Posts tagged ‘kinderen’

januari 4th, 2014

Mijn leven als moeder

(Zie hier mijn leven als oma)

‘Zilver, opstaan!’
Ik sjor aan zijn dekbed, maar het kind wordt maar niet wakker. Met een zucht kijk ik om me heen en mijn blik valt op de Playboyposters aan de muur. Straks even op mijn lijstje schrijven dat ik die weg moet halen. Verschrikkelijk, die oversekste jeugd van tegenwoordig.
‘Mamaaaaaaaaaa!’ hoor ik van beneden. ‘MAMAAAAAA!’
Het gejank wordt harder met elke trede die ik neem. Onderaan de trap ligt Vlindertje (volledige naam: Vlindertje Spijker Taneesha). Haar GameGirl, of hoe heet dat ding ook alweer, is niet opgeladen. Ik haal de stekker van Diederiks iPad eruit, maar die begint ook meteen te zeuren.
‘Die moet ik meenemen naar mijn werk, schat.’
Ik heb liever niet dat hij mij ‘schat’ noemt als het er zo venijnig uitkomt, maar als ik het wil zeggen, zie ik dat Bink zijn pap op de grond heeft gegooid. Zuchtend ruim ik het op. Dan maar geen ontbijt vandaag. Ik roep Zilver nog een keer en krijg gebrom als antwoord.
‘Dag, schat.’
Een kus op mijn wang van Diederik en ik ben alleen in de hel. Ik veeg de pap van Binks gezicht weg, trek een jas aan bij Vlindertje (‘Au mama, je doet me pijn.’), neem de telefoon op (Baas: ‘We hebben een vergadering gepland om negen uur uur. Regel jij alle papieren even?’), gil nog even naar boven (‘ZILVER, UIT JE BED KOMEN, NU!’) en ren als een gek met twee kinderen naar de auto. Tijdens de rit (brug open, een opaatje dat tien minuten over het zebrapad loopt, Bink die begint te janken) rijd ik twee keer door rood en volgens mij zag ik een flits, maar ik ben nog net op tijd bij de crèche.

Vijf uur. Kinderen van de crèche (‘Beautiful Hope heeft mij geschopt tijdens het spelen, mama.’), boodschappen doen (‘Ik houd niet van bloemkool.’ ‘Mag ik chips? Van papa mag ik altijd chips.’ ‘EN NU JE MOND HOUDEN.’), koken (‘Wil je dit briefje ondertekenen? Ik moest nablijven.’ ‘Waarom heb je mijn blauwe shirt niet gewassen?’ ‘Omdat je hem vandaag pas in de was hebt gegooid.’ ‘VERDOMME, wat moet ik nou aantrekken vanavond?’), Vlindertje naar ballet brengen, Vlindertje van ballet halen, Zilver naar voetbal brengen, Zilver van voetbal halen en de twee kleintjes op bed leggen (‘Ik wil niet tandenpoetsen.’ ‘Nog een verhaaltje!’) en uiteindelijk de bank.
Diederik zapt heen en weer. Zo irritant. Gelukkig komt Grey’s Anatomy zo. Een hand op mijn arm. De andere op mijn been.
‘Lieverd…’ hoor ik in mijn oor.

Het gegil dat daarop volgt, is in de hele straat te horen.

oktober 13th, 2012

Ik ben heel volwassen

Een vriendin (Manon) en ik wilden weer eens cultureel doen, dus gingen we naar het Letterkundig Museum. We kwamen bij de balie aan, vroegen om een kaartje en kregen een… slurper.
‘Een slurper?’
‘Ja, voor het Kinderboekenmuseum.’
Ik was even in de war. Kijk, ik weet dat ik er eerder als 16 dan als 21 jaar uit zie, maar hoe jong dacht mevrouw de balie wel niet dat we waren? We lachten zo van hahadaargaanweechtnietnaartoe en stapten toen het Letterkundig Museum binnen.

We bekeken heeeeeel veel schilderijen van schrijvers en zagen toen een trap.
‘Ja, die vrouw zei dat we naar beneden moesten gaan voor uitleg over die slurper.’
‘Ja ja, dat zei ze.’

‘Gaan dan?’
‘Alleen even kijken dan.’

