes.
– Lint.
– Stiften.
Als jullie allebei een studentenov hebben, gooi dan de dobbelsteen en die bepaalt waar jullie naar toe gaan (bijvoorbeeld welk spoor ofzo). Als je een treinkaartje moet kopen, kun je ook de dobbelsteen gooien (misschien twee of drie keer) en dat getal betaalt dan een letter uit het alfabet. Die moet je dan intoetsen en dan weer de dobbelsteen gooien om te kiezen welke het wordt.
Goed, dan zit je in de trein naar een willekeurige bestemming en wat moet je dan doen? Lieve/leuke/mooie teksten schrijven op de kaartjes. De kaartjes bevestig je aan de bloemen door middel van het lint. Als je op je bestemming uit bent gekomen, ga je naar het centrum toe en deel je de bloemen uit. Heb je ook meteen weer je goede daad gedaan voor die dag ;)

2. Bezoek een museum.
Ik weet het, er zijn een heleboel saaie musea, maar ook een heleboel leuke. Doe eens iets cultureels verantwoord. Zelf vind ik het museum voor de communicatie in Den Haag erg leuk (is meer op kinderen gericht, maar als je het innerlijke kind in jezelf nog niet hebt verloren, dan kun je je hier ook wel echt vermaken).

3. Doe iets creatiefs.
Samen een blog beginnen, oude Allstars pimpen, een toneelstukje schrijven (het liefst een bizar, raar, achterlijk toneelstuk waar alleen jullie de lol van inzien), een fotoboek maken of verzin zelf iets leuks.

4. Speel eens old school een (bord)spelletje.
Het is suf, burgelijk en hopeloos ouderwets: bordspellen. Maar als je er eenmaal aan begint, begin je het stiekem wel leuk te vinden. En je merkt dat je steeds fanatieker wordt. Vind je bordspellen echt zó 1900, dan is er natuurlijk altijd nog de Wii of de Xbox.

5.  Maak foto’s.
‘Maar Laura, deze tip is toch helemaal niet origineel?’ Nee, beste lezer, dat klopt, maar lees maar even door. Ik heb het niet over de gewoonlijke iklachheelnepenikdenkdatniemanddatdoorheeft- of duckface-foto’s die je normaal gesproken met je vrienden maakt (dit is een grapje, mensen, al zijn er mensen die dat wel doen en voor die mensen heb ik de boodschap: google duckface). Nee, hele gekke foto’s. Probeer alle smiley’s na te doen, doe die belachelijke trui met een eland erop van vroeger aan (wel je haar in twee staartjes doen), ga op de foto met vreemden etc.

Meer tips zijn vanzelfsprekend altijd welkom!

Aangenaam, ik ben Kleumpie

Aangenaam, ik ben Kleumpie. Misschien ken je me niet, maar ik ben de bibberende alterego van Laura. Niet het hele jaar hoor, nee, ik verschijn meestal in oktober en verdwijn zodra het eerste lentezonnetje komt.

Het zit namelijk zo: ik denk dat ik allergisch ben voor kou. Zodra de temperatuur onder de vijftien graden komt, krijg ik last van een aantal symptomen: bibberen, kippenvel en de herhaling van zinnen als ‘Ik heb het koud!’ en ‘Oh mijn god, het is zó koud, niet normaal gewoon!’. Helaas is er nog geen medicijn voor gevonden (emigreren naar Spanje kost me teveel geld).

Ik heb een probleem, een tamelijk levensbedreigend probleem, namelijk: hoe ga ik in hemelsnaam aanstaande winter overleven? Ze hebben mij verteld dat het een zogeheten ‘horrorwinter’ wordt. Ik weet niet precies wat het inhoudt, maar het klinkt nogal eng. Elk jaar ben ik weer trots op mezelf dat ik die barre maanden heb overwonnen, maar eerlijk gezegd, ik weet ook niet hoe ik het doe. Het is meestal net aan. En ik betwijfel of ik het deze keer ga overleven…

Ik weet dat er nog meer mensen zijn zoals ik, maar helaas kom ik die niet zo vaak tegen: ze zitten meestal binnen. Maar mocht jij,  dierbare lotgenoot, dit lezen, vertel het me dan. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen. Samen een kop warme chocolademelk (met slagroom uiteraard) drinken, lekker warm in een cafeetje, terwijl het buiten sneeuwt. Of een sjaal voor elkaar breien.

