Ik ben een stresskip eersteklas. Dit is eigenlijk een geheim, want alleen de mensen thuis weten het.
In het openbare leven ben ik de kalmte zelve. Doe maar relax jongens, het komt allemaal goed. Paniek is hier aan mij niet besteed. Ik ben net de Dalai lama.
Thuis ga ik los. Een voorbeeld: ik moest mijn eerste paper ever inleveren. Beetje jammer dat ik de verkeerde deadline in mijn hoofd had. Op de dag zelf kwam ik erachter. Paniek!
‘Oh nee, wat moet ik doen? Ik heb hem wel af, maar ik moet hem nog nakijken en dan krijg ik een onvoldoende en ik kan hem niet meer op tijd inleveren en oh nee, oh nee!’ riep ik tegen mijn moeder.
Mijn moeder zei dat het allemaal goed zou komen.
Ik wist zeker dat het nóóit meer goed zou komen.
Ik kwam op tijd in Leiden aan, vertelde mijn docent dat ik me vergist had en ze zei: ‘Maar je had toch kunnen mailen? Je krijgt extra tijd, lever het over een paar dagen maar in.’
Mijn hart was boos op me: waarom Laura, waarom zoveel stress? Beschaamd lachte ik naar mijn moeder. Het kwam allemaal goed.
Ik ben nog steeds bezig met het verbeterproces. De stress kan binnen no time opzetten en mijn verstand gaat op nul. Mijn enige gedachte is dan: ‘Het komt nooit meer goed!’
Het is tot nu toe altijd goed gekomen. Note to self: beter luisteren naar je moeder.
Ben jij een stresskip?