‘Mag ik jou wat vragen?’
Ik zat in de trein, te twijfelen of ik tegen het meisje dat me nu aankeek moest zeggen dat ze mooie lipstick op had.
‘Ja hoor,’ zei ik, want ik ben een aardig persoon. En nu begon ze opeens tegen mij te praten.
‘Ben jij Laura?’
Mijn hart begon te bonken. Na Ilse en Merel was het wéér zo ver.
‘Ja, ik wist het niet zeker of je van die blog was, want ik dacht dat je even groot was als ik. Maar je bent echt klein!’
Au. Steek in mijn hart. Maar dat mocht ik niet laten merken, want ik ben een ster en die hebben geen gevoelens.
‘Waar ken je mijn blog van?’
Ze had een keer op ‘laatst gezien whatsapp’ gezocht en kwam toen op mijn blog uit, want, duh. Dat beviel haar zo goed dat ze hem bleef bezoeken. Op de laatste paar maanden na (‘Ja, ik was druk.’ JA HOOR, SIAN, JA HOOR. Want zo heet ze dus. Zoals ze zelf zei: zoals kip siam, maar dan met de n van noodles). Ze was behoorlijk flabbergasted, misschien nog meer dan ik. Alhoewel ik steeds bleef zeggen dat dit ontzettend awkward was, waarop Sian zei dat het alleen awkward is als je het uitspreekt. Oeps.
Ondertussen bleef ze maar paniekerig om zich heen kijken, want, ja, mensen, Sian reisde zwart. Ze was haar studentenovchipkaart vergeten. Dit soort mensen lezen dus mijn blog. Het is een wonder dat ik zelf niet in een slecht mens ben veranderd.
‘Ik had dit gewoon niet verwacht,’ ging ze verder. ‘Dat ik een blogger zou tegenkomen. Het is net zoals met Beyoncé, weet je, die kom je ook niet zomaar tegen op straat.’
En toen, lieve lezers, toen hield ik even enorm veel van Sian. Oké, nog steeds. Maar ik ga wel even op zoek naar pruiken en bodyguards, want het is duidelijk dat ik niet meer anoniem over straat kan.
(‘Serieus Laura, ga je nu over elke keer dat je herkend wordt bloggen?’ JA, DAT GA IK DOEN, LAAT ME GEWOON. ‘Oké, dan doe ik alsof ik je niet herken als ik je tegenkom.’ OK. PRIMA.)