Net als in de film

Precies een jaar geleden zag ik Mathijs voor het eerst. En ik ga jullie vertellen hoe dat ging.

Zoals elk stel in deze tijden kwamen we elkaar tegen op Tinder. Ik had in mijn bio staan dat ik leefde voor gifs en memes en hij reageerde met MEMES! Dit mondde uit tot twintig gesprekken in een, waardoor het me soms wel een halfuur kostte om op alles te reageren wat hij had gezegd. Er kwamen gifs voorbij, veel gifs en uiteindelijk de ontdekking: we woonden in dezelfde wijk. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en vroeg hem mee uit. Ik had meteen al een geniaal idee: naar de kabelbaan gaan in de wijk. Mathijs, avonturier die hij is, stemde in.

Dus liep ik even later in mijn groene jurkje richting de kerk waarvoor we zouden afspreken. Het voelde goed om eens te kunnen lopen naar een date, want dat gebeurt niet vaak als je in een uithoek van de stad woont. Gelukkig bleek Mathijs geen creepy guy te zijn en kon ik hem gewoon ongemakkelijk omhelzen (er zijn verschillende soorten jongens: drie zoeners, handschudders, huggers of helemaal niets), want Mathijs is een hugger. Al vrij snel kwamen we aan bij de kabelbaan waar we foto’s van elkaar namen, want kabelbanen zijn cool.

Maar wat nu? Want ik had niet verder gedacht dan dit. Er bleek gelukkig nog een vlot naast de kabelbaan te liggen, dus gingen we naar de overkant. Aan de overkant waren speeltuintjes, heel veel speeltuintjes. Ik dacht dat Oegstgeest veel schommels bezat, maar dit sloeg alles. We besloten die ook uit te testen, maar niet voordat Mathijs besefte dat hij zijn rugzak was vergeten bij de kabelbaan. Intern raakte ik meteen in paniek, alsof het mijn eigen rugzak was, maar Mathijs bleef kalm. Er schijnen namelijk ook mensen te zijn die vertrouwen hebben in andere mensen en dit keer terecht, want de rugzak stond gewoon op zijn plek.

Met een gerust hart konden we verder spelen. Ondertussen praatten we over dieren (Mathijs is een honden- en kattenmens en ik, nou ja, jullie weten wel wat ik ben), deed ik een paar moves na die ik had geleerd tijdens mijn zelfverdedigingscursus en vertelde Mathijs een anekdote over palingen. Ik weet niet of dat zijn manier van versieren was, maar goed (‘Dat palingen op een plek geboren worden, de Atlantische oceaan oversteken om hier te paren, maar ze bevallen weer aan de andere kant van de Atlantische oceaan). Tijdens de gesprekken testten we de speeltuinen. Soms herkenden we dingen van vroeger, maar man, wat zijn er ook rare en gevaarlijke speeltoestellen tegenwoordig.

Van al dat gespeel en geklauter krijg je wel dorst, dus gingen we wat drinken bij een horecagelegenheid in de buurt. Ik legde uit wat soft boys waren. Daarna wilde Mathijs nog naar de andere horecagelegenheid in de buurt waar ik wcms nam (ik heb hem even verteld wat het is, want dat wist hij  nog niet, shocking) en we praatten over eten (voice-over: ‘Dit zou een terugkerend thema worden’). Daarna was het tijd voor werk voor Mathijs en liepen we samen naar de overkant. Ik weet niet meer of we hebben gezegd dat het gezellig was, maar we omhelsden elkaar en ik zei dat hij zijn nummer nog even moest sturen, zodat we de kabelbaanfoto’s uit konden wisselen. Allebei liepen we een andere kant op, maar niet voordat… we allebei om hadden gekeken.

Net als in de film.

7 Comments to “Net als in de film”

  1. Ooooo <3 Love dit verhaal! En natuurlijk zijn kabelbanen helemaal de shit!

  2. Laura de Paura en Mathijs Eigenwijs jullie zijn te schattig… maar ik geloof wel dat jij hebt gevraagd of Mathijs kan koken en bakken… niet alleen praten over eten….

  3. Wauw, dit is net als in de film inderdaad!

  4. Snif. Wat een romantisch verhaal… Met als kers op de wcms een kabelbaan.

  5. Wat een lieeef verhaal <3 Heel grappig idee om naar de kabelbaan te gaan :D

Leave a Reply