Maand: mei 2011

Awkward: vijf situaties

Bron

De Engelsen hebben er een perfect woord voor: awkward. Van die situaties die wel heel erg ongemakkelijk zijn en je het liefst uit de weg gaat. Ik noem er een paar:

1. Gezellig, een avondje tv kijken met je ouders om jullie band te versterken. Elke week kijken jullie samen Grey’s Anatomy (om maar even een serie te noemen, wel een leuke serie overigens). Meestal komt het onverwachts. Je hebt net een handje chips genomen als het opeens into your face verschijnt: de seks-scene. Je doet net alsof je het niet ziet en kijkt zogenaamd geïnteresseerd naar dat vogeltje in de trein. Maar ondertussen wil je het liefst verder zappen.
Een tip voor allen: kijk Black Swan niet met je ouders. Of je vriendje. Of vriendinnen. Eigenlijk moet je Black Swan gewoon in je eentje of helemaal niet kijken. Ik zal hier geen verdere details over geven. Neem het gewoon maar van me aan.

2. Je bent met je beste vriendin aan het roddelen praten.
‘Birkenstocks zijn echt lelijk. Wie trekt die stomme schoenen nou aan?’ zeg je.
Je krijgt geen respons. Je blik dwaalt af naar de voeten van je beste vriendin. Oeps.

3. Er is een feestje en je hebt er helemaal zin in. Eindelijk een kans om dat leuke jurkje aan te doen, die nieuwe make-up op te doen en die blingblingsieraden te dragen. De voorpret is al top, hoe leuk moet het feestje dan wel niet worden?
Je belt aan en de gastheer/vrouw kijkt je al een beetje raar aan, maar misschien heb je gewoon tandpasta op je wang. Dan stap je binnen. Iedereen heeft een spijkerbroek aan. Het is duidelijk: je bent overdressed.
(overigens is underdressed zijn ook heel erg gênant).

4. Alles wat met je ex(en) te maken heeft. Dit heeft geen verdere uitleg nodig, neem ik aan.

5. Je staat met een groepje coole mensen. Je hoort er helemaal bij, alles gaat goed.
‘Nou, dat de 3 J’s laatste waren geworden, had ik van tevoren al voorspeld. Daar hoef je geeneens helderziend voor te zijn, haha!’
Je lacht keihard om je eigen grapje. Het groepje coole mensen is stil en kijkt je raar aan. Je begint maar snel over een nieuw onderwerp.

Helaas kun je niet door de grond zakken. Anders had ik dat al heel vaak gedaan.

 

Een mooi moment

Zes jaar lang. Normaalverdeling, de stelling van Pythagoras, kansberekening. Ik weet werkelijk niet hoe ik het overleefd heb: wiskunde. Elke dag sta ik er even bij stil dat ik voor altijd van dit rotvak af ben. Dat ik nooit meer een schrift met hokjes zal bezitten. Dat ik mijn grafische rekenmachine nimmer meer hoef te aanschouwen. Dat ik voor altijd verlost ben van vervelende wiskundeleraren (je kan ook niet anders dan vervelend zijn als je in zo’n vak les geeft). Echt waar, het is een zegen.

Ik zit nu al een jaar op de universiteit (studie: literatuurwetenschap) en op een aantal simpele rekensommetjes na (iets wat ik al geleerd heb op de basisschool) heb ik niets van bovenstaande hoeven te gebruiken. Mijn leven is mooier nu, dat begrijp je wel. Soms staar ik verwonderd naar mijn boekenkast en vraag ik me af waar mijn wiskundeboeken zijn. Ik zoek naar mijn passer, maar ik kan hem niet vinden. Zelfs mijn liniaal is kwijt.

En oh, dat is zo’n mooi moment.
‘Oh ja.’ denk ik dan. ‘Ik heb geen wiskunde meer!’
En dan doe ik even mijn ogen dicht en geniet ik.

 

Het gelukkigste meisje op aarde

Vorige week was ik het gelukkigste meisje op aarde. Waarom? Omdat we twee potten Ben & Jerry’s hadden gewonnen bij de Postcodeloterij. Twee potten, die zich nu in mijn maag bevinden (nee, niet de potten zelf, de inhoud natuurlijk).

Elk vrouwelijk wezen op aarde (en heel veel mannelijke wezens) kennen dit goddelijke goedje wel. Want nee, dit is niet zomaar ijs. Dit ijs is heilig. Na één hapje hiervan wil je nooit meer een Magnum of een Raketje. Dit is een levenslange verslaving.

