Laura denkt

Waar ging je naar toe: Berlijn
Met wie: Mathijs
Waarom: daar wonen vrienden van Mathijs
Hoe ging het met je Duits: op zich gut, heb gewoon Duits gepraat, maar ik verstond zelf lang niet alles
Wat heb je daar eigenlijk gedaan: vooral veel vintage geshopt (Berlijn is vintage heaven), maar ook gewandeld, lekker gegeten en naar een museum geweest
Heb je nog iets geleerd over Duitsers: ja sicher
Wat dan: dat je niet in hoeft te checken in de tram en metro (je moet uiteraard wel een kaartje hebben)
Nog meer: ik was even vergeten dat wcms hier niet zo lekker is, omdat ze in Duitsland suikervrije slagroom gebruiken (whyyyyyy)
Is er nog meer: ja, roken is veel normaler hier. Het gebeurt soms zelf binnen. Als fervente hater van roken was dat… wennen.
Zou er nog meer zijn: ja, als je wil afrekenen in een restaurant, is het not done om naar de kassa te lopen, je moet echt wachten totdat ze naar je toekomen
Heb je nog iets over jezelf geleerd: neem rust, voordat je een weekendje weggaat, want tijdens een weekendje weg krijg je niet genoeg rust
Bedankt voor dit verslag en alle wijze lessen: kein Problem

Ik had het al een aantal blogs geleden verteld, maar sinds een paar maanden heb ik een nieuwe baan. Jullie willen natuurlijk weten hoe en wat en goed nieuws: dat ga ik nu vertellen.

Bij mijn vorige werk had ik het idee dat ik niet alles mezelf kon halen wat erin zat. Maar wat paste dan wel bij mij? Ik kwam er zelf niet uit en besloot met een coach te praten. Zij liet me dromen (‘Wat als alles mogelijk is?’) en daarna bekeken we wat realistisch was.

Mijn droom is: schrijven, dingen maken, verhalen verzinnen op tachtigduizend verschillende manieren. Ik houd van mensen interviewen, verhalen schrijven, toneelspelen, inspiratie zoeken, liedteksten maken, dromen. Het liefst zou ik allemaal verschillende projecten doen, sommige projecten met andere mensen, sommige alleen.

Maar de huur moet ook betaald worden. En ik heb het gevoel dat ik nog veel kan leren van werken bij een organisatie in plaats van volledig als freelancer aan de slag te gaan. Mathijs doet dat wel (hij is freelance als componist, vooral in het theater, en als kok) en dat is niet altijd makkelijk. Maar het past heel goed bij hem: hij vindt altijd wel iets om te doen, ook in moeilijke tijden zoals tijdens de lockdown, toen het niet bepaald de beste tijd was voor hem met gesloten theaters en restaurants.

Maar wat betekende mijn droom dan realistisch gezien? Voorheen werkte ik vier dagen. Mijn coach vroeg me om uit te rekenen hoeveel ik moest verdienen om met drie dagen werken rond te komen. Daarnaast maakte ik een lijst met harde eisen die ik had voor een baan:

– Het salaris moest dus genoeg zijn om (comfortabel) van rond te kunnen komen
– In Utrecht of omgeving
– Drie dagen in de week
– Vrij op woensdag (omdat Mathijs onregelmatig werkt, houden we deze dag in ieder geval altijd vrij om leuke dingen te doen)
– Mogelijkheid om deels thuis te werken

Wat ik belangrijk vond in een baan:
– Creativiteit
– Vrijheid/autonomie
– Vertrouwen
– Mogelijkheid tot experimenteren
– Een goede werk/privé-balans
– Blijven leren
– Een organisatie waar je iets goeds doet voor de omgeving

Ik achtte de kans dat zo’n baan bestond niet groot. Er zijn niet veel banen voor drie dagen, laat staan banen voor drie dagen die voldoen aan deze eisen. Maar toch heb ik hem gevonden! Ik werk nu op vijftien minuten fietsen van mijn werk, drie dagen in de week, ben vrij op woensdag (en vrijdag!), kan tijds- en plaatsonafhankelijk werken, doe een opleiding (voor communicatieprofessional B). Het is afwisselend werk waar ik vertrouwen krijg en mijn creativiteit kan gebruiken, die iets goeds doet voor de omgeving. Ik werk namelijk bij de Omgevingsdienst regio Utrecht. Zelf had ik hiervoor nog nooit van een omgevingsdienst gehoord, maar kort gezegd: de Omgevingsdienst regio Utrecht geeft vergunningen af, controleert de naleving en werkt aan een veilige, gezonde en duurzame leefomgeving.