En als je hier dan geen last van hebt (lucky bastard!), begrijp dan hoeveel leed dit veroorzaakt. Minstens drie maanden kou is lang, mensen, heel erg lang. U kunt mij steunen door geld op mijn rekening te storten. Alvast hartelijk bedankt.

Zoek, zoek, zoek

Bron

Zoekwoorden. Ik ben niet de eerste niet erover schrijft, dus sorry voor deze onorginaliteit, maar het is gewoon een leuk onderwerp! (kan jullie ook aanraden om erover te gaan bloggen) Dus hier komen ze dan, een aantal rare zoekwoorden waardoor mensen op mijn blog komen.

1. Jersey Shore.
Bij een blog zoals die van mij verwacht je eerder dat een zoekwoord als ‘laura denkt’ (die overigens wel hoog in de zoektermentophonderd staat) als eerste staat. Maar nee hoor, het is Jersey Shore. Wat een teleurstelling voor de mensen die een Jersey Shore-fanblog gevonden dachten te hebben. En als ze het blogje (die ik ergens in het begin heb geschreven) dan lezen, worden ze helemaal teleurgesteld: ik vertel er namelijk niet in over alle avontuurtjes die deze Guido/Guidettes beleven, maar ik wijd er een serieus blogje aan. He bah, wat saai.

2. Voldemort.
Ondanks dat hij dood is (ik ga er geeneens spoiler achter zetten, want mensen die dit nu nog niet weten, zijn… nou ja, oelewappers), is deze kerel wel behoorlijk populair. Ik snap wel dat mensen dit googlen, want ik heb natuurlijk een exclusief interview met hem.

3. Schaar.
Oké. Schaar. Juist. Zo’n ding om mee te knippen. Blijkbaar zijn heel veel mensen op zoek naar een schaar of geïnteresseerd in scharen. Niets mis mee natuurlijk. Maar dan zijn we hier wel aan het verkeerde adres. Waarom ze op mijn blog komen? Ik heb een keer een verhaal op mijn blog gezet die met een kapper te maken had. Dus. Geen scharen te koop hier, excusez-moi.

Andere populaire zoektermen: Geert Wilders, laura denkt, Amelie, finding nemo, marlies dekkers bh, bus, smurfenijs en geld.
Ik weet niet wat dit over mijn blog zegt.

Dan nu naar een aantal minder voorkomende zoektermen, maar wel heel grappig:

4. Antwoord op hoe gaat het
Lieve schat, dat antwoord kan ik je niet geven, dat moet je helemaal zelf verzinnen. Sorry.

5. Neanderthalers sliepen niet in een waterbed
Wat een slimme opmerking! Nee, dat denk ik ook niet dat ze in een waterbed sliepen (maar helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit).

6. Rij toilet in mijn broek
OH MIJN GOD, hoe is dat mogelijk? Een rij toilet in je broek? Dan moet je wel een erg grote broek hebben!

7. marlies is kaknaam
Nou ja zeg, ik denk niet dat Marlies dat leuk vindt om te horen.

8. ik hou van jou hartje
Awww, ik ook van jou!

9. Ik vond het leuk je stem te horen
Oh dankje! Maar wanneer heb je die gehoord dan?

10. dagje iets doen met laura
Zullen we naar de film gaan?

11. волдемор
Ehm?

12. he mijsje weel je een leker ijsje
Volgens mij moet jij even een spellinglesje volgen op de basisschool.

13. geert wilders kan niet omgaan met facebook
Zo moeilijk is het toch niet?

14. is mijn vrouw afstandelijk
Je ne sais pas.

15. ik moet plassen maar ik heb geen zin
Ik weet hoe je je voelt.

16. hoe gaat het daar
Goed hoor, dankjewel!

17. awkward kijken
Iets kan awkward zijn, maar ik ben er vrijwel zeker van dat je niet awkward kunt kijken.

18. erg nodig moeten naar de wc op de kermis oktober 2011
Oei, dan moet je een toilet zoeken he!

19. sommige mensen worden alleen maar verliefd
Nou, ik denk dat mensen wel meer doen dan alleen dat hoor.

20. snel gemakkelijk emo make up doen
Men neemt:
– Zwarte eyeliner.
– Zwarte oogschaduw.
– Zwarte lippenstift.
– Zwarte nagellak.
Van alle producten zoveel mogelijk op doen. Succes!

