https://www.instagram.com/p/Bj41jVhnrjo/?taken-by=lauradenktwel
Eindeloos fiets ik langs de oude huizen. Ik kan het niet laten om bij mensen naar binnen te gluren, terwijl ze televisiekijken, lezen of door de kamers lopen. Hoeveel langer ga ik nog verder? Tot de rotonde of sla ik af naar rechts, naar de tunnel en voorbij de dierentuin, waar Centraal Station al bijna lonkt.
Overdag loop ik langs de singels. De bloesems liggen verspreid over het pad. Ik knik de mensen op de bankjes gedag. Goed kijken bij het oversteken. Niet vallen over losliggende takken. Tot de dierentuin en dan weer terug.
Die drie jaren in Rotterdam waren niet mijn beste. Liefdesverdriet, angst voor dreigende buurmannen, geen echt thuis hebben. Dat de ene straat chique is en die ernaast slecht maakt het levendig, maar ook verwarrend. Het is te groot. Op weg naar het centrum fiets ik altijd minstens een toerist aan, roep ik een aantal keer ‘Kijk uit!’ en werp ik boze blikken.
Ik heb rust nodig.
Een stad die gemoedelijk is. Waar mijn vrienden wonen. Waar ik opnieuw kan beginnen. Een nieuw thuis. Dag Rotterdam, ik kom wel weer een keer op bezoek.