En daarnaast? Ik ben nog nooit zo creatief geweest. Zo ben ik bezig met:

– Toneel. Ik heb afgelopen maanden twee cursussen gevolgd( Fysiek Acteren II en Kleinkunst/Cabaret I aan de Theaterschool Utrecht) en ga komende maanden repeteren voor een toneelstuk.
– Het maken van een korte film samen met Mathijs en twee anderen.
– Het maken van liedjes met Mathijs.
– Een ander toneelstuk in een bijzondere vorm (over al deze dingen zal ik later nog bloggen).

Het idee was dat ik naast die drie dagen kon beginnen met freelancen. Ik moest eerst nog even wennen aan mijn nieuwe baan, maar nu heb ik ruimte voor korte/kleine opdrachten. Dus even schaamteloze zelfpromotie: mocht je iets voor me in de aanbieding hebben wat te maken heeft met tekstschrijven, redigeren, workshops toneel/schrijven geven of iets anders creatiefs, dan weet je me te vinden!

Ik ben in ieder geval heel blij dat ik deze stap heb gezet. De eerste keer dat mijn coach erover begon, vond ik het een onredelijk idee. Alsof dat ooit ging lukken. En wat denken andere mensen daar wel niet van? Maar het is mijn leven en ik merkte al heel snel dat mijn leven nu veel leuker is. Ik leer heel veel bij mijn nieuwe baan, waar mensen me waarderen voor wie ik ben. En ik kan helemaal los in de rest van de tijd met mijn creativiteit. Het is zonde om het bij dromen te laten.*

*Niet iedereen kan het zich veroorloven om drie dagen te gaan werken. Ik ben me er heel goed van bewust dat ik geprivilegieerd ben dat ik dit kan doen.

Ja, het is weer zover: ik ben tachtigduizenddingen en nog een beetje aan het doen. Bijvoorbeeld dit:

– Ik heb sinds drie maanden een nieuwe baan bij de Omgevingsdienst regio Utrecht. Daar zal ik later nog een volledige blog aan wijden, want jullie vragen je wellicht af wat dat is, een omgevingsdienst (en één van mijn taken is om de zichtbaarheid van de omgevingsdienst te vergroten, dus dit lijkt me een goed startpunt). Ik werk daar drie dagen in de week en leer ontzettend veel. En sinds een paar weken leer ik nog veel meer, want ik ben begonnen met een opleiding, maar dat lezen jullie dus in die blog!
– Het plan was om zoals altijd één toneelcursus te doen. Maar goed, dan doe je een cursus fysiek acteren en is de groep heel fijn en de docent heel goed en zeggen mensen: ‘Waarom komt er geen fysiek acteren II?’ En dan zegt de theaterschool: ‘Als er genoeg mensen meedoen, vinden wij het helemaal prima.’ Er kwamen genoeg mensen, maar ik had me ondertussen ook al ingeschreven voor een cursus Kleinkunst/Cabaret 1. Iets wat ik stiekem doodeng vond, maar toch heel graag wilde doen. En zo doe je opeens twee cursussen in de week (ook hier zal ik vast een keer apart over bloggen).
– Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Via mijn vorige werk had ik een coach met wie ik goed klikte. Haar man had hulp nodig met een idee, ik bood die hulp en dat klikte ook. En toen dacht ik opeens: wacht eens even. Dit zijn mensen met creatieve talenten en Mathijs en ik ook. Waarom gaan we niet eens iets met zijn vieren maken? Zo gezegd, zo gedaan: we zitten nu in het maakproces, maar ik kan jullie alvast vertellen dat we een korte animatiefilm gaan maken en dat ik daar ontzettend veel zin in heb. Je raadt het al: hier ga ik ook over bloggen in de toekomst.
– Mathijs zie ik ook wel eens, ja echt. Omdat hij onregelmatig werkt, is woensdag onze datedag. Dat kan iets simpels zijn als wandelen of naar de film gaan, het maakt eigenlijk niet uit wat, als we maar samen zijn.
– Vrienden heb ik ook nog. Oude vrienden, nieuwe vrienden, soon to be vrienden. Aan sociaal contact in ieder geval geen gebrek.
– En nu zou ik nog talloze dingen op kunnen noemen. Familie natuurlijk of de boekenclub of spelen met Molly of Netflixen, want dat doe ik uiteraard ook.