Ik denk dan ook dat niemand zoveel vrienden heeft als Ben en Jerry. Deze twee Amerikanen hebben elkaar ontmoet tijdens de gymles (hoe ironisch, calorieën verbranden in plaats van opnemen!) en zijn de grootste genieën die momenteel op aarde rondlopen. Ik vraag me serieus af waarom ze nog niet heilig verklaard zijn door de paus. En waarom hebben ze nog geen Nobelprijs gewonnen?

Toch heb ik nog een aantal eisen. Waarom is Ben & Jerry’s zo duur (iets van vijf euro voor een grote pot, twee euro voor een kleine)? En what’s up met dat houten lepeltje bij een kleine pot? Dat eet niet lekker en ik ben bang voor splinters in mijn tong. En dan vooral dit: waarom zijn er niet meer Ben & Jerry’s winkels? Er was er één op de lijnbaan in Rotterdam, maar die is weggehaald. Ja mensen, weggehaald. Hoe kan zo’n winkel nou weggehaald worden? Doe dan eens één van die tientallen H&M’s dicht.

Maar één hapje doet me dit alles vergeten. Ik waan me dan in de hemel en dromenland tegelijk. Dus hierbij, lieve Ben en Jerry: heel erg bedankt!

 

Love Actually

httpv://www.youtube.com/watch?v=KdzH6a-XEGM

Een film waarin de leukste/knapste/beste Britse acteurs (Hugh Grant! Colin Firth!) in spelen? Een film die grappig en lief is? Een film die over Kerstmis gaat, maar niet Home Alone deel honderdtachtigdduizend is?
Ik heb het natuurlijk over Love Actually.

Als jij deze film nog niet hebt gezien, ga dan in een hoekje zitten en je heel hard schamen. Om vervolgens naar de dichtsbijzijnste winkel/videotheek te racen en deze film kijken. Het is film waarin allerlei verhaallijnen zitten, zoals: de man en vrouw die elkaar ontmoeten als ze stand-ins zijn voor een seksscène, de man die verliefd is op de vrouw van zijn beste vriend, de minister president die verliefd wordt op het koffiemeisje of het jongetje dat verliefd is op zijn klasgenootje en niet weet hoe hij het aan moet pakken.

Als je deze film gaat kijken, dan heb je dit nodig:
– Chocola (maar dat heb je eigenlijk altijd nodig).
– Drinken (het liefst heel ongezond, Cola ofzo).
– Zakdoekjes (vooral voor de laatste scene).
– Je vriendje of vriendinnen.

Leukste quote:

Karen: ‘So what’s this big news, then?’
Daisy: [excited] ‘We’ve been given our parts in the nativity play. And I’m the lobster.’
Karen: ‘The lobster?’
Daisy: ‘Yeah!’
Karen: ‘In the nativity play?’
Daisy: [beaming] ‘Yeah, first lobster.’
Karen: ‘There was more than one lobster present at the birth of Jesus?’
Daisy: ‘Duh.’

Wel kijken: Als je Colin Firth en/of Hugh Grant geweldig vindt en als je Bridget Jones ook leuk vond.
Niet kijken: Als je liefdesverdriet hebt of een oude chagrijn bent.

Mijn angst: de catastrofale omslag

Ik heb een angst en die komt soms uit een donker hoekje gekropen als ik bezig ben met een blog. Deze angst gaat zo: op een dag word ik wakker. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, er lijkt niets aan de hand te zijn. Ik stap mijn bed uit en ja, ik ben zelfs vrolijk. Het eerste wat ik doe, is de computer starten. Ik ben namelijk wakker geworden met een leuk idee voor een blogje. Word opent zich. Een wit vlak verschijnt op mijn beeldscherm. Ik wil gaan typen, maar mijn vingers blokkeren. Wat moet ik eigenlijk zeggen? Met welk woord moet ik beginnen? Ik typ een paar woorden, maar het slaat nergens op. Ik druk op de backspace-knop. Ook de pogingen daarna mislukken.
En dan, met een klap, besef ik het: ik ben de woorden kwijt. Van de één op de andere dag kan ik niet meer schrijven. Ik heb opeens net zoveel schrijftalent als de buurman. En dat is niet zoveel, dat kan ik je wel vertellen.

Mijn dromen zijn weg, want er is geen enkele kans meer dat ik ze kan vervullen. Ik stop met mijn studie en ga bij de Albert Heijn werken. Vijfenveertig jaar lang denk ik aan wat er van mij had kunnen worden als deze catastrofale omslag mij niet had getroffen. Met elke piep van de scanner voel ik een steek in mijn hart. Na mijn pensioen kijk ik veel televisie. Kruiswoordpuzzels durf ik niet aan. Ik doe niet aan boodschappenlijstjes, want ik ben bang voor de pen op het papier. Elke dag als ik opsta, hoop ik dat ik weer de oude ben. Maar dat zal nooit gebeuren…

Gelukkig kan aanleg/talent nooit op de één of andere dag verdwijnen. Het is dus geen realistische angst, maar toch ben ik er soms bang voor.

