Aangenaam, ik ben Laura en ik woon in Nederland. Dat klinkt misschien logisch, aangezien dit in het Nederlands geschreven is. Maar wat als ik je vertel dat ik geen 1 meter 75 ben (haal daar maar minimaal 15 centimeter vanaf)? Ja, ik ben Laura en ik ben klein en dat terwijl ik in Nederland woon, het land der reuzen.
Als je zo’n schattig, klein mensje bent als ik krijg je bepaalde dingen vaak te horen. Ik vraag u allen om dit in het vervolg niet meer tegen mij te zeggen, tenzij u mijn niet zo’n schattige kant wilt zien. Alvast hartelijk bedankt. (ik weet nu al dat jullie je er toch niet aan gaan houden)
1. ‘Jij bent wel klein he?’
Oh mijn god, dat meen je niet! En ik maar twintig jaar leven in de veronderstelling dat ik groot was! Dat niemand me dat verteld heeft…
2. ‘Ik kan zo lekker op je leunen.’
En ik kan zo lekker op je tenen trappen zonder dat je het ziet.
3. In de kledingwinkel (mijn broeken moeten altijd ingekort worden), zegt de verkoopster vaak: ‘Die broek is te lang!’
You’re kidding? En dan ook nog een poging doen om er eentje te vinden die wel goed is qua lengte (veel succes ermee).
4. ‘Mag ik je identiteitsbewijs zien?’
Misschien moet ik hem maar permanent op mijn voorhoofd plakken. Scheelt een hoop energie om dat ding he-le-maal uit mijn portemonnee te halen.
5. ‘Wat ben je groot geworden!’
Oké, dat was een grapje. Dat wordt al jaren niet meer tegen me gezegd. Maar mocht iemand een paar centimeters willen afstaan aan mij, graag!
Maar zoals de moeder van mijn beste vriendin van vroeger zei: ‘Klein maar fijn, groot is idioot!’ (‘Jeetje Laura, dat jij dat durft te zeggen in Nederland!’ ‘Het is maar een grapje hoor.’ ‘Niet grappig.’ ‘Pff.’)