Maand: augustus 2020

Verhuisblog 4: IK HAD EEN BREAKDOWN

[thumbnail van een huilende Laura]

Hallo mijn allerliefste fans, wat fijn dat jullie er weer zijn. Het einde is eindelijk in zicht, want dit is de laatste verhuisblog. Ja, ik weet het, ik heb het concept niet genoeg uitgemolken. Elke zelfrespecterende influencer plaatst minstens honderd vormen van content over zoiets. Ik heb niet eens spons binnengehaald. Ik ben echt een slechte vlogger blogger.

Nu ik in een tweekamerappartement villa woon, heb ik uiteraard ook een tuin. In een tuin hoort een picknicktafel. Mathijs kwam met het idee om de picknicktafel te verven. Dat is op zich een leuk idee. Hij was er zelf alleen niet om het uit te voeren, want hij ging een weekendje weg. (‘OMG, ging hij zonder jou een weekendje weg? Zijn er relationship troubles???’ ‘Nee, hij ging kamperen met vrienden.’ ‘En jij mocht niet mee?????’ ‘Ik HAAT kamperen.’ ‘Begrijpelijk.’)

Vol goede moed ging ik dan maar aan de slag en ik kwam achter de volgende dingen:
– Schuren duurt laaaaaaaaaaang.
– Verf komt overal te zitten.
– Je kan maar een kant verven, omdat het droog moet zijn en dat betekent dat je moet wachten en ik ben niet goed in wachten.
– Ga alleen verven (volgens mij moet je eigenlijk schilderen zeggen, maar ik ben sowieso een n00b) als het de komende duizend jaar niet gaat regenen.
– ALLES KOMT ONDER DE VERF TE ZITTEN, ALLES.
– Laat het gewoon je lover doen die het bedacht heeft. Of doe het gewoon niet.

Jullie moeten beseffen dat ik een week vrij had die opgevuld was met verhuisdingen (ja, ik heb een baan, terwijl ik influencer ben, but it keeps me grounded jwt) en het ook nog niets eens lukte met die verdomde picknicktafel. Ik was kaputti, zat onder de verf en kon de tranen niet meer tegenhouden. Natuurlijk was dat de uitgelezen kans om te gaan vloggen, want daar scoor je mee, maar ik was mijn camera helaas vergeten. Ik stond op het punt om de picknicktafel dan maar over de schutting te gooien, toen Mathijs gelukkig weer terugkwam. Enige probleem: het bleef maar regenen, dus de picknicktafel is nog steeds niet af (iets met buitenlak blablabla).

De dagen erna stonden in het teken van inpakken, inpakken, inpakken. Woensdag was dan eindelijk de dag: mijn hulptroepen en ik gingen aan de slag, jawel, tijdens storm Francis. Want waarom ook niet? Het is niet alsof het weer ook maar een keer mee heeft gezeten tijdens dit hele avontuur. Maar zoals dat gaat in sprookjes: op het einde kwam alles goed. Ik zit veilig en droog in mijn villa met al mijn tachtigduizend spullen om me heen.

Ik snap dat jullie nu een house tour willen (‘This is my crib’), maar daar moeten jullie even op wachten tot ik mijn nieuwe vlogcamera gekregen gekocht heb…

Verhuisblog 3: verven, vloer en Fabian

Hallo allerliefste lezers, daar ben ik weer! We gaan weer door met de volgende verhuisblog, houd je goed vast, want als ik een YouTubekanaal had, zou je nu een half uur naar mijn gebrabbel moeten luisteren. Gelukkig is dit een blog.

[reclame]

Vorige week vrijdag kreeg ik de sleutels van het nieuwe huis en… dat viel een beetje tegen. Ik had het huis alleen nog gezien met meubels en toen leken de muren en vloer prima, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Door waterschade kwam de vloer een beetje omhoog in de keuken en in de slaapkamer was een oranje plek in de vorm van een halve cirkel (door de bureaustoel die daar stond). De muren waren al zeven jaar niet geverfd en dat was te zien. Zou dit ooit nog goed komen?

[reclame]

Ja, het kwam allemaal goed. Helaas konden er geen schilders komen vanwege de bouwvak, maar ik kon de verf declareren en maandag zou de vloerenlegger komen. Wacht… maandag??? Ja, dat betekende dat we twee dagen hadden om te verven. In een temperatuur van meer dan 30 graden.

[reclame]

Ik heb een tip voor jullie, helemaal gratis: ga niet verven als het meer dan 30 graden is.