Welke angst heb jij die eigenlijk niet realistisch is?

Honderd jaar eenzaamheid – Gabriel Garcia Marquez

Bij het vak ‘Wereldliteratuur’ moeten we boeken lezen uit verschillende culturen en landen (goh, dat meen je niet). Eén van die boeken is ‘Honderd jaar eenzaamheid’ geschreven door Nobelprijswinnaar Gabriel Garcia Marquez.

Het gaat over een aantal generatie van een familie, die begint bij de stamvader José Arcadio Buendia. Hij is getrouwd met Ursula, zijn nicht. Het verhaal gaat over hun kinderen en diens kinderen etc. Wees niet bang, er zit een stamboom voorin het boek ;) Alle personages hebben te kampen met eenzaamheid.  Ze hebben allemaal iets raars. Zo heb je bijvoorbeeld Kolonel Aureliano Buendo, die zeventien kinderen krijgt van zeventien verschillende vrouwen. Rebeca die graag aarde eet. Remedios de Schone, die het fijn vindt om naakt rond te lopen. José Arcadio Segundo die als enige een massabloedbad heeft overleefd, maar niemand gelooft hem. En ook met de andere personages zijn er rare dingen aan de hand.

Bijna iedereen van mijn studie vond dit een geweldig boek en dat komt niet vaak voor. Dit boek is voor iedereen leuk, omdat het verschillende genres in zich heeft: het verhaalt over een familiegeschiedenis, het is een historische roman, maar het is ook een magisch-realistisch boek. Het is geen boek wat je snel uit hebt (iets van vierhonderd bladzijdes), maar ik kan het je zeker aanraden te lezen!

Heb jij wel eens iets van Gabriel Garcia Marquez gelezen?

Het sms-mysterie: arme Frans

Afgelopen weekend zat ik in Antwerpen. Dat was, zoals je misschien al wel vermoedt, heel leuk. Antwerpen vormt de achtergrond van dit verhaal. Beeld je eens in: ik, Laura, zit samen met het vriendje bij restaurant-café ‘Het Brandijzer’ op een mooie lente-avond. Terwijl we wachten op het eten staren we diep in elkaars ogen, geven we smakkende kusjes aan de ander, oftewel; we doen wat alle kleffe stelletjes doen. Ik had net mijn lippen getuit, toen het vriendje een smsje kreeg. Nu is dit niet heel bijzonder, want iedereen krijgt wel eens een smsje, dus hij ook. Hij liet het smsje aan mij lezen:

Hoi Marcella komende week ff bellen voor een lunchdate! :-) grtz Frans

We hadden allebei het gevoel dat dit smsje niet voor hem was bedoeld, al was het maar omdat hij geen Marcella heet. De vraag is: wat is het verhaal achter dit smsje? Het vriendje en ik zaten nog steeds op het eten te wachten, dus hadden we wel tijd voor een discussie. Ik had bedacht dat Frans Marcella de vorige avond (op donderdag, studentenavond) had ontmoet tijdens het uitgaan. Ze zijn allebei student, ergens in de twintig. Frans sprak Marcella aan en ze hadden een leuk gesprekje.
‘Misschien moeten we een keer afspreken.’ had Frans gezegd.
Marcella had er – dacht hij – enthousiast op gereageerd en zei dat ze een lunchdate wel leuk vond. Dapper vroeg Frans haar telefoonnummer en die had ze voor hem op een bierviltje geschreven. Toen moest Marcella er helaas plotseling zo snel vandoor dat Frans geeneens de kans had gekregen om haar te kussen. Hij nam nog een biertje, maar zonder Marcella was er eigenlijk maar weinig aan. Hij vertrok naar huis.
De volgende dag probeerde hij moed bij elkaar te zamelen. Toen het al een beetje begon te schemeren, dacht hij: nu moet ik wel smsen, anders duurt het wel erg lang. Na tien verschillende teksten te hebben overwogen, typte hij bovenstaand smsje en drukte met ingehouden spanning op ‘verzenden’.
Nu maar afwachten.
Wist Frans veel dat Marcella zomaar een nummer had neergekrabbeld, in ieder geval niet de hare. Ze vond hem eigenlijk niet zo leuk en hij stonk uit zijn mond. Nee, Marcella wilde geen lunchdate. Dan moest ze zeker weer naar die neusharen van hem kijken.

Arme Frans. Wij weten dat die lunchdate er nooit zal komen.

