Ik heb een tv. (‘Gefeliciteerd, Laura.’ ‘Dankjewel.’) Dit is echter geen normale tv. Ik wil wedden dat jullie allemaal een LCD tv hebben met een plat scherm, waarop je 3D kunt kijken (zonder bril) en je zelfs in de tv kunt springen (a la Sjakie en de Chocoladefabriek). Ikzelf ben niet gezegend met zo’n televisie-apparaat.
Ik weet eigenlijk niet eens hoe oud hij is. Ik gok minstens tien jaar. Mijn tv is zo oud dat er nog videobanden in kunnen. Hij is alles behalve plat, hij heeft wel iets weg van de buik van vulhierdenaamvaneenrandommanmetdikkebuikin. Mijn afstandsbediening doet het al jaren niet meer. En hij is grijs, niet zwart zoals alle hippe modellen.
Maar het maakt niet uit. Ik accepteer mijn tv zoals hij is. Ik vind hem erg lief, want hij kan opnemen (ook al doe ik dat niet zo vaak) en hij functioneert nog naar behoren.
Dat ik hem (bijna) nooit aanzet, is een klein detail.