https://www.instagram.com/p/BF4N303KOI_/?taken-by=lauradenktwel
Vandaag woon ik een jaar in Rotterdam. Ik zal eerlijk zijn: het was niet een makkelijk jaar. Mijn relatie ging uit en binnen een maand (want we woonden samen) verhuisde ik naar 010. Dat was puur geluk hebben, want ik bleek nog ingeschreven te staan voor sociale huurwoningen in Rotterdam, zo’n vijf jaar, en bij de eerste bezichtiging had ik al een huis.
In dit jaar moest ik natuurlijk dealen met liefdesverdriet en de onverwachtheid van de hele situatie. Daarnaast verhuisde ik van een dorp (ik heb altijd in dorpen gewoond) naar een grote stad. En dat is waar ik nu wel achter ben: de (grote) stad is niets voor mij. Te druk, veel rare of onaardige mensen, weinig groen. Als ik hier wil hardlopen (wat ik niet wil), dan moet ik eerst minimaal tien minuten fietsen voordat ik bij een park kom waar dat kan. Ja, ik kan ook op straat hardlopen, maar daar word je niet vrolijk van met alle stoplichten en mensen. ‘Maar Laura, je doet sowieso niet meer aan hardlopen.’ ‘Nou en, het gaat om het idee.’
Ik woon op vijf minuten lopen afstand van Rotterdam Centraal, maar als ik weet dat ik ’s nachts terugkom met de trein pak ik altijd de fiets. Nu ben je in een dorp ook nooit volledig veilig, maar achter het station heb je wel eens louche types staan waar ik liever niet in mijn eentje langs loop. In Leiden en omgeving heb ik niet zoveel engerds meegemaakt (oké, een keer een jongen die vroeg of ik seks met hem wilde op de wc van de universiteit, nee bedankt).
Nee, het beste was toen ik in Oegstgeest en Voorschoten woonde. Veel groen, lekker rustig, maar wel op een kwartier fietsen afstand van de stad (en die stad was niet immens). Niet dat Rotterdam zo verschrikkelijk is, want je hebt hier ook veel leuke dingen (en natuurlijk het geweldige Rotterdamse taalgebruik), maar ik ben er niet zo geschikt voor. Maar voordat ik uit huis ging, wilde ik altijd al een keer in de stad gewoond hebben, voordat ik een burgerlijk leven ging leiden. Dus dat kan ik in ieder geval weer van mijn niet bestaande bucketlist afstrepen.
Wat ook lastig was, is dat ik voor het eerst helemaal in mijn eentje ging wonen. Oké, met Dikkie, maar die doet de afwas niet. Voorheen heb ik altijd met familie, een huisgenoot of een vriendje gewoond. Zelfs als introvert had ik er moeite mee. Want als je mensen wil doen, moet je de deur uit. Maar mijn vriendengroep is nogal verspreid, dus ik kon niet naar iedereen even op de fiets (of het kon wel, maar dan gaan ze verhuizen naar Den Haag, ik noem geen namen, Jeannine).
Gelukkig is dat nu al een stuk beter. Ik ben er inmiddels aan gewend. Op mijn verjaardag had ik besloten dat komend jaar gewoon veel beter gaat worden (niet alleen door liefdesverdriet en verhuizen, maar ook andere dingen die jullie geen drol aangaan). Is ook niet zo moeilijk, maar toch. En er is slechts een maand voorbij sinds mijn verjaardag, maar echt waar: het is nu al een beter jaar.