Oftewel: ik heb veel blogs, maar ze zitten allemaal nog in mijn hoofd.

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Waar gingen jullie naar toe: Brugge
Zijn jullie niet net terug van het Gardameer: ja, een paar weken, maar we wilden graag nog een nachtje naar Brugge.
Waarom: we zouden in april 2020 gaan, maar nou ja, je snapt wel wat daar is gebeurd. Toen hadden we het een tijdje daarna weer geboekt, maar ging het weer niet door vanwege dezelfde reden. Dus hadden we het nog tegoed.
Hoe was het: het gezelschap (Mathijs) was leuk, Brugge zelf is mooi, maar ook erg toeristisch.
Hoezo wist je dat niet: de enige keer dat ik er was, gingen we er met school naar toe en in mijn beleving was het toen niet druk en toeristisch.
Oké, heb je wel aanraders: ja hoor. Eten bij Cézar en wcms drinken bij The Old Chocolate House.
Heb je ook afraders: Kaffee Kamiel. Heel lang wachten op niet zo lekker eten en te weinig personeel voor zo’n grote zaak.
Heb je nog andere tips: ga niet op 11 november, want dat is het Wapenstilstand.
Viel je nog iets op: op alle menu’s staat ‘groentjes’ in plaats van ‘groenten’ en daar krijg ik heel erg jeuk van.
Waar gaat de volgende trip naar toe: Berlijn.
Is dat ook over een paar weken: nee, dat is nog onbepaald.
Oké: oké.

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Waar gingen jullie naar toe: het plaatsje Garda aan het Gardameer in Italië
Hoe lang: een week
Met wie: Mathijs
Waarom: vroeger kwam ik daar vaak met mijn familie en we hadden behoefte aan wat zon
Was er zon: jazeker, het was welke dag een stabiele 21 graden (de perfecte temperatuur voor mensen die Laura Bosua heten)
Waren jullie daar de enigen: het was niet zo druk als in het hoogseizoen, maar nee, we waren niet de enigen. De rest van de toeristen bestond voor 99% uit Duitse bejaarden. Met hier en daar wat verdwaalde Duitse kinderen.
Kinderen? Moeten die niet naar school: ja, dat vroeg ik me dus ook de hele tijd af.
Wat hebben jullie allemaal gedaan: we hebben vooral gerelaxed en daarnaast veel gefietst naar dorpjes als Lazise en Bardolino, ik voor het eerst op de elektrische fiets.
Hoe ging dat: nou, daar kan ik wel een hele blog aan wijden. Wat een verschrikking en gevaar is zo’n ding. Langzaam fietsen is geen optie en dan kunnen wij Nederlanders gelukkig nog goed fietsen, maar dat geldt niet voor elke Duitser…
Wat is het verschil tussen het Gardameer 14 jaar geleden en nu: er zijn fietspaden langs het hele meer en dus die elektrische fietsen. Voor de rest is er nog steeds ijs, zijn er marktjes en is het eten natuurlijk fantastisch.
In wat voor accommodatie zaten jullie: een appartement met een onverwarmd en verwarmd zwembad. Ik moet bekennen dat ik zelfs het verwarmde zwembad nog te koud vond… (Geen idee hoe ik de winter ga doorkomen)
Hoe romantisch is het Gardameer: heel erg romantisch en zeker aan te raden om naar toe te gaan buiten het hoogseizoen.

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Jullie lazen het al in mijn vorige blog: ik heb een nieuwe baan. Donderdag ga ik beginnen, maar ik moest natuurlijk eerst gedag zeggen bij mijn oude werkgever, Tover.

