Laten we het een keer praten over iets waar niemand het over wil hebben: je eigen begrafenis/crematie. Hoeveel van jullie hebben daar eigenlijk over nagedacht? Ik zat laatst in de auto met mijn moeder en een vriendin van haar en ze hadden het over begrafenispolissen. Eerlijk gezegd had ik nog nooit nagedacht over hoe duur een begrafenis/crematie is en toen ik het hoorde, schrok ik er wel van. Een begrafenispolis sluit je af, zodat je nabestaanden zich niet in de schulden hoeven te steken om jou een fatsoenlijke begrafenis te kunnen geven. Wil je gecremeerd worden? Dan betaal je nog meer.
Eigenlijk is het raar. Je bent dood en dan komt er een begrafenis. Familie, vrienden, vage bekenden komen er allemaal op af. Ze praten over je, ze praten tegen je, ze huilen om je, ze kijken een laatste keer naar je in de kist of leggen er bloemen op, als hij dicht is. En jij bent er niet bij. Of nou ja, dat ligt eraan waar je in gelooft, maar aangezien ik niet denk dat er iets na de dood is, zal ik daar ook niet in één of andere vage geestverschijning ronddwalen. Raar is dat eigenlijk/misschien. Alles draait in het teken van jou en jij bent juist degene die er niet bij is.
Nog erger is het om om je heen te kijken. Ik had dat opeens tijdens een les op de middelbare school dat ik om me heen keek en dacht: iedereen hier gaat dood. ‘Ja duh.’ zal je zeggen, maar om je dat te beseffen is toch best eng.
Misschien moeten we er maar niet over nadenken. Het heeft geen zin, de dood is onvermijdelijk en je bent toch niet bij je eigen begrafenis of crematie. Maar in het belang van je nabestaanden moet je in ieder geval wel over de praktische dingen nadenken: bedenk of je begraven of gecremeerd wil worden, sluit een polis af (of ga na bij je ouders of ze dat voor je geregeld hebben) en, om toch nog even actueel te blijven, vul het donorcodicil in (en nee, je hoeft dan niet per se aan te geven dat je wél donor wil worden, als je maar aangeeft wat je wil, zodat je nabestaanden dat weten).
(morgen weer een vrolijk blogje!)