We keken.
‘Volgens mij is dit een spelletje.’ zei Manon.
‘Ik denk het ook.’ antwoordde ik.
Ze aarzelde even, voordat ze verder durfde te spreken.
‘Proberen?’
‘Alleen even proberen dan.’

We maakten een toverdrank. Luisterden naar een verhaal over meester Jaap. Verzonnen ons eigen verhaal. Gingen naar het datecafé (zie foto hierboven) om te testen wat voor persoon we in de liefde waren (allebei romantisch) en waar we werden gekoppeld aan een personage (Jonas uit de hoe overleef ik-serie, die homo is, dus ik vond het niet zo’n goede koppelpoging). Soms kwamen we een paar kinderen tegen, maar dan deden we net alsof we onze eigen kinderen net kwijt waren geraakt (‘Diederiiiiik, waar ben je nou? Kom eens naar mama!’), want we waren daar natuurlijk niet voor onszelf.

Daarna gingen we nog even terug naar het Letterkundig museum om te doen alsof we wel echt heus serieus volwassen waren, maar: stiekem vonden we het Kinderboekenmuseum leuker.

(en daar is heel erg stiekem helemaal niets mis mee)

mei 13th, 2012

Oma Laura


Of ik word een oma met een knotje in. Kan ook. En ik had geen grijze pruik, dus dan maar een kinderlijke tekening.

Ik heb geen kinderen, laat staan kleinkinderen. Ik bedoel, ik ben twintig. Maar dat verandert niets aan het volgende: ik zou graag oma willen zijn.

Ik zie het al helemaal voor me. Ik ben de gekke oma (de andere oma is strenger, dus dat maakt mij automatisch de leukste). Ik bak koekjes met de kindertjes, ik maak taarten, ik hang slingers op ook al is niemand jarig, ik prijs tekeningen en knutsels (dat is geen woord, maar dat maakt niet uit), ik dans mee op J4 of hoe de nieuwe K3 dan ook zal heten. Ik heb grijze krulletjes (maakt niet uit dat mijn haar nu steil is en de kans heeeeeeeeeeeel klein is dat ik als oma krullen heb) en van die comfortabele omaschoenen aan. Een oma met wie je lekker kunt knuffelen. Een schattig omaatje op straat dat je vriendelijke gedag zegt. Een oma met twinkelingen in haar ogen. Oma Laura, dat word ik.

Want zeg nou zelf: kinderen krijgen zal vast leuk zijn (of nou ja, het bevallen lijkt me dan weer geen pretje), maar niet alleen maar.  Je moet die kinderen namelijk ook opvoeden. Als oma hoef je alleen maar leuke dingen te doen. Ik kan de kindjes zoveel snoep geven als ik wil. En als ik ze zat ben, zet ik ze voor de tv (als die er dan nog is). Of ik stuur ze naar hun papa en mama (muwhaha).

Ja, dat lijkt me wel wat, oma zijn. Maar oma word je niet zomaar: daarvoor moet je toch eerst moeder worden. Ik denk dat ik daar nog maar even mee wacht.

april 15th, 2012

Hakkuhhhhhh

Tegenwoordig zie je meisjes van twaalf die colbertjes en hoge hakken dragen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar toen ik twaalf was, droeg ik t-shirts in vrolijke kleurtjes (ik had nog net niet twee staarten in mijn haar) en zag ik er niet uit alsof ik eenentwintig was. Bij de gedachte aan hoge hakken alleen al was ik bang om te vallen.

Ja, ik was pas zeventien ofzo toen ik hakken begon te dragen (en dan niet dagelijks, maar eerder één keer in het halfjaar). Tegenwoordig lachen ze je uit als je op je veertiende de stilleto’s nog niet uit de kast hebt gehaald.

Het is zielig en grappig tegelijk. Zielig, want kindertjes moeten gewoon kindertjes zijn en kleding aantrekken die ze tien jaar later verafschuwen (‘Oh mijn god, droeg ik echt een t-shirt met Mickey Mouse erop?’). Kindertjes moeten hun gezicht niet dicht plamuren en geen seks te hebben in ruil voor een breezer (oh nee wacht, tegenwoordig drinken ze geen breezers meer, maar gaan ze gelijk over op de sterke drank).