Dat was nog niet zo makkelijk. Want Tover is een bijzonder bedrijf en de mensen zijn geweldig. Het is heel knap dat er zoveel leuke mensen bij één bedrijf kunnen werken. Ik begon 2,5 jaar geleden toen corona in volle gang was: in mijn studio van 28 vierkante meter zonder mijn collega’s in het echt gezien te hebben. Dat kwam pas na een paar maanden. In die paar maanden heb ik virtuele koffiemomentjes gehouden (tip!) om toch mensen te leren kennen. En dat werkte goed: toen ik iedereen dus uiteindelijk in het echt ontmoette (wat heel surrealistisch voelt trouwens, want huh ik wist niet dat die persoon zo klein/lang was), wist ik van iedereen wel iets persoonlijks.

Een andere manier om in connectie met mensen te komen was door het geven van online workshops theaterimprovisatie. Ik wilde iets leuks organiseren voor mijn collega’s die alleen zaten en kijken of ik dat eigenlijk wel kon, zo’n workshop geven. Het was een van de leukste dingen die ik heb gedaan: het verzinnen van de workshop, zorgen dat mensen zich op hun gemak voelen en hen te zien spelen. Ik kan oprecht zeggen dat iedereen het heel erg goed deed en het was fantastisch om mijn collega’s op een andere manier te leren kennen (en zij zichzelf ook). Voor herhaling vatbaar dus (ik ben in te huren!!!).

Sommige collega’s zijn inmiddels vrienden geworden en zij hebben dan ook bijgedragen aan een fantastisch afscheidsfeestje. Overdag verraste ik collega’s in hun kantoren met waterpistolen (bedankt Julia voor dat geweldige idee) en danste ik met Elsemarie (wij deden de afgelopen tijd elke dag een dansje van de dag, waarbij de één een aantal danspassen opnam en de ander dat na moest doen in een video). Een paar weken geleden trakteerde ik tijdens mijn verjaardag op cake die je zelf moest versieren, net als vroeger, en nu mochten mensen zelf hun snoepzakje vullen (want speelsheid is een belangrijk goed). Tijdens de borrel, geweldig georganiseerd door de office manager, gingen we koekhappen en konden er snoepkettingen van drop en chips worden gemaakt. Elsemarie had een geweldig passend cadeau bedacht: een vriendschapsboekje ingevuld door al mijn marketingcollega’s. Het was 32 graden, op het dakterras maakten we foto’s met de Dom op de achtergrond en ik wilde dat de tijd even stil stond.

Ik verlaat Tover dan misschien wel, maar niet de mensen. Of zoals mijn collega/vriendin Martine schreef in mijn vriendschapsboekje: dit is geen afscheid.

We nemen twee mensen. Een vrouw van 31 die introvert is en een man van 29 die extravert is. We laten ze Tinder installeren. We tonen hen foto’s van elkaar en ze swipen naar rechts. We zorgen dat de vrouw van 31 (die toen jonger was) die introvert is de man van 29 (die toen ook jonger was) die extravert is uitnodigen voor een date.

We gaan bijna drie jaar verder in de tijd.

We zien dat deze twee mensen een nieuw huis vinden. We horen de man zeggen: ‘We moeten een housewarming geven!’ We zien de vrouw instemmen. Een paar dagen daarna verschijnt er in menig e-mailbox een nieuwsbrief van de vlog ‘Laura verhuist’. Er staan zinnen in als: ‘Wist je al dat bij je ons een workshop moodboards maken kan volgen voor slechts 1000 euro?’ en ‘Om onze zevende verhuizing te vieren, hebben we besloten een event te organiseren: het move in with us-event.’ en ‘Mocht je niet komen, dan blokkeren we je op onze social media-kanalen’. Oh ja en natuurlijk: ‘Vergeet niet om te liken en te subscriben.’

Daarna zien we vooral veel paniek bij de vrouw. De housewarming is inclusief eten dat zal worden bereid door de man. De man zal ook de boodschappen doen. Toch heeft de vrouw stress. Want hoeveel drank en eten moet er zijn? Is er wel genoeg? En hoeveel mensen komen er eigenlijk?