Wat het echte verhaal is, weten we niet. Door een technisch mankement kan het vriendje niet smsen (wat heel erg irritant is by the way) en om Frans nou op te bellen en hem dan duidelijk te maken dat hij bedrogen is door Marcella… Dat gaat zelfs ons te ver.

Wat denk dat het verhaal is achter het smsje?

Fotoleed

Ik kijk in de spiegel en ik zie het meteen: dit is een goede dag. En goede dagen zijn zeldzaam, dat weet jij misschien ook wel. Daar moet je van gebruik maken, dus pak ik mijn camera en zet mijn mooiste glimlach op. Vol spanning druk ik op het knopje, zodat ik kan zien hoe de foto is geworden.
Van schrik laat ik de camera bijna uit mijn handen vallen. Zie ik er echt zo uit? Maar hoe kan dat, in de spiegel leek ik niet op Shrek.

Gelukkig zijn er ook nog de jeugdfoto’s. Alle kinderen zijn schattig, dus ik ook, toch? Vol afschuw bekijk ik de foto-albums. Ik heb de meest debiele kleding aan, wat hebben mijn ouders me aangedaan? En waren er echt geen betere foto’s te vinden, waar ik bijvoorbeeld níet onder de ijs zat?
Er zitten ook een aantal klassenfoto’s tussen. De schoolfotograaf lijkt er een gave voor te hebben om op précies het verkeerde moment te klikken. Dat is een talent, jongens en meisjes. Maar niet het juiste. Het vervelende van schoolfoto’s is ook dat op het moment dat je moet lachen je kaken lijken te verkrampen. Ze kunnen geen kant meer op en al helemaal niet in glimlach-stand. Als je dan na de flits opstaat en terug naar het lokaal gaat, merk je dat ze weer soepeltjes zijn als nooit tevoren. Te laat.
Maar deze foto’s zijn niets, en dan bedoel ik ook echt niets, vergeleken met pasfoto’s. En dan heb ik het over het pasfotobeleid van de laatste paar jaren. Dit is samengevat het beleid:

– NIET lachen. Wat je ook doet, lach niet! Foto’s van chagrijnige mensen zijn namelijk veel leuker.
– Je hebt oren, ja toch? Dan moet je ze laten zien ook! Dus doe dat haar erachter en laat die elvenoortjes van jou zien!

Ik ken niemand – en oh, wat kan ik veel mensen, wel minstens tien miljoen – die door dit beleid een leuke pasfoto heeft. En dat doet me verdriet.

Ik sla het foto-album dicht en bekijk de pasgemaakte foto nog een keer. Hmm, eigenlijk nog niet zo heel slecht.

Het raadsel voor mannen: de lange rijen voor het damestoilet

Mannen snappen er niets van: de lange rijen voor het damestoilet. Ik snap het wel en dat wil ik natuurlijk niet voor mezelf houden. Er zijn twee oorzaken:

1. Vrouwen moeten vaak naar de wc.
Misschien heeft deze betere sekse (knipoog voor de feministen onder ons ;)) een kleinere blaas dan mannen of zit het gewoon tussen de oren? Maar bij vrouwen is het toiletbezoek natuurlijk ook een sociaal gebeuren. De laatste roddels bespreken met je vriendinnen, terwijl je je haar en make-up goed doet.  Twee vliegen in één klap wordt dat ook wel eens genoemd. Bovendien kunnen de mannen niet afluisteren en dat is erg handig als je het over de laatste love interest van je beste vriendin hebt.

2. Vrouwen zitten lang op het toilet.
Dit snap ik niet. Soms duurt het wel vijf minuten, voordat mensen van het toilet komen. En dit is niet af en toe, maar heel vaak. Waarom doen ze er zo lang over, zijn ze spontaan met zijn allen ongesteld geworden? Wat doen vrouwen in godsnaam op het toilet? Smsen, het plafond bekijken, hun nagels lakken? Wat het ook is, in godsnaam: stop ermee! Alvast hartelijk bedankt.

Er zitten nog meer nadelen aan het (openbare) toilet. Denk aan onprettige geurtjes, wc-papier dat op is en oh, wat heb ik er een hekel aan: mensen die aan de deurkruk gaan trekken, als de wc heel erg duidelijk OP SLOT is. Je schrikt je kapot, wat een hartverzakking ten gevolge heeft, en het is gewoon heel erg dom. Tenzij je blind bent, mag je dat nooit, maar dan ook nooit meer doen.

Dus mannen (en enkele vrouwen?), hopelijk snappen jullie het nu. Totdat iemand op het ingenieuze idee komt om twee keer zoveel vrouwenwc’s te nemen als mannenwc’s zal dit probleem tot in de eeuwigheid voortduren. Ik ga maar alvast in de rij staan.