Tag: bachelor

‘Hallo, ik ben Bachelorette of Arts Laura’

20131011_132957
‘Mag ik al opstaan?’
‘Nee, nee, Laura, blijf nog maar even zitten.’

Ja ja, toen ik mijn scriptie ingeleverd had en een cijfer had gekregen, moest ik natuurlijk ook nog dat diploma krijgen (in het Nederlands, Engels en Latijn). Dat ging gebeuren in het Academiegebouw, het oudste universiteitsgebouw van Leiden (zo oud dat er geen verwarming in zat, of zo voelde het althans).

Ik moest als eerste. Van ie-der-een. Want mijn achternaam begint met een B. Dat is niet leuk. Je weet niet wat je moet verwachten. Moet je drie zoenen of een hand geven? Moet je gaan staan? HOE WERKT DAT ALLEMAAL IN GODSNAAM?

Gelukkig werd het allemaal vanzelf duidelijk (‘Laura, ga maar even zitten.’). Mijn begeleider kon er niet bij zijn, maar mailde dat ze een korte laudatio had geschreven. Nou jongens, die was niet kort. Na een uurtje of tachtig werd het diploma me eindelijk overhandigd met de woorden dat ik nu eindelijk een Bachelorette was. Want dat krijg je met een studie waar gender en feminisme een grote rol spelen, daar kunnen ze je geen Bachelor noemen.

Nee, ik moest niet huilen, want ik ben een grote meid (niet letterlijk). Zelfs mijn ouders lieten geen traantje dat hun leukste en geweldigste dochter Bachelorette of Arts is geworden. Harteloze mensen zijn het ook.

En het ergste is wel: ze noemen me nog steeds Lauraatje. Maar jullie mogen moeten me BA noemen.

Wat mensen vragen nu ik mijn bachelor heb

1. Dus nu ben je helemaal klaar?/Ga je nog een master doen?
Eh als ik überhaupt een kans wil hebben op een baan (ook al is die maar 0,00001% ofzo als ik bij iets anders dan de McDonald’s wil werken) moet ik wel een master doen ja.

2. Waar ging je scriptie over?
Dat hoofdstuk heb ik afgesloten (oké ik zal er een keer over bloggen).

3. Ben je cum laude afgestudeerd?
Hahahahahaha.

4. En wat houdt algemene cultuurwetenschappen dan in?
Weet ik veel, ik heb nog geen college gehad (als jullie dit lezen wel, dus misschien kan ik hier binnenkort antwoord op geven). Vooralsnog betekent het zes uur in de week college. Muwhaha (oh en veel zelf doen huilerdehuil).

5. Ga je dan in Amsterdam wonen?
Serieus. Denk je dat ik ooit aan een kamer in Amsterdam kom? Dat ik mijn 21 vierkante meter ga verlaten voor een hok van 2 bij 2 voor 400 euro per maand waar ik maar een jaar ga wonen? Kom op, ik heb twee dagen college. En zo ver is het nou ook weer niet (kwartier fietsen, half uur treinen, vijf minuten tram als ik lui ben).

6. Wat kun je daarmee worden dan?/Wat wil je daarmee gaan doen?
Bedrijfsleider bij de McDonald’s.

7. Dan moet je wéér een scriptie gaan schrijven he?
Herinner me er niet aan, tenzij je graag dood wil.

8. Kunnen we dan in Amsterdam afspreken?
Dat kan.

Voor meer vragen kunt u bellen naar de vervelendevragenaanlaurahulplijn: 0800-KAPPEN.

(oké, die laatste vraag is niet erg, maar dat is niet leuk voor het verhaal)

Vanaf heden word ik graag aangesproken met Bachelor of Arts

Terwijl jullie zopen en kropen in Salou of musea bezochten in Frankrijk zat ik te zwoegen op mijn scriptie. Ja, dat vervloekte s-woord, nu kan ik het eindelijk weer voluit zeggen. Over de inhoud zal ik het een andere keer hebben.

Goed, die scriptie dus. Het zal je vast niet ontgaan zijn dat het weer in Nederland dikke prima was, dus daar zit je dan binnen een beetje voor je uit te staren en 9gag en vrouwensite’s en eigenlijk gewoon alles wat er op het internet is te vinden te bekijken, behalve dingen die met je scriptie te maken hebben. Elke week een gesprek, waarna je steeds moedelozer wordt van de aantekeningen en verbeteringen en fouten en je woordenaantal dat maar niet in de buurt van die 10.000 komt. Ondertussen krijg je steeds mailtjes van de Universiteit van Amsterdam met: ‘Waar blijft verdomme je gecertificeerde afstudeerverklaring nou?!?!?!’