We gaan door naar de dag zelf. De man is overdag aan het werk, iets wat hij niet handig heeft gepland. De vrouw maakt schoon, ruimt op, de stress blijft maar toenemen. Wat moet ze aan? Komt de man wel op tijd? Zal iedereen het leuk vinden? Ze heeft geen zin meer in de housewarming. Wat een gedoe. Gelukkig komt de man op tijd thuis, maar gaat dan meteen aan de slag met het maken van de hapjes. De man is ook gestrest. De eerste gasten komen te vroeg. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open en biedt wat te drinken aan. Ze schenkt het drinken in, terwijl de man in de keuken staat te zwoegen en terwijl de bel gaat. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open, wil het gegeven cadeau openmaken en de bel gaat weer. Dit ritueel herhaalt zich meerdere keren.

Maar dan is iedereen er. Vrienden van de man mengen zich met vrienden van de vrouw. Er wordt genoten van het eten. Er wordt gelachen. Er worden erehagen gemaakt van armen als mensen naar de keuken gaan.

Als de housewarming klaar is, zitten de man en de vrouw op de bank. Ze zijn moe, maar voldaan. De stress is vergeten, want de housewarming was een succes. Eigenlijk toch best leuk, zo’n feestje.
‘Zullen we in september een feestje geven voor onze verjaardagen?’ zegt de vrouw, die in juli jarig is als iedereen altijd op vakantie is, tegen de man, die in september jarig is. De man stemt ermee in. Ze denken nog niet aan de stress, alleen aan de gezelligheid en: dat dat het allemaal waard is geweest.

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Het is elf uur en ik fiets naar huis. Van wat? Een café met vrienden, de bioscoop, een borrel op werk. Het begint met het gedicht van Ingmar Heytze: Iedereen moet ergens blijven,/overal behalve hier,/waar alles stroomt. Bij elke fietstocht lees ik weer een regel verder: In beweging ligt de stad/als leegte tussen hier en daar. Altijd eindigend met: Wat is het druk/in al die hoofden!/ Iedereen moet ergens zijn.

Hij heeft gelijk, maar nu is het rustig. Mijn fiets zweeft over het asfalt, ’s avonds fietst het altijd lekkerder dan overdag. Ik hoor de ganzen van Molen de Ster al in de verte. Ik kijk links naar de lichtjes in de grote huizen en ik kijk rechts naar de woonboten, verdwaalde mensen op bankjes langs het water.

Nu komt het Muntgebouw en één van de mooiste uitkijkjes van Utrecht. Over het water waar overdag mensen roeien en ’s zomers mensen zwemmen. Nu is er niemand, behalve de verlichte bruggetjes in de verte. Eerst langs Landhuis in de Stad, waar Mathijs heeft gewerkt en dat nooit verveelt, Park Oog in Al en de Cereolfabriek. Zo dichtbij de stad en toch voelt het buitenaf, een wereld op zich.

In de verte zie ik nu de Dafne Schippersbrug. Ik weet nog steeds niet of ik het erger vind om er van deze kant over te gaan of vanaf Leidsche Rijn. Eindeloos heb ik erover gelopen, alleen, met Mathijs, met vrienden. Zouden mijn voetstappen zichtbaar zijn?

Mijn straat verwelkomt me met bloesembomen, zacht bewegend in de wind. Over een paar dagen zijn ze weg. Overdag staan er rijen auto’s op wacht voor het verkeerslicht. Nu is er stilte.

En elke dag loop ik langs het kanaal. Eerst even een gelezen boek in de minibibliotheek zetten. Spelende kinderen. Jeu de boulebaan. Steeds dezelfde schepen. Langs Soia, langs het woonwagenkamp, het huis met de witte kat. Misschien loop ik nog een stukje verder, als het weer te mooi is om binnen te blijven.

Of ik ga in de tuin zitten, aan de blauwe picknicktafel. Moestuintjes van de Albert Heijn in de tuinbak. Vogeltjes. Straks komt Mathijs thuis en kookt hij voor mij. Misschien halen we een ijsje bij Burano. Of we klappen de bank open tot slaapbank, benen gestrekt, dekentje. Molly slapend in de vensterbank.