[reclame]

Helaas kon het nu echt niet anders. Als eerste moest ik heel het huis afplakken en ik kan jullie vertellen: ik heb heel veel stopcontacten (iemand zin in een stopcontactenblog?) en lichtknopjes. Dat komt later natuurlijk heel goed uit, want lang leve stopcontacten, maar nu dacht ik gjowejrioewjrioewjroewijr. Na het afplakken kon het verven eindelijk beginnen: Mathijs begon aan de lange, blauwe muur (celadon blauw voor de geïnteresseerden) en ik deed de rest. Zondag overdag was ik alleen (Mathijs moest werken) en ik had ik wellicht meerdere dipjes verspreid over de dag. Badend in het zweet verfde ik muur na muur, op een gegeven moment mengde het zweet zich met tranen, slechts het bloed ontbrak. Maar we hebben het overleefd en ik moet toegeven: het huis ziet er weer netjes uit.

[reclame]

En dan heb je nog Fabian. Jullie denken natuurlijk: wie is Fabian, what happened met Mathijs? Geen zorgen, Fabian is een kledingkast en geen concurrentie. Ik heb nog een tip voor jullie: koop geen Fabian. Hoewel een niet zo grote kledingkast is hij zwaarder dan alles van de Ikea bij elkaar (Fabian is van de Gamma). Met wederom zweet en tranen hebben we hem naar binnen gesjouwd. We moeten nog afwachten of het waard is…

[reclame]

Abonneer je op mijn kanaal, want volgende keer vertel ik je dat mijn verhuizing eerder dan gepland is en hoe jij dit ook kunt bereiken (hint: visualisatie)!!!

Verhuisblog 2: ik gooide tachtigduizend vuilniszakken vol troep weg!!!

Goedemorgen/middag/avond en leuk dat je kijkt naar weer een nieuwe verhuisblog. In deze declutterblog vertel ik je hoe ik tachtigduizend vuilniszakken vol troep weggooide en evenveel dozen vulde met spullen. Ik wilde natuurlijk het liefst een decluttervlóg voor jullie maken, maar helaas kan ik het SD-kaartje van mijn camera echt nergens vinden…

Ik ben geen minimalist. Helaas, want dat is wel een trend tegenwoordig. Blijkbaar kun je in 28 vierkante meter heel veel troep verzamelen. Boeken, tijdschriften, kleding, kaarsenhouders, make-up (wat verbazingwekkend is voor iemand die heel weinig make-up draagt), elastiekjes en god, wat eigenlijk niet? Ik dacht dat ik nu toch echt niet zoveel had als toen ik nog groter woonde, maar je kunt verrassend veel kwijt in een microwoning. Ik zie nu trouwens ook dat ik mijn eigen advies om NOOIT MEER te verhuizen ook in de wind heb geslagen…

Maar goed, opruimen en inpakken dus. Voortvarend besloot ik al voordat ik wist dat ik het huis had (ja, ik ben blijkbaar helderziend) om te beginnen met opruimen. Sieraden van de middelbare school (!!! dat is dus al minimaal 10 jaar geleden !!!) gingen de deur uit en ik besloot eindelijk eens wat tijdschriften te lezen, zodat ik die daarna in de minibibliotheek kon leggen. Als je eenmaal begonnen bent (maar ja, dat is het moeilijkste gedeelte), dan gaat het ook behoorlijk goed. Het enige wat je moet doen, is je voorstellen dat je al die dingen in een doos moet doen om naar een ander huis te dragen. Visualisatie heet dat. Zo heb ik natuurlijk ook mijn huis gevonden, door the law of attraction. Gewoon denken aan wat je wil en je krijgt het. Vroeger heette dat The Secret, maar we doen gewoon alsof het iets nieuws is.

Vuilniszak na vuilniszak gooide ik weg. De minibibliotheek brak bijna uit zijn voegen door alle boeken en tijdschriften die ik daar neerlegde (criterium: als ik het boek al gelezen heb en het niet leuk genoeg vind om nog een keer te lezen, moet het weg). Daarna was het tijd voor stap 2: inpakken.

Het leek me handig om alvast in te pakken, voordat ik de sleutels kreeg. Dan kan ik namelijk op die dag al heel wat dozen naar het nieuwe huis brengen en hoef ik die tijd niet te gebruiken voor het inpakken. Dat is natuurlijk een leuk idee, maar niet als je in een kabouterhuisje woont. Momenteel ben ik niet in staat om me van mijn bureau naar mijn bed te verplaatsen, laat staan dat ik iets van kleding uit mijn kasten kan pakken. Gelukkig is er ook geen hittegolf ofzo, want dat zou de boel pas echt onaangenaam maken.