Het is grappig, want: ze kunnen helemaal niet op hakken lopen. Ze wiebelen wat af. Heupenschuddend lopen ze het schoolplein op (‘Kijk eens hoe sexy ik ben.’), maar het is alsof ze op de rand van een klif staan: nog één stap en ze gaan vallen.

Drie keer raden wie ze niet gaat opvangen (‘Oh mijn god, Laura, dit raadsel is te moeilijk.’)

november 13th, 2011

Tien kinderlijke genoegens die ook nu nog leuk zijn om te doen

Ooooh, geef het maar toe: het kind in jou zit er nog. En zo goed is hij niet verborgen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb ook een kind in mij (nee, ik ben niet zwanger). En als ik echt heel héél eerlijk ben: ik ben niet eens volwassen (wel voor de wet, maar ja, dat wil niets zeggen).
Maar mocht jij nou al superduper volwassen zijn (vervelend voor je, sterkte), release your inner child met deze tien tips!

1. Schommelen.
Duw die vervelende kindertjes er vanaf en schommelen maar! Beentjes in de lucht en gaan met die banaan, het liefst zo hoog mogelijk!  En ook favoriet bij mij: rondjes draaien (zodat dat touw zo in elkaar gaat, weet je wel en dan weer de andere kant op draaien).

2. IJs eten.
‘Mama, ik wil een ijsje!’ Ja, dat hebben we allemaal wel eens geroepen. Zelf zie ik ook wel eens kindertjes jaloers naar me kijken als ik een ijsje eet. Eigenlijk zou ik dan ‘Hmmmm, lekker hoor zo’n ijsje!’ moeten roepen, maar zo gemeen ben ik niet. Denk ik. Maar goed, waar het om gaat: ijs is lekker. Vooral smurfenijs met snoepjes. Als je het durft te bestellen, tenminste.

3. Op het knopje drukken.
In de bus of bij het stoplicht. Knopjes zijn er om op gedrukt te worden toch? En als je het echt niet kunt laten, dan mag je van mij zelfs tien keer achter elkaar er op drukken. Lief he?

4. Cadeautjes krijgen.
Ja ja, mensen, cadeautjes bedenken en geven is (soms) ook leuk. Maar we moeten nu niet denken als volwassen, maar als enigszins egoïstische kinderen. Heerlijk toch, de spanning van watzalerinhetpakje zitten, om het papier eraf te scheuren en vervolgens een Barbie/speelgoedauto’tje/hobbelpaard te krijgen? (oké, misschien ben je inmiddels toe aan andere cadeautjes, maar een auto’tje in de vorm van een Volkswagenbusje wil je wel hebben toch?)

5. Annie M.G. Schmidt.
Nee, dan bedoel ik niet mevrouw Schmidt zelf, maar haar verhalen en gedichtjes. Wie van jullie kent ‘de spin Sebastiaan’ nog of heeft ook ‘Otje’ op tv gezien? Geweldig toch! (en ik zou stiekem Abeltje nog wel een keer willen zien)

6. Tekenfilms kijken.
Ze zijn slecht, produceren veel onzin, maar wat is het stiekem toch leuk om naar te kijken. Ik vond vroeger vooral Dragonball Z erg leuk, maar waar het verhaal eigenlijk op sloeg? Nergens op en dat maakt helemaal niet uit!

7. Stampen in de plassen.
Felgekleurde regenlaarsjes aan en dan maar wachten tot het regent. Stampen in de plassen totdat je zeiknat bent en dan onder de warme douche.

8. Knuffelen met je moeder.
Eigenlijk vind ik het niet iets heel kinderlijks (ik doe het nog steeds), maar dit is vooral voor de jongens bedoeld: doe niet alsof je zo stoer bent, want stiekem vind je het wel fijn!

9. Spelen.
Lego, touwtje springen, bordspellen of een ander kietelen: waarom zijn we er eigenlijk mee gestopt? En nee: een spelletje op internet of op de Xbox telt niet, want dat was er vroeger nog niet! (al ligt dat er ook maar aan hoe oud je bent, maar ik ga even van mijn leeftijd uit, al was er wel internet toen, maar was niemand nog internetverslaafd, dus. Tja. Oké, het was er vroeger wel, laat maar :P).

