Archive for april, 2018

april 14th, 2018

Het begint

Je begint op de basisschool. Die acht jaren zijn zo uitgestrekt als maar zijn kan. Je was voor eeuwig kind. En dan komt pats, boem, de middelbare school. Huiswerk, wiskunde, clubjes. Het lijkt wel jaren te duren, voordat die eerste herfstvakantie komt. Er zal nooit een einde komen aan de hoeveelheid toetsen, lessen en pauzes met kleffe boterhammen. Het eindexamen lijkt onmogelijk: hoe kun je nou zoveel leren? Maar dan kom je op de universiteit terecht en heb je om de twee maanden een nog grotere en moeilijkere hoeveelheid stof om in je hoofd te stoppen. De tentamens blijven maar komen en wat dacht je van de essays? Je vreest met grote vrezen voor de scriptie en bijna al je angsten komen uit. Behalve die ene: dat je het niet haalt.

Want opeens sta je daar met je diploma in de hand. Zoveel jaren heb je geleefd van cijfer naar cijfer, van prestatie naar prestatie en nu is het klaar. Oh nee, het is niet alsof je geen doelen meer hebt. Je bent op zoek naar werk, je wil uit je studentenkamer en misschien moet je die ene cursus gaan doen? Maar er zijn geen cijfers meer. Het ‘echte’ leven is begonnen. Het grote mensenleven.

En het is zowel makkelijker als moeilijker dan je dacht.

april 9th, 2018

Hallo, ik heb duizend tips voor je

Ik lag in bed en dacht: waarom heb ik al superduperlang (als in: jaren) geen lijst met tips gemaakt? Dus dat ik ga ik nu doen. Geen dank. Ik heb trouwens geen zin in (standaard) samenvattingen en standaard tips (‘Omg je moet echt Orange is the New Black kijken’), dan weet je dat alvast. Google is your friend.

Series:
La Casa del Papel (staat op Netflix): een Spaanse serie over een geniale overval. Ik ben verliefd op bijna alle overvallers (is dat dan ook Stockholmsyndroom). Ik weet niet wat zegt over mij.
Please Like Me (staat op Netflix): eindelijk een keer een serie waarbij het introliedje niet verveelt (en steeds ander beeld). Ik vond het hoofdpersonage eerst heel irritant, maar iedereen eromheen maakt het goed. En het wordt steeds beter!
The Crown (staat op Netflix): oké, dit is misschien een standaardtip. Maar wat is deze serie goed gemaakt! Echt heerlijk om na elk seizoen alles op te zoeken op het internet (heeft Jackie Kennedy echt de Queen beledigd??????).
Veel Liefs uit Holland: oké, dit is geen fictieve serie (tvserie op Net 5), maar ik ken niemand die dit kijkt (het is een soort boer zoekt vrouw, maar dan voor expats) en er gebeuren allemaal dingen waar ik over wil praten. Dus kijk dit en praat met me.
Brooklyn Nine-Nine (staat op Netflix): cool, cool, cool, cool, cool, cool.
Crazy Ex-Girlfriend (staat op Netflix): weer zo’n serie waarbij ik het hoofdpersonage irritant vond. Maar die liedjes zijn hilarisch (‘I have friends, I definitely have friends’).

Films: 
Get Out: ik houd niet van horror, dus ik was er niet heen geweest toen hij duizend keer in de bios draaide. Maar tijdens de Oscars draaiden ze hem nog een keer en toen ben ik toch maar gegaan. Geen spijt!
Call Me By Your Name: Italië, mooie muziek, liefde. Wat wil je nog meer?
The Florida Project: even terug naar toen je klein was. En veel van wat de kinderen doen, is improvisatie. En dan die locatie!
The Square: de trailer sprak me niet zo aan, maar ik hoorde er steeds maar goede dingen over. Heerlijk hoe niet standaard en grappig deze film is.
Into the Wild: deze klassieker had ik dus nog nooit gezien. Huilen.
20th Century Women: deze krijgt twee plusjes in het boekje waar ik alle films die ik zie en boeken die ik lees in zet. Dat gebeurt bijna nooit.
Alive and Kicking: documentaire over mijn favoriete danssoort, Lindy Hop. Hier word je sowieso vrolijk van!
Singin’ in the Rain: over vrolijk gesproken. Dit is mijn lievelingsfilm. Kan niet ontbreken.

