Had ik vorige week mijn laatste college en bachelorpresentatie was vandaag de laatste dag dat we met de studie bij elkaar waren, nog niet afgestudeerd bedoel ik dan. We hadden namelijk een symposium (dat klinkt veeeeel chiquer dan het is), waarbij we moesten presenteren over onze scripties en feedback geven. Daarna was het een borrel en toen was het klaar.
En dat is raar. Drie jaar lang colleges gevolgd, gezeurd over vakken, gezucht over de toetsing en vooral veel gelezen. Natuurlijk moeten we eerst nog onze scriptie afschrijven (NEE, BEGIN DAAR NIET OVER EN OOK NIET OVER WAT IK ERNA GA DOEN), maar de eerstvolgende keer dat we elkaar zien is bij de diploma-uitreiking. En dan waaiert iedereen uit. Dan moeten we de wijde wereld in.
De universiteit is een rare wereld waarin je weet dat iedereen intelligent is, maar je je toch heel dom kan voelen (je bent niet meer de slimste van de klas, als je dat al was). Je kunt serieus met elkaar praten over iets als feminisme, enthousiast zijn over een boek zonder dat je als saai wordt gezien en de docenten spreek je met ‘je’ aan (goed, dat geldt voor Literatuurwetenschap, waarschijnlijk niet voor een studie als Geschiedenis).
Het is een raar gevoel om te weten dat dat allemaal achter je ligt. Maar misschien ook wel spannend. Want er kan nog zoveel gebeuren in de toekomst.
Dag Literatuurwetenschap. Het was fijn.