10. Over de toekomst dromen.
Later als ik groot ben… We kunnen het nog steeds denken, want we zijn nog geen tachtig, toch? Dus droom er maar op los, zonder gedachten als: ‘Dat gaat toch nooit lukken.’ In dromen kan alles!

Wat voor ‘kinderachtige’ dingen doe jij wel eens?

november 7th, 2011

‘Hallo, ik ben Frambozenijs.’

Ik heet Laura. Aangenaam. Ik hoop maar dat jullie dat weten, want zo niet, nou ja, dan heb je een ernstig probleem (hint: de url van mijn blog). Maar goed, zo heet ik dus, zoals héél, héél veel mensen. Nee, niet tachtigduizend, maar eerder tachtigduizend miljoen ofzo. Het is een wonder dat ik op de middelbare school ‘maar’ met twee andere Laura’s in de klas zat, het hadden er ook tien kunnen zijn.

Maar genoeg gezeur (‘Ja maar, Laura, ga je het dan deze keer niet over Jan Smit hebben?’ ‘Nee, die jongen krijgt al genoeg aandacht.’). Eigenlijk vind ik het wel een mooie naam. Niet te kort, niet te lang. Je kan er geen rare, beledigende dingen van maken. Denk ik. Nooit meegemaakt in ieder geval. Het is een internationale naam, ook in het Engels uit te spreken. Ja, op het minpuntje na dat ie-de-réén Laura heet, ben ik wel tevreden.

Want er zijn namelijk mensen, nou ja, ik zou huilen als ik hun was. Tegenwoordig lijkt het wel in te zijn om je kind de meest debiele namen te geven. Ik snap het niet. Ik bedoel, ja, dan ben je wel origineel, maar je moet de naam ook elke keer spellen (en dat is niet leuk mensen, dat weet ik uit ervaring en nee, niet vanwege mijn voornaam). En je krijgt mensen die zo reageren wanneer je de naam van je kind zegt: ‘Oh eh ja, apart…’ Bovendien is het gewoon belachelijk. Belachelijk om je kind ‘Spijker’ of ‘Poppy Honey’ te noemen. Ik bedoel, dan kan je hem of haar net zo goed ‘Frambozenijs’ noemen.

Maar je zou zo’n naam best kunnen uitbuiten. Stel dat ik een kind krijg (nee, ik ben niet zwanger), dan kan ik hem of haar best Lauradenkt.nl noemen. Goede manier om je site te promoten toch? Of je noemt je kind Prinses Beatrixlaan 2, dan heb je twee vliegen in één klap!

Nee, lieve mensen, laten we alsjeblieft teruggaan naar de normale namen, desnoods oer-Hollands. Zolang je je kind maar geen Laura noemt, want daar hebben we er al genoeg van.

april 17th, 2011

Ik wil een volkstuintje

Ik wil een volkstuintje. Later. Als ik grijs haar en veel rimpels heb. Een volkstuintje mét schattig tuinhuisje. Daar ga ik in zitten met de man met wie ik dan al vijftig jaar samen ben. Ik zet thee. Hij maakt kruiswoordpuzzels. Af en toe vraagt hij om hulp.
‘Europees land, tweede letter is een e?’
‘Ierland.’
Ik kook met onze zelf geplante groenten. Hij, een beetje onhandig, helpt me. Ondertussen fluit hij een deuntje van vroeger. We eten de groenten van mijn grootmoeders servies. We hebben het over mensen van vroeger en het weer.
‘Als het zondag lekker weer is, dan gaan we wandelen in het bos.’
In het tuinhuisje staan foto’s van onze kinderen en kleinkinderen. Aan de muur hangt onze trouwfoto. Wat zagen we er gelukkig uit.
Als het lekker weer is, zitten we in het tuintje. Ik lees een boek en hij luistert naar het gefluit van de vogeltjes. Soms, vaak net als ik helemaal in het boek verdiept ben, voel ik zijn armen om me heen en krijg ik een kus op mijn voorhoofd. Dan is het even net zoals vroeger.
Ik wil een volkstuintje. Later. Als ik oud ben.