Boeken:
Marijn Sikken – Probeer om te keren: gezien tijdens Dit Zijn de Schrijvers (waar ik de social media voor doe). Na haar voordracht was ik zo nieuwsgierig dat ik meteen het boek kocht. Heel fijn geschreven.
Bette Adriaanse – Post voor Rus Ordelman: ook gekocht naar aanleiding van een voordracht. Rus is zo’n personage dat je wil knuffelen en nooit meer loslaten.
Laurent Binet – De Zevende Functie van Taal: een roman die literatuurwetenschap en filosofie combineert. Perfect voor mij.
Griet op de Beeck – Vele Hemels Boven de Zevende: ik huil niet zo vaak bij boeken (bij films daarentegen…), maar hier moest ik even een tissue bij pakken.
Midas Dekkers – Miauw: een boek over katten. Dat lijkt me wel genoeg om je te overreden.

Muziek:
Harrie Jekkers – De Man in de Wolken: een liedje met een verhaal.
Doe Maar – Tijd Genoeg: doe mij maar Doe Maar.
The Cat Empire – Miserere: mooooi.
The Lemon Twigs – I Wanna Prove To You: geen idee wat ik hierover moet zeggen, gewoon leuk oké.
Talking Heads – This Must Be The Place: ik heb toch ook wel een zwak voor dit soort jaren tachtigmuziek.
Spinvis – Trein Vuur Dageraad: ik houd van Spinvis.
De Jeugd van Tegenwoordig – Gemist: oké, zal ook wel standaard zijn, maar deze heb ik al duizend keer gedraaid. Gaan we gek doen? Het voelt alsof we gek gaan doen. Een beetje gek, dat bestaat niet. Het is helemaal of niets.

april 1st, 2018

Ontmoetingen

In al die jaren bloggen heb ik heel veel mensen leren kennen. Je reageert onder elkaars blog, je volgt elkaar op Twitter en dan heb je het idee al zo vertrouwd te zijn met elkaar dat een ontmoeting meer dan logisch lijkt. In het begin is het een beetje gek: je weet heel veel van deze persoon, meer dan van je buren of die ene collega. Maar toch ken je ze niet. Soms zijn ze stiller in het echt, soms precies hetzelfde als je had verwacht. Veel mensen zie je slecht eenmaal, wat niet wil zeggen dat het niet leuk is. Met sommige mensen raak je bevriend en die nodig je nog steeds uit op verjaardagen en housewarmings of je gaat naar het land waar ze nu wonen. Met sommigen verlies je contact.

De laatste paar jaar heb ik eigenlijk maar weinig mensen ontmoet via mijn blog. Blogs zijn verdwenen, minder mensen reageren, ik vergat zelf mensen te vragen. Maar toen kreeg ik een mail.

Blijkbaar had ik in 2015 aan Emily gevraagd of ze zin had om af te spreken, maar uiteindelijk kwam het niet tot een concrete afspraak. Ze zag de mail weer en vroeg of ik nu, meer dan twee jaar later, nog zin had om haar te ontmoeten. En hoewel ze zelf niet meer zoveel blogt, blijft het leuk om met iemand af te spreken op wiens blog ik reageerde en wiens tweets ik las. We praatten over de mensen van toen, die we allebei gezien hebben en hoe het bloggerswereldje veranderd is, maar dat het fijn is dat het nog steeds bestaat.

En gelukkig blijven er nog genoeg bloggers over om te ontmoeten.