Nobody said it was easy, no one ever said it would be this hard #verhuizen


Dikkie vindt verhuizen ook superleuk.

Nou jongens, ik ben verhuisd! Ein-de-lijk. Nog niet naar Utrecht, maar met een tussenstap naar een tijdelijke woning in Rotterdam inclusief huisgenoot. De reden waarom ga ik pas vertellen als ik mijn sleutel ingeleverd, niet om meer views te generen (ben geen YouTuber), maar vanwege veiligheid.

Nu moeten jullie weten dat ik vijf jaar op mezelf woon. Eerst ben ik op kamers gegaan in Oegstgeest (stiekem wil ik ooit terug en niet alleen vanwege de literaire referentie), toen gaan samenwonen in Voorschoten, vervolgens naar een studio in Rotterdam gegaan, omdat die relatie uitging en nu dus weer met een huisgenoot in Rotterdam (niet op kamers, want geen student). Allemaal in de zomer om de een of andere reden (niet per se een goed idee, want WARM). Mijn familie is me wel aardig zat, want die hebben me steeds geholpen. Zo verhuis je nooit in 21 jaar en zo verhuis je in 5 jaar tachtigduizend keer. En als ik iets gevonden heb in Utrecht dus weer. God sta ons bij.

Mijn nieuwe huis is redelijk vlakbij mijn oude huis en veel spullen gaan weg (vrijwel al mijn meubels, behalve de kledingkast en boekenkast #prioriteiten), dus ik dacht dat het wel mee zou vallen deze keer. Er hoefde ook geen nieuwe vloer gelegd of muren geverfd te worden en veel spullen gaan naar mijn ouders, omdat het niet past in mijn nieuwe kamer.

BOY, I WAS WRONG.

Dat niet alles in je nieuwe huis past, betekent dat je veel weg moet gooien. Nu ging dat nog wel goed, want man, ik heb nog nooit zoveel weggegooid. Mijn moeder was supertrots op me. Ik gooide zelfs dingen weg waarvan zij zoiets had van: is niet nodig. We zijn tachtigduizend keer naar de vuilniscontainer gegaan en hebben nu allebei enorme spierballen. Ik ben er wel achtergekomen dat ik een enorme hoarder ben (mijn vrienden denken nu: what’s new?): duizend speldjes, zakdoekjes, zeeppompjes, elastiekjes, lippenstiften (ik heb nooit lippenstift op???) etc. Onder het mom van: was in de aanbieding/is altijd handig/ik kan nergens een speldje of elastiekje vinden/misschien doe ik ooit lippenstift op. En dan boeken. Mijn god. Leuk hoor lezen, maar wat zijn die dingen zwaar. Ik heb twee boekenkasten en er gaat er maar eentje mee. Dat betekent dat de rest naar mijn ouders gaat, maar denk maar niet dat je dan een makkie hebt. Ik ben nu al bang voor de dag dat ik al die boeken naar Utrecht moet verhuizen.

Dan was er ook nog iets met een busje dat niet in de garage paste, een kat die ik opeens niet meer kon vinden in het nieuwe huis en een kledingkast die scheef stond, maar laten we daar maar niet over beginnen.

Dus hier mijn tip van de dag: ga niet verhuizen, DOE HET NIET. En als je het wel doet, zorg dan dat je eerst een minimalist bent. En zorg dat je ook minimalistische hobby’s hebt. Of een abonnement op de bieb. Steek die gratis tip maar in je zak.

Tags:

5 Responses to “Nobody said it was easy, no one ever said it would be this hard #verhuizen”

  1. Dank voor de tip. Heel fijn dat je nu op een fijnere plek woont.

  2. Nog vergeten pepernoten gevonden?

  3. Verhuizen zelf vind ik ook vreselijk. Maar dat gevoel dat je uiteindelijk in je ingerichte huis / appartement kunt zitten en alles is opgeruimd, schoongemaakt en geregeld, is dan weer geweldig.

  4. Trackbacks

Leave a Reply