Archive for oktober, 2019

oktober 24th, 2019

De realiteitman

Hij komt altijd wanneer ik dat niet wil. Soms is het midden in de nacht, soms ’s ochtends vroeg of gewoon in de namiddag.
‘Laura,’ zegt hij dan.
Ik weet al hoe laat het is. Ik schud heftig met mijn hoofd van nee, maar hij blijft me aankijken met zijn serieuze blik.
‘Het is tijd.’
Ik weet dat het tijd is, ik heb verdomme zelf tegen hem gezegd ‘Zorg jij dat ik op tijd wegga?’, maar ik ben niet zo goed met de werkelijkheid. Laat mij maar dromen. Ik wil de hele nacht met je praten over van alles of ik wil de katten aaien van de mensen bij wie we op bezoek zijn of ik wil gewoon niet weg. Maar er is altijd de slaap, de verplichtingen en de realiteitman.
‘We moeten gaan,’ zegt hij en ik ga mee, toch.
De volgende dag heb ik geen spijt. De realiteitman was een goede aankoop.

oktober 16th, 2019

De slagroom op de taart

Ik heb een collega. Of nou ja, ik heb er wel meerdere, maar deze is echt bijzonder. Ik zie haar bijna nooit, omdat ze in Drenthe woont en niet op kantoor werkt. Ja, er wonen blijkbaar mensen in Drenthe. Toch spreek ik haar dagelijks. Ik app soms vaker met haar dan met mijn vriendje (die zie ik gelukkig wel vaker dan dat ik haar zie). Deels over werk, deels over privé en deels… foto’s van toetjes.

Het begon toen ze op vakantie ging, wat ik natuurlijk al niet vond kunnen. Tegen wie moest ik anders klagen over hoeveel tijd nieuwsbrieven maken kost? Ze begon het echter nog ondraaglijker te maken door steeds foto’s van toetjes te sturen. De ijsjes die ze at, de brownies die ze had en de crème brûlée op het einde. Ik vind dat puur sadisme. Daarom stuur ik haar sindsdien altijd een foto als ik een toetje eet, als payback.

Deze collega is de spil van het bedrijf en dat is knap als je beseft dat ze extern is. Ze weet alles, kent iedereen en soms is ze zelfs aardig. Ze houdt niet van de schijnwerpers. Als ze deze blog leest, dan gaat ze zeggen: ‘Moest dat nou, Laura?’ Ja collega, dat moest. Dat er nog maar vele toetjesfoto’s mogen volgen.