Ik hoop heel erg dat ik die mensen nu geholpen heb. Maar ik twijfel nu wel: zal ik hier gewoon een Jersey Shore-fanblog van maken of niet? Wat denken jullie?

Laura’s brieven: Sportlife en Marktplaats

Wederom komt er een nieuw projectje op Laura denkt, namelijk: Laura’s brieven. De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (zesentwintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies!

Marktplaats


Klik op de foto om het groter te maken. 

Op Twitter ontving ik een tweet van een medewerker van Marktplaats: of ik mijn e-mailadres wilde geven. En jawel, enkele dagen later ontving ik dit mailtje in mijn mailbox.

Wat ik jammer vind, is dat het een mail en geen brief is. Maar dat is ook weer logisch: Marktplaats is een website. En: ze hebben wel moeite gedaan om achter mijn e-mailadres te komen!

Sportlife 

De eerste brief kreeg ik, twee dagen nadat ik alles op de bus had gedaan, van Sportlife. Ik had hen deze brief gestuurd (let niet op mijn niet zo mooie handschrift, that’s not the point).

En dit was het antwoord:

Positief: Ze hebben een brief teruggestuurd.

Negatief: Ze hebben mijn brief niet (goed) gelezen. Ik houd al jaren geen spreekbeurten meer! Bovendien krijg ik geen antwoord op mijn vragen, alleen op de vraag hoe kauwgom ontstaan is.

Wel ben er ik erachter gekomen dat ze in Japan kauwgom hebben die naar augurk smaakt (bah). En dat je pindakaas moet smeren wanneer de kauwgom zich op harde vlakken bevindt. Werkt dat niet? Gebruik dan alcohol of nagellakremover. Oh en dat ze bij Sportlife dingen heel goed weten te verwoorden op een nette manier: ‘Soms hoor je het praatje dat het slecht is om kauwgom in te slikken. Het spul zou op zijn minst zeven jaar in je maag blijven zitten en daar de boel dichtplakken. Grote onzin! Ingeslikte kauwgom komt er langs de normale weg weer uit.’

Conclusie: ik heb er weer wat van geleerd, maar helaas geen antwoord op mijn vragen gekregen. Jammer.

All the lonely people, where do they all come from?

In het liedje Eleanor Rigby van de Beatles wordt het verhaal van twee eenzame mensen verteld. Allereerst Eleanor Rigby, die een weduwe is (?) (vanwege de zin: ‘picks up the rice in the church where her wedding has been’). En Father McKenzie, die een preek schrijft die niemand zal horen. Allebei eenzame mensen.

All the lonely people, where do they all come from? Eenzaamheid is iets wat vaak niet opgemerkt wordt. Dit klinkt misschien logisch: ‘Als je eenzaam bent, zie je niet veel mensen, dus kunnen ook niet veel mensen weten dat je eenzaam bent.’ Maar dat is het niet. Al heb je tachtigduizend vrienden en familie, dan nog kun je eenzaam zijn.

Met de definitie van mijn woordenboek (eenzaamheid v het alleenzijn) ben ik het dus niet eens. Al sta je in een ruimte met enorm veel mensen (die dan ook nog eens vriendelijk tegen je praten), dan nog kun je eenzaam zijn. En andersom (dit argument is waarschijnlijk niet geldig, want ik draai het antecedent en consequent om, voor de mensen die iets van filosofie en logica weten) ook: alleen zijn hoeft niet per se eenzaamheid tot gevolg hebben.

Het is een lastig gegeven (gegeven is niet het goede woord, maar ik kan het juiste woord momenteel niet bedenken), eenzaamheid. Want hoe kom je er in hemelsnaam ooit achter of iemand eenzaam is? Misschien is je buurvrouw het wel. Die ene aardige docent. Of een familielid. Het is niet bepaald iets waar veel over gepraat wordt in onze samenleving, misschien is het zelfs wel een taboe te noemen.

En wat is er tegen te doen? Meer contacten is niet altijd de oplossing. Misschien wel de verdieping van de contacten die je het hebt. Ik weet het eigenlijk niet. Weten jullie het?

Jawel, ik heb er één: een jeugdtrauma

Vroeger, vroeger was alles beter. Dat zeggen ze wel eens. Ik moet bekennen, ik heb geen slechte jeugd gehad. Mijn ouders sloegen me niet, ik kreeg elke dag te eten (zelfs ook een snoepje zo af en toe) en ik mocht zelfs buiten spelen. Maar toch hangt er een schaduw over mijn jeugd. Jawel, ik heb er één: een jeugdtrauma.