Je krijgt te horen dat je 28 augustus je eindgesprek hebt en dat je die verdomde gecertificeerde afstudeerverklaring vóór 31 augustus in moet leveren bij de UvA en je denkt: wat als ik het niet haal? Dat ze bij dat eindgesprek zeggen: nou sorry hoor, maar dit slaat nergens op, doe nog maar een jaartje over. En dat je dan nog langer aan die stomme scriptie moet zitten waar je elk woord van kent en nog langer moet aanhoren ‘Hoe gaat het met je scriptie?’ en dat je bang bent dat je op een dag echt mensen in elkaar gaat slaan vanwege die vraag (je hebt al trillende handjes).

Dus dan heb je dat gesprek en dan blijkt het toch gewoon in orde te zijn en zelfs dat gecertificeerde afstudeerverklaring wordt gewoon geregeld en de volgende dag lever je die in in Amsterdam en dat accepteren ze gewoon en dan ben je opeens ingeschreven voor de master Algemene Cultuurwetenschappen.

En zo ben ik dus Bachelor of Arts geworden.

Dag Literatuurwetenschap

Had ik vorige week mijn laatste college en bachelorpresentatie was vandaag de laatste dag dat we met de studie bij elkaar waren, nog niet afgestudeerd bedoel ik dan. We hadden namelijk een symposium (dat klinkt veeeeel chiquer dan het is), waarbij we moesten presenteren over onze scripties en feedback geven. Daarna was het een borrel en toen was het klaar.

En dat is raar. Drie jaar lang colleges gevolgd, gezeurd over vakken, gezucht over de toetsing en vooral veel gelezen. Natuurlijk moeten we eerst nog onze scriptie afschrijven (NEE, BEGIN DAAR NIET OVER EN OOK NIET OVER WAT IK ERNA GA DOEN), maar de eerstvolgende keer dat we elkaar zien is bij de diploma-uitreiking. En dan waaiert iedereen uit. Dan moeten we de wijde wereld in.

De universiteit is een rare wereld waarin je weet dat iedereen intelligent is, maar je je toch heel dom kan voelen (je bent niet meer de slimste van de klas, als je dat al was). Je kunt serieus met elkaar praten over iets als feminisme, enthousiast zijn over een boek zonder dat je als saai wordt gezien en de docenten spreek je met ‘je’ aan (goed, dat geldt voor Literatuurwetenschap, waarschijnlijk niet voor een studie als Geschiedenis).

Het is een raar gevoel om te weten dat dat allemaal achter je ligt. Maar misschien ook wel spannend. Want er kan nog zoveel gebeuren in de toekomst.

Dag Literatuurwetenschap. Het was fijn.

Eindexamens: my worst case scenario

Nog een paar weken. Dan beginnen de eindexamens. Een jaar geleden was ik het, die niet kon wachten om van de middelbare school af te gaan en de ‘volwassen’ studentenwereld te veroveren. Maar eerst die examens maken. Ik stond er goed voor. Ik had redelijk (kan beter) geleerd. Toch was ik er een week voor de uitslag van overtuigd dat ik zou zakken: ‘Ja, want filosofie ging echt kut. En maatschappijwetenschappen heb ik echt verpest.’
Ik had het failure-moment al helemaal uitgedacht. Vijf minuten, voordat je niet meer gebeld kon worden. Tring tring.
‘Hoi Laura, het spijt me, maar… Je bent gezakt. Je hebt voor alle vakken een twee gehaald, behalve voor maatschappijwetenschappen. Daar had je een één voor.’
Huilend stort ik neer. Na een halfuur gegild en gejankt te hebben, sleep ik mezelf naar boven, naar de computer. Ik zal toch niet de enige zijn? Ik ga naar de website van mijn school toe.
‘Op één na, is iedereen van het vwo geslaagd!’
Het wordt zwart voor mijn ogen.

En dan komt de vernedering. Ik wil niet, maar mijn moeder dwingt me naar school te gaan. Op het schoolplein staat de klas. Een vriendin komt naar me toe.
‘Ik hoorde dat iemand alleen maar onvoldoendes had gehaald, hoe kun je nou zo dom zijn?’
Ze lacht.
Ik haal uit.

Een uur later zit ik bij mijn mentor.
‘Laura, op deze school slaan we geen mensen in elkaar. Omdat je gezakt bent, wilden we je hier 6vwo over laten doen. Maar dat zit er nu niet meer in. Je wordt op geen enkele middelbare school meer toegelaten. Je bent een crimineel. Je zal nooit je diploma halen.’
Met hangende schouders en een pijnlijke hand (iets te hard geslagen) loop ik het schoolplein af. De hele school volgt me en ze beginnen steeds harder te roepen: ‘Loser, loser, loser!’

Ik heb mijn vwodiploma gewoon gehaald en zelfs geen onvoldoende gehaald. Mijn worst case scenario is niet uitgekomen.
Maar ik vrees nu al voor mijn bachelor.

(Disclaimer: Mensen die zakken voor hun eindexamen zijn natuurlijk niet dom, dit is allemaal heel erg overdreven en niet serieus bedoeld.)