Ja, dit komt uit de middeleeuwen, toen Hyves nog bestond.
Ik sluit altijd af met -xxx-.
En Nicole altijd met xxx *neuroten*.
Zoals jullie hier al konden lezen, zijn Nicole en ik een beetje gek (‘Goh.’) en dat uit zich in in verschillende vreemde tradities en rituelen. Met cadeautjes verzinnen we de meest onmogelijke hints, zodat de ander helemaal doordraait en waanzinnig wordt van nieuwsgierigheid. Ja, wij hebben zo’n soort vriendschap.
Op de middelbare school zagen we elkaar in elke les, tijdens elke pauze en soms na schooltijd. Dat was echter niet genoeg. We leken wat dat betreft op zo’n klef stelletje dat ‘Mis je!’ whatsappt als ze elkaar een halve minuut geleden nog hebben afgelebberd. Nee, we moesten en zouden elkaar ook nog eens mailen.
Die mails waren te verschrikkelijk voor woorden. Je dacht dat ik nu gemeen was? Ik ben een engel in vergelijking met mijn veertienjarige zelf. Nicole en ik bitchten op elk detail en zelfs daar de details van.
Maar goed, daar gaat het eigenlijk helemaal niet om, het gaat om de manier waarop we onze mails afsloten en wat er in het onderwerp stond.
Songteksten. Ja. De mail was niet compleet zonder een random zin uit één of ander emojankliedje. En stond het er niet in? … Dan was de ander sowieso boos.
Nu zijn we nog steeds bitches, maar bitchen we vooral op elkaar (‘Wedden dat je je eten gaat instagrammen?’ ‘No way.’ *zet foto van muffins op Instagram* ‘Zie je nou.’ ‘VERDOMME, NICOLE.’)
Alleen sturen we geen mails met songteksten meer.
Verdomme, Nicole.