Fietje is jarig. De hele dag krijgt ze Facebooknotificaties en e-cards van haar (niet zulke goede) vrienden. Maar ze hoort niets van haar bff (best friend forever) Marietje. Zelfs een Whatsappje kan er niet vanaf. Wat een trut. Een week later belt Marietje.
‘Zullen we afspreken?’
‘Sorry, ik kan niet, ik heb het druk.’ zegt Fietje.
Datzelfde zegt ze als Marietje het een paar weken later weer vraagt. En uiteindelijk verwatert de vriendschap.
Wat wil nou het geval: Marietjes opa was net op die dag overleden. Marietje was zo verdrietig dat ze vergat Fietje te feliciteren. Maar Fietje weet dat niet, want die ontwijkt elke vorm van contact sindsdien.
Weet je wat ik me afvraag: hoeveel relaties gaan er stuk door miscommunicatie? We vullen in wat anderen denken (‘Oh, blijkbaar vindt Marietje de vriendschap niet zo belangrijk als ik.’ ‘Ik ben zeker niet goed genoeg.’ ‘Ze denkt nooit aan me.’) en gaan er ons naar gedragen, alsof het echt waar is. Maar dat weet je niet. Dat kun je alleen weten door ernaar te vragen: ‘Zeg Marietje, waarom heb je me eigenlijk niet gefeliciteerd?’
Maar soms is het eng om daarnaar te vragen. Stel je voor dat je man echt vertelt dat hij vreemd gaat wanneer je vraagt waarom hij zo laat thuis is. Of misschien vindt hij je dan wel een aansteller. Of erger nog: wil hij er niets over zeggen. Nee, dan liever allerlei rampscenario’s in je hoofd bedenken en hem de rest van de avond negeren.
Het punt is alleen dat je daar ook niet gelukkiger van wordt. Denk niet voor anderen. Je EQ is echt niet zo hoog als je denkt. Vraag en krijg antwoord. Je zult merken dat het (meestal) wel meevalt.
(en nee, natuurlijk lukt dit niet in alle gevallen en doe ik het ook niet altijd, maar denk er eens over na)