Laat ik deze blog eindigen met een paar learnings. Gewoon gratis. Wil je meer tips? Volg dan mijn Instagramcursus. Nu voor maar 500 euro per week!

– Boeken zijn zwaarder dan je denkt.
– Platen zijn zwaarder dan je denkt.
– Inpakken duurt langer dan je denkt.
– Je kunt minder dozen op elkaar stapelen dan je denkt.
– Als alles in dozen is, raak je meer kwijt dan je denkt.

Bedankt voor het lezen, lieve volgers en tot de volgende verhuisblog waarin ik de sleutels heb ontvangen en een sneak peak geef in mijn paleis!

Verhuisblog 1: hoe ik na twee weken een huis met tuin kreeg in Utrecht

Jullie moet intens veel medelijden hebben met mijn familie, vrienden en lover: het enige waar ik tegenwoordig over kan praten, is verhuizen. Gelukkig is dit onderwerp wel hip onder influencers (like and subscribe), dus kan ik jullie er wel mee vervelen. Zoals het een echte influencer betaamt, heb ik dan ook een pakkende titel bedacht die niet eens onwaar is! Ik neem jullie mee in hoe alles begon.

Je hebt een relatie en je wil wat: jawel, rekeningen delen, ruzie maken over de afwas en struikelen over elkaars spullen. Nu wil het toeval dat ik, hoewel zelf een influencer, niet met een influencer samen ben. Ja, ik ben gegaan voor een Gewone Nederlander. Dat is niet goed voor de views, maar wel goed voor mij. Het houdt me nuchter, beide beentjes op de grond. Nu werkt mijn Gewone Nederlander in twee sectoren die niet heel goed samengaan met corona: de theaterwereld en de horeca. Het was dus wel een leuk idee om te sparen voor een villa, maar in de praktijk betekende dat het nog zo’n duizend jaar zou duren.

Ik ben ongeduldig. Heel ongeduldig. Ik kan nog net wachten in de rij voor de kassa, maar dat is het ook wel. Daarnaast wilde ik gewoon graag weg uit mijn minihuis. Ondanks dat ik zelf mini ben, ontgroeide het me toch en leek het me wel leuk om een buitenruimte te hebben. En een kat. En uiteindelijk dus een huisgenoot die me kust en voor me kookt.

Dus hakte ik op een dag de knoop door: ik zou alvast zoeken naar een huis waar mijn lover later op zijn tijd in kon trekken. Dat is ook goed voor mijn YouTubekanaal, want dan heb je twee onderwerpen die je uit kunt smeren: het verhuizen en het samenwonen. Ka-ching.

Ik maakte mijn plannen kenbaar aan de wereld en ging op zoek. Toevallig had mijn buurmeisje (die van de krant) al iets gevonden. Dat was trouwens ook een motivatie, want ik zou hier nooit een betere buurvrouw/man kunnen krijgen dan iemand die ook Laura heette. Mijn buurmeisje gaf me tips en ik begon als een gek op huizen te reageren.

Al snel was het raak: ik kreeg een bezichtiging. Het huis leek me leuk, maar hoewel ik mijn wens voor een toekomstige kat had uitgesproken in mijn reactie, stond er wel bij dat huisdieren niet toegestaan waren. Ik besloot om te gaan, maar geen hoop te hebben.

Maar dan ga je het huis bezichtigen en denk je: ja, ja, ik zie dit wel voor me. Het huis heeft twee kamers, is in een van de beste wijken van Utrecht en… heeft een tuin. Je vraagt aan de makelaar of een kat is toegestaan en jawel, dat mag.

Na de bezichtiging moet je, als je geïnteresseerd bent, een motivatie schrijven. Hoe groot is de kans dat je het eerste huis krijgt dat je bezichtigd hebt? Je schrijft een motivatie en hoort maar niets. Iemand anders zal het vast gekregen hebben.

Maar op een gegeven moment zit je in het Julianapark met je beste vriendin. Terwijl jullie aan het praten zijn, word je her en der bijna aangevallen door kippen en hanen, want zo gaat dat daar. De telefoon gaat. Een onbekend nummer, maar je hebt zo’n gevoel. Het is de makelaar en jawel, je hebt het huis!

Doe een duimpje omhoog, laat een reactie achter in de comments en stay tuned voor het volgende deel van mijn verhuisblogs!!1!1!!