Archive for juni, 2019

juni 23rd, 2019

Hier heeft de oudste steen gelijk

Ingmar Heytze – Utrecht voor beginners
Zoek een goede avond uit,
loop de grachten langs en kijk
hoe het licht in de huizen verdwijnt.
Leg dan uw handen op een muur.
Hier heeft de oudste steen gelijk.

Ik heb een week vrij en ik denk na over het afgelopen jaar. Het is namelijk ook ergens dezer dagen een jaar geleden dat ik in het wonderschone Uutje, Utrecht, Utka ben komen wonen. Dat begon op een luchtbedje, de verkeerde kant op fietsen en verwondering: woon ik nu écht, écht, écht hier? Daar waar er geen betaalbaar huis is te vinden in een wijk die redelijk veilig is? Ja, je woont hier echt.

Makkelijk zou ik het jaar niet willen noemen. Ik werd heel erg ziek door een bacterie en bracht de zomermaanden daarom in bed door. Ik zie nu pas hoe mooi het hier is in de zon en dat het water schittert. Ik droom nog vaak over Dikkie en word dan blij en verdrietig wakker. Blij, want ze was, even. Maar toch niet echt. Ik fietste naar mijn oude en nieuwe vrienden, fietsen ja, in plaats van met de trein. Ik ontdekte de minibieb op straat, de katten achter de ramen en waar je zowel een koekje als chocolade krijgt bij je wcms (Springhaver).

Rotterdam zou leuk zijn voor af en toe een bezoek dacht ik na mijn verhuizing, maar door mijn werk kom ik er nu meerdere keren in de week. Door dit werk heb ik zoveel geleerd, zowel zakelijk als persoonlijk. Dat ik daarnaast ook nog leuke collega’s heb, ondanks het eeeeeenorme leeftijdsverschil, is alleen maar fijn.

Maar deze vrije week is niet voor werk. Het is voor ijsjes eten in de zon, lummelen, boeken lezen, uitgaan (!!! oma gaat voor het eerst sinds duizend jaar weer uit, kijken of ze niet al om 00.00 uur in slaap sukkelt) en eten. Uiteraard.

Staycation heet zoiets, maar van dat woord word ik nogal misselijk. Ik ga gewoon genieten van Utrecht, de stad die me nog een tijdje langer zal moeten verduren.

Tags:
juni 9th, 2019

Laura’s liefdesletteren: nieuwbouw

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Op de grond ligt een verloren luchtbedje. Het raam is beplakt met vuilniszakken die er midden in de nacht vanaf vallen. Overdag is er het geluid van boren, geschuif en gedoe. De woorden weerkaatsen tegen de muren en blijven maar terugkomen. Kastjes wachten om gevuld te worden en zuchten vervolgens onder het gewicht van alle borden. Het bed staat in delen tegen de verfloze muur. Alleen het licht van de lantaarnpaal zet hem in de schijnwerpers.

In dit huis zijn geen mensen weggegaan, series bekeken, de liefde bedreven. De vloer heeft nog niet getrild van de stampende ruzies. Alles wat hier gebeurt, gebeurt voor het eerst.

juni 2nd, 2019

Presenteren kun je improviseren

Vroeger vond ik presenteren doodeng. Ik was een verlegen kind en kon niets ergers bedenken dan alle ogen van de klas op me gericht. Dagen van tevoren was ik zenuwachtig, de woorden prevelend, maar steeds meer bibberend. Als de dag des oordeels dan eindelijk was gekomen durfde ik niemand aan te kijken en praatte ik zo snel dat de inhoud verloren ging.

Het was me snel duidelijk: presentaties waren niet aan mij besteed en dat zouden ze ook nooit worden. Maar ergens kwam een omslag. Ik werd minder verlegen, begon met toneel en raakte gewend aan de blikken. Mijn stem trilde niet meer, ik keek iedereen aan en nam pauzes tussen de zinnen door als ik voor een groep moest staan.

Een paar maanden geleden deed ik mee aan de workshop ‘presenteren kun je improviseren’ van improvisatievereniging Iets Anders in Utrecht. We kregen en moment een onderwerp – die van mij was liefde – en random, maar echt heeeeeel random slides. Ga je gang maar. En probeer ondertussen het publiek te betrekken, handgebaren te gebruiken en oh ja, een grapje hier en daar zou ook leuk zijn.

En dat lukte me gewoon. Ik stond voor mensen die ik niet ken te praten over slides die ik niet kende en ik maakte zelfs grapjes.

In diezelfde tijd kwam het idee om tijdens het grootste event van mijn werk een bloggersworkshop te geven aan de vaste bloggers van onze website. Ik had er geen zin in. Wat had ik te vertellen en waarom zou dat überhaupt leuk zijn? Maar ik had geen tijd om zenuwachtig te zijn, want het was druk.

Dus daar stond ik dan. Vroeger zou dit mijn nachtmerrie zijn geweest, maar nu deed ik het gewoon. En ook dat ging goed. Zo goed dat ik dacht: misschien kan ik dit wel vaker doen.

Als je me dit vroeger had verteld, had ik je nooit geloofd. Ik ben stiekem wel een beetje trots op mezelf.