Nu moet je weten, om al die snoepjes te kunnen betalen, daar moet voor gewerkt worden. Dus waren mijn ouders niet altijd thuis. De oplossing? Een oppas. Misschien heb jij ook wel eens een oppas gehad. Zo’n lieve, die met je ging knutselen en liedjes voor je zong. Ach, had ik dat maar kunnen hebben…

Mijn oppas heette, tja, hoe zal ik haar noemen? Geen Truus deze keer, nee laten we het op Marietje houden. Ik kan me niet zoveel meer herinneren van Marietje (ik heb waarschijnlijk alles verdrongen), maar één gebeurtenis wel, die ik nog dagelijks voor me zie. Je wilt niet weten hoe vaak ik badend in het zweet wakker werd door al die nachtmerries.

Ik weet niet waarom ze het deed. Het was volkomen onlogisch. Maar daar gaat het niet om. Ik zal het maar vertellen, hoewel het moeite kost.

Marietje dwong me om peer op brood te eten.

Ik voel jullie afschuw. Ik voel het op dit moment ook. Alle herinneringen komen weer naar boven… Want, u moet weten, ik houd ABSOLUUT NIET van peer. Misschien hield ik er daarvoor wel van, want ik kan me de perenijsjes nog herinneren. Maar Marietje heeft het verpest. Huilen deed ik, huilen, maar van Marietje moest ik de boterham met peer (waarom doe je überhaupt peer op een boterham?) opeten. Soms wel twee.

Het is werkelijk hartverscheurend. En weet je wat al dit leed heeft veroorzaakt? Dat ik nu geen peer meer eet.

Bovendien heeft ze hetzelfde bij mijn broertje geflikt. Hij is er nog steeds niet over heen…

Hebben jullie ook soortgelijke (niet-serieuze) jeugdtrauma’s?

This is my crib

Vandaag laat ik jullie mijn kamer zien. Gewoon, omdat het kan. Ja, ik heb alleen maar Ikea-meubels met namen als Billy (boekenkast) en Johan (bureau). Máár: ik heb wel groene en blauwe muren.
Hierboven zien jullie mijn deur. Mijn deur is groen en dat vind ik stiekem heel cool. Op mijn deur bevindt zich een poster uit Italië met allemaal ramen erop. Daarnaast ziet u de helft van mijn supercoole Arabische/oosterse spiegel. En eronder, geloof het of niet, een gitaar. Waar ik misschien tien keer op gespeeld heb een poging op heb gedaan om gitaar te spelen, omdat ik te kleine handjes heb.

Dan gaan we nu over naar the master bed (die je half op de foto ziet, ja, dat is het bed dat elk meisje in Nederland heeft en nee, ik weet niet hoe die heet, Jakob, gok ik) where all the magic (slapen) happens.  Het lijkt hier net alsof mijn plafond groen is, maar dat is (helaas?) niet zo. Daarnaast ziet u een poster (dat plaatje had ik op mijn vorige blog), een slinger van zelfgedode glittervlinders (grapje) en een Beatles-canvasding. Een vriendin heeft die speciaal voor mij in Spanje gekocht en de hele busreis vanuit Spanje naar Nederland met haar leven bewaakt, waarvoor nogmaals dank! Ook nog speciaal aandacht voor het stopcontact: ik dank je hartelijk voor je aanwezigheid, want zonder jou zou ik niet tegelijkertijd mijn mobiel op kunnen laden en mijn haar föhnen en computeren.

Dit is mijn plafond. Nu kun je wel zien dat hij wit is. Ook zie je hier mijn lamp. Ik mag dan wel twintig zijn, maar hij komt gewoon van de Ikea-kinderafdeling. En ja, nogmaals, ik mag dan wel twintig zijn, maar ik heb van die lichtgevende sterren op mijn plafond (nog van vroeger). Ze geven alleen geen licht meer.
Ook zie je een dromenvanger en rechts onderaan (dat witte) is de kont van een berenknuffel van de Pandadroom in de Efteling. Jawel, ik heb gewoon het lef om een derrière op mijn blog te zetten!

