Kijk, ik ben natuurlijk een semi-hipster. Ik heb een platenspeler, een kat en draag wel eens een bloemetjesjurk (aan de baard werk ik nog). Maar ik draaf hierin niet te ver door. Ik hoef niet per se een retro wielrenfiets aan mijn muur (liever niet eigenlijk), ik koop nog steeds nieuwe kleding (hoe durf ik) en ik heb wel eens gedanst op top 40-muziek, gewoon vrijwillig.
Toch ga ik wel eens naar hipsterevenementen, want je moet toch zo af en toe de deur uit om niet te verpieteren in je huis vol schoolplaten (check), typemachines (helaas niet check) en oude koffers (check). Dus ging ik naar iets dat Vintage Atelier heet met mijn moeder, dan zie ik haar ook nog eens.
Het was in de Van Nelle-fabriek in Rotterdam, lekker old school. Elk kraampje verkocht wel een schilderijtje met gedroogde bloemen erin. Mijn stiekeme halve hipsterhart ging tekeer door al die spulletjes en mijn moeder herkende alles van vroeger in het huis van haar ouders. We vermaakten ons dus wel. Maar god, wat word je toch dorstig van al dat stof.
‘Ik neem koffie, wat wil jij?’ vroeg mijn mutti.
Ik wilde thee.
‘Koffie graag,’ zei mijn moeder tegen de vrouw van het pop-up karretje in klassiek zwart met witte letters.
‘Met melk?’ vroeg de vrouw.
‘Graag.’
De vrouw haalde diep adem: ‘Wilt u dan een latte, cortado, cappuccino of *nog duizend andere soorten koffie*?’
Het bleef even stil.
‘Eh,’ zei mijn moeder. ‘Ik wil gewoon koffie.’
‘Oh ja, dat hebben we ook!’ antwoordde de vrouw. ‘Filterkoffie.’
Mijn moeder had de kracht niet meer om te antwoorden, dus knikte maar. Ze vroeg welk smaakje thee ik wilde.
‘Oh, maar we hebben hier geen smaakjes,’ zei de tachtigduizendsoortenkoffiemevrouw.
‘GROENE THEE!’ schreeuwde ik, voordat ze kon uitleggen wat ze dan allemaal wel had.
Mijn moeder kreeg haar filterkoffie. Ik kreeg mijn groene thee (met zakje, dus hoezo is dat geen smaakje). We waren er allebei even stil van. Je hoort wel eens dingen van een cabaretier, maar dit was gewoon een live sketch. Verhip(ster).