Maar eerst de kledingtas langs brengen bij een buurvrouw. Of wandelen met de vriendin die ik al bijna twintig jaar ken. Of fietsen over de Leidseweg, ’s avonds, met de lichtjes, muziek en het gedicht: iedereen moet ergens zijn.

Oh Oog in Al, je was zo, zo, zo fijn.

Het is gebeurd: we zijn verhuisd. Maar daar ging nog wel wat aan vooraf. Bijvoorbeeld:

– Ik wist het al, maar je denkt dat het meevalt en nee, het valt niet mee: verven is enorm kut. Tenminste, ik vind er helemaal niets aan. Toen ik bijna klaar was met het verven van de opbergkamer (ja, we hebben nu een opbergkamer!) viel mijn verfbak en stapte ik ook nog eens in de verf, waardoor ik niet weg kon. Er werd toen besloten dat ik me niet meer op het verven zou richten…
– Ik kan nog steeds niet geloven dat dit ons huis is en hoe groot het is! Het is 84 vierkante meter (wat precies twee keer zo groot is als ons vorige huis) en heeft vier kamers: de woonkamer (de keuken is afgesloten wat ik ook heel fijn vind, want in ons vorige huis bleef de geur van eten altijd zo hangen), de slaapkamer, MIJN werkkamer (ja ja, want Mathijs heeft al een muziekstudio buitenshuis) en de opbergkamer/kattenkamer. Daarnaast zijn de wc en de badkamer van elkaar gescheiden en hebben we een balkon en een berging.
– De woonkamer en de gang (de bovenste helft van de gang) zijn groen, mijn werkkamer en de wc zijn blauw, met dank aan mijn schoonmoeder. Geeft meteen sfeer, vind ik.
– We hadden al spullen naar het huis gebracht, maar op de dag van de verhuizing kom je erachter dat je toch ontiegelijk veel spullen hebt. Eindeloos veel spullen. Geen minimalisme te bekennen bij ons.
– Gelukkig stonden mijn moeder, schoonmoeder, broer, broertje en een vriendin (die ook Laura heet en wat dus heel verwarrend is als iemand ‘Laura’ roept) paraat om alles uit ons oude huis (begane grond) naar het nieuwe huis (trapje, deur, lift, trapje) te brengen.
– Molly hadden we de dag van tevoren al verhuisd en in de opbergkamer/kattenkamer gezet, zodat ze al een beetje kon wennen. Toen ik tijdens het verhuizen even kwam kijken, zat ze helemaal in een hoekje gedrukt, heel zielig. Maar toen iedereen weg was, durfde ze tevoorschijn te komen en inmiddels verkent ze het huis (en loopt ze ons achterna voor aaitjes).
– Ik ga nog een blog schrijven over mijn oude wijk die ik heeeeeel fijn vond. Maar volgens mij gaat het hier ook wel goed komen (ik ga niet zeggen welke wijk in verband met privacy, maar stuur me een berichtje als je het wil weten, misschien kunnen we een keer meeten!). Alles wat we nodig hebben, is dichtbij en sommige dingen zijn nog dichterbij dan eerst (zoals mijn werk). Helaas wonen bijna al mijn vrienden nu wel verder weg, maar goed, van fietsen word je fit.
– Als de één relaxed is en de ander een stresskip, dan kan dat in sommige situaties handig zijn en in andere situaties… iets minder handig.
– Als je vrienden anderhalf jaar geleden confetti hebben laten knallen, dan vind je dat nu terug.

En dan nog een lijstje dingen die ik niet ga missen aan het oude huis (een tweekamerappartement met tuin op de begane grond van een groot rijtjeshuis, de rest van de verdiepingen was ingedeeld in studio’s):
– Het gebrek aan ruimte
– Het delen van een wasmachine en droger (aka: nooit kunnen wassen wanneer jij dat wil)
– Het geluid van die wasmachine en droger die basically achter de deur van ons appartement was)
– Hoe enorm koud het was in de winter in de slaapkamer (en eigenlijk ook in de woonkamer)
– Mensen die ’s nachts thuiskomen en dan vergeten de voordeur zachtjes dicht te doen, waardoor je wakker wordt
– Sowieso de gehorigheid van het huis (heel mooi een jarendertighuis, maar je hoort ALLES)
– De badkamer die tussen de woonkamer en de slaapkamer in zat
– Geen ruimte meer om dingen op te bergen (toen ik er alleen woonde nog wel, maar voeg een Mathijs en een Molly toe en weg is je ruimte)
– Dat etensgeuren zo erg bleven hangen in huis
– Het wonen langs een weg met veel auto’s

Dus, de conclusie is: ik ben blij met dit huis en ja, ik meen het dit keer echt: we gaan voorlopig niet verhuizen.

View this post on Instagram

A post shared by Laura Bosua (@lauradenkt)

Ja jongens, het online zetten van het e-book (enorm veel dank aan de mensen die hem gekocht hebben, laat me weten wat je ervan vond!), moest tussen alle bedrijven door. Er kwam namelijk een nieuw huis tussen.

Voor de trouwe volgers die me dus al elf jaar volgen: ja, dit is de tachtigduizendste verhuizing. Voor de niet zulke trouwe volgers zijn ze hier op een rijtje gezet:

– Van mijn ouders naar Oegstgeest, op kamers (twee jaar gewoond)
– Van Oegstgeest naar Voorschoten, samenwonen in een piepklein tweekamerappartement (een jaar gewoond)
– Relatie uit, dus van Voorschoten naar een studio, die groter was dan het piepkleine tweekamerappartement, in Rotterdam (twee jaar gewoond)
– Vervelende buurman (understatement), dus van studio nin Rotterdam tijdelijk naar een appartement om de hoek met een familielid (een jaar gewoond)
– Na een jaar zoeken van het appartement om de hoek met een familielid naar een studio nauwelijks groter dan mijn kamer in Oegstgeest in de wijk Zuilen in Utrecht (twee jaar)
– Van de microwoning (want zo heet dat nu) in Utrecht naar een tweekamerappartement met tuin in Utrecht (ik schrijf later nog een blog over de serieus geweldige wijk) om na een jaar samen te wonen in datzelfde huis (bijna anderhalf jaar)
– En nu: van een tweekamerappartement met tuin in Utrecht naar een twee keer zo groot vierkamerappartement (!!!) ook in Utrecht, maar in een andere wijk

Je zou bijna denken dat ik van verhuizen houd. Of er op zijn minst verslaafd aan ben. Maar dat is dus niet zo. Er waren wat onvoorziene omstandigheden, zoals die buurman en die relatie die uitging en nu was er vooral een kans.

Want dit tweekamerappartement is leuk, in een goede wijk en met een tuin. Maar met 42 vierkante meter ook krap om een Laura (oké, ik neem niet zoveel ruimte in), een Mathijs en een kat te huizen. Dus ik dacht: weet je wat, laten we ergens in de zomer verhuizen, we kijken alvast (want de woningmarkt is lastig, ook voor huurwoningen), maar we verwachten niets.

Resultaat: Laura zoekt een paar weken op Funda en dergelijke, reageert hier en daar, krijgt een belletje op maandagochtend (‘Er heeft iemand afgezegd, kun je vanmiddag bezichtigen?’), zoekt ondertussen verwoed alle benodigde papieren bij elkaar, gaat bezichtigen, stuurt meteen de papieren en hoort de dag erna: jullie hebben het huis.

En zo geschiedde. Op de één of andere manier vind ik altijd snel een huis (Oegstgeest: gereageerd op één lotingkamer, Voorschoten: drie woningen bekeken, Rotterdam: na twee weken sociale huurwoning, dit huis: eerste en enige bezichtiging en nieuwe huis dus ook), alleen de eerste keer naar Utrecht was heel lastig door beperkt budget + een kat. Ik weet niet wat het is. Waarschijnlijk één van mijn vele gaves.

Maar goed, dat betekent de zoveelste  verhuizing, waar ik weer verslag van zal doen. Je moet toch wat om je blog te vullen hè? Ik had beter vlogger kunnen worden, dan had ik er heel veel spondeals uit kunnen halen. Als verwerkingsproces van dit stressvolle event (verhuizen is een van de meest stressvolle gebeurtenissen…) vertel ik jullie er alles over. Eén voordeel is wel: dit huis is eindelijk groot genoeg, we kunnen er wel even blijven…