Zie hier, Johan. Johan, dit zijn mijn lezers, lezers, dit is Johan. Ik wil jullie er ook even op wijzen hoe opgeruimd Johan is voor mijn doen. Op mijn bureau zie je mijn laptop, vijf vlinders (vind ze allemaal en win geen prijs!) en een ezelpapierbewaarderpapiervasthoudermetzijnmondding. De foto in het blauwe fotolijstje heeft in de NRC Next gestaan en is gemaakt door moi. Het is een gebouw in Florence/Firenze en ga me niet vragen welk gebouw, want dat heb ik geprobeerd uit te zoeken, maar is helaas niet gelukt.

Deze foto is eigenlijk niet boeiend, ik wil alleen maar laten zien dat ik een blauwe kachel heb. En dat is cool. Dus.

Nu jullie deze foto zien, denken jullie vast: ‘Ach god, wat heeft dat arme kind weinig boeken!’ Maar maak je geen zorgen hoor, dit zijn niet de enige boeken die ik heb. Er liggen ook nog boeken in de computerkamer van mijn vader en op zolder. Maar mensen die gratis boeken willen doneren, mogen me altijd mailen.

Dat was het, mensen. Mochten jullie ook nog enorm geïnteresseerd zijn in hoe mijn tv eruit ziet, dan moet je vooral hier klikken.
Ik zou ook graag nog mijn vijftien auto’s willen laten zien (Ferrari’s enzo), maar daar is helaas geen tijd meer voor!

Kedeng kedeng oe oe

Vorig jaar moest ik voor het vak  Realisme & Symbolisme het boek ‘La Bête Humaine’ (het dierlijke in de mens) van Emile Zola lezen. Hoewel het boek niet helemaal klopt (het is onderdeel van een serie en er komen iets teveel moorden in voor dan geloofwaardig is), vond ik het toch een goed boek. Het behoort tot het realisme (één van mijn favoriete stromingen) en wat ik vooral goed vond: de beschrijvingen van de trein.

Eigenlijk wordt de trein in dit boek op twee manieren beschreven.
1. Als een vrouw.
De machinist beschouwt de trein als een vrouw vol passie en lust. Hij kijkt op een liefdevolle manier naar haar.
2. Als een monster.
De trein blaast stoom (het speelt zich af in de negentiende eeuw), maakt vreselijke geluiden, rijdt aan één stuk door zonder rekening te houden met wat op zijn pad komt.

Vooral de laatste beschrijving vind ik er goed bij passen. Soms ga ik op het station zitten, omdat het nog een kwartier duurt voordat mijn trein komt en als vanzelfsprekend hoor ik dan de treinen (nee, dat meen je niet!). De treinen razen voorbij, het lijkt alsof het gebouw instort en het maakt zo’n hard geluid dat je er even verdwaasd van raakt. Een monster, enger dan de monsters onder mijn bed.

Maar gelukkig is de trein niet alleen een monster, maar bovenal een vriendelijk voertuig die me (bijna) overal brengt waar ik naar toe wil. Ik ben dan ook erg blij met hem (of zal ik haar zeggen?).
Behalve als er vertraging is.

Welk beeld heb jij van de trein?

Mickey is the man

Wij hebben een telefoon. Twee zelfs (jawel, wat een luxe). De telefoon beneden is, nou ja, een telefoon zoals alle anderen. Hiermee wil ik hem geen minderwaardigheidscomplex aanpraten of zeggen dat hij niet bijzonder is, want echt, hij mag er zijn.

Maar daarnaast hebben we nog een telefoon, boven. Dit is geen gewone telefoon. Ik durf te wedden dat jij hem niet hebt. Nee, het is geen iPhone of zoiets fancy, hij is veel specialer: wij hebben (misschien had je het al geraden door het plaatje, knap hoor!) een Micky Mouse-telefoon.

Eigenlijk weet ik niet hoe we eraan komen (‘Gekocht, gok ik.’ ‘Ja, duh.’), maar dat maakt niet uit. Zolang ik me al kan herinneren, hebben wij hem in huis.

En kom op, hoe cool is dat? Disney en retro, beter kan toch niet? Bovendien is dit niet zomaar een telefoon, nee, dit is een zelfverzekerde telefoon. Kijk hoe stoer Mickey daar staat, geleund op het toestel.
‘Ik ben de relaxheid zelve.’ lijkt hij te zeggen.

Met een telefoon zoals deze durf ik iedereen te bellen. Beetje jammer dat ik